خلق کرد را با کشتن فرزندان مبارزش نمی توان ستم پذیر کرد!
نفرت
خامنه ای و سران پاسدارش از خلق دلاور و مبارز کرد بی پایان است. کینه ی این
کفتارهای خون آشام که تجلی تباهی و فساد و جنایت هستند نسبت به این خلق بزرگ حدود
و حدودی نمی شناسد. چهل و اندی سال است که از این خلق می کشند. می کشند و می کشند
تا شاید که این خلق آرام شود و تن به ستم دهد.
اما نه!
کردستان یوغ به گردن نمی گذارد و به مبارزه ی تاریخی خویش ادامه می دهد. خلق کرد ستم
پذیر نیست و برای حقوق خود مبارز می کند و این مبارزه را تا رسیدن به خواست های
خود و خلق ایران ادامه می دهد.
این
برای خفاشان حاکم قابل تحمل نیست و همچون تیری در چشمان شان می نشیند.
خون
آشامان و دنائت پیشه گان اینک اعدام های این یک ساله را ادامه می دهند و اگر نه در
زندان و با طناب دار بلکه با ترسی حقارت بار و کثیف و در پس پرده مبارزین کرد را
به قتل می رسانند. دو فرد مبارز کرد با نام های حسن جوجه گلانی در 9 شهریور و آرمان
سنگی در 12 شهریور 1402 یکی در پی دیگری و پس از به اصطلاح آزاد شدن از زندان به
طرق مشکوکی می میرند و روشن است که دست این پست فطرتان جانی در کار است.
چنین شیوه ای از کشتن در آستانه ی برگزاری مراسم سال به قتل
رساندن مهسای کرد و ایران و یکساله گی خیزش بزرگ دموکراتیک خلق جز نشان وحشت و ترس
این بزدلان نیست.
اینان
از خلق و جنبش و انقلاب خلق در هراس اند. این است که در خفا می کشند و پیام مرگ به
خلق دلیر کرد و ایران می دهند تا شاید خلق کرد و خلق ایران آرام گیرند و از مبارزه
علیه ستم و برای آزادی دست بردارند.
اما
اکنون همه و حتی بسیاری از میان خودشان پی برده اند که این خیالی است بیهوده و
باطل!
چهل
سال است که می کشند و اگر قرار بود آرامشی به وجود آید به وجود آمده بود!
برعکس،
آرامش روز به روز کمتر می شود و جای خود را به توفان و گردباد جنبش ها و خیزش ها می
دهد. دیر نیست روزی که توفان مبارزات خلق کرد و ایران بساط این جرثومه های تباهی و
فساد و جنایت را برچیند و حکومت خود را برپا کند.
زنده باد مبارزه ی خلق کرد و دیگر خلق های ایران
مرگ بر جانیان و دنائت پیشه گان حاکم
مرگ بر جمهوری اسلامی
برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
15 شهریور 1402
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر