اشکال مبارزه در انقلاب دموکراتیک نوین ایران
مبارزان خیابانی به گردهمایی ها و راهپیمایی های خود ادامه می دهند. حکومت لشکرکشی می کند و نیروهای زیادی را در خیابان ها قرار می دهد. نبرد بر سر بودن یا نبودن در خیابان است. بر سر بودن گردهمایی و راهپیمایی در خیابان و نبودن آن است.
این مبارزه یکی از اشکال مهم مبارزه و در عین حال در چارچوب سرنگونی جمهوری اسلامی یک فرایند مهم است.
این فرایند از دو حرکت تشکیل می شود: حرکت مبارزین و حرکت نیروهای حکومت یعنی در حال حاضر سپاه و بسیج و نیروهای انتظامی و در آینده احتمالا ارتش.
نیروهای حکومت می خواهد توده ها در خیابان نباشند.
توده ها می خواهند باشند و شعار دهند و تا زمان سرنگونی رژیم این شکل مبارزه را ادامه دهند.
این مبارزه ای است بین این دو قطب یعنی حکومت و توده ها.
درگیری های خیابانی پراکنده و در میادین و خیابان هاست.
ما باید به این درگیری ها به شکل یک حرکت متضاد و متناوب نگاه کنیم.
وقتی رژیم لشکرکشی گسترده می کند و محلی را اشغال می کند ما نخواهیم بود. وقتی رژیم در محلی حضور ندارد و یا نیروی کمی دارد ما به تعداد زیاد خواهیم بود.
از سوی دیگر هر جا که نیروی حکومت کم است و ما زیاد، حمله و پیشروی می کنیم و در جایی که نیروی حکومت زیاد است و یا زیاد می شود، ما دفاع و در صورت اجبار عقب نشینی می کنیم و از دست نیروهای حکومت می گریزیم.
به این ترتیب خیابان می شود محل زور آزمایی ما و حکومت. هنگامی که ما هستیم خیابان مال ماست و هنگامی که حکومت حمله می کند و ما عقب نشینی می کنیم، خیابان مال حکومت است. این دو شکل حرکت این مبارزه است.
مهم ترین نکات در این مبارزه این هاست:
ما نباید به یک منطقه و خیابان که مدتی در آن گردهمایی ترتیب دادیم بچسبیم و به آن عادت کنیم و گمان کنیم که حتما ما باید گردهمایی خود را آنجا برگزار کنیم. چنانچه حکومت تشخیص داد که ما در محلی نیرومندیم و لشکر کشی بیشتری کرد و به نفع ما نبود که در آن محل دست به مبارزه زنیم باید آن محل را رها کنیم و به محل های دیگر برویم.
از سوی دیگر به محض اینکه دیدیم حکومت به دلیل نبود ما و یا خسته گی نیروهایش، محل را خلوت و یا ترک کرده و به محل دیگری رفته ما دوباره به محل مزبور بازمی گردیم و مبارزه را ادامه می دهیم. این نکات را باید در یک محله، یک خیابان و یا یک منطقه ی بزرگ رعایت کنیم.
نکته ی دوم:
اگر به این فرایند در تمامی شهرهای ایران به طور دراز مدت نگاه کنیم آن نوع ناموزونی را که در حرکت آن در تهران و یا در شهرهای بزرگ می بینیم، بین شهرها نیز خواهیم دید. این به این معناست که گاهی مبارزه در تهران پیش می رود و گاهی در شهری دیگر و این نوسان همچنان ادامه خواهد یافت. در این فرایند شهرهای بزرگ و کوچک بیشتری به جنبش خواهند پیوست و در هر شهر نیز توده های شرکت کننده بیشتر خواهند شد.
نکته ی سوم
ما باید بتوانیم این مبارزه را به مدت شش ماه تا یکسال ادامه دهیم. البته در صورت تغییر شرایط و تبدیل خیزش بزرگ و انقلابی کنونی به یک انقلاب واقعی یعنی زمانی که طبقه ی کارگر و کشاورزان به شکل گسترده وارد فعالیت انقلابی شوند، ممکن است در مدت مورد بحث تغییر به وجود آید.
در این توازن و چنان که ما بتوانیم حضور خود را پایدار و قرص و مستحکم کنیم یعنی حکومت نتواند به حضور ما پایان دهد، آن را شکلی خواهیم یافت که موجب گسترش مبارزات، پیوستن نیروهای تازه و در مجموع قدرت گیری نیروهای نو و فرسوده گی نیروهای کهنه خواهد شد.
نکته چهارم
شورش ها و قیام های مسلحانه عموما از همین گردهمایی های خیابانی آغاز می شود و یا در تکامل این اشکال به وجود می آید. البته دو شرط نخستین این شورش ها و قیام های شهری افزایش و قوی شدن نیروهای ما از یک طرف و تحلیل رفتن و ضعیف شدن نیروهای دشمن از سوی دیگر است. یک شرط دیگر آن این است که فعالیت توده های کارگر و زحمتکش شرکت کننده در انقلاب به اوج خود برسد.
البته آنچه در بالا برشمردیم تنها فرایند یا شکل حرکت مبارزه و انقلاب نخواهد بود. مبارزه ی انقلابی شکل های بسیار مهم دیگری همچون اعتصاب سیاسی و شورش و قیام و جنگ دارد.
شکل دوم مبارزه اعتصابات سیاسی است. هر طبقه بر مبنای جایگاه خود دست به اعتصاب خواهد زد.
اعتصابات سیاسی از یک سو افراد یک طبقه ی معین مثلا طبقه ی کارگر را متحد و متشکل می کند و از سوی دیگر و در شرایطی که احزاب سیاسی در ایران وجود ندارد شکل دهنده ی اتحاد طبقات خلقی خواهد بود.
اعتصابات نیز خواه از جهت طبقاتی و گروه هایی که دست به اعتصاب می زنند و خواه از جهت خواست ها ناموزون گسترش خواهد یافت اما برخلاف مبارزه ی کنونی خیابانی که مجبور است در نقاطی که دشمن حضور دارد دست به تظاهرات نزند، چنین محدودیت هایی نخواهد داشت. البته اگر حکومت نظامی برقرار شود طبعا وضع در مورد اعتصابات نیز صادق خواهد کرد.
یکی از ناموزونی ها در اعتصابات به این ترتیب است که ممکن است بخش های اصلی طبق انتظار عمل کرده و دست به اعتصاب زنند و یا این که برعکس برخی بخش هایی که از آنها انتظار نمی رود آغاز گر اعتصابات گسترده سراسری باشند و سپس دیگر بخش ها به آن بپیوندند. در انقلاب 57 کارگران و کارمندان شرکت نفت دیر اعتصاب خود را آغاز کردند اما شدیدتری ضربات را به نظام سلطنتی زدند.( به نظر اکنون کارگران شرکت نفت زودتر از دیگر کارگران هشدار برای اعتصاب داده اند.)
اعتصابات از یک سو سراسری است( همچون رشته های سراسری) و از سوی دیگر منطقه ای و محلی. اعتصابات منطقه ای و یا محلی نیز در صورتی که جزیی از اعتصابات سیاسی باشند در مجموع خود به نوعی سراسری می شوند. در مورد حضور در محل کار نیاز کنونی این است که کارگرانی که در یک کارخانه یا موسسه دست به اعتصاب می زنند به خانه نروند و آنها که نمی توانند در محل بایستند به بخش های دیگر بپیوندند.
کارکرد اعتصابات فلج کردن تمامی بخش های اقتصادی رژیم و از کار انداختن سوخت و ساز نظام است. از سوی دیگر اعتصابات موجب رشد فکری اعتصاب کنندگان است. از سوی سوم هر اعتصاب می تواند خود به راهپیمایی تبدیل شود و موجب آن گردد که بسیاری به آن بپیوندند. اینجا دو شکل مبارزه به یکدیگر می پیوندند و یک شکل می شوند. یعنی هم اعتصاب است و هم راهپیمایی و تظاهرات.
شکل سومی که تاریخ انقلاب ایران از مشروطیت به این سو نشان داده مبارزه ی مسلحانه است. این مبارزات در اشکال گوناگونی جریان پیدا کرده است. ترور دشمنان مورد کینه و تنفر خلق، شورش و یا قیام مسلحانه و جنگ.
جنگ ها نیز از یک سو به دو نوع شهری و روستایی تقسیم شده اند و از سوی دیگر به جنگ منظم یا نامنظم.
جنگ ها از یک سو می تواند آزادیخواهانه و علیه حکومت مرکزی باشد و از سوی دیگر می تواند در صورتی که امپریالیست ها به ایران تجاوز کنند، وجهی استقلال طلبانه پیدا کنند.
شکی نیست که حکومت متحجر پوشالی است. این ها به قدرت خود غره و گنده دماغ و خودبین و در عین حال رذل و دروغگو و جانی و آدمکش اند و به نظر می رسد که تاریخ ایران هرگز چنین موجودات پلیدی را به خود ندیده است.
اما اینها همچنین بسیار ترسو هستند و زود به وحشت می افتد و اگر چنگ و دندان نشان می دهد در درجه نخست برای ترساندن مردم است. پس مبارزات کنونی چنانچه در همه جوانب آن شکل گیرد و به راه افتد همچون پتک بر سر این مغزهای منجمد و متحجر فرود می آید و موجب ترکیدن حباب های قدرت دروغین آنها خواهد شد.
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
ششم
مهر 1401
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر