بیانیه های اخیر کارگری تجلی پیشرفت در جنبش طبقه کارگر و خلق

  بیانیه های اخیر کارگری تجلی پیشرفت در جنبش طبقه کارگر و خلق

بیانیه اخیر سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه که پس از دلقک بازی های رئیسی در دستگاه قضایی و بریدن مجازات زندان برای کارگران و دیگر مبارزین  داده شده است حاوی نکته های بسیار مهمی است. این بیانیه و همچنین بیانیه کارگران هپکو اراک که در آن خطاب به دولت گفته بودند«کاسه صبرمان لبریز شده است» تا حدودی نشانگر شرایط تازه مبارزه طبقاتی بین کارگران و حکومت اسلامی است. در مورد بیانیه های کارگران هپکو پیش از این نوشته ایم و اینجا نگاهی به بیانیه سندیکای کارگران هفت تپه می اندازیم.

 در این بیانیه، کارگران خطاب به رئیسی می گویند که «احکام صادر شده توسط قوه قضاییه ای که شما سکاندار آن هستید به خوبی نشان داد که شما صدای مارا به خوبی شنیده اید و بیم آن را دارید که دوباره متحد و یکپارچه در کف خیابان مطالباتمان را فریاد بزنیم.»

  به عبارت دیگر کارگران در بیانیه ای رسمی به نماینده خامنه ای در دستگاه قضایی و در واقع  به هیئت حاکمه می گویند شما ترسو و بزدل هستید. بریدن این احکام به وسیله شما از موضع ترس و وحشت از طبقه کارگر است و نه از موضع قدرت و توانایی شما.  و اما صدای طبقه کارگر و بیان خواست هایشان، که هنوز بسیار محدود است، تنها از دل اتحاد و یکپارچه ای این طبقه است که می تواند به فریاد تبدیل شود. وحشت اساسی حکام جمهوری اسلامی از همین اتحاد و یکپارچگی  طبقه کارگر و تبدیل شدن صداها به فریاد است.

 بیانیه کارگران ادامه می دهد:

«اسماعیل بخشی صدای ما بود که شما قصد خفه کردن آن را دارید که ۱۴سال زندان برای آن بریده اید.

صدای ما محمد خنیفر، سپیده قلیان و دیگر دوستان در نشریه گام هستند که برای انها احکام سنگین بریده اید.

راستی معاونتان قرار بود امان نامه ای برای کارگرانی که پرونده دارند بنویسند ،که آن هم تبلیغات بود. و فقط بوسه ی ۶سال حبس به دستان محمد عزیز زد.»

 این جز تمسخر دستگاه قضایی و وعده و وعیده باند رئیسی و حکام کنونی نیست.  با یکدست و به دروغ  وعده ای ( وعده امان نامه به کارگرانی که برای حق خود مبارزه کردند)می دهند و با دست دیگر و به واقع می گیرند؛ با بریدن شش سال حبس برای محمد خنیفر.  داستان «شیرینی و چماق» کذایی که کاریکاتوری از آن از جانب رئیسی اخیرا به اجرا در آمده است.

 از سوی دیگر، اینکه کارگران چنین از موضع قدرت صحبت می کنند، نشان از شناخت نمایندگان پیشرو این طبقه از توان و قدرت خویش دارد و در عین حال تا حدودی شرایط تازه مبارزه طبقاتی و توازن های به وجود آمده  را از دیدگاه کارگران نشان می دهد. برای سندیکای کارگران هفت تپه، همچون بسیاری از کارگران پیشرو که مبارزه طبقاتی هم طبقه ای های خویش را دنبال می کنند و اسماعیل بخشی، سپیده قلیان، محمد خنیفر و کارگران مبارز فولاد و هپکو  صدای آنها نیز بوده و در قلبشان جای دارد، به خوبی روشن است که هدف نظام از احکامی که برای صداهای کارگران بریده اند، خفه کردن کل طبقه کارگر است. و اما کارگران اینک به روشنی سیاست نیرنگ و تزویر طبقه حاکم را افشا می کنند.

 بیانیه ادامه می دهد:

«ما همواره گفته ایم نه تهدید نه زندان دیگر اثر ندارد و شما با صدور این احکام نمی توانید ما کارگران و حامیانمان را از پیگیری مطالباتمان منصرف کنید ، قدرت این را ندارید همه مردم را خفه کنید ،همه مردم در سمت عدالت یعنی پشت کارگران هفت تپه هستند.»

باید توجه داشت که در گذشته و به ویژه در دهه شصت نه وجود چنین سندیکایی تحمل می شد و نه کارگران می توانستند با چنین زبانی با کارگزاران نظام و در مورد احکام مجازات و دیگر ستمگری های آنها سخن بگویند.

کارگران مصممند که به پیگیری مطالبات خود ادامه دهند.  سرمایه داران زالو صفت، وابسته و مرتجعی که خود را پشت دین و مذهب پنهان کرده اند، می خواهند با نقاب متدین بودن و تهدید کارگران و زندان های طولانی بریدن برای نمایندگان کارگران و مبارزین راه این طبقه، مبارزه کارگران را متوقف کرده و به دزدی ها و اختلاس های خود ادامه دهند و  فلاکت کنونی طبقه کارگر و تمامی رنجبران و محرومان و ستمدیدگان را شدیدتر و بدتر کنند. نمایندگان پیشرو کارگران به آنها می گویند که ما بارها گفته این که تهدید و زندان اثری ندارد. و این ها در اراده ما برای پیگیری خواست هامان، خللی وارد نمی کند.

 و سپس کارگران مبارزه خود را به مبارزه کل مردم یا در واقع طبقات مردمی متصل می کنند: شما نمی توانید مردم را خفه کنید. تمام طبقات مردمی پشت عدالت یعنی پشت کارگران هفت تپه و یا در حقیقت پشت طبقه کارگر ایران که نماینده عدالت و عدالت خواه ترین طبقه است، هستند.

این چنین است صدای رسای کارگران. صداهای کارگران هفت تپه، صدای کارگران شرکت واحد و کارگران هپکو و تمامی طبقه کارگر ایران.

و تازه  کارگران هپکو سندیکا ندارند و سندیکاهای کارگران هفت تپه  و شرکت واحد اتوبوسرانی هنوز تنهایند. و از سوی دیگر تنها سه کارخانه و سه شهر کارگری یعنی نیشکر هفت تپه، اتوبوسرانی تهران و کارخانه هپکو اراک درگیر مبارزه ای جدی با حکومت شده اند. هنوز بخش بزرگ و اصلی طبقه کارگر متشکل و سازمان یافته پا به میدان مبارزه نگذاشته است. هنوز کارگران اسیر خرده کاری، مخالفت ها و مبارزات پراکنده اقتصادی و عموما پیرامون  عقب افتادن حقوق ها و بیکار شدن ها هستند. هنوز شهرهای کارگری بزرگ ما پا به میدان مبارزه  بزرگتر و شدیدتر سیاسی نگذاشته اند. هنوز طبقه کارگر یک حزب راستین سیاسی که واقعا بر مبنای منافع استراتژیک این طبقه مبارزه کند، یعنی یک حزب کمونیستی اصیل ندارد. هنوز...

 وانگهی در دوران پیش رو تفاوت های مورد اشاره باز هم بیشتر خواهد شد و شکاف های باز هم  بزرگتری بین طبقه کارگر و تمامی طبقات مردمی و حکومت به ویژه باند خامنه ای و شرکا به وجود خواهد آمد. همه این تضادها رشد بیشتری خواهد کرد. برای  سرمایه داران بوروکرات- کمپرادور که از نظر اقتصادی وابسته به فروش نفت و تا مغز استخوان زیر نفوذ تراست ها و انحصارات بانکی و صنعتی امپریالیستی غرب هستند، و حال که شریان های حیاتی شان قطع شده است،  نمی توانند به راحتی نفس بکشند، زمان و دوران بدتر خواهد شد.

 هرمز دامان 23 شهریور 98