سال
نو، سال امید، سال اتحاد جنبش ها،
سال تداوم مبارزات دموکراتیک خلق ایران
برای
سرنگونی دیو استبداد
در این آغاز بهار یاد و خاطره ی تک تک این دختران و پسران و زنان و مردان آزاده و جان برکف گرامی و راه شان پردوام باد!
در این سال مبارزات دموکراتیک طبقات انقلابی و مترقی خلق ایران گام هایی ارزشمند به پیش برداشت و توانست برخی از خواست های خیزش« زن زندگی آزادی» را عملا و تا حدودی تحقق بخشد. این امر با مبارزه ای وجب به وجب و با چنگ و دندان و با پایداری و ایستاده گی موثر دختران و زنان ایران و به خون کشیده شدن بسیاری از آنها صورت گرفت. آنها با مبارزات روزمره ی خود در تقابل با حکومت متحجر و جنایتکار توانستند جنبش را زنده و گام به گام در حال پیشروی نگاه دارند.
اکنون تلألو به دست آمدن آزادی پوشش است که روی خود را به دختران و زنان ایران نشان می دهد. این امری است که با تداوم مبارزه و با تحقیر جِزناله های مشتی آخوند و فقیه عهد عتیقی و مشتی قوانین قرون وسطایی و سیاست های کثیفی که به وسیله ی حکومت علیه دختران و زنان تدوین شده است، به دست آمده است.
این مبارزات پس از بروز صاعقه وار و توفانی خیزش ژینا در شهریور 1400 و تداوم چندین ماهه ی آن روی می داد و بر مبنای آنچه که در این سال ها و در دهه ی گذشته روی داده است می توان گفت نه تنها می تواند آهنگ مبارزه و حرکت کنونی خود را حفظ کند بلکه در عین حال و با توجه به شرایط کنونی جامعه می تواند فرازها و اوج های دیگری را در راه سرنگونی حکومت تزویر و زور و سلاح بیافریند. اوج هایی که اگر با فرازهای دیگر جنبش ها به ویژه جنبش طبقه ی کارگر بیامیزد می تواند حکومت را به زیر کشد و نظام دموکراسی نوین را بر قرار سازد. دختران و زنان ایران نشان داده اند که می توانند در راه نفی مرد سالاری و پدرسالاری و فروپاشی قوانین ضد زن نقش بزرگی در سرنگونی این حکومت و برقراری حکومت نوین داشته باشند.
مبارزات
دیگری که پیش از خیزش«زن زندگی آزادی» وجود داشت و در کنار آن به تحرک خود ادامه داد مبارزات طبقه ی کارگر، فرهنگیان، کشاورزان، هنرمندان پیشرو و آزادیخواه، دانشجویان،
کسبه ی زحمتکش، مبارزات و جنبش های بزرگ خلق کرد و بلوچ و مبارزات دیگر طبقات و
لایه های مبارز و مترقی خلق بوده است.
در مرکز تمامی این جنبش های مردمی، جنبش طبقه ی کارگر و در راس آن جنبش کارگران صنعتی ایران قرار دارد که به ویژه در دو دهه ی اخیر برای به دست آوردن حقوق خود مبارزه ای بزرگ را گام به گام پیش برده اند. از جهت منافع طبقه ی کارگر و تمامی طبقات خلق ایران، این جنبش و تنها این جنبش است که می تواند و باید رهبر مبارزات تمامی طبقات انقلابی و مترقی خلق شود تا امکان نیل به آزادی و برقراری یک حکومت دموکراتیک انقلابی مردمی و مستقل فراهم گردد. امری که تنها با جانفشانی و فداکاری ییشروان این طبقه تحقق می یابد.
این بخش از طبقه ی کارگر در سال گذشته به مبارزات اقتصادی خود تداوم بخشید و اوج هایی همچون مبارزات کارگران پیمانی و رسمی نفت و پتروشیمی و ذوب آهن اصفهان و فولاد اهواز را تجربه کرد. به همراه این ها، مبارزات کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت تپه کماکان تداوم یافت.
این مبارزات اقتصادی که تقریبا بخش بزرگی از طبقه ی کارگر از رشته ها و صنف ها و کارخانه ها و کارگاه های بزرگ و کوچک در سراسر ایران به آن دست زده اند ادامه خواهد یافت؛ و این با توجه به شرایط اسفبار اقتصادی که حکومت دزدان و جانیان به توده های زحمتکش و در راس آنها به طبقه ی کارگر تحمیل کرده و آنها را به فلاکت کشانده اند ناگزیر و جبری است.
اما برای گام برداشتن به سوی سرنگون کردن این حکومت جنایتکار باید این مبارزات به مبارزات سیاسی تبدیل شود. اینجا باید طنین سرنگونی حکومت فضای تمامی جامعه، تمامی طبقات جامعه به ویژه طبقات زحمتکش را در برگیرد و نیز اشکال عالی تر مبارزه، اشکالی که برای سرنگونی این حکومت نیاز است، حکومتی که اکنون بیش از پیش بر سلاح برای سرکوب تکیه کرده است در پیش گرفته شود.
گفتنی است که در شرایط کنونی جامعه ی ایران مانع تبدیل مبارزات اقتصادی به مبارزات سیاسی طبقه ی کارگر جز خطی باریک نیست. شرایط کنونی سیاست کشور، اعدام ها و ترورهای جوانان مبارز کشور در مناطق مرکزی و به ویژه در کردستان( و یا در کردستان عراق) و بلوچستان، کشتار هر روزه ای که می بینیم گاه حتی با بهانه های واهی صورت می گیرد همچون شلیک به ماشین ها و بهانه آوردن که«گزارش داده بودندماشین حامل مواد مخدر است»، به زندان انداختن بسیاری از مبارزان از زن و مرد و کارگر و دانشجو و فرهنگی و خبرنگار و کرد و بلوچ و کشتن هر از گاهی برخی از آنها در زندان ها و نیز استبداد سیاسی همه جانبه ی مشتی آخوند و ملا و پاسدار دزد و جانی که بر تمامی شئونات مملکت چنگ انداخته و خلق و در راس آن طبقه ی کارگر را به زیر فشارهای طاقت فرسا رانده اند و بنابراین فقدان هر گونه شرایط و امکانی برای اعتراض، وضعیتی فراهم می کند که خشم روزافزون کارگران برانگیخته تر گردد و جهش از مبارزات اقتصادی به مبارزات سیاسی صورت گیرد.
در مرکز تمامی این جنبش های مردمی، جنبش طبقه ی کارگر و در راس آن جنبش کارگران صنعتی ایران قرار دارد که به ویژه در دو دهه ی اخیر برای به دست آوردن حقوق خود مبارزه ای بزرگ را گام به گام پیش برده اند. از جهت منافع طبقه ی کارگر و تمامی طبقات خلق ایران، این جنبش و تنها این جنبش است که می تواند و باید رهبر مبارزات تمامی طبقات انقلابی و مترقی خلق شود تا امکان نیل به آزادی و برقراری یک حکومت دموکراتیک انقلابی مردمی و مستقل فراهم گردد. امری که تنها با جانفشانی و فداکاری ییشروان این طبقه تحقق می یابد.
این بخش از طبقه ی کارگر در سال گذشته به مبارزات اقتصادی خود تداوم بخشید و اوج هایی همچون مبارزات کارگران پیمانی و رسمی نفت و پتروشیمی و ذوب آهن اصفهان و فولاد اهواز را تجربه کرد. به همراه این ها، مبارزات کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت تپه کماکان تداوم یافت.
این مبارزات اقتصادی که تقریبا بخش بزرگی از طبقه ی کارگر از رشته ها و صنف ها و کارخانه ها و کارگاه های بزرگ و کوچک در سراسر ایران به آن دست زده اند ادامه خواهد یافت؛ و این با توجه به شرایط اسفبار اقتصادی که حکومت دزدان و جانیان به توده های زحمتکش و در راس آنها به طبقه ی کارگر تحمیل کرده و آنها را به فلاکت کشانده اند ناگزیر و جبری است.
اما برای گام برداشتن به سوی سرنگون کردن این حکومت جنایتکار باید این مبارزات به مبارزات سیاسی تبدیل شود. اینجا باید طنین سرنگونی حکومت فضای تمامی جامعه، تمامی طبقات جامعه به ویژه طبقات زحمتکش را در برگیرد و نیز اشکال عالی تر مبارزه، اشکالی که برای سرنگونی این حکومت نیاز است، حکومتی که اکنون بیش از پیش بر سلاح برای سرکوب تکیه کرده است در پیش گرفته شود.
گفتنی است که در شرایط کنونی جامعه ی ایران مانع تبدیل مبارزات اقتصادی به مبارزات سیاسی طبقه ی کارگر جز خطی باریک نیست. شرایط کنونی سیاست کشور، اعدام ها و ترورهای جوانان مبارز کشور در مناطق مرکزی و به ویژه در کردستان( و یا در کردستان عراق) و بلوچستان، کشتار هر روزه ای که می بینیم گاه حتی با بهانه های واهی صورت می گیرد همچون شلیک به ماشین ها و بهانه آوردن که«گزارش داده بودندماشین حامل مواد مخدر است»، به زندان انداختن بسیاری از مبارزان از زن و مرد و کارگر و دانشجو و فرهنگی و خبرنگار و کرد و بلوچ و کشتن هر از گاهی برخی از آنها در زندان ها و نیز استبداد سیاسی همه جانبه ی مشتی آخوند و ملا و پاسدار دزد و جانی که بر تمامی شئونات مملکت چنگ انداخته و خلق و در راس آن طبقه ی کارگر را به زیر فشارهای طاقت فرسا رانده اند و بنابراین فقدان هر گونه شرایط و امکانی برای اعتراض، وضعیتی فراهم می کند که خشم روزافزون کارگران برانگیخته تر گردد و جهش از مبارزات اقتصادی به مبارزات سیاسی صورت گیرد.
***
ما
ضمن همدردی عمیق با خانواده های تمامی جانباخته گان مبارزات سال و سال های گذشته، آمدن
سال نو و بهار نو را به کارگران و کشاورزان و فرهنگیان و دانشجویان و به تمامی
زنان و مردان مبارزی که در زندان هستند، به خلق های دربند کرد و بلوچ و کرد و عرب
و ترکمن، تبریک می گوییم و امید داریم که مبارزات طبقه کارگر و تمامی طبقات خلقی
ایران برای سرنگونی دزدان و جنایتکاران حاکم در سال پیش رو گام های ارزشمندی
بردارد و با سرنگونی حکومت خامنه ای به انجام برسد.بهار
نو
بر
ملت ایران
مبارک
باد
نوروزتان
خجسته
و مبارزات تان علیه استثمار و ستم در این سال
پردوام و پیروز باد
گروه
مائوئیستی راه سرخ
ایران
27 اسفند 1402
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر