به پیشواز اعتصاب بزرگ کارگران نفت و گاز و پتروشیمی برویم!

 به پیشواز اعتصاب بزرگ کارگران نفت و گاز و پتروشیمی برویم!

 
اعتصاب سراسری
اعتصاب هایی که به وسیله ی کارگران در مؤسسات، کارخانه ها و کارگاه های کوچک و متوسط  در دهه ی نود صورت گرفت اکنون می رود که به اعتصاب های بزرگ و سراسری رشته های اساسی اقتصاد ایران تبدیل شود.
حال این اعتصاب کارگران قراردادی، پیمانی و پروژه ای صنعت نفت و گاز، پتروشیمی ها و نیروگاه هاست که در استان های تهران، خوزستان، اصفهان، بوشهر، هرمزگان، کرمان، آذربایجان غربی و... به طور روزمره گسترش می یابد و دیر نیست که کارگران رسمی نفت را نیز در بر گیرد.
خواست های کارگران
اعتصاب کنونی کارگران پالایشگاه های نفت و گاز و پتروشیمی ها که به نظر رهبری آن در دست «شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت» قرار دارد، اقتصادی- سیاسی است. کارگران نه تنها خواهان افزایش حقوق خود هم ردیف با افزایش تورم، درخواست بیست روز کار و ده روز مرخصی( موسوم به طرح بیست ده) به جای بیست و چهار روز کار و شش روز مرخصی، لغو قراردادهای موقت و همچنین حذف پیمانکاران و حقوق برابر با کارگران رسمی هستند، بلکه خواست هایی پیشرو همچون حق ایجاد تشکل کارگری مستقل و حق برگزاری گردهمایی و اعتراض کردن را دارند. خواست هایی که  حکومت استبداد دینی سرمایه داران و مالداران مذهبی، آخوندهای ریاکار، دزد و جانی حاکم به همراه  سران سپاه پاسداران که تمامی امور کشور را در دستان خود متمرکز کرده اند، مانع آن بوده و هستند.
پشتیبانی از اعتصاب کارگران
سندیکای کارگری شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه، سندیکای کارخانه نیشکر هفت تپه، لایه های به نسبت متحد آموزگاران، شورای بازنشسته گان و برخی تشکل های دانشجویی از این اعتصاب پشتیبانی کرده اند. از گسترش و تداوم این اعتصاب سراسری به کارخانه های مهم کشورهمچون  صنایع فولادها، ذوب آهن، ماشین سازی ها و به ویژه کارخانه های بزرگ و کلیدی تهران و همچنین کارگران و کارمندان ن وزارت خانه ها که همه کمابیش مسائل و مشکلات اقتصادی و سیاسی همانند دارند راه زیادی نیست.
حکومت مستبد و اشکال سرکوب اعتصاب کارگران
این اعتصاب همچون پتکی بر سر حکومت استبدادی کنونی، آخوندها و وردستان نظامی و پاسدارشان است. آنها چنین اعتصاب ها و مبارزاتی را بر نمی تابند و چون نمی خواهند پاسخ گوی خواست های برحق کارگران شوند، راه مقابله با آن را پیش خواهند گرفت.
همچنان که خامنه ای و دیگر سرمایه داران مذهبی ریاکار، دزد و جانی کنونی و به همراه شان سپاه پاسداران و سازمان های اطلاعاتی دست به اشکال جنایتکارانه ی سرکوب شورش های خیابانی با شلیک به سر شورشگران  دی 96 و آبان 98 زدند و بسیاری را کشتند، برای مبارزه با اعتصابات کارگری و به ویژه اعتصابات سراسری نیز اشکالی از تقابل و سرکوب را در پیش خواهند گرفت. اشکال سرکوبی که برخی از آنها را پیش از این در مبارزه با کارگران اعتصابی شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه، کارخانه نیشکر هفت تپه، فولاد اهواز و هپکو اراک و به ویژه نمایندگان پیشرو و دلاور کارگران در سندیکای شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه و سندیکای کارخانه نیشکر هفت تپه دیده ایم. کارگرانی که خواسته هاشان کمابیش همانند همین خواسته های کارگران اعتصابی کنونی بود.
 اینک نیز نخستین شیوه های سرکوب با اخراج هفتصد کارگر پالایشگاه نفت تهران شکل گرفته است. آنها به همراه این شکل اخراج گله ای کارگران که به قصد ترساندن کارگران و بیمناک کردن آنها از آینده ی خویش صورت می گیرد، به دنبال دستگیری کارگران پیشرو خواهند بود و در عین حال با انواع گوناگون توطئه ها تلاش خواهند کرد که بین کارگران متحد کنونی و نیز بین کارگران و دیگر طبقات خلق شکاف بیندازند.
در نخستین گام، مجلس خامنه ای، این سرمایه دار و جنایتکار بزرگ و نوچه ی کاسه لیس و  دزدش قالیباف قراراست جلسه ای با حضور مسو لان وزارت نفت و پاسداران و سازمان اطلاعات بگذارد و چگونگی تقابل سران این رژیم متعفن با مبارزه ی کارگران و اشکال سرکوب اعتصاب آنها را مشخص کند.
طبقه کارگر، کشاورزان و خلق ما دارای قدرت خلاقه ی فراوان است. هر شکل سرکوب، شکل ضد سرکوب را می آفریند. ستایش خلق را و توده را که تاریخ ساز است و دشمنان داخلی خود و امپریالیست های غرب و شرق پشتیبان آنها را شکست خواهد داد.  
پشتیبانی و اتحاد راز پیروزی خلق ما خواهد بود
این اعتصاب همان گونه که خود کارگران اعتصابی گفته اند، نیازمند پشتیبانی تمامی طبقات مردمی است. از خود کارگران واحدهای تولیدی و خدماتی گرفته تا کشاورزان، دانشجویان، آموزگاران مدارس و استادان دانشگاه، کارمندان، تولید گران، کسبه و بازاریان، هنرمندان و ورزشکاران و خلاصه هر دسته و گروه و طبقه ای در هر کجای ایران که انزجار و نفرت از وضعیت کنونی جانش را می فشارد و قلب و ذهن اش برای ایران و آینده ی فرزندان آن می تپد.  
ملت ما پیش از هر چیز و بیش از هر چیز نیازمند اتحاد و یگانگی است. این کلید تکامل اوضاع کنونی و پیشرفت مبارزات در راه سرنگونی جمهوری اسلامی است؛ دمل و غده ی چرکین و متعفنی که بر پیکر ملت ایران بر آمده است و ملت جز جراحی انقلابی آن راه دیگری ندارد.
در این راه، اتحاد بزرگ طبقات مردمی در تحریم بی سابقه ی انتخابات ریاست جمهوری گامی بزرگ بود و این باید به یگانگی در مبارزات عملی جاری و پشتیبانی هر گروه و طبقه از مبارزات گروه ها و طبقات دیگر بینجامد.
در برابر اتحاد این حکام کثیف و جنایتکار در سرکوب خلق ما، طبقات مردمی باید متحد باشند. بدون اتحاد و یگانگی تمامی طبقات مردمی ما هیچ طبقه ای نمی تواند در مبارزات خود پیروز شود.

درود بر کارگران اعتصابی

متحد شویم و دشمن را درهم کوبیم!

 مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک مردمی

 

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

6 تیر 400