راه های پیشرفت انقلاب
اهمیت
رشد کمی اعتصابات کارگری
اعتصابات
طبقه ی کارگر حلقه ی کلیدی انتقال از وضع کنونی به وضع پیشرفته تر و تکامل یافته
تر در انقلاب است. بدون گسترش اعتصابات طبقه ی کارگر و در محدوده ی مبارزات و
اعتصابات کنونی باقی ماندن، جنبش را در مرحله ی مشخصی از تکامل خود دچار ایستایی می
کند و موجب انفعال آن می شود. و این در حالی است که جنبش و انقلاب برای ایستا
نبودن باید خواه از نظر کمی و خواه از نظر کیفی رشد و تکامل یابد.
و
اما در لحظه ی کنونی، رشد و تکامل جنبش نه تنها نیازمند رشد کیفی اعتصابات طبقه ی
کارگر است بلکه بیش از آن نیازمند گسترش کمی اعتصابات کارگری و سراسری شدن عملی آن
است. هر چه این کمیت گسترده تر شود و هر چه طبقه ی کارگر در سراسر کشور و به گونه
ی متحدتری به اعتصابات بپیوندند، شرایط
برای گذار به مراحل بالاتر کیفی در تمامی مبارزات بیشتر فراهم می شود.
در
مورد کیفیت نیز در اینجا منظور، طرح خواست های پیشرفته تر تمامی طبقات خلقی و نیز خود
طبقه ی کارگر و در چارچوب این خواست ها، به میان آوردن شعارهای مورد نیاز، اشکال
سازماندهی و اشکال مبارزه با حکومت جنایت و خیانت جمهوری اسلامی است.
در
راستای طرح خواست های تمامی طبقات مردمی، طبقه ی کارگر می تواند در حالی که شعار
«زن، زندگی و آزادی» را که محور کنونی اتحاد طبقات خلقی است حفظ کند، در عین حال و
در کنار آن شعارهای مشخص تری که هم وضع عمومی تمامی طبقات مردمی را در بر گرفته و
آن ها را به پیش راند و هم وضع خاص طبقه ی کارگر را در نظر گرفته و خواست های ویژه
ی این طبقه را بیان کند، به پیش کشد.
در
مورد وضع عمومی طبقات خلقی، طبقه ی کارگر جدا از توجه به دانشجویان و دانش آموزان
و به طور کلی فرهنگیان، باید توجه ویژه ای به خواست های کشاورزان و کارگران و نیمه
کارگران روستا کرده و خواست ها و شعارهای آن ها را بازگو کند.
در
مورد تشکلات کارگری، پیشروان طبقه ی کارگر در کارخانه ها و موسسات باید بی مهابا،
اما با رعایت اصول پنهانکاری به سازماندهی کمیته های اعتصاب و سندیکاها و شوراهای
کارگری بپردازند.
همچنین
کارگران باید به محض پیوستن هر شرکت و کارخانه و موسسه، از اعتصاب آن پشتیبانی کنند.
این پشتیبانی می تواند هم به شکل بیانیه دادن و هم جایی که امکان دارد(مثلا در یک
شهر و یا در یک استان و یا نخست در رشته های نزدیک به هم و...) به گونه ای عملی و
با فرستادن نماینده صورت پذیرد و جدا از محکم کردن بندهای اتحاد طبقه ی کارگر، نیرو
و انرژی اعتصاب کنندگان را بالا ببرد.
ارتباط
عملی بین تشکل های کارگری مؤسسات و کارخانه ها و شرکت ها و کارگاه ها می تواند
شرایط را برای شکل گیری سازمان های صنفی سراسری طبقه ی کارگر آماده سازد و فرایند
تحول این یک نیز به نوبه ی خود می تواند زمینه ساز شکل گیری حزب سیاسی طبقه ی
کارگر شود.
در
این روند و تنها در این روند است که طبقه ی کارگر ایران که در شرایط استبداد تاریخی
بیش از85 سال( 20 سال استبداد رضا خان، 25
سال دوران سلطنت مستبد محمد رضا شاه، و 40 استبداد مذهبی جمهوری اسلامی) محروم از
تشکل های صنفی و سیاسی خود بوده است، به مرور به ماهیت و جایگاه و موقعیت تاریخی
جنبش خود و نیز جنبش دیگر طبقات خلقی و ضد خلقی پی خواهد برد و توانایی رهبری جنبش
و انقلاب را کسب خواهد کرد.
جنبش
دانشجویی
در
حالی که در جنبش کارگری، در حال حاضر گسترش کمی یعنی گسترش عددی اعتصابات عمده و
ارتقاء کیفی آنها غیرعمده است، در جنبش دانشجویی و دانش آموزی که همراه با جنبش
فرهنگیان( این ها همه در طبقه ی بسیار گسترده ی خرده بورژوازی می گنجند) رشدیافته
ترین جنبش های حال حاضر هستند، وضع بر عکس است.
در
اینجا رشد و ارتقاء کیفی مهم تر است؛ و این به این علت است که جنبش دانشجویی تا
حدودی گسترش کمی کرده و تقریبا در بیشتر دانشگاه ها اعتصابات و اعتراضات شکل گرفته
و نیز تشکیلات به نسبه در خوری ایجاد کرده است و نیاز به آن دارد که از نظر کیفی
ارتقاء یابد.
در
این جا کیفیت به ویژه در مورد خواست ها و شعارها صدق می کند. جنبش دانشجویی باید
خواست های تازه تر و کامل تری پیش گذاشته و شعارهای نوتری طرح کند و به آن شعارها
که در نفی حکومت ننگین جمهوری اسلامی است
بیفزاید تا پیشرفت های بعدی این جنبش و نیز جنبش خلق را تحقق بخشد.
مرگ
بر جمهوری اسلامی
برقرار
باد جمهوری دموکراتیک خلق ایران
گروه
مائوئیستی راه سرخ
ایران
2
آبان 1401
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر