جنبش خلق و نبرد در اشکال و جبهه ها گوناگون

 

جنبش خلق و نبرد در اشکال و جبهه ها گوناگون

 
جنبش دموکراتیک انقلابی خلق ایران همواره در جبهه های سیاسی، اقتصادی، فرهنگی جریان داشته و تنها جبهه ی نظامی بوده که تا کنون در جنبش دموکراتیک تنها به شکل جنینی و در برخی اشکال ریز موجود بوده و شکل اصلی یا مهمی در مبارزه توده ها نشده است. 
از دیگر سو، حکومت استبدادی متحجرین مذهبی در تمامی اشکال سیاسی و اقتصادی و فرهنگی و نظامی به مردم حمله کرده و مانع تحرک و شکل گیری و اجرای خواست های آنها شده است.
پس از افت نسبی شکل مبارزه ی خیابانی، اکنون توده ها مبارزات خود را در اشکال دیگری فعال کرده و پیش می برند.
این مبارزه در جبهه ی سیاسی در شعار دادن های شبانه، دیوارنویسی ها و پلاکارد نصب کردن ها، آتش زدن بنرهای حکومت به ویژه بنرهای خامنه ای و خمینی و مردک جانی قاسم سلیمانی و نیز حمله به برخی مراکز حکومتی ادامه دارد. این ها جدا از برخی دیگر از اشکال مبارزه در بلوچستان و کردستان است که از جهات معینی پیشروان مبارزه ی دموکراتیک کنونی ایران بوده و هستند.
 در جبهه ی اقتصادی جدا از اعتصاب هایی که برای عقب افتادن حقوق ها صورت می گیرد که آخرین آن مبارزه ی فرهنگیان پیش از سال نو بود، مبارزه در حال حاضر بیشتر در شکل بیانیه دادن تشکل های صنفی کارگری علیه افزایش 27 درصدی حقوق و دعوت از کارگران برای اعتصاب علیه این افزایش ناچیز در مقابل تورمی چندین برابری و نیز علیه فقر و گرانی جریان دارد. فقر و فلاکتی که سرمایه دارانی که خامنه و سرداران سپاه و آخوندها مال پرست و سالوس در صدر آنها نشسته اند برای آن ها رقم زده اند..
 در جبهه ی فرهنگی مبارزه دامنه دارتر و در عین حال تداوم یافته تر از مبارزه ی سیاسی بوده است. این مبارزه از همان سال های استقرار جمهوری اسلامی آغاز شده و تا کنون در زمینه های متفاوت مذهبی، هنری، حقوقی، فلسفی و نیز آیین ها و آداب و سنن به اشکال گوناگون جریان داشته است.
در آغاز سال نو و روزهای نو این مبارزه در جبهه ی فرهنگی است که جایگاه نخست را در میان مبارزات خلق ما اشغال کرده و عمده شده است. توده ها به شکل های گوناگون دست به مبارزه در این چارچوب می زنند و علیه حکومت متحجر، شکل های نوین سبک و سیاق زیستن و زندگی کردن را ایجاد می کنند.
در حقیفت به دلیل این که در این حکومت، مذهب بر فرهنگ، حاکم است، مساله ی مبارزه ی فرهنگی با مذهبی که باید از نظر دولت امر خصوصی اعلام شود جایگاه مهمی را اشغال می کند. این مبارزه از مبارزات نظری در عرصه ی دین و مذهب و فقه آغاز شده و به مبارزه با دخالت در شیوه های زندگی مردم گسترش می یابد. برپاکردن مجالس شادی و رقص و آواز در هر کوی و برزن یکی از شکل های مبارزه کنونی است که بسیار گسترش یافته و حکومت آخوندها را مورد تمسخر قرار داده و به شدت مچل کرده است.
مبارزات شگفت انگیز خلق- همدلی و همدردی و نمایش پرشکوه وحدت خلق
شگفتی هایی که مبارزات کنونی خلق بزرگ ایران در حال آفریدن آن است بی پایان است و تاریخ کمتر به خود دیده است. این شگفتی ها اکنون به ویژه در پیشرفت اتحاد خلق خود را نشان می دهد.
تجلی های این وحدت را در حضور جمعی بسیاری مسافران نوروزی بر سر مزار جانباخته گان این سال ها و این شش ماه اخیر می بینیم. در رفتن کارگران پیشرو کارخانه ی هفت تپه بر سر مزار کیان پیرفلک و همدردی با خانواده ی کیان و توده های بختیاری می بینیم. در رفتن پدر محمد مهدی کرمی مبارز اعدام شده به وسیله ی سفاکان دستگاه قضایی از ورامین به سقز کردستان و همدلی و همدردی با خانواده ی مهسا امینی و دست دادن وی و پدر مهسا برسر خاک مهسا می بینیم. در همدلی مردم مشهد با یک کاسب که نوار کوبیدن سطل ماست به سر یک دو زن را منتشر کرد و تشویق وی و امثال وی را با خرید کردن از مغازه وی می بینیم.
در کنار این ها همه نبرد با حجاب اجباری و تلاش برای جایگزین کردن آزادی حجاب است که در جامعه جریان دارد. زنان( و بسیاری مردان در کنارشان) در نبرد بزرگ خویش علیه ستم حاکمان و برای احقاق حقوق برابر با مردان، یکی از نخستین خواست های خود را آزادی حجاب عنوان کرده اند و برای آن با چنگ و دندان می جنگند و هر مانعی را در هم می شکنند.  
 به این ترتیب،  توده های اشکال مبارزه ی نو را می آفرینند و با این اشکال و مبارزه در جبهه های گوناگون با حکومت مستبد و متحجر می ستیزند. پیشبرد هر نوع از اشکال مبارزه و در هر جبهه ای بی گمان جنبش را زنده نگاه خواهد داشت و موجب ارتقاء و گسترش مبارزه در دیگر جبهه های مبارزه و دیگر اشکال مبارزه خواهد شد. دیر نیست روزهایی که مبارزه در تمامی جبهه ها با یکدیگر تراز و متعادل شوند و خلق ایران بتواند در زمینه های گوناگون مبارزه ی واحدی را سازمان داده و پیش ببرد.   
سیاست های ابلهانه ی جمهوری اسلامی 

آنچه این میان حیرت انگیز است حماقت بی پایان حکومتیان است. در مقابل یورش های اینچنینی توده ها به حکومت و تداوم نبرد بزرگ خویش، این سفیهان جز این که درب مغازه ها را پلمپ کنند و کسبه ای را که برای برخی آنها روزهای پیش و پس از سال نو، روزهای فروش شان است بیش از پیش ناراضی کنند و شاخ و شانه برای زنان و خلق بکشند چیز دیگری در چنته ندارند. آنان گمان کردند که با عقب راندن توده ها از مبارزات خیابانی نبرد را برده اند اما دریغ از خوش خیالی ابلهانه شان! توده ها به سرعت نشان دادند که اگر در شکلی از مبارزه و در امری عقب نشستند در شکل دیگری از مبارزه و امور دیگری پیش می آیند. و این پایانی ندارد جز سرنگونی حکومت این مفتخوران، متحجران و سفاکان. 
 

زنده و پردوام باد مبارزات انقلابی توده ها

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

دوازدهم فرودین 1401