ایجاد شورای انقلابی - دموکراتیک از رهبران طبقات خلقی برای گذار به
جمهوری مستقل و دموکراتیک ایران وظیفه ی کنونی ماست
2- وظیفه ی حال حاضر و فوری نیروهای پیشرو از همه ی طبقات خلقی به ویژه زنان و مردان مبارز دربند و یا فعلا آزاد شده همچون اسماعیل بخشی (و همچنین نمایندگانی از کارگران اتوبوسرانی تهران و حومه، فولاد اهواز و هپکو و آذرآب، شورای کارگران پیمانی شرکت نفت و...) سپیده قلیان، آتنا دائمی، نسرین ستوده و نرگس محمدی و دیگر زنان مبارز دربند، رسول بداقی و دیگر مبارزان پیشرو فرهنگیان و نیز نمایندگان ملیت ها و اقلیت های مذهبی که میان توده های طبقات مردم دارای شهرت نیک و نفوذ هستند، ایجاد یک شورای انقلابی و دموکراتیک - حضوری و یا غیابی- است که وظیفه ی سیاسی و اجرایی دوران گذار به جمهوری دموکراتیک ایران را به عهده گیرد.
3- ما پیشنهاد می کنیم یکی از زنان مبارز- حضورا یا غیابا، واقعی یا افتخاری - به عنوان صدر شورا یا رئیس جمهور دولت موقت- انتخاب شود. سخنگوی این شورا نیز باید یکی از زنان آزادیخواه و مستقل و مبارز در بیرون کشور باشد.
4- خواست طبقه ی کارگر برقراری جمهوری دموکراتیک خلق و رفتن به سوی سوسیالیسم و کمونیسم است اما تاکتیک این طبقه باید بر مبنای شرایط واقعی نیروها و توان این طبقه در معادلات جاری مبارزه ی طبقاتی استوار باشد. از این رو طرح «جمهوری مستقل و دموکراتیک ایران» می تواند به عنوان سازش حال حاضر این طبقه با دیگر طبقات خلقی و در درجه ی نخست طبقات خرده بورژوازی و بورژوازی ملی ایران به ویژه جناح چپ آن باشد.
5- بر این مبنا ما از این امر که تمامی نیروهای مبارز استقلال طلب و آزادی خواه بر سر برقراری یک حکومت مستقل و دموکراتیک مبتنی بر آراء تمامی طبقات خلقی، متحد شوند و به ویژه از این که از قهرمانان زن و مرد زندانی ما از زنان کمونیست و دموکرات گرفته تا لیبرال و از کارگران و کشاورزان و معلمان تا دیگر نمایندگان طبقات خلقی و ملیت ها و اقلیت های مذهبی، شورایی دموکراتیک تشکیل شود، استقبال می کنیم و خود را موظف می دانیم که با چنین شورایی همکاری کنیم.
6- روشن است که ما مبارزه ی طبقاتی را برای تغییر توازن قوا و رسیدن به خواست های حداقل( برپایی یک جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر) و حداکثر( برقراری نظام سوسیالیستی و کمونیستی) طبقه ی کارگر ادامه خواهیم داد. تغییر توازن قوا و بنابراین تغییر تاکتیک های طبقه ی کارگر، هم در تداوم مبارزه ی جاری طبقاتی که در جهت سرنگونی جمهوری اسلامی است وجود دارد و هم در دوران گذار به جمهوری مستقل و دموکراتیک و هم در خود این جمهوری مستقل و دموکراتیک. در دوران گذار به جمهوری مستقل و دموکراتیک، وجود آزادی بیان، آزادی احزاب، آزادی گردهمایی و راهپیمایی، آزادی اعتصاب، آزادی انتخاب شورای نمایندگان طبقات خلق و غیره می تواند موجب تغییر در مبارزه ی طبقاتی و تغییر در توازن نیروی طبقه ی کارگر با دیگر طبقات شود. در تمامی موارد فوق، ما هر گونه افزایش نیروی طبقه ی کارگر را در معادلات و در هر زمینه ی پیش آمده ای، تبدیل به افزایش خواست های این طبقه در جهت برقراری یک جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر خواهیم کرد و در جهت استقرار آن خواهیم کوشید.
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
26خرداد 1401
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر