خامنه ای و سیاست ها در سرکوب
تداوم
جنبش خیابانی کنونی به نفع خامنه ای و پاسداران اش نیست و از دید خودشان آنها دیر یا زود باید مقابل
آن واکنش های شدیدتر از آنچه تا کنون نشان داده اند، نشان دهند. چنانچه نشان ندهند و یا نتوانند نشان دهند جنبش
به پیشروی خود ادامه داده و وجوه تازه ای پیدا خواهد کرد.
اگر
تا کنون آنچنان که در گذشته نشان داده اند- مثلا مانند آبان 98 - نشان نداده اند از یک سو
نشانه گسترش و نیروی زیاد و استحکام جنبش است و از سوی دیگر نشانه ی تشتت درونی و
شک و تردیدی است که بر آنها و نیروهای شان غالب است. آنها راه های پیش رو را مرور می کنند و
محاسن و معایب هر یک را می سنجند. راهی که
انقلاب در سال 57-56 رفت پیش روی آنهاست. آنها می خواهند ببینند آیا می توان راهی
رفت که شرایط آن راه و نوع واکنش های توده ها را به وجود نیاورد.
امکانات
پیش رو و قابل حدس زدن
یک
کشتاری
به مانند سال 88، 96 و یا به ویژه آبان 98
مستقیم و با همین بهانه ها و یا شعارهایی که تا کنون داده اند
و یا با بهانه های دیگر و
از جمله ایجاد حوادث فرعی و یا خود زنی
آماده شدن برای سرکوب
به
مسلسل و تیربار بستن توده های مردم در ابعادی بسیار گسترده تر از اکنون
این
بی فایده بودن خود را برای به سکوت کشاندن توده ها ثابت کرده است.
این
امکان وجود دارد که ما وارد وضعیتی مانند رویدادهای پس از کشتار میدان ژاله در
شهریور57 به وسیله ی رژیم محمد رضا شاه شویم.
از
سوی دیگر با توجه به پشتیبانی جهانی از خیزش مردم ایران عواقب جهانی دارد. گرچه
مورد اخیر برای سران حکومت مرتجع کمتر اهمیت داشته است.
توده
ها اکنون به خوبی پی برده اند که سرنگونی این حکومت قربانی نیاز دارد و آماده این
قربانی دادن شده اند.
پدری
که در حال خاک کردن فرزند دلبند خویش هست به مردم می گوید پدران و مادران دست
فرزندان شان را بگیرند و به خیابان بروند و کار را تمام کنند.
مادران
و پدران نه تنها با فرزندان شان می آیند بلکه آنها نیز که نمی توانند بیایند از ته
دل دختران و پسران جوان خویش، عزیزترین کسان و نورچشمان خویش را به میدان نبرد می
فرستند.
از سوی دیگر جنبش نه تنها گسترش و تداوم نسبی ای
یافته است بلکه وارد دوران استحکام خود شده است. پایداری و استحکام درونی دو ویژگی
مهم جنبش کنونی است.
دو
فرمان
حکومت نظامی
ورود
به حکومت نظامی قطعا به معنای جواب ندادن دیگر شکل های سرکوب از جانب نظام و شکست
آنها و ورود به مرحله ی نوینی هست، اما به خودی خود به معنای شکست قطعی نظام نیست. مبارزه با حکومت نظامی یک فرایند است و توده ها
قطعا مبارزه را تا به آخر و بدون هراس از سرکوب ها و کشتارهای خونین تا پیروزی
قطعی و نهایی ادامه خواهند داد چنان که در انقلاب 57 چنین کردند.
کردستان و سرکوب خونین
چنانچه
به ویژه در کردستان سرکوب ابعاد گسترده ای پیدا کند این امکان که جبهه ی نظامی ای
علیه حکومت گشوده شود وجود دارد.
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
4مهر
1401
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر