مبارزه با حجاب اجباری، حمله شیمیایی به مدارس

 

مبارزه با حجاب اجباری، حمله شیمیایی به مدارس

و نبرد با سازمان دزد و فاسد اوقاف

 

خواست اساسی زنان ایران برابری واقعی با مردان است

مبارزه زنان با حجاب اجباری در روزهای شنبه و یکشنبه 26 و 27 فروردین ادامه یافت وهنوز روشن نیست که کار برنامه هایی که قرار بود از جانب جنایتکار فاسدی به نام رادان آغاز شود به کجا کشیده شده است.

برخلاف توپ پُر سران سیاسی و قضایی و نظامی حکومت و جوجه متعصبین احمق و نیز ملاهای مفت خور جمعه که قرار بود یکدست بودن جناح های حکومت را در بوق کنند و بگویند همه با هم و به هر شکل شده دوباره ی حجاب اجباری را برقرار خواهند کرد شکافی است که در مورد این مساله و  بسیاری از مسائل دیگر بین جناح های گوناگون و حتی جناح خود خامنه ای به وجود آمده است. جدا از ایستاده گی جانانه ی و شجاعانه ی زنان مبارز ایران برای گرفتن حق و حقوق خویش، این تضادها و شکاف ها بین جناح ها و نیز در خود جناح خامنه ای و حتی دفترش، توش و توان حکومت را برای اجرای سرکوب، ضعیف و بُرد عملیاتی حکومت را بسیار محدود کرده است.

با این حال آنچه جنبش زنان بیش از هر چیز نیازمند آن است در عین در دست گرفتن محکم خواست لغو حجاب اجباری، هوشیار بودن در مورد محدود نکردن دامنه ی خواست های خود به آزادی حجاب است. باید توجه کرد که به دست آوردن آزادی حجاب و نوع پوشش و برخی دیگر از آزادی های اجتماعی مانند دوچرخه سواری زنان و یا رفتن به اماکن ورزشی و... که در ایران آخوندهای متحجر اجازه ی آنها را به  زنان نداده اند به هیچ وجه تاثیری اساسی در ایجاد برابری واقعی میان زنان و مردان ندارد. می دانیم که در زمان شاه سابق در ایران این آزادی ها وجود داشت و درحال حاضر در بسیاری از کشورهای جهان چنین آزادی هایی وجود دارند اما خواه در دوران شاه سابق و خواه اکنون در کشورهای دیگر زنان حقوق برابر با مردان نداشته و ندارند و زیر ستم مردسالاری و پدرسالاری  بوده و هستند. از این رو زنان پیشرو در ایران نباید اجازه دهند که نگاه جنبش زنان به چنین آزادی هایی در دوره ی سابق در ایران و یا کشورهای دیگر دوخته شود و حد و حدود خود را نیز همین آزادی ها قرار دهند. برعکس بر بستر خیزش بزرگ کنونی، جنبش زنان در ایران می تواند خود پیشگام جنبش زنان در سطح جهانی باشد و از حد و حدود آزادی های اجتماعی بگذرد و در چشم انداز برابری واقعی حقوق زنان با مردان را قرار دهد و با تنظیم جزء به جزء خواست ها، توده ای کردن آنها و تداوم مبارزات خویش به سوی آن پیش رود.

حملات شیمیایی به مدارس

تداوم حملات شیمیایی به مدارس نشانگر نوعی اعلام جنگ آشکار از جانب خامنه ای و سران پاسدارش به مردم است. مهم ترین اهدافی که این حملات دنبال می کند جدا از ضربات جسمی و سرکوب دانش آموزان مبارز، ضربات روانی به توده ها و از کار انداختن میل و تصمیم  و اراده ی آنها برای پیگیری مبارزات خویش علیه جمهوری اسلامی است. همان گونه که در بازجویی ها تهدید می کنند که برادر یا خواهر یا پدر و یا مادر و یا بستگان تو را بازداشت و شکنجه خواهیم داد و یا خواهیم کشت تا اراده ی فرد مبارز را درهم شکنند در این حملات نیز فرزندان کودک و نوجوان مردم را نشانه و به گروگان گرفته اند تا اراده ی توده های مردم را در مبارزه با حکومت فاسد و جنایتکار کنونی سست کنند و توده ها از پیگیری جنبش و انقلاب خویش دست بردارند.

 از سوی دیگر یکی از مهم ترین و کلیدی ترین مبارزاتی که می تواند حکومت را فلج  و زمین گیر کرده و به سوی سرنگونی پیش برد مبارزات اقتصادی طبقات زحمتکش و حقوق بگیر و به ویژه طبقه ی کارگر و گسترش آنها و بدتر از آن تبدیل این مبارزات به مبارزات سیاسی همه جانبه است. در حال حاضر برای حکومت هیچ چیز ترسناک تر از گسترش اعتصابات کارگری و به ویژه تبدیل آنها به اعتصابات سیاسی و رفتن به سوی خواست سرنگونی حکومت نیست و برای همین تمامی تلاش خود را می کند که این مبارزات مرکز ثقل جنبش کنونی نشود. از این رو باید بخشی مهم از اهداف تداوم حملات شیمیایی را سرگرم کردن توده ها به این حملات دانست تا ذهن آنها روی مبارزه برای خواست های اقتصادی خود متمرکز نشود.

با این همه، خود این  حملات واکنش مبارزه جویانه ی توده ها را در پی داشته و اینک پس از سقز و مهاباد و دیگر شهرهای کردستان که به شکل های گوناگون مبارزه از جمله گردهمایی و راهپیمایی و پایین کشیدن پرچم حکومت و اعتصاب( کسبه و بازاریان) دست زدند این توده های مردم شاهین شهر هستند که شورش می کنند و می خروشند و با حکومت درگیر می شوند.

این ها نخستین واکنش ها در قبال حملات شیمیایی به کودکان و نوجوانان مردم هستند و چنانچه حکومت مصر به ادامه ی اعمال جنایتکارانه ی خویش باشد، به دنبال این استان ها و شهرها، استان ها و شهرهای دیگر خواهند خروشید. امری که می تواند مبارزات را به مراحل تازه ای سوق دهد.

توده های روستای دانیال در متل قو ساختمان اوقاف را به آتش کشیدند!

در روستای دانیال متل قو در استان مازندران سازمان کثیف و دزد اوقاف با مشتی سند سازی دروغین برنامه ی مصادره ی هکتارها زمین از روستاییان را پیش می برد اما در مقابل توده ها از حقوق خود دفاع کرده و ایستاده گی و مبارزه می کنند. در پی آن تفنگ به دستان خامنه ای و آخوندهایش وارد شده و به سرکوب خونین مبارزات توده ها دست می زنند. در این درگیری سیامک کلاری و میرزا کلاری دو تن از مبارزان محل جان می بازند و برخی دیگر نیز زخمی می شوند. در ادامه ی درگیری ها توده های به خشم آمده ساختمان اوقاف را به آتش می کشند.

در ادامه پاسداران جسد دزد خامنه ای برنامه ی ربودن اجساد جانباخته گان را از بیمارستان شهسوار دنبال می کنند اما به دلیل مقاومت توده ها موفق به این کار نمی شوند.

 آنچه این واقعه را در اوضاع جاری ایران با اهمیت می سازد، تضاد روستاییان با سازمان دزد و فاسد و زمین خوار اوقاف و مبارزه با دست درازی های این سازمان به زمین هایشان است. به دلیل کثافتکاری های این سازمان مالخور که دشمن دهقانان است، این امکان هست که چنین درگیری هایی در مناطق دیگر نیز به وجود آید.

زنده باد مبارزه و انقلاب

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

  27 فروردین 1402

مساله ی حذف امپریالیسم در منشور بیست تشکل

 

مساله ی حذف امپریالیسم در منشور بیست تشکل

 
یکی از مهم ترین کمبودهای منشوربیست تشکل اشاره نکردن به امپریالیسم و دوران کنونی به عنوان دوران امپریالیسم است. یعنی دورانی که در آن کشورها به دو گروه بزرگ کشورهای امپریالیستی و کشورهای زیرسلطه تقسیم شده اند.
بر این مبنا منشور به این امر مهم که ایران از نظر اقتصادی کشوری زیرسلطه ی امپریالیست هاست و یکی از وظایف اساسی حکومت انقلابی برگزیده ی توده ها( از نظر ما جمهوری دموکراتیک انقلابی به رهبری طبقه ی کارگر) بریدن اقتصاد از وابستگی به امپریالیست ها و برقراری استقلال ایران در تمامی زمینه های اقتصادی و سیاسی و فرهنگی است، اشاره نمی کند. تنها در بند 12 به مساله ی روابط خارجی پرداخته و خواننده باید از این بند دیدگاه منشور را بیرون آورد.
در بند دوازده منشور چنین آمده است:
«عادی سازی روابط خارجی در بالاترین سطوح با همه کشورهای جهان بر مبنای روابطی عادلانه و احترام متقابل، ممنوعیت دستیابی به سلاح اتمی و تلاش برای صلح جهانی.»
نخست آنچه را ما در نقد این بند نوشتیم می آوریم:
«در این بند خواست«عادی سازی روابط خارجی ...با  همه ی کشورهای جهان بر مبنای روابطی عادلانه و احترام متقابل» آمده است. و این در حالی است که کشورهای جهان به دو گروه بزرگ کشورهای امپریالیستی و کشورهای زیر سلطه ی امپریالیسم تقسیم می شوند. ندیدن این تقسیم و ندیدن این که ایران کشوری زیر سلطه ی امپریالیسم است و امپریالیست ها به راحتی به آن اجازه داشتن یک حکومت مردمی و به ویژه از آن استثمارشده گان و ستمدیده گان را( آن گونه که منشور تا حدودی طرح می کند) نمی دهند، و یا در صورت بر سرکار آمدن چنین حکومتی اولا و علیرغم هر گونه«نیت خیر و دوستانه» ی دولت استثمار شده گان و ستمدیده گان، با آن وارد روابط برابر و عادلانه نخواهند شد و و دوما تلاش خواهند کرد به هر شکلی آن را سرنگون کنند و یا به استحاله کشانند، ندیدن یکی از مهم ترین مسائل انقلاب ایران و یکی از بزرگترین دشمنان آن است و جز عدم پذیرش موجودیت امپریالیسم و همچنین تضاد کشور زیرسلطه با امپریالیست ها، خوش خیالی نسبت به امپریالیست ها و واردکردن خرافات خرده بورژوایی و لیبرالیسم در برخورد به امپریالیست ها در جنبش خلق نیست.( بررسی و نقد گرایش های متضاد در منشور 12 ماده ای- بخش دوم)
 به آنچه گفته شده می توان افزود که اولا اشاره به «عادی سازی روابط خارجی» به این معناست که کشور ما کشوری زیرسلطه ی امپریالیست ها نیست و مشکل تنها رابطه ی«غیرعادی» جمهوری اسلامی با کشورهای دیگراست و چنانچه روابط«غیرعادی» به «روابط عادی» تغییر یابد مشکل حل خواهد شد؛
و دوما گرچه آوردن مفاهیمی مانند«رابطه ی عادلانه بر مبنای احترام متقابل»در بطن خود به این معناست که مساله استقلال ایران مهم است و«شورا یا دولت انقلابی» به هیچ گونه رابطه ی«ناعادلانه» و رابطه ای که مبنای آن«عدم احترام به طرف مقابل» باشد - یعنی رابطه ی سلطه و زیر سلطه - تن نخواهد داد و بنابراین ما با آن کشور وارد رابطه نخواهیم شد، اما در این جا مشکل با چنین نتیجه ی گیری ای نمی تواند حل شود. چرا که در متن نه تنها اساسا سخنی از امپریالیسم و کشورهای سلطه جو به میان نیامده است و متن نه تنها چشم خود را بر تاریخ جهان در صد سال اخیر و به ویژه لشکرکشی ها و تجاوز نظامی امپریالیست ها به کشورهایی مانند افغانستان و عراق و لیبی و سوریه بسته است و نه تنها به تمامی سیاست های مداخله جویانه آنها در کشور مصر چشم برهم گذاشته بلکه چشم خود را بر تمامی دخالت ها و جنایت ها و کثافتکاری امپریالیست ها در کشور خود ما از مشروطه به این سو و به ویژه کودتای 28 مرداد و دخالت در ایران برای منحرف کردن انقلاب 57 بسته است.
ما در همان متن  چنین ادامه دادیم:
«به راستی آیا این برای خلع سلاح کردن جمهوری اسلامی از دروغ های «ضد آمریکایی» بودن و«ضد امپریالیسم» بودن اش است و یا خیر این تصور وجود دارد که امپریالیست ها با یک کشور با مشخصاتی که ترسیم می شود وارد رابطه ی«عادلانه»...و«احترام متقابل» می شوند؟
بر مبنای آنچه در متن منشور آمده می توان این گونه اندیشید که منشور با بیان مساله به این شکل گویا خواسته است مضامین چند گانه ای را طرح کند:
از یک سو- چنانچه اشاره شده است- هدف آن خلع سلاح کردن جمهوری اسلامی از دروغ ها و فریب های ضد امپریالیستی است و اینکه مردم ایران خواهان روابطی عادی با کشورهای دیگر هستند؛ از سوی دیگر از نظر منشور در حال حاضر مساله عمده ی انقلاب جاری مستقیما خود کشورهای خارجی(امپریالیست ها) نیستند و بنابراین نباید تاکیدی روی آن انجام گیرد و از سوی سوم می خواهد بگوید که دولت جایگزین جمهوری اسلامی و برگزیده ی خلق خواهان هیچ گونه ایجاد اختلال در روابط اش با دیگر کشورها نیست. و البته این برداشت ها چنانچه درست باشد خلا مزبور را پر نمی کند.
اکنون باید به بیان این نکته بپردازیم که ما به عنوان یک جریان مارکسیستی- لنینیستی- مائوئیستی با اندیشه ی رابطه با کشورهای جهان بر مبنای رابطه ی اقتصادی برابر موافقیم. اما مساله موافق بودن با این نوع رابطه یک چیز است و مساله ی امکان برقرار کردن آن چیزی دیگر.
تجارب تاریخی صد سال اخیر گواه بر این اند که امپریالیست ها اولا تا آنجا که توانسته اند با تمامی ابزارها از روی کار آمدن حکومت های انقلابی جلوگیری کرده اند و دوما جز به زور و در شرایط معینی به دلیل رقابت شدید میان خودشان، هرگز حاضر به رابطه ی برابر با کشورهای زیرسلطه و به ویژه با کشورهایی که حکومت آن ها- اساسا در مبارزه با تسلط امپریالیست ها- به دست توده های مردم و طبقه کارگر و حتی سرمایه داران ملی افتاده  نبوده اند و به ساده گی با این حکومت ها کنار نیامده اند. و آنجا هم که در نتیجه شرایط ویژه جهانی مجبور به کنار آمدن شده اند پنهانی به توطئه گری مشغول بوده و تمامی تلاش خود را کرده اند تا این حکومت ها را سرنگون کنند. تمامی تجارب حکومت های طبقه ی کارگر از انقلاب اکتبر به این سو گواه این امر است. به گفته ی مائو امپریالیست ها هرگز سلاح به زمین نخواهند گذاشت و بودا و صلحدوست نخواهند شد.( نقل به معنی)
در نهایت باید توجه داشت که مبارزه با سرمایه داری بوروکرات - کمپرادور بدون مبارزه با امپریالیسم ممکن نیست و برعکس. حذف هر کدام از این دو جهت مبارزه را به کجراه می برد.
در مورد شعارهای دروغین جمهوری اسلامی
در مورد جمهوری اسلامی نیز باید گفت که نه این ها علیه امپریالیست ها هستند( 40 سال تاریخ این حکومت نشانگر هزاران بند رابطه با امپریالیست های غربی و شرقی به وسیله ی این هاست) و نه امپریالیست ها آنچنان علیه اینان. با نگاهی به زمان روی کار آمدن روحانی و بستن قرارداد برجام( گونه ای«عادی سازی روابط خارجی») می بینیم چگونه حتی کمپانی های آمریکایی ها راه ایران در پیش گرفتند و قرارداد فروش هواپیمای بوئینگ را هم بستند. آنچه مشکل ایجاد کرده است این است که یک جناح در قدرت حاکمه می خواهد همه چیز در دست وی باشد و این جریان از یک سو پایه ی چندانی درون مردم ندارد و از سوی دیگر با برخی از سیاست های جاه طلبانه اش در مورد تولید سلاح اتمی خصال یک نوکر خوب را از خود نشان نداده است. با این همه امپریالیست ها آماده اند تا در صورتی که این جریان با آنها کنار بیاید با وی نیز روابط عادی برقرار سازند.
بنابراین آوردن این خواست به این شکل نقشی دوگانه پیدا می کند:
 از یک سو علیه جمهوری اسلامی است و به اصطلاح شعارهای ضد امپریالیستی وی و چنین می گوید که ما به عنوان نمایندگان بخش هایی از توده های مردم ایران خواهان رابطه ی غیر عادی و پر تنش با کشورهای دیگری نیستیم بلکه خواهان رابطه بر مبنایی عادلانه و بر مبنای احترام متقابل هستیم (راست اش نمی دانیم که اگر در کشوری، طبقه ی کارگر و توده های مردم انقلاب کردند در صورت رابطه ی «عادی» و با توجه به«احترام متقابل»از این جنبش ها پشتیبانی خواهیم کرد و یا خیر!؟)
و از سوی دیگر خود را به عنوان یک خواست تاکتیکی نشان می دهد: چنانچه جامعه نوین برقرار گردد این جامعه خواهان «عادی سازی روابط خارجی در بالاترین سطوح با همه کشورهای جهان بر مبنای روابطی عادلانه و احترام متقابل، ممنوعیت دستیابی به سلاح اتمی و تلاش برای صلح جهانی» است.
در نهایت این خواست به دلیل اشاره نکردن به وجود کشورهای امپریالیسم و سلطه جو  و امکان ایجاد روابط ناعادلانه بر مبنای سلطه ی کشور از نظر اقتصادی قوی تر، نوعی خرافه ایجاد می کند که گویا در جهانی این چنین و با وجود امپریالیست ها چنین روابطی امکان پذیر است.

 هرمز دامان

نیمه ی دوم فروردین 1401   

 

شب قدر و خالی شدن زیر پای حکومت

شب قدر و خالی شدن زیر پای حکومت آخوندهای متحجر

روزهای 19 تا 21 رمضان به همراه تاسوعا و عاشورا از روزهایی است که مبلغان و مروجان مذهب حاکم برای تسلط بر آگاهی و روان توده ها بر آنها متکی بوده اند. این ها روزهایی است که حاکمین کنونی از آنها برای مسخ توده ها و گیرانداختن توده ها در تارهای دین و مذهب و برای تداوم تسلط خویش به بهترین شکل ممکن بهره برداری کرده اند. گذشته ی فرهنگی و دینی ایرانیان به ویژه وجوهی در دین زرتشتی و مانوی و نیز اسطورهای باستانی همچون سیاوش و فزون بر اینها غم ها و محنت ها و سرگشتگی های ملت ایران در طول تاریخ پر درد و رنج خویش، در ساختن اسطوره های مذهبی و برقراری آیین ها و سنن مذهبی و در نتیجه پذیرش و تن دادن به این مسخ شده گی و اسارت ذهنی و روانی موثر بوده است. تمامی حکومت های طبقاتی فئودالی به ویژه پس از تسلط سلسله ی صفویه از این بینش و آیین و سنن به نفع خود استفاده کرده اند و توده های زحمتکش را در غل و زنجیر استثمار و ستم نگه داشته و فرصت نفس کشیدن و تعمق در حال و روز خویش را به آنها نداده اند. 
اما انگار که جمهوری اسلامی این دیو پلیدی که از اعماق تاریخ سر برآورد تا تمامی این وجوه را به کمال نهایی خویش رساند در عین حال ناخواسته نقش«فرشته ی نجات» توده های ایران از این اسارت و بندگی را اجرا کرده است. 
این گفته متضاد می نماید اما واقعیت دارد. به واقع چه کسانی بهتر از این آخوندهای متحجر مال پرست و جنایتکار و چه حکومتی بهتر از یک حکومت دینی در سده ی بیست و یکم، حکومتی که مایه شرم و سرافکنده گی هر ایرانی آگاه و آزادیخواه و میهن دوست شده است می توانست مردم را چنین متوجه باورهای خویش درباب هستی و جهان پیرامون و  حال و روز اسفبار خویش سازد و موجب نقد گسترده و عمیق آنها شود؟
آگاه شدن توده ها دشمن تمامی آن چیزهایی که آنها را در بند و اسارت نگه می دارد. و حکومت چهل ساله ی آخوندهای متحجر با این درجه از پرستش مال و ثروت، با این درجه از سالوسی و ریا و با این درجه از پلیدی و جنایت و این همه دزدی و غوطه ور شدن در کثافت و تعفن بهتر و بسیار بهتر از هر تبلیغ و ترویجی، توانست توده ها را نسبت به باورهای مذهبی خویش دچار شک کند، بر آگاهی آنها بیفزاید و ضرباتی جدی بر پیکر خرافات، مهملات و بینش های عقب مانده و آیین و سننی بزند که خود حاکمین در پی تبلیغ و ترویج آنها بوده و هستند.
اکنون تضاد و شکاف بین آنچه این حضرات تبلیغ و ترویج اش می کنند با آنچه که توده های مردم در این چهل سال از آنها دیده اند و به ویژه در این سال ها و این شش و هفت ماه اخیر شاهداش بوده اند به شدیدترین وجه خود رسیده است چندان که دیگر با روشنی خیره کننده ای دیده می شود.
اکنون بیش از هر زمان دیگر و امسال بیشتر از هر سال دیگر زیر پای تبلیغات کَرکننده ی آخوندها خالی شده است و سخن ها و حکایات این مزوران تاریخ، نزد توده ها به بی ارزش ترین زمان خود رسیده است.
در شرایط کنونی بیش از هر کسی این توده های آگاه و پیشرو و به ویژه خانواده های جانباخته گان هستند که مبشران این بریدن از تبلیغ و ترویج مذهبی حاکم و این گسست از هر آنچه خرافی و مایه وهن هر فرد پیشرو است، شده اند.

مرگ بر آخوندهای متحجر جنایتکار

زنده باد انقلاب

برقرار باد حکومت جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

24 فروردین 1401

 
 
 

 

دست و پا زدن های خامنه ای و سران پاسدارش برای بقا

 

حملات شیمیایی به مدارس دخترانه نشانه ی

دست و پا زدن های خامنه ای و سران پاسدارش برای بقا

 

حمله ی شیمیایی دارودسته ی متحجرین و دزدان و جنایتکاران خامنه ای به مدارس دخترانه نشانه ی قدرت و قدرت نمایی نیست؛ نشانه ی تسلط بر اوضاع کشور نیست؛ نشانگر به دریوزه گی افتادن خامنه ای و دست و پا زدن برای بقا است. نشانه های های فلاکت و به پیسی افتادن در مقابل جنبش توده ها و دیدن سقوط محتوم در افق است؛ و گرنه نظامی که حتی ذره ای به خود اطمینان داشته باشد که این موج جنبش را از سر می گذارند و دوباره بر اوضاع مسلط می شود دست به چنین اعمال پلید و جنایتکارانه علیه فرزندان کودک و نوجوان مردمی که بر آنها حکومت کرده و می کند، نمی زند.

اما خامنه ای و سران پاسدارش و همچنین مشتی متحجر جاه طلب و مالپرست و جنایتکار که دور خودش جمع کرده به هیچ وجه به آینده ی خود مطمئن نیستند. این جناح به خوبی می داند که چنانچه جنبش گستره و عمق بیشتری یابد توان« جمع کردن» آن را نخواهد داشت. می داند که روز به روز بیشتر درون جناح های حاکم به انفراد و انزوا کشیده شده و جریان های بیشتری علیه  این جریان شده و خواهند شد. و نیز می داند که نیروهای انتظامی و بسیجی و پاسدار در هر دور سرکوب آب می روند و نیروی روانی و ذهنی و توان شان برای سرکوب کمتر و کمتر می شود و نیز از درون دچار اضمحلال و ریزش است. همین هاست که موجب می شود دست به تهاجم احمقانه ای مانند حمله ی شیمیایی به مدارس زند تا شاید توده ها دچار هراس و وحشت شده و از ادامه دادن جنبش خویش پشیمان شوند و سر به علامت تمکین به این حکومت فرود آورند.

وضع کنونی بیش از پیش نشان می دهد زمانی که توده ها آگاهی و هوشیاری بیشتری پیدا می کنند و توانایی عملی و خلاقیت بیشتری نشان می دهند دشمنان شان برعکس به حماقت و کودنی بیشتری افتاده و توانایی عملی خود را از دست می دهند و جز تکرار برنامه هایی که اینک برای توده ها فهم این که این ها از سر ترس و وحشت از مردم دست به چنین کارهای پلید و ابلهانه ای می زنند ساده است، کار دیگری نمی تواند انجام دهد.

دور تازه حملات شیمیایی خامنه ای و مجتبی و نیروهای اطلاعاتی اش کماکان با همان اهدافی صورت می گیرد که در گذشته صورت گرفته است. این حملات کثیف و بزدلانه را لباس شخصی و اطلاعاتی های وزارت کشور و حفاظت سپاه، پنهانی انجام می دهند. دولت حاکم نیز در کنار آنها با نظرات و اطلاعات مسخره ای که به مردم می دهد به گونه ای بازی کثیف با احساس و روان مردم دست زده است(یک بخش انجام می دهد بخش دیگر هم  ادا و اصول در می آورد وحرف شان این است که شما مردم علیه ما و خواهان سرنگونی ما هستید و آن وقت از ما می خواهید امنیت فرزندان شما را حفظ کنیم)! 

از سوی دیگر آنها اجازه نمی دهند توده ها از ترکیب مواد مصرف شده اطلاعی به دست آورند و در نتیجه در این هراس بمانند که آیا فرزندان شان که در معرض این گازهای سمی بوده اند در آینده دچار بیماری هایی خواهند شد و یا نه.   

این هجوم  پلید را تنها باید با مبارزه توده ای گسترده پاسخ داد. همان گونه که توده های شهر سقز، شهر مهسا، شهر زنان مبارز و شهر کردهای مبارز با  راهپیمایی و شورش پاسخ دادند.

 

مرگ بر خامنه ای و سران اطلاعاتی

زنده باد انقلاب

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

23 فروردین 1401  

مبارزه ی دختران و زنان

 

مبارزه ی دختران و زنان برای تحکیم مواضع به دست آمده 

 
دشمن خونین توده ها
اکنون برای بسیاری از توده های مردم ایران این امر روشن شده است که نه تنها خامنه ای خودش دزدترین و سالوس ترین و جنایتکارترین فرد در جمهوری اسلامی است بلکه هر چه سالوس و ریاکار و اختلاس گر و دزد و جنایتکار است نیز گرد خویش آورده و بر راس امور گماشته است. او نه تنها  افرادی از این دست از پاسداران تا غیر نظامی ها را در دفترش گرد آورده و آن را به کنام کثیف ترین و جانی ترین عناصر نظام حاکم تبدیل کرده است بلکه هر فرد را که دارای این صفات و مورد نفرت و کینه ی مردم بوده و حتی افشا شده است دوباره در پست و مقامی در حکومت نشانده تا به مردم بگوید که این من هستم که تصمیم می گیرم چه کسانی بر شما حکومت کنند.
نگاهی به جنتی یکی از کثیف ترین و جانی ترین افراد در جمهوری اسلامی که رئیس مجلس خبرگان است، رئیسی جلاد بر راس دولت، محسنی اژه ای فاسد و جنایتکار در راس دستگاه قضایی، قالیباف به عنوان رئیس مجلس و بسیار افرادی همانند این ها در راس دستگاه های اداری و نظامی تهران( نگاه کنید به سخنان رئیس دانشگاه فرهنگیان که نشان می دهد وی اصلا این کاره نبوده بلکه از پاسداران جنایتکار و اطلاعاتی های خدمتگزار خامنه ای و مجتبی بوده است) و شهرستان ها نشان می دهد که سیاست پلید خامنه ای جز این نبوده است. افرادی که به این ترتیب مدیون و مطیع و خدمتگزار وی می شوند و هر کاری بخواهد برایش انجام می دهند.  

و آن وقت این فرد مستبد و جاه طلب و تمامی افراد دوربرش  که خودشان تا مغز استخوان مرید و نوکر و جاسوس روسیه و چین و کشورهایی مانند انگلستان و آلمان و فرانسه و آمریکا ... هستند چپ و راست هر حرکت اعتراضی مردم و از جمله جنبش زنان را منتسب به دشمن کرده و مردم شریف ایران و زنان آگاه و هوشیار و مبارز را متهم می کند که بازیچه دست دشمنان هستند. دشمنانی که تنها روی کاغذ موجوداند و گرنه جمهوری اسلامی دشمن آنچنانی ندارد و حتی چنانچه امپریالیست بتوانند خامنه ای و پاسداران اش را اندکی رام کنند و به آنها اطمینان دهند که قصد سرنگونی آنها را ندارند و نمی خواهند به جای آنها نوکر دیگری بیاورند، دیر یا زود جریان های دست پرورده ی خود را برای بقایش خواهد فروخت و با اسرائیل هم کنار خواهد آمد. همان گونه که با عربستان چنین کرد و مشغول فروش حوثی هایش شد.
 احمدرضا رادان اختلاسگر و جنایتکار
باری این فرد جانی اکنون در مبارزه با دختران و زنان مبارز ایران که حق و حقوق خود را می خواهند یکی از همین دزدان و جنایتکاران کثیف یعنی احمدرضا رادان را به سمت فرمانده ی نیروی انتظامی منسوب کرده تا مردم را سرکوب کند.
با این که پس و پیش کردن مهره ها و به ویژه از دور خارج کردن مهره هایی که منفور هستند- برای مدتی و یا برای همیشه - از سیاست های هر حکومت ستمگر و استثمارگر خواه دولت های امپریالیستی غرب و خواه حکومت زیر سلطه است اما به نظر می رسد که رادان جزو یکی از باندهای حاکم بوده و احتمالا باندهای دیگر با وی میانه ی خوشی نداشتند و همین هم موجب شد که برای مدتی از وی در جنایت و سرکوب جنبش توده ها استفاده نشود.
سیاست سرکوب مبارزه ی زنان
در هر صورت سیاست های کلی حکومت در مورد ایستادن مقابل دختران و زنان و بازگرداندن آنها به وضع پیشین گویا به یک وحدتی رسیده و اکنون در سخنان و برنامه های احمدرضا رادان برای سرکوب آشکار شده است. وی است که پیش افتاده تا مساله حجاب اجباری را دوباره برقرار کند. و اوست که شاخ و شانه می کشد و زبان به تهدید دختران و زنان ایران می گشاید.
با این وصف در این که هجوم های تازه ای علیه زنان سازمان داده خواهد شد شکی نیست، اما با توجه به وضع کنونی جنبش و ایستاده گی دختران و زنان این که این دارودسته بتوانند موفقیتی به دست آورند بسیار محل تردید است. آنچه بیشتر به نظر می رسد این است که به دلیل تضادهای درونی شان و نیز وضع به هم ریخته ی و مختل شده ی نیروهای سرکوب که روز به روز هم بیشتر می شود توان کافی نخواهند داشت که به گونه ای همه جانبه سیاست سرکوب خود را پیش برند و کنترلی جامع بر اوضاع به دست آورند.
مهم تر از وضع خودشان و بُرد قدرت و توانایی شان، عدم امکان به پیروزی رساندن سیاست سرکوب این است که اکنون و نسبت به مراحل پیشین انقلاب ایران، هوشیاری توده ها به ویژه دختران و زنان و روح مبارزه جویی و مقاومت در آنها بسیار زیاد شده است و مردم اتحاد بسیار بیشتری نسبت به گذشته به دست آورده اند. همچنین خلاقیت و نوآوری و ایجاد شکل های نو مبارزه برای پراکنده کردن نیروهای سرکوب و زمینگیر کردن خامنه ای و سران پاسدارش بیش از گذشته است.
هراس و وحشت خامنه ای و سران جمهوری اسلامی از وضع کنونی
چرا خامنه ای و سران حکومت اش تصمیم به سرکوب مبارزه زنان گرفته اند؟ علت این است که خامنه ای و دارودسته اش گمان می کنند وضع کنونی غیر از وضع پیشین است و باید جلوی آن ایستاد و چنانچه نایستند مبارزات توده ها گسترده تر خواهد شد و خواست های تازه تری را پیش خواهد گذاشت.
مبارزه زنان همواره رو به پیش بوده است و اوضاع کنونی تکامل اوضاع پیشین است
اما این تکامل وضع پیشین است و سرخود به وجود نیامده است. این رشد همان تضادهایی است که در بطن جامعه وجود دارد و همین مبارزه و رشد تضادها است که اوضاع و احوال تازه ای را به وجود آورده است. در مورد جنبش زنان نگاهی به گذشته نشان می دهد که مسیر جنبش زنان جسته و گریخته رو به تکامل بوده است.
می پرسیم: آیا پیش از جان باختن مهسا حجاب زنان کامل بود؟
خیر! این چنین نبود! آن اوضاع و شرایط با مبارزات زنان و تغییرات تدریجی در نوع پوشش زنان، بر بستر یک جنبش عمومی جهش کرد و وضع کنونی بر اساس تصمیم زنان به اختیاری بودن حجاب شان از درون آن در آمد.
لزوم دفاع از سنگرهای به دست آمده
آشکار است که دختران و زنان ایران در مقابل سرکوب از هر آنچه که با مبارزات و خون ها و آسیب دیدن های بسیار به دست آورده اند با چنگ و دندان دفاع می کنند و افزون بر آن حملات خود را در دیگر نقاط علیه نظام استبداد دینی و برای احقاق حقوق برابر با مردان نیز آغاز خواهند کرد.
آنچه تا کنون دیده شده این است که جوانان پسر و مردان از مبارزه ی زنان برای حقوق خویش دفاع می کنند و به اشکال گوناگون و از جمله دست زدن به اشکال تازه ای از مبارزه به آنها یاری می دهند که جنبش خود را پیش برند. چرا که این تنها جنبش زنان نیست بلکه جنبش خود آنان نیز هست.
منافع دختران و زنان منافع خلق است!
از دیدگاه منافع کلی انقلاب دموکراتیک در مرحله ی کنونی مبارزه زنان برای آزادی و برابری یکی از حلقه های مهم زنجیر مبارزه است و باید محکم به آن چسبید. بر این مبنا هر گامی که دختران و زنان به پیش بردارند و حکومت را مجبور کنند به عقب برود گامی است به نفع طبقه ی کارگر و کشاورز و معلم و دانشجو و اهل دانش و هنر و کاسب و بازاری و وکیل و دکتر و مهندس ...و انگار آنها هستند که گامی برای گرفتن حقوق خود و آزادی و دموکراسی برداشته اند. تمامی آزادی های اجتماعی و سیاسی و فرهنگی به هم وابستگی دارند و دفاع و پیشروی در هر کدام به معنای دفاع و پیشروی در امور دیگر است.
حکومت متحجر مردنی است!
حکومت خامنه ای و  ولایت فقیهی اش تنها با یک مساله روبرو نیست. این سدی است که ده ها شکاف در آن به وجود آمده است. هر کدام را که بتوانند با زور زدن زیاد - و از جمله با تکنولوژی به روز شده شان- ببندند شکاف دیگری بیشتر باز شده و جنبش از آن جا سرریز خواهد کرد.
علت این است که این سد کهنه و فرسوده و پوسیده و پوکیده است و ده ها شکاف در آن است و اساسا کل اش خراب است. اگر خامنه ای و سران پاسدارش تمامی نیروی خود را در یک نقطه یا چند نقطه جمع کنند و با شدیدترین سرکوب ها مانع فرو ریزش سد از آن نقاط شوند، فشارپشت سد به سرعت در نقطه ی دیگری جمع شده و از آن جا بیرون خواهد زد. کما اینکه پیش از خیزشی که پس از جانباختن مهسا شروع شد ما با جنبش دختران و زنان و حتی ملیت ها در این ابعاد حداقل در آن برهه ی زمانی روبرو نبودیم. پیش از مرگ مهسا، جنبش ما جنبش کارگران، جنبش کشاورزان و جنبش های ریز و درشت در خوزستان و استان چهارمحال و آبادان و دیگر نقاط ایران بود. این خامنه ای و حکومت اش بود که عمدا فشاررا به روی دختران و زنان انتقال داد تا این جنبش ها در سایه قرار گیرند و ابعاد آنها گسترده تر نشود. اما این بار همین جنبش زنان مفری برای بروز کل جنبش شد.
 بنابراین با توجه به این که تمامی این جنبش ها مترصد فرصت اند که سربرآرند، سرکوب جنبش دختران و زنان اگر حتی در بدترین حالت منجر به یک عقب نشینی از سنگرهایی شود که دختران و زنان و کل جنبش خلق به دست آورده، این نمی تواند نه مانع رشد کلی جنبش شود و نه آن را به پس برگرداند. جنبش آماده گی آن را دارد که اگر از نقطه ای به عقب رانده شد از نقطه ای و جایی دیگر پیش آید و سنگرهای تازه ای را فتح کند.
جامعه ی ایران رو به تحولات بزرگ دارد
جامعه ی ایران نه آرام است و نه آرام خواهد شد. حرکت و جنبش های تقریبا سی ساله ی اخیر تماما از ضرورت های تاریخی جامعه ی ایران بر می خیزند. این ضرورت از عدم همخوانی این حکومت از نظر اقتصادی، سیاسی و فرهنگی با نیازها و خواست های طبقات مردمی ایران از کارگران و کشاورزان و زحمتکشان شهر و روستا گرفته تا طبقات میانی بر می خیزد. اگر چه تمامی طبقات مردمی ایران و فرد فرد مردم ایران با تصمیم و اراده ی جمعی و فردی خود به مبارزه دست می زنند، اما آنها در اختیار و تصمیم  و اراده ی فردی خود بیانگر حرکت تاریخ اند. این ضرورت تاریخی است که آنها را به جنبش و مبارزه می کشاند و هیچ درجه ای از سرکوب و کشتار نمی تواند آنها را از آنچه می خواهند بازدارد و به پس برگرداند. درنهایت، این توده ها هستند که پیروزمند تاریخ خواهند بود.
 

استوار باد مقاومت دختران و زنان و تمامی خلق در مقابل ارتجاع

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

21 فروردین 1402

 

 

 

زنان مبارز در صف نخست

 

زنان مبارز در صف نخست جنبش

 
شیرزنانی که در صف نخست مبارزات ایستاده اند و جنبش را به پیش می برند
در خیزش بزرگ هفت ماه اخیر دختران و زنان زیادی در صف نخست مبارزات قرار گرفته و با افشا کردن برنامه های خامنه و دسته های پاسدارش و با آگاهی دادن به مردم و جانفشانی در راه انقلاب نقش بزرگ و مهمی در ایستاده گی و پایداری جنبش و پیشبرد آن داشته اند.
سپیده قلیان که هنگام آزادی شعار داد«خامنه ای جلاد، می کشیمت زیر خاک» و آزادی اش را با زندان عوض کرد، وکیل مبارز نسرین ستوده که در دوره ی کوتاه مرخصی اش با تحلیل مبارزات زنان در هفت ماه اخیر و این که این مبارزات به شکل های دیگری تداوم یافته و تداوم خواهد یافت به مبارزان آگاهی و امید داد و دیگر زنان مبارز همچون نرگس محمدی و آتنا دائمی و... که در زندان به سر می برند و هر دم وضع آزادیخواهان داخل زندان را از داخل زندان برای مردم می فرستند و دختران و زنان و مردان ایران را به تداوم مبارزه می خوانند از زمره ی این زنان پیشرو و مبارز هستند.
در کناراینان زنانی هستند بیرون زندان که هر کدام نقشی درخور در پیشبرد مبارزه داشته و دارند. ماه منیر مولایی راد مادر کیان پیرفلک از زمره این شیر زنان مبارز است. این زن آگاه نقش بزرگی در ایستاده گی و پیشرفت مبارزه خواه در ایذه و در میان بختیاری ها و خواه در میان تمامی ملت ایران داشته است. پس از اینکه عوامل و مزدوران کثیف رژیم بر سر مزار کیان مشتی شعار نوشتند وی چنین گفت:«اگر یکی بزنید ده تا می خورید!» و به راستی که آماده است که هر ضربه ی این موجودات به گفته ی وی«احمق و ترسو و حقیر» را با ده ضربه پاسخ گوید.
 آتش شاکرمی خاله ی نیکای شاکرمی یکی دیگر از زنان مبارزاست. وی نیز از همان زمان جان باختن نیکا به ستیز برخاسته، همواره دست به افشاگری زده و همچون مبارزی پاکباخته در پیشاپیش زنان به مبارزه ی بزرگ دختران و زنان و مردان سرزمین اش برای آزادی شور و جان داده است. آخرین اقدام او در مبارزه نقد برنامه ی تلویزیونی مهمانی بود. او در این نقد خود شوخی و دستمایه ی طنز قراردادن مرگ مبارزان و جان باختن آنها که خانواده های آنها و ملتی را داغدار کرده است را مذموم دانسته و به شدت تقبیج کرده است.

از تعداد زنان پیشرو زندانی و از این شیرزنانی که با رزم بزرگ خویش مشوق مبارزات به پیش هستند و بسیاراند به خوبی می توان فهمید که خامنه ای و سران پاسدار و آخوندهایش نمی توانند جنبش و خیزش کنونی را متوقف کنند و دختران و زنان ایران را وادار به تمکین به حکومت کثیف شان کنند.
 کیومرث پوراحمد
در مورد پوراحمد هنوز چیزی روشن نیست. گفته شده است که این هنرمند فیلمساز خودکشی کرده است. اما سخت است پذیرفتن این امر و مشکل به نظر می رسد که این هنرمند که به تازه گی فیلمی را برای نمایش آماده کرده بود و نیز از همان زمان مرگ مهسا همراه با دیگر هنرمندان در کنار مردم مبارزه را پیش برده و خودش هم حاضر نشده در جشنواره ی فجر شرکت کند خودکشی کند. بیشتر به نظر می رسد که در این اوضاع و احوال هنرمند مردم دوستی مانند وی با توجه به گذشته ی هنری و قهرمانان مبارزش در فیلم قصه های مجید و شب یلدا به شور بیاید و به سهم خود در مبارزات هنرمندان و مردم بدمد و در آن نقش داشته باشد و نه اینکه مثلا به این دلیل که زیر فشار حکومت بوده است خودکشی کند و اندوه و یاس بپراکند!
خودکشی هایی این چنین یک شمشیر دو لبه در دست حکومت است و یا می شود: از یک سو آن را مروج افسرده گی و اندوه و یاس و ناامیدی می کند و از سوی دیگر ایجاد و رواج ترس و وحشت و هراس؛ یعنی همان که همواره انجام داده است:«یکی از این هنرمندان را بکشیم تا بقیه حساب دست شان بیاد!»  
بسیاری می گویند مگر کم بوده خودکشی هایی در این 30 سال که بعد روشن شده است به قتل رسیده اند!؟

زنده باد انقلاب

مرگ برجمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

17 فروردین 1402

خیزش و جنبش هر روزه

 

 

 خیزش و جنبش هر روزه

 
امروز 16 فروردین روز تولد حمیدرضا روحی(1382) جانباخته ی مبارزات 7 ماه اخیر بود. حمید رضا در 27 آبان 1401 در شهر زیبای تهران به وسیله اوباش خامنه ای کشته شد. او جوانی محبوب در میان جوانان بود و توده های شهر زیبا و تهران طبق فراخوان، جشن تولدی توده ای برای وی و پیرامون خانه اش برگزار کردند. جشن تولدی که همراه بود با گردهمایی گسترده و راهپیمایی و مبارزه ی خیابانی و شعار دادن علیه خامنه ای و سران پاسداراش قاتلین حمیدرضا.
 این حرکت نشان می دهد که توده ها جنبش را ادامه داده و می دهند و هیچ نوعی از سرکوب جنبش مانع تداوم آن نیست. پیش از سال نو وجود داشت، در تمامی روزهای نخستین سال نو به شکلی و در 13 فروردین به شکلی دیگر ادامه یافت و اکنون سه روز بعد در جایی دیگر و به ویژه به شکل گردهمایی و مبارزه ی خیابانی ادامه یافته است. و این تازه تنها در مورد برخی از اشکال مبارزه است. در روزهای اخیر مبارزات اقتصادی نیز دوباره روندی رو به اوج به خود گرفته و گردهمایی هایی به وسیله ی کارگران و پرستاران و فرهنگیان و بازنشسته گان برگزار شده است و شعارهایی علیه مسئولین دولتی و شخص رئیسی داده شده است. این ها همه نشانگر این است که جنبش با افت و خیزهایش نه تنها ادامه خواهد یافت و متوقف نخواهد شد، بلکه گسترش بیشتری خواهد یافت و شکل های بیشتر و متنوع تری برای مبارزه و به ستوه درآوردن دشمن در پیش خواهد گرفت

آغاز دوباره ی حمله ی شیمیایی به مدارس
 با باز شدن مدارس دوباره و در شهرهای گوناگون حملات پلید و کثیف شیمیایی ولی فقیه و دارودسته ی اطلاعاتی هایش به مدارس دخترانه و همچنین پسرانه آغاز شده است. این امر نشان می دهد که آنچه خامنه ای پیش از عید در مورد لزوم پایان دادن به این حملات گفت یا به این دلیل بود که فکر می کرد به جنبش پایان داده اند و شاید دیگر نیازی به این حملات نداشته باشند و بنابراین می خواست پیش از سال نو مثلا خود را «صلحجو» و اهل« آشتی» با مردم نشان دهد؛ و یا با توجه به این بود که به زودی تعطیلات مدارس آغاز خواهد شد و خواه ناخواه حملات شیمیایی متوقف خواهد شد و بنابراین به این دلیل نبود که خودش و سازمان های اطلاعاتی اش این حملات کثیف را تکرار نخواهند کرد.
به نظر می رسد که این حملات جدا از هدف« تنبیه» دختران و متوقف کردن مبارزه ی ضد حکومتی در مدارس به وسیله ی دختران جوان و همچنین برداشتن روسری ها در مدرسه، اکنون در دستان خامنه ای و سپاه به ابزاری تبدیل شده است برای انتقام جویی از توده ها که در هفته های پیش از سال نو و پس از آن به شکل های گوناگون مبارزه خود را پیش بردند. همچنین آنها شکلی هستند از حملات خامنه ای به توده ها برای متوقف کردن جنبش آنها که علیرغم میل وی به شکل های گوناگون ادامه یافته و برای وی ترسناک تر از پیش شده است. از سوی دیگر این احتمال نیز هست که برنامه هایی دارند که مایلند ذهن توده ها متوجه آنها نباشد و از جمله گرانی های روز به روز اوج گیرنده و به ویژه این شایعه که قرار است بنزین گران شود.
با این همه این شکل حمله ی آنها به دختران و پسران نوجوان مردم نتیجه ی مثبتی برای آنها به بار نخواهد آورد. همچنان که اسیدپاشی های پیش از این به بار نیاورد و همان گونه که گشت کشتارشان و هزار و یک طرح و برنامه ی دیگرشان نتیجه ای به بار نیاورد. این حملات تنها بر خشم و نفرت و کینه ی مردم افزوده و خواهد افزود و آنها را به یکدیگر نزدیک تر و با یکدیگر متحدتر کرده، عزم آنها را برای براندازی این حکومت پلید و جنایتکار بیش از پیش خواهد کرد.
تداوم مبارزه ی دختران و زنان بر سر حجاب اختیاری و مضحکه ی« قانون کشور اسلامی»
 نبرد دختران و زنان بر سر آزادی حجاب در کوچه و خیابان و اتوبوس و مترو و ... ادامه دارد. آنها زیر بار ستم حکام نمی روند و می خواهند آن گونه که خود می خواهند در مورد پوشش خود تصمیم بگیرند. زورزدن های خامنه ای هم که «حجاب تکلیف شرعی و سیاسی است» نه تنها مانعی در راه آنها نخواهد بود بلکه موجب تمسخر و مضحکه آنان و همه ی مردم شده و می شود.
آنچه در مورد اجبار به حجاب نفرت انگیزتر است سخنان مردان و زنان حزب اللهی و بسیجی و پاسداری است که با دختران و زنان به کریه ترین اشکال درگیر می شوند. آنها می گویند که این «قانون کشوراسلامی» است و باید رعایت شود. و جوری هم این را می گویند که انگار واقعا کسی از خودشان بر طبق «قوانین کشور اسلامی» شان رفتار می کند و قانون را رعایت می کند!
آیا خود خامنه ای طبق قانون اساسی رفتار می کند؟ آیا این همه تقلب در انتخابات ها از 88 گرفته تا همین انتخابات مجلس و ریاست جمهوری قانونی بوده است؟ آیا وجود این «لباس شخصی» هایی که برای سرکوب توده ها به خیابان می فرستد قانونی است؟ آیا راه انداختن دارودسته های« آتش به اختیار» قانونی است؟  آیا همین که مشتی بسیجی دستور گرفته از روسای پلید و جنایتکار خود می گویند «اگر دولت و مقامات نمی توانند جلوگیری کنند ما خودمان سرخود وارد می شویم» به معنای این نیست که «قانون کشور اسلامی» و آنها که باید آن را اجرا کنند، برایشان ارزش و اهمیتی ندارد و حاضرند آن را زیر پا گذارند؟

اگرخامنه ای و آنها می توانند قانون خودنوشته شان را زیر پا گذارند چرا دختران و زنان آزاده ی ایران نتوانند؟ زنان آزادیخواه نه تنها این قانون را به هیچ گرفته و زیر پا می گذارند بلکه آن را در زباله دان در کنار دیگر قوانین ارتجاعی می اندازند.

اختیاری بودن حجاب و آزادی پوشش جزو نخستین خواست های زنان است و آنها و مردان در کنارشان برای به دست آوردن چنین آزادی ای و نه تنها چنین آزادی بلکه برای برابری حقوق برابر با مردان و نیز تمامی آزادی ها اجتماعی و سیاسی و فرهنگی تا پای جان نبرد خواهند کرد.

زنده باد جنبش و انقلاب

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

16فروردین 1402