۱۴۰۲ مهر ۲۳, یکشنبه

قتل داریوش مهرجویی و وحیده ی محمدی فر به وسیله ی دستگاه خامنه ای

 


کشتن یک هنرمند آزادیخواه مشهور و همسرش به وسیله ی دستگاه خامنه ای

قتل داریوش مهرجویی و وحیده ی محمدی فر نویسنده، همسر و همکار وی در راستای به قتل رساندن فعالان مترقی و دموکرات و آزادیخواه و چپ در عرصه ی سیاست و فرهنگ در دهه ی هفتاد به ویژه کارد آجین کردن داریوش فروهر و پروانه اسکندری و همچنین در راستای به قتل رساندن هنرمندان پیشرو و دموکرات و آزادیخواهی چون عباس کیارستمی( که خود مهرجویی در ویدئویی اشاره و تاکید کرده بود:« وی را کشتند؛ چیزیش نبود؛ سالم بود، کشتنش!») و کیومرث پوراحمد قرار دارد.
این قتل مانند حمله ی شیمیایی به مدارس که مجازات دانش آموزان به سبب جنبش و نقش فعال آنها در خیزش انقلابی و مبارزه با جمهوری اسلامی بود بخشی از انتقام خامنه ای و دستگاه اطلاعاتی اش از هنرمندان آزادیخواه به سبب پیشرو بودن و نقش فعال آنها در خیزش انقلابی یکساله ی اخیر، همکاری نکردن بسیاری ازآنها با دستگاه فرهنگی
 و نهایتا  برای خاموش و مطیع و برده کردن آنها است.
انتخاب داریوش مهرجویی جدا از اینکه او یک هنرمند دموکرات و آزادیخواه و مخالف نظام حاکم بود به سبب هشدار و تاکید وی بر کشتن عباس کیارستمی و همچنین ویدیوی وی در مخالفت با توقیف فیلم اش دومینور و مورد خطاب قرار سران فرهنگی (و سیاسی) جمهوری اسلامی که «شما کی هستید» و «بیایید مرا بکشید!» بود.
درعین حال انتخاب هنرمندی مشهور و سالخورده حاوی این پیام است که برای خامنه ای و دستگاه اطلاعاتی اش نه شهرت جهانی( مثلا شهرت هنری و یا حقوق بشری) فرد مخالف اهمیت دارد و نه سن و سال اش. آنان خونخوار هستند و برای بقای خود دست به هر گونه جنایتی می زنند.
بی گمان همان قدر که قتل های پیشین نتوانست از گسترش و ژرفا یافتن و شدید شدن جنبش توده ها و تبدیل آن به یک خیزش بزرگ پیشگیری کند این قتل و این گونه قتل ها نیز نمی تواند.
آن شرایط معین تاریخی که می توانست( و یا می تواند) به سران و طبقات حاکم کشورهایی مانند کره شمالی و شوروی رویزیونیستی و اقمار اروپای شرقی اش و چین ایضا رویزیونیستی تنگ سیائو پینگی و شی جین پینگی و نیز دیکتاتوری های نظامی در آمریکای جنوبی و مرکزی امکان دهد که با قتل و جنایت و سربه نیست کردن و سرکوب خونین نیروهای پیشرو مترقی در عرصه ی سیاست و فرهنگ و مبارزان دموکرات و آزادیخواه و انقلابیون کمونیست، حکومت نکبت و کریه خود را چندی بیشتر دوام بخشند در ایران موجود نیست و با زور هم نمی شود آن را ایجاد کرد. 
دیر یا زود طبقه ی کارگر و توده های ستمدیده و تمامی طبقات مردمی و مبارزان سیاسی و فرهنگی این آدمکشان و خفاشان خونخوار را  به زیر خواهند کشید.
گروه مائوئیستی راه سرخ 
ایران
یکشنبه 23 مهر 1402

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر