به مناسبت روز اول ماه مه
روز نخست ماه
مه، روز کارگران جهان است. در این روز کارگران، همچون طبقه و تنی واحد و دارای
منافع مشترک، در مقابل سرمایه داران قرار می گیرند و به ارزیابی صف بندی طبقاتی
خود و شرایط مبارزه خویش با سرمایه داران می پردازند و کنشهای عملی خود را در چارچوب
مبارزه طبقاتی علیه سرمایه داران و نظام حاکم سازمان می دهند.
چگونگی
برگزاری روز نخست ماه مه، در تمامی کشورها، بستگی تام به وضع عمومی طبقه کارگر و
حکومت جاری و شرایط مبارزه طبقاتی در این کشورها دارد. در برخی کشورها همچون
ایران، استبداد حاکم، اساسا اجازه برگزاری این روز را به کارگران و نیروهای
هواخواه آنها نمی دهد؛ در برخی دیگر، کارگران این روز را به فراز و اوجی نوین در
مبارزات روزانه و طبقاتی خود تبدیل می کنند و آن را به پیش می برند؛ در گروهی از
کشورها، مبارزات بحقشان به خاک و خون کشیده می شود؛ در تعدادی، به واسطه آزادی های
نسبی، کارگران این روز را آزادانه برگزار می کنند و خواستهای کوتاه مدت و یا دراز
مدت خود را در مقابل سرمایه داران تنظیم و از آنها دفاع می کنند. در تک و توکی از
کشورهای امپریالیستی نیز، زیر تاثیر اتحادیه کارگری راست، این روز تبدیل به
کارناوال های همگانی، بدون ارتباط آنچنانی با سیاست می شود.
در ایران سال
97 را باید سال برآمد نوین طبقه کارگر ایران نامید. در این سال، جنبش کارگری اوجی فوق العاده داشت. طوفان بزرگ در
کارخانه های نیشکر هفت تپه، فولاد ملی
اهواز و هپکو اراک، طبقه کارگر را به پیشاپیش خلق و انقلاب ایران راند. کارگران
مبارز و قهرمان این سه کارخانه و در این سه شهر به اعتصابات و مبارزاتی دراز مدت
دست زدند، گردهمایی ها و راهپیمایی های پیاپی برگزار کردند، شعارهای پیشرویی که در
کنار برخی خواست های موقتی شان، یکی پس از دیگری بر زبان جاری و بر بیرق ها نوشته
می شد، دادند و موجب سراسیمگی نظام سرمایه داری بوروکراتیک وابسته، مستبد و متحجر را فراهم کردند. نظام
مجبور به میدان آوردن نیروهای لباس شخصی، بسیجیان و پاسداران خود برای سرکوب
مبارزات کارگران شد. طبقه کارگر درگیری ها و زدوخوردهای ی فشرده ای در این سه
شهر و بویژه در اراک با این مزدوران داشت. نظام فاسد و کثیف ولایت فقیهی، بسیاری
از رهبران و پیشروان کارگری را که در این مبارزات رو آمده بودند، دستگیر و به
زندان فرستاد؛ پرونده های حجیم برای آنها درست کرد و بسیاری از آنها را از کار
بیکار کرد.
تداوم این مبارزات در این سه شهر، موجب درآمیختگی فعالیتهای طبقه کارگر با توده های زحمتکش و ستمکش شهری و روستایی گردید و برخی
از توانایی و امکانات درون این طبقه و توانایی های وی را برای در پیشگاه خلق و انقلاب قرار گرفتن و رهبری توده های زحمتکش را کسب
کردن، تا حدی که در محدوده این مبارزات امکان داشت، آشکار کرد.
این مبارزات نشان داد که چنانچه این طبقه بتواند
سازمان های صنفی خود را داشته باشد که توده های بزرگ این طبقه را در بر گیرند،
چنانچه پیشروان این طبقه به آگاهی سوسیالیستی دست یابند و حزب کمونیست اصیل و پیرو نظریه انقلابی مارکسیستی - لنینیستی -
مائوئیستی و در عمل مدافع طبقه کارگر را بنیان نهند، حزبی که پیرو روش های انقلابی برای سرنگونی حکومت سرمایه
داران وابسته، متحجر و مستبد باشد، آنگاه رهبری این طبقه بر انقلاب آتی دموکراتیک - ضدامپریالیستی
ایران و تمامی زحمتکشان و طبقات خلقی
تامین شده و خلق ایران می تواند به آینده امیدوار گردد.
از سوی دیگر،
با گرد آمدن توده های زحمتکش و لایه های خرده بورژوازی شهری و روستایی پیرامون این طبقه و تبدیل وی به رهبر زحمتکشان
شهری و روستایی در حدود همان سه شهر، برخی وجوه اساسی انقلاب دموکراتیک نوین ایران
و صف بندی های طبقاتی آن آشکار شد. اینها به خوبی نشان داد که چنانچه دامنه این جنبش گسترش یابد و خواستهای سیاسی -
اقتصادی طبقه کارگر و امیال وی برای برپایی حکومت دموکراتیک و انقلابی بر کرسی
نشیند، انقلاب توفنده به پیش خواهد رفت و هیچ نیرویی را در جهان، یارای مقاومت و
مقابله با آن نخواهد بود.
همچنین، همدردی و پشتیبانی بسیاری از کارگران و
نهادهای کارگری در کشورهای دیگر از مبارزات کارگران ایران نشان داد که همه کارگران و خلقهای
کشورهای امپریالیستی و کشورهای زیر سلطه
آنها، از استثمار و ستم یگانه و مشترکی که
نتیجه تسلط سرمایه داران خونخوار امپریالیست بر کشورهای سرمایه داری غربی و تسلط پیروان، نوکران و سگ های زنجیری شان در کشورهای
زیر سلطه است، رنج می برند و در تغییر جهان کنونی و برقراری سوسیالیسم و کمونیسم منافع مشترکی
دارند.
و بالاخره این مبارزات نشان داد که چنانچه گسترش
و عمق یابند، آنگاه احزاب توده ای- اکثریتی، خروشچف ایستی، سوسیال دموکراتیک،
کمونیسم کارگری حکمتیستی- ترتسکیستی که یا مبارزات طبقه کارگر را صرفا در چارچوب
صنفی- سندیکایی می خواهند و یا با پشت پا زدن به تمامی اندیشه ها و تجارب ارزشمند
مارکسیسم - لنینیسم- مائوئیسم، و زیر نام «نوجویی» های صنار سی شاهی، می خواهند
مبارزات این طبقه را در چارچوب های سیاست
های رویزیونیستی و یا سوسیال دموکراسی عموما متاثر
از احزاب بورژوایی و خرده بورژوایی غربی محصور کنند، یکی پس از دیگری به انزوایی باز هم بیشتر کشیده خواهند شد.
روز جهانی
کارگر امسال، کمی پس از چنین اوجی فرا می رسد. ما امیدواریم که برگزاری این روز
بوسیله طبقه کارگر، تمامی زحمتکشان و نیز هواداران طبقه کارگر، خود موجب اوجی نوین
در مبارزات کارگری و خلق ایران گردد.
زنده باد مبارزات کارگری و وحدت رزمنده کارگران ایران و جهان
پیروز باد مبارزات خلق ایران
برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق
گروه مائوئیستی راه سرخ ایران
11 اردیبهشت 98
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر