سیاسی ترین و انقلابی ترین نوروز خلق ما
سیاسی ترین برگزاری نوروزنوروز امسال رامی توان متفاوت ترین نوروز و برگزاری جشن آغاز سال نو در تاریخ معاصر ایران دانست. چنانچه در اعلامیه های پیشین نیز اشاره کرده ایم در چهل سال اخیر، برگزاری نوروز و یا چهارشنبه سوری و دیگر آیین های باستانی ایران عمدتا عرصه و میدان مبارزه ی فرهنگی بوده است. آنچه که در پس و پشت سماجت و سفتی و سختی و پیگیری مقابله ی خلق با ارتجاع در برگزاری این آیین ها وجود داشت شور و شعف و نشاط و شادی و رنگارنگی بود که در مقابل عزا و ماتم و مرده گی و تیره گی دیوان خیره سر حاکم که جز این ها چیزی برای خلق نداشتند و کمر به نابودی تمامی آیین های شادی و نشاط بسته بودند، صف آرایی می کرد. این مبارزه برحق بوده و مانع از آن گردید که حکومت آخوندهای خیره سر بتواند خلق را در چنبره ی فرهنگ متحجر و متعفن خویش به بند کشد و اسیر خود سازد.
اما امسال وضع به کلی متفاوت بود و تا حدود زیادی تغییری کیفی را از سر گذراند. یعنی بیش از آنکه مبارزه ی فرهنگی باشد- که کماکان بود - مبارزه ی سیاسی شد. مبارزه ی سیاسی ای نه تنها در تداوم مبارزات شش ماه گذشته بلکه در تداوم مبارزات چهل ساله ی اخیر یعنی از همان انقلاب 57.
اشکال اساسی این مبارزه ی سیاسی برهمه آشکار است. برگزاری یاد جانباخته گان مبارزات انقلابی سال های گذشته و به ویژه شش ماه اخیر، سفره ی هفت سین گذاشتن بر سر خاک آنها، پیوستن توده های به خانواده های جانباخته گان و برگزاری مراسم کنار آنها و شعار دادن سرخاک، پیام فرستادن پدران و مادران و خواهران و بسته گان جانباخته گان در این باره که راه شان تداوم دارد و پیمان بستن با آنها که یادشان هرگز فراموش نخواهد شد و خون شان به هدر نخواهد رفت، سال را آغاز کردن با شعار دادن علیه خامنه ای و دم دستگاه خلافت ضحاکی اش، مبارزات را در خیابان ها دنبال کردن در برخی از شهرها و استان ها به ویژه کردستان و برگزاری مراسم های گروهی جشن و شادی برای این که همچون خاری در چشمان خامنه ای و آخوندهای متحجر فرو رود و کورشان کند و خلاصه توفانی از اشکال گوناگون مبارزه که تاریخ ایران شاید این چنین به خود ندیده باشد.
این که می گویند توده ها منبع بی پایان خلاقیت و نوآوری و آفرینش هستند به عینه در همین برگزاری نوروز به روشنی دیده می شود.
به این ترتیب خلق ایران سال نو را با مبارزه ای گسترده و جانانه با حکومت تحجر و جنایت آغاز کرد، یا در واقع آن مبارزه ای را که به شکل گسترده تری از گذشته و از شش ماه پیش آغاز کرده بود ادامه داد. توده های مردم اکنون بیش از پیش به نیروی خود باور آورده و بیش از پیش به توان خود در پیگیری امر سرنگونی حکومت پلید اطمینان حاصل کرده و بیش از پیش با تداوم شعارهای خود به ویژه شعار« امسال سال خونه، سید علی سرنگونه» بر این امر صحه گذاشته اند که مبارزه ای را که آغاز کرده اند تا سرنگونی حکومت خامنه ای و اوباش پاسدار و آخوندهای متحجر و جانی اش ادامه خواهند داد.
انقلابی که می تواند انقلاب شود!
اکنون و با این چنین مبارزه جویانه سال را آغاز کردن، بیشتر می توان جنبش بزرگی را که در تداوم جنبش های بیست و پنج سال اخیر شکل گرفته و از زمان کشتن مهسا امینی وارد مرحله ی نوینی گردیده و تا کنون ادامه یافته، فراتر از یک خیزش انقلابی ارزیابی کرد. یعنی می توان آن را یک انقلاب دانست. اما انقلابی که در کل کشور و نه در مناطق جداگانه ای مانند کردستان و یا بلوچستان( گرچه در این مناطق نیز)، هنوز به گسترده گی توده ای و عمق لازمه ی یک انقلاب مانند انقلاب 57 نرسیده است.
مهم ترین وجه یا در حقیقت کمبودی که می توان در این مورد برشمرد همانا شرکت گسترده ی اکثریت طبقه ی کارگر و توده های زحمتکش کشاورز و کلا زحمتکشان شهر و روستا به شکل مستقل و با خواست های سیاسی خود در انقلاب است.
روشن است که مثلا منشور 20 تشکل تنها گامی است مقدماتی از جانب بخش هایی از طبقه ی کارگر و لایه های زحمتکش و نیز دیگر جریان ها و نیروهای طبقاتی و جا دارد که در میان توده های کارگر و زحمتکش در مورد خواست های اساسی آن تبلیغ شود و نهایتا تبدیل به خواست هایی شود که اکثریت طبقه در مبارزات خود آنها را پیش گذارد. درست همان گونه که اعتصابات سیاسی کارگران و کارمندان شرکت نفت در سال 57 با خواست هایی برای یک حکومت دموکراتیک صورت گرفت و پیش رفت.
شکی نیست که نه تنها باقی ماندن اوضاع هولناک اقتصادی- سیاسی کنونی در وضع پیشین بلکه بدتر شدن هر روزه ی آن، هر روز توده های بیشتری را به مبارزه خواهد کشاند و به امر گسترده و عمیق شدن انقلاب بیش از پیش پا خواهد داد.
زنده
باد خلق رزمنده ما
مرگ
بر جمهوری اسلامی
برقرار
باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
2 فروردین 1402
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر