توده ها به انقلاب خود ادامه می دهند!
هدف اساسی حکومت کوبیدن مبارزات در دو عرصه ی خیابانی و اعتصاب ها بوده است. با کم شدن نسبی مبارزات خیابانی، حکومت علم و کتل در دست گرفته که گویا انقلاب به پایان رسیده است و مردم به خانه هایشان رفته اند.
مبارزات خیابانی
دیدگاه خامنه ای و سران پاسدارش این است که به دلیل اعدام ها مبارزات خیابانی کم شده اند. به همین دلیل فکر می کنند که اعدام جوانان مبارز خلق برگ برنده ای در دستان آنها می باشد و با شل و سفت کردن آنها می توانند مردم را کنترل کرده و به تمکین وادارند.
در مورد مبارزات خیابانی باید گفت که آنها تقریبا پیش از برگزاری مراسم چهلم سارینا در کرج در حال افت بودند و خود جریان راهپیمایی کرج و کلا آن روز یکی از واپسین نقطه های اوج آن شکل مبارزات بود.
البته در مراسم یاد بود جانباخته گان آبان 98 در سه روز اواخر آبان و نیز سه روز منتهی به روز 16 آذر روز دانشجو و فراخوان های پس از آن، این مبارزات با شدت متفاوت دوباره اوج گرفت، و قطعا در آینده نیز همراه فراخوان ها و به نسبت های متفاوت که بسته به شرایط انقلاب اند، دوباره بروز خواهند کرد اما در کل و در مجموع اوضاع کنونی، از آن حال گسترده در سراسر شهرهای ایران و تداوم هر روزه ای که پس از جان باختن مهسا و دو ماهه ی پس از آن داشت تقریبا بیرون آمده است.
عوامل موثر در افت این شکل مبارزه در درجه ی نخست برقراری حکومت نظامی، سرکوب ممتد و خشن حکومت و بازداشت جوانان مبارز بسیار و بالاخره چشم دوختن توده ها به شکل های دیگر مبارزه به ویژه اعتصاب ها بود که با ورود کسبه و بازاریان جان تازه ای به خود گرفته بود.
بنابراین چنانچه فکر شود این اعدام ها بوده اند که موجب اصلی تضعیف این شکل مبارزه شده اند درست نیست. اعدام ها تاثیرشان موقتی است و چنانچه خامنه ای به این شکل سرکوب ادامه دهد همچنان که بسیاری اشکال سرکوب و کشتن را برای مردم عادی ساخت این شکل را نیز عادی خواهد ساخت و نیز مردم را به سوی شکل های عالی تر و شدیدتر مبارزه خواهد راند.
از سوی دیگر مبارزات پس از آن و به ویژه روزهای اخیر نشان می دهد که چنانچه شکلی از اشکال مبارزه دچار افت شود شکل های دیگری از مبارزه فعال تر خواهند شد. این فعال شدن دیگر شکل های مبارزه موجب این می گردد که انقلاب بپوید و در راه خود پیش رود.
در حال حاضر شکل برگزاری مراسم سوگ برای جانباختن مبارزان یکی از اشکال گردآمدن مردم برای تداوم مبارزات شان شده است. گردآمدن مردم در بهشت زهرای تهران، در ایذه، در سمیرم و ایلام و کردستان در روزهای اخیر خود نشاندهنده ی تداوم مبارزه است.
فضای انقلاب
چنانچه ما به مبارزات پس از آبان 98 نگاه کنیم می بینیم که این مبارزات نه تنها هیچ گاه توقف نکرده است بلکه پیوسته از یک نقطه به نقطه ی دیگر انتقال یافته است. ما در تحلیل آن مبارزات پیوسته به پراکنده بودن آن در جای جای ایران( خوزستان، اصفهان، چهارمحال، آبادان، تهران بلوچستان، کردستان و ...) اشاره کردیم. این ها همچون جویبارهایی بود که باید در یک نقطه به هم می پیوستند و جان باختن مهسا آن نقطه ای بود که موجب پیوستن آنها به یکدیگر و راه افتادن سیل شد.
آنچه می توان در مورد وضع کلی گفت این است که فضا، فضای انقلاب و وضعیت و شرایط، وضعیت و شرایط انقلابی است و هر سیاست سرکوبی مانند اعدام ها و یا اتفاق مهمی مانند بالا رفتن قیمت دلار، به غلظت این فضا و شرایط آن می افزاید نه این که از آن کم کند.
خامنه ای و سران پاسدارش هم بیهوده تلاش می کنند اوضاع را عادی جلوه دهد و یا با ایجاد برنامه های روزمره در عرصه های سیاسی و فرهنگی تلاش هایی را در سمت و سوی عادی شدن به عمل آورند. هر گونه تلاش حکومت در این عرصه ها، با این به هم ریختگی های که هر روز بیش از روز پیش می شود و هیچ نیرویی هم توان جلوگیری از آنها را ندارد، یکی پس از دیگری با شکست روبرو خواهد شد. به مرور و یکی پس از دیگری ارکان حکومت چندان که انگار موریانه ای به جان شان افتاده تضعیف شده، سقوط خواهند کرد.
در فضای انقلاب و شرایط انقلابی، همه چیز رنگ و بوی دیگری دارد. توده های مردم هر روز بیشتر و بیشتر با یکدیگر عهد و پیمان می بندند که تا سرنگونی این نظام کثیف مبارزه را ادامه دهند و از سوی دیگر سرکوب های خونین حکومت وضع را به گونه ای می سازد که هر روز توده های بیشتری به مبارزات بپیوندند.
مرگ بر خامنه ای
مرگ بر سران پاسدار
زنده باد مبارزات توده ها
زنده باد انقلاب
برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر
گروه
مائوئیستی راه سرخ
ایران
8
دی ماه 1401
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر