رادیکالیسم انقلابی در شعارها و اشکال مبارزه

 
 

 

رادیکالیسم انقلابی در شعارها و اشکال مبارزه

 

جانبازی عشاق نه چون بازی نرد است

شیری اگرت هست کنون وقت نبرد است

عارف قزوینی

مرگ بر اصل ولایت فقیه
جمهوری اسلامی نمی خوایم نمی خوایم
بسیجی بی غیرت  داعش ما شمایی
سپاهی بیشرف قاتل جان ملت
امسال سال خونه سیدعلی سرنگونه
وای به روزی که مسلح شویم
می کشم می کشم هر آنکه خواهرم کشت
این ها شعارهایی است که توده های آزادیخواه در گردهمایی ها و راهپیمایی ها در شهرهای کوچک و بزرگ سر می دهند. این شعارها به گونه ای ضمنی نشان می دهد که زنان و مردان مبارزی که در میدان نبرد هستند به خوبی پی برده اند که توانایی و بُرد شکل کنونی مبارزه حد و حدودی دارد و جنبش در مجموع  خود ناچار از ایجاد اشکال نوینی از مبارزه در کنار مبارزات ی کنونی است.
اعتصاب سیاسی سراسری
یکی از مهم ترین اشکالی که در حال حاضر و در وضع کنونی جنبش دموکراتیک و آزادیخواهانه می تواند در کنار این جنبش به وجود آید یک اعتصاب سیاسی سراسری از جانب کارگران، کشاورزان، دانشجویان، کارمندان ادارات دولتی و از جمله فرهنگیان و کسبه و بازاریان و گروه هایی همچون وکلا و استادان دانشگاه و پزشکان و مهندسین و دیگر طبقات و گروه های اجتماعی است. بدون چنین اعتصابی، مبارزات خیابانی بدون پشتوانه خواهد بود و افزون بر این، آن گستره ای را که بایسته و شایسته یک جنبش بزرگ مردمی است به دست نخواهد آورد و تا دورترین شهرها و روستاها امتداد نخواهد یافت.
مساله ی هر انقلاب تصرف قدرت سیاسی است
از سوی دیگر بیشتر مبارزان جان برکف و آزادیخواه به خوبی پی برده اند که اشکال کنونی مبارزه جوابگوی خواسته ی اساسی و چشم انداز و دورنمایی که تصویر می کنند نیست. این خواسته ی اساسی سرنگونی جمهوری اسلامی و از میان برداشتن استبداد دینی و این دورنما برقراری یک جمهوری دموکراتیک انقلابی است.
چنین دورنمایی نیازمند دست یافتن به قدرت سیاسی است. دست یافتن به قدرت سیاسی نیازمند سرنگون کردن قدرت سیاسی حاکم است. سرنگونی قدرت سیاسی حاکم از راه تصرف مقرها و پایگاه هایی که نگهدارنده ی اساسی این قدرت سیاسی هستند صورت می گیرد. این پایگاه ها در درجه ی نخست پایگاه های نیروهای انتظامی، بسیج ، سپاه و ارتش و دیگر ارگان های سرکوب است. بدون تصرف این پایگاه ها و مقرها نمی توان صحبتی از تصرف قدرت سیاسی به میان آورد.
و اما تصرف این مقرها نیز با گردهمایی ها و راهپپمایی های مسالمت آمیز و آنچه ایده آل سلطنت طلبان و لیبرال ها و یا فسیل های«شبه چپ» از انواع ترتسکیست های حکمتی گرفته تا توده ای و اکثریتی و راه کارگری است یعنی«مخالفت و مقاومت مدنی» و«دفاع مشروع»( یعنی در ماهیت امر مبارزات مسالمت آمیز) به دست نخواهد آمد، بلکه با مخالفت و مبارزه ی«غیرمدنی» و تهاجمی «نامشروع»( البته از نظر قوانین بین المللی) یعنی مبارزات مسلحانه به دست می آید. و این مبارزات می تواند از سوی جوخه های مسلح خلق و از طریق جنگ و گریز ها آغاز گردیده و به اشکال شورش ها و قیام های مسلحانه تکامل یابد.
در یک کلام به دست آوردن اسلحه و مسلح شدن و ایجاد گردان های مسلح توده ها و تبدیل جنبش های جاری به شورش ها و قیام های مسلحانه است که می تواند امکان تصرف قدرت سیاسی را به یک امر قابل دست یابی و واقعی تبدیل کند.
می پرسیم:
خامنه ای و پاسداران اش بیش از هر چیز به چه چیز خود غره اند؟ به سلاح های خود.
خامنه ای و پاسداران اش چگونه قدرت خود را حفظ کرده اند؟ در درجه نخست به وسیله ی سلاح های خود.
 خامنه و آخوند ها و پاسداران شان چرا جنبش توده ها را تحقیر می کنند؟ چون این جنبش سلاح ندارد و آنان در کل مطمئن از پیروزی خویش و سرکوب جنبش توده ها هستند.
بر این مبنا جنبش توده ها باید این عبارت را بر تارک مبارزات خویش بنویسد:
«قدرت از لوله ی تفنگ بیرون می آید!»
کارآمدی « نصایح مشفقانه» چه میزان است؟
اکنون بسی از کسانی که گمان می کنند به جنبش می پیوندند و از جمله برخی ورزشکاران و هنرمندان دست به «نصایح مشفقانه» به نیروهای دشمن می زنند و عبارت «خشونت نکنید!» را به کار می برند.
ما در حالی که بر این باوریم که هر مو از خرس جمهوری اسلامی کنده شود غنیمت است و جنبش توده می تواند ژرف ترین تاثیرات را در میان بسی نیروهای بینابینی و حتی دشمن بگذارد و آنها را به سوی جنبش بکشاند و یا به بی طرفی متمایل کند؛
 و نیز به هیچ وجه مخالف گفتن«خشونت نکنید!» به نیروهای نظامی نیستیم تا آن حد که منظور نیروهای ساده ی نیروی انتظامی و بسیج و سپاه و نیز ارتش باشد و از آنها بخواهد با تفنگ های خود به توده ها شلیک نکنند و به جنبش توده ها بپیوندند و به این ترتیب در دشمن شکاف بیندازند و آن را تجزیه کنند؛
 اما می گوییم:
 تکرار این عبارت و تبدیل آن به تاکتیک اصلی جنبش و از آن بدتر استراتژی جنبش، جز رواج تخیلات و اوهام پوچ و بی حاصل چیز دیگری نیست. 
با خطاب قرار دادن نیروهای سرکوب و گفتن«خشونت نکنید!» نمی توان جنبش دموکراتیک و آزادیخواهانه را به پیروزی رساند.
پرسش این است که اگر خشونت کردند که تا کنون کرده اند و در آینده خواهند کرد چه باید کرد؟ 
«دفاع مشروع»؟

 اما دفاع مشروع، تعرض به حکومت برای کسب قدرت سیاسی نیست و با آن نمی توان جمهوری خامنه ای و پاسداران اش را سرنگون کرد.
 از سوی دیگر باید در نظر گرفت که این عبارت تنها خطاب اش نیروهای سرکوب نخواهد بود و به گونه ای عکس به جنبش نیز برخواهد گشت و به توده ها هم خواهد گفت « خشونت نکنید!» و این نیز جز رویه ی ارتجاعی سرمایه داران کمپرادور سلطنت طلب پهلوی چی که امید بدان دارند که ارتش و سپاه (!؟) برایشان کودتا کنند و یا تبلور گرایش های ضد انقلابی سرمایه داران ملی و لیبرال که مخالف یک انقلاب همه جانبه، دامنه دار و عمیق هستند و نیز تمایلات رفرمیستی دسته هایی از قماش ترتسکیست ها و دارودسته های توده ای- اکثریتی و راه کارگری چیز دیگری نیست.
آیا این ها  نمی دانند با چه حکومتی طرف اند:
سیاست خامنه ای و سپاه کشتارش«مشت آهنین»( نصربالارعب) است و حتی اگر گاندی ای هم بیاید و روی ریل قطار بنشیند با قطار از روی وی رد خواهند شد! 

اما در مورد «نصایح مشفقانه » به حکومتیان:
 آیا حکومتی که گرگ صفت است و خون از هر انگشتش می بارد و در عین حال ریاکارترین و سالوس ترین حکومت هاست و 40 سال است با جنایت و خون ریزی و فریب و دروغ حکومت کرده است را می توان با «نصایح مشفقانه» به راه راست کشاند؟
خیر چنین چیزی غیر ممکن است. هیچ مستبدی و هیچ  طبقه ی صاحب قدرتی برای این قدرت را نمی گیرد تا سپس با نصایح مشفقانه آن را کنار گذارد مگر این که هدف مان از این نصایح این باشد که حکومت از استبدادی با این درجه دست بردارد و به استبدادی کمتر خشونت بار روی آورد. و این نهایت این «نصایح» است!
و بالاخره:
توده ها به خوبی می دانند که چنانچه جنبش عقب نشینی کند رژیم دست به پیش روی خواهد زد و تمامی برنامه های ریز و درشت سرکوب خود را از سر گرفته و دنبال خواهد کرد. گرچه این سرکوب ها راه به جایی نخواهد برد اما باید راه هایی یافت که چنین عقب نشینی هایی به جنبش تحمیل نشود و جنبش به گونه ای توده ای تداوم یابد.
 

زنده باد مبارزات زنان برای آزادی و برابری

زنده باد مبارزات توده ها برای آزادی و دموکراسی

مرگ بر خامنه ای

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

جمعه یک مهر 1401