احکام دادگاه های خامنه ای در مورد متهمان شلیک
به هواپیمای اوکراینی
و
درباره ی رفتن در پناه قدرت های امپریالیستی
برای سرنگونی جمهوری اسلامی
دادگاه های نظامی خامنه ای ده نفر از نیروهای نظامی را در پرونده ی شلیک به هواپیمای پی اس 752 محکوم کرده و برای برخی از آنها مجازات زندان از دو تا سه سال و برای متهم اصلی 13 سال تعیین کرده است که ده سال آن قابل اجرا است.
این احکام برای متهمانی صادر شده که یا هیچکاره بوده اند و نقشی در شلیک به هواپیما و کشتار به عهده نداشته اند و یا اگر داشته اند متهمان ردیف های آخر هستند. در مقابل متهمان ردیف نخست خامنه ای، حاجی زاده، سلامی، شمخانی و باقری می باشند و این ها هستند که باید در دادگاه های مردمی خلق ایران محاکمه شوند.
با این همه مردم این دادگاه ها و این احکام را نیز به تمسخرمی گیرند. آنها مثلا مجازات 13 سال زندان برای متهم اصلی را که 176 نفر را کشته است با احکام اعدام مبارزین خیزش مقایسه می کنند و می گویند این بیدادگاه ها کسانی را برای آتش زدن یک سطل آشغال اعدام کردند و یا زنانی را به دلیل به عهده گرفتن وکالت کارگران و یا اعتراض به نابرابری حقوق زنان به ده ها سال زندان محکوم کردند و آن وقت برای متهم ردیف اول شلیک موشک به هواپیما و کشتن 176 نفر تنها 13 سال زندان تعیین کرده اند!
روشن است که خامنه ای و سران پاسدار و نظامی جنایتکار دست خود را نمی برند و برای این که آنها در جایگاه متهمین اصلی پرونده - و نه تنها این پرونده بلکه بسیاری پرونده ها- قرار گیرند باید این حکومت سرنگون شود و این دیری نخواهد پایید.
به هر ترتیب آنچه که مهم و اساسی است این است که این حکومت باید به وسیله ی خلق ایران سرنگون شود و محاکمه این متهمان اصلی در اساس باید به وسیله ی مردم ایران صورت گیرد و هر گونه رجوع به دولت های امپریالیستی و خواهش و تمنا از آنها برای سرنگونی دولت کنونی و مثلا محاکمه ی این متهمان- حتی به فرض دو تابعیتی بودن قربانیان- خطا است. در این خصوص توجه ما به بخش هایی از خانواده های قربانیان هواپیمای اوکراینی است که نگاه شان به این دولت های امپریالیستی است و نه به مردم خود.
پرسش این است که آیا قرار است دیگران برای ما کاری را انجام دهند که گمان می کنیم خود ناتوان از انجام آن هستیم؟ آیا این درست است که بخش هایی عزیز و گرامی از ملت ما به این درجه از بی باوری به توان خود برسند که رو به سوی دولت های دیگر بیاورند؟
***
حکومت
جمهوری اسلامی هواپیمای مسافری بری (پی اس 752) را سرنگون می کند و 176 زن و مرد و کودک را می کشد و تا اینجا یکی
از بزرگترین جنایت های سده ی اخیر را مرتکب می شود. این جنایت در اساس علیه خلق ایران
است. خلقی که تاریخی دراز دارد و توده هایش در تاریخ اساسا متکی به خود بوده اند و
علیه هر گونه تسلط بیگانه و یاری از بیگانه برای سرنگونی حکومت های مرتجع داخلی،
ستیزی دراز داشته اند. ستیزی که به دوران
معاصر نیز کشیده است و دولت های پلید و تجاوزکاری مانند روسیه و انگلیس و آمریکا و
نیز این اواخر چین را( برای بستن یک قرارداد استعماری) در برگرفته است.اما چرا بخشی از خانواده های جانباخته گان شلیک به هواپیمای مسافربری اوکراینی که جزوی از خلق ایران هستند و تمامی مردم ایران خود را با آنها عمیقا همدرد احساس می کنند و گمان می کنند که فرزندان خودشان را از دست داده اند، باید برای محاکمه کردن سران جمهوری اسلامی به کشورهای آمریکا و اروپای غربی روی آورند؟( روشن است که این گرایش با خواست محاکمه در دادگاه بین المللی که حکم آن بیشتر صوری است ومجازات عملی منطبق با خواست مردم ندارد، متفاوت است.)
آیا قرار است انتقام قربانیان از جمهوری اسلامی را دولت های امپریالیستی غربی بگیرند؟ آن هم دولت هایی که خود دستی دراز در امثال این گونه جنایت ها داشته اند؟ دولت هایی که خود با جریان های کثیف حاکم بر ایران به سازش رسیدند و از حاکم شدن آنها بر ایران پشتیبانی کردند و کمابیش چهل سال با جنایت هاشان کنار آمدند؟
باید توجه داشته باشیم که اگر می بینیم دوره ای است که این دولت ها تا حدودی با این حکومت بد افتاده اند نه از سرعلاقه به دادخواهی ملت ایران و خواست آزادی و دموکراسی برای این ملت و یا محاکمه ی عاملان قربانیان هواپیما بلکه از سر این است که حکومت برای این که از جانب آنها برای بقای خود تضمین قطعی بگیرد جفتک می اندازد و بامبول در می آورد و یا به رقبای جهانی آنها مانند روسیه پناه می برد.
آیا آنچه دولت های امپریالیست غربی از خود نشان داده اند نشانگر این نیست که این ها تنها به منافع خود فکر می کنند و چنانچه حکومت کنونی رام شود به ساده گی با آن کنار می آیند و پشیزی هم برای جان باخته گان هواپیما و نیز تمامی آنها که طی این چهل سال کشت ارزش قائل نیستند؟
آنها نه تنها برای این هم کشته و جانباخته ارزش قائل نیستند بلکه پشیزی ارزش برای استقلال ایران هم قائل نیستند.
با این حال، حتی اگر فرض را بر این بگذاریم که روزی رای شان براین شود که به ایران حمله کنند و رژیم کنونی را سرنگون کنند و آن را با رژِیمی دیگر که دست نشانده ی خودشان باشد، جابجا کنند و در این راه برخی از سران آن را هم قربانی کنند- همچون صدام و برخی از سران کشور عراق- این هرگز حتی یک مثقال هم برای خاطر خانواده های جانباخته گان هواپیما و ملت ایران و جانباخته گان ملت ایران نخواهد بود بلکه آنها جزو گروه هایی خواهند که امپریالیست ها پشت آنها پنهان شوند( چنانچه پشت برقراری دموکراسی و آزادی در عراق پنهان شدند) تا منافع خویش را پیش ببرند. در بهترین حالت برخی از افراد و خانواده ها مقام می گیرند و موقعیتی پیدا می کنند و در بدترین حالت که بیشتر محتمل است سرمایه داران بزرگ وابسته سر آنها را شیره خواهند مالید و در نهایت عددی به حساب نخواهند آمد و از گردونه خارج شده و به فراموشی سپرده خواهند شد.
بنابراین در بهترین حالت این خانواده های دادخواه نقش جاده صاف کن مزدوران امپریالیست و نوکرصفتانی همچون رضا پهلوی و دیگر خائنین خارجه نشین را بازی خواهند کرد.
انتظار همه ی ملت ایران از بخش هایی از خانواده های جانباخته گان هواپیما که امید به این دولت ها بسته اند این است که به خودشان و به ملت ایران اتکا کنند و نه به دولت های جهانخوار. نه به این مزدورانی که حاضرند تا کمر مقابل اربابان امپریالیست خود خم شوند و ته کفش شان را بلیسند.
آنها باید قدرت واقعی را در خودشان و خلق ایران جستجو کنند.
مرگ بر متهمان اصلی شلیک به هواپیمای اوکراینی
خلق ایران خود خامنه ای و سران پاسدارش را محاکمه خواهد کرد
سرنگون باد حکومت ولایت فقیه
برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق ایران به رهبری طبقه ی
کارگر
گروه
مائوئیستی راه سرخ
ایران
28 فروردین 1402
