آغازاعتصابات رانندگان کامیون و کامیون داران
و نکاتی در مورد اعتصابات سراسری
اعتصاب رانندگان کامیون و کامیون داران به همراه گسترش اعتصابات کارگری در بخش صنعت از یک سو به تمامی نیروهای درگیر در مبارزات خیابانی نیرو و انرژِی و امید بیشتری خواهد داد و از سوی دیگر شرایط را برای حکومت خامنه ای و پاسداران اش سخت خواهد کرد.
وظیفه ی همه ما این است که به هر شکل ممکن از اعتصابات رانندگان کامیون و کامیون داران پشتیبانی کرده و به آنها متقابلا نیرو و انرژی بدهیم تا اعتصابات خود را تداوم بخشند و ضربات کوبنده تری به حکومت مرتجع کنونی وارد کنند و نیز چنانچه آنها و یا کارگران اعتصاب کننده از سوی نیروهای حکومت مورد هجوم قرار گرفتند به یاری آنها برخیزیم.
نکته
ای که در مورد ضرورت اعتصابات باید در نظر داشت این نیست که اعتصابات نسبت به مبارزات
خیابانی کم هزینه تر است و بنابراین بهتر است که اعتصاب کرد تا مبارزات خیابانی.
خیر! مساله ی کم هزینه بودن اعتصابات نسبت به مبارزات خیابانی تا حدی و در رابطه ی معینی درست است اما اصل نیست.
اصل این است که طبقاتی( و به ویژه طبقه ی کارگر) که یکی از شکل های مبارزه شان اعتصاب است می توانند خواست های خود را طرح کنند و در راه رسیدن به آنها، با این شکل معین یعنی شکل اعتصاب مبارزه خود را پیش برده و ضربات کاری بر حکومت سرمایه دار طفیلی و مزدور وارد کنند.
اصل این است بدون اعتصابات و تنها به وسیله ی مبارزات خیابانی تمامی توده ها درگیر مبارزه نمی شوند و مبارزات خیابانی آن گستره و نیرویی که باید پیدا کند تا حکومت را سرنگون کند، پیدا نخواهد کرد.
اصل این است که مبارزات خیابانی نمی توانند پیش روند و تکامل یابند مگر این که اعتصابات سراسری پیش روند و تکامل یابند.
این ها به این معناست که مبارزات خیابانی همچون گذشته و این بار در کنار اعتصابات تداوم خواهند یافت و با توجه به رشد اعتصابات نیرو و توان بیشتری خواهند گرفت و گسترش بیشتری خواهند یافت، هر چند که با عمده شدن اعتصابات و در مرکز توجه قرار گرفتن آنها این امکان هست که در گیرودار رشد اعتصابات آن نقشی را که در مرحله ی نخست انقلاب اجرا کردند، در این مرحله نداشته باشند. اما این غیرعمده شدن شان به این معنا نیست و نخواهد بود که در آینده ی نه چندان دور دوباره و در شکل های تازه ای برجسته و عمده نشوند و نقش بسیار مهم تری اجرا نکنند.
خیر! مساله ی کم هزینه بودن اعتصابات نسبت به مبارزات خیابانی تا حدی و در رابطه ی معینی درست است اما اصل نیست.
اصل این است که طبقاتی( و به ویژه طبقه ی کارگر) که یکی از شکل های مبارزه شان اعتصاب است می توانند خواست های خود را طرح کنند و در راه رسیدن به آنها، با این شکل معین یعنی شکل اعتصاب مبارزه خود را پیش برده و ضربات کاری بر حکومت سرمایه دار طفیلی و مزدور وارد کنند.
اصل این است بدون اعتصابات و تنها به وسیله ی مبارزات خیابانی تمامی توده ها درگیر مبارزه نمی شوند و مبارزات خیابانی آن گستره و نیرویی که باید پیدا کند تا حکومت را سرنگون کند، پیدا نخواهد کرد.
اصل این است که مبارزات خیابانی نمی توانند پیش روند و تکامل یابند مگر این که اعتصابات سراسری پیش روند و تکامل یابند.
این ها به این معناست که مبارزات خیابانی همچون گذشته و این بار در کنار اعتصابات تداوم خواهند یافت و با توجه به رشد اعتصابات نیرو و توان بیشتری خواهند گرفت و گسترش بیشتری خواهند یافت، هر چند که با عمده شدن اعتصابات و در مرکز توجه قرار گرفتن آنها این امکان هست که در گیرودار رشد اعتصابات آن نقشی را که در مرحله ی نخست انقلاب اجرا کردند، در این مرحله نداشته باشند. اما این غیرعمده شدن شان به این معنا نیست و نخواهد بود که در آینده ی نه چندان دور دوباره و در شکل های تازه ای برجسته و عمده نشوند و نقش بسیار مهم تری اجرا نکنند.
زنده باد توده های اعتصاب کننده
زنده باد انقلاب
مرگ بر جمهوری اسلامی
برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
6 آذر ماه 1401
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر