گسترش انقلاب و تکامل شکل های مبارزه

 

گسترش انقلاب و تکامل شکل های مبارزه 

 
 
شور و نشاط در انقلاب
این روزها را می توان اوج هایی تازه در انقلاب دموکراتیک کنونی دانست. این اوج ها هم در شور و نشاط وصف ناپذیری که توده ها از خود برای مبارزه، و علیرغم تمامی ددمنشی ها و پلشتی ها و سرکوب های خونین از جانب حکومت، بروز می دهند خود را نشان می دهد و هم در گسترش بیش از پیش جنبش وهم در رشد برخی اشکال جانبی مبارزه.
به نظر می رسد که تداوم اعتصاب کسبه و بازاریان برای دومین روز، تاثیر مثبتی روی مبارزات جاری گذاشته و شور و نشاط جوانان و توده ها و اعتماد به نفس آنها را بیشتر کرده است. جوانان و توده ها احساس می کنند که پشت شان گرم تر شده است و نیرو و انرژی بیشتری پیدا کرده اند. و این جدا از این است که اعتصاب کسبه و بازاریان می تواند به روی بخش های تولید و خدمات تاثیر گذارد و این بخش ها را به تحرک کشاند و در نتیجه دیر یا زود شاهد اعتصابات طبقات، گروه ها و بخش های تازه ای باشیم.
گسترش انقلاب به شهرهای کوچک و روستاها
این اوج را در گسترش انقلاب نیز می توان دید. اکنون و هر روز بیش از روز پیش، انقلاب از شهرهای بزرگ و متوسط به شهرهای کوچک و روستاها جاری می شود و توده های بیشتری را به حرکت در آورده و به جنبش و انقلاب می کشاند.
با وجود این که جنبش و انقلاب در دو ماه گذشته عمدتا به شهرهای بزرگ و متوسط محدود بود اما همواره به شهرهای کوچک و روستاها نیز کشیده می شد.
در این مورد می توان نخست به  کردستان و بلوچستان و برخی از استان ها همچون ایلام و یا شمال خوزستان همچون لالی و ایذه و استان های کهگیلویه و بویراحمد و چهارمحال و بختیاری اشاره کرد که جنبش صرفا شهری نبوده و به شهرهای کوچک و  روستاهای بسیاری کشیده شده بود( برخی شهرهای کوچک مانند لردگان و یا لالی در جنبش های پیش از این نیز نقش داشتند).
از سوی دیگر در مناطق مرکزی و به این دلیل که برخی مبارزین جانباخته شهرهای متوسط و بزرگ از شهرهای کوچک و روستاهای دور و نزدیک شهرها بودند و با توجه به مراسم سوگ برای این جانباخته گان که عموما در روستا برگزار می شد، روستاها خود به خود به نوعی در مبارزه درگیر می شدند.
اما در این دوره ی اخیر و به ویژه دو روز گذشته یعنی 23 و 24 آبان، جنبش از شهرهای بزرگ و متوسط گذر کرده و به شهرها کوچک و روستاها رسید تا جایی که در برخی از روستاها حتی با توجه به محیط کوچک و بسته ی روستا، جوانان و توده های روستا گردهمایی و راهپیمایی برگزار کردند و علیه خامنه ای و دیکتاتوری شعار دادند. دیر نیست که این گسترش بسیاری از شهرهای کوچک و روستاها را در بر گیرد.
 روشن است که هر چه که جنبش شهرهای کوچک و روستاهای بیشتری را در بر گیرد به نفع انقلاب و تداوم آن است. نکاتی که در حال حاضر اهمیت بیشتری دارند یکی این است که گستره ی دامنه ی جنبش، نیروهای دشمن را بیشتر پخش می کند و در نتیجه سرکوب آن را سخت تر و دشوارتر می کند. دو دیگر این که اگر در منطقه ای جنبش به دلیل سرکوب شدید و یا دلایل دیگر دچار افت شد، منطقه ای دیگر انقلاب را تداوم می بخشد. و سوم این که بخشی از نیروهای ارتش و سپاه از همین شهرهای کوچک و روستاها هستند و گسترش جنبش به آنها می تواند تضعیف و ریزش نیروهای ارتش و سپاه را در پی داشته باشد.
رشد شکل های جانبی مبارزه
یک ویژگی دیگر این روزها، رشد اشکال جانبی مبارزه به ویژه حمله به مراکز سیاسی و مذهبی  و نظامی حکومت همچون فرمانداری ها و حوزه های علمیه و بسیج است. در بسیاری از شهرها حمله به مراکز بسیج تقریبا عادی شده است و اگر چه  شکل عمده ی مبارزه به آتش کشیدن این مراکز است، اما در این دو روز در برخی مناطق به ویژه در مهاباد کار به درگیری مسلحانه و تصرف این مراکز نیز کشیده شده است. اشکالی که رشدشان بیش از هر چیز به دلیل حملات نیروهای مسلح حکومت و آتش گشودن به روی مردمی است که در گردهمایی هایی کاملا مسالمت آمیز شرکت کرده اند. این گشودن آتش به روی توده ی بی دفاع و کشتار کودکان و جوانان کینه و نفرت خلق را افزون می کند و بر خشم وی می افزاید. روشن است که نتیجه ی آن تهاجم متقابل، به مراکز نظامی رژیم و به آتش کشیدن آنها است. 
این ها را باید نشانه های رشد اشکالی از مبارزه دانست که چنانچه جنبش دامنه و عمق بیشتری بگیرد در کنار اعتصابات رشد خواهد کرد.
گسترش اعتصابات
بدون شک حلقه ی مرکزی تکامل جنبش به مرحله ی نوین آن، اعتصابات سراسری است. بدون اعتصابات گسترده ی سراسری و به وسیله ی تمامی طبقات خلقی به ویژه طبقه ی کارگرجنبش نمی تواند آن گونه که شاید و باید تکامل یابد. آنچه که تا کنون صورت گرفته یعنی اعتصابات دانشجویان، دانش آموزان و فرهنگیان و نیز بخش هایی از کارگران و اکنون نیز اعتصابات کسبه و بازاریان گرچه بسیار خوب و در تکامل انقلاب نقش داشته است اما هنوز کافی نبوده و به هیچ وجه به معنای گذار کامل به این مرحله و استقرار در آن نبوده است. به ویژه این که برخی از اولتیماتوم ها برای اعتصاب و یا اعتصابات کارگری( همچون کارگران رسمی نفت و یا اکنون ذوب آهن اصفهان) اقتصادی بوده است و با وعده ای که از طرف دولت و یا کارفرما داده شده کارگران به سرکار خود بازگشته اند.
در مورد اعتصابات کسبه و بازاریان نیز باید به این نکته ی مهم اشاره کنیم که این اعتصابی «خاموش» است و نه همراه با بیان خواست ها. به این معنا که اگر کسبه و بازاریان مغازه های خود را بستند، این کار همراه با گردهمایی و راهپیمایی های گسترده( و نه محدود- گرچه شاید اکنون امکان این گونه گردهمایی ها و راهپیمایی ها مقدور نباشد) و یا حداقل پخش اطلاعیه هایی که در آن ها به بیان خواست های خود بپردازند، نبوده است. از این رو این اعتصاب هر چند می دانیم که در پس و پشت آن مخالفت این صنف با حکومت است، اما بیشتر شکل همراهی با جوانان و توده های مبارز در خیابان را دارد، تا یک اعتصاب با خصوصیاتی مستقل و استوار بر خواست های سیاسی کسبه و یا بازار.
به همین دلیل در آینده اعتصابات سیاسی باید توام با دادن اطلاعیه ها و بیان خواست ها، آشکار و یا حتی زیرزمینی، باشد تا جنبش و انقلاب از حالت نفی صرف حکومت اسلامی بیرون آمده، و شکل مثبت این که هر طبقه و گروه و بخش چه می خواهد پیدا کند و در نتیجه نیرو و تحرک بیشتری را ایجاد کند.

مرگ بر خامنه ای

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق ایران

   

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

24 آبان 1401