خروش ستمدیده گان
بلوچ
روز دوشنبه 4 اسفند نیروهای سپاه پاسداران در منطقه صفر مرزی ایران و پاکستان به سوی توده های زحمتکشی که خود راهی برای شان جز سوختبری نگذاشته اند آتش گشودند و عده ی زیادی( بنا به برخی خبرها بین 37 تا 50 نفر) را کشتند.
این گونه کشتار کردن به ویژه در دو استان بلوچستان و کردستان و از دو خلق زیر ستم بلوچ و کرد که سنی مذهب اند و جز مذهب حاکم مستبدین دارند، همواره رخ داده و باز هم رخ خواهد داد.
پاسداران را عطش ریختن خون زحمتکشان پایانی نیست. آن زمان که می گفتند«مستضعف» می کشتند و اکنون که رهبرشان خامنه ای سفاک گفته که اینها که می کشید مستضعف نیستند، خون ریزتر شده اند! در بلوچستان سوختبران را می کشند و در کردستان کولبران را و هر بار خانواده ای، فامیلی و خلقی را داغدار می کنند و به سوگ می نشانند.
این دغلکاران و فریبکاران یا دروغ می گویند و کشتار زحمتکشان بلوچ را به نیروهای نظامی پاکستان نسبت می دهند و یا جا می اندازند که اینها که کشته می شوند«قاچاقچی» هستند!
قاچاقچی کیست؟
قاچاقچی اما چه کسانی هستند؟
سران سپاه پاسداران که رئیس جمهوری خودتحمیل کرده و تقلبی شان احمدی نژاد، آنها را به واسطه اسکله های غیر قانونی شان «برادران قاچاقچی» نامید؟
کمیته انقلاب اسلامی سابق و بعدها خود پاسداران که خرید و فروش مواد مخدر را در دست خود گرفتند و اینک به اروپا هم صادر می کنند و هر از چندی یکی شان دستگیر می شود و بوی تعفن و گند کارشان در می آید؟
آنها که قاچاق دختران کم سن و سال و جوان را به کشورهای عربی در دست خود دارند و از این راه خروار خروار پول جمع می کنند؟
آنها که یا خود دست اندرکار قاچاق سوخت آن هم در سطح کلان هستند و یا از باندهای بزرگ قاچاق سوخت باج می گیرند و راه را برای آنها باز می گذارند؟
و یا مردمان ساده ی کارگر و زحمتکش بلوچ و کردی که از درد بیکاری و نداری به این شغل های مرگبار روی می آورند و جان شان را برای بردن لقمه ای برای خانواده خود به خطر می اندازند؟
کدام را نام قاچاقچی شایسته است؟
یکی از حرص و آز مالدار شدن و سرمایه به هم زدن قاچاق می کند و دیگری از روی ناچاری و نبود منفذی برای زندگی ای ساده؟
استان های محروم و خلق های ستمدیده
استان های بلوچستان و کردستان جزو فقیرترین و محروم ترین استان های ایران هستند. محروم از هرگونه تحرک اقتصادی صنعتی حتی از نوع کمپرادوری آن؛ نه آنچنان کارخانه ای و نه اکنون آنچنان کشاورزی ای. بیکاری، فقر و بینوایی است و دربدری و در جستجوی کار به استان های دیگر مهاجرت کردن. این است سهم خلق های به ویژه این دو استان از توسعه ی دوران نظام سلطنتی سابق و اکنون مشتی آخوند و پاسدار متحجر و جانی صفت.
خلق های بلوچستان و کردستان به همراه خلق عرب در حال حاضر ستمدیده ترین و رنج کشیده ترین خلق های ایران هستند و نه تنها در فقر و مسکنت به سر می برند بلکه روزی و هفته ای و ماهی نیست که آنها را به گلوله بندند و روشنفکران شان را بازداشت و زندانی و یا اعدام کنند. بخش مهمی از نیروی این نظام متحجر و کثیف برای بقا مصروف کشتن و اعدام فرزندان این خلق های مبارز می گردد.
بلاهت ها و حماقت های سپاه پاسداران
بلاهت ها و حماقت های سپاه و حکومت مستبد بیش از پیش شده است. به گلوله بستن مردم زحمتکش بی سلاح و کشتن تعداد زیادی از آنها بی هیچ موجبی و صرفا به دلیل تقاضای آنها برای باز کردن مرز، حماقت است. هر چه تضادهای توده های زحمتکش با این نظام استبدادی شدیدتر شود این بلاهت ها بیشتر خواهد شد.
غرش خلق زحمتکش
اما خلق زحمتکش و دردمند ساکت نمی نشنید آن هم در این استان ها که استثمار و ستم ملی و مذهبی با هم وجود دارند. مردم زحمتکش سراوان به خشم آمدند و بغض فروخورده و کینه ی انباشته را با خروش خود بروز دادند. آنها پرشور سلاح های خود را در دست گرفتند و آماده مبارزه شدند. آنها مسلحانه به پاسگاه و مراکز نظامی سپاه حمله کردند و به زور سلاح آنها را به تصرف خویش درآوردند. مردمان شهرهای دیگر بلوچستان نیز با آنها همیاری کردند. راه های انتقال نیروهای نظامی را بستند. اعتصاب عمومی کردند و بازارها بستند و این چنین خلقی توان اتحاد و مبارزه را از خود نشان داد و می دهد.
توده های بلوچ را دعوت به آرامش نکنید!
امام جمعه اهل سنت زاهدان از مردم بلوچ خواسته که «آرام باشند»! اما مدت هاست که زمان آرامش به پایان رسیده است! اکنون زمان خروش است. اکنون زمان افروختن آتش است! چرا باید آرام باشند زمانی که می کشندشان؟ چرا باید دست به شورش نزنند زمانی که این چنین زیر ستم و رنج به سر می برند، بغضی فروخورده دارند و غم و اندوهی بزرگ بر قلب و روح
شان سنگینی می کند؟
آیا سپردن دنبال کردن امور و بازداشت جنایتکاران به دست خود این رژیم که بارها آزمایش خود را پس داده راهی است برای حل مشکل خلق بلوچ؟
گرامی باد راه مردم زحمتکش شهر کوچک
کارگران و زحمتکشان و تودهای استثمار شده و ستمدیده ایران به همراه تمامی طبقات مردمی، خلق بلوچ، خلق کرد، خلق عرب و اقلیت های مذهبی را تنها نمی گذارند. مبارزه شان، خیزش و
شورش آنها را گرامی می دارند، از آن دفاع می
کنند و به آن می پیوندند.
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
هفتم اسفندماه 99
