طلایه داران
اعتصاب سراسری در ایران
به پیشواز اعتصاب های عمومی و جنبش همگانی برویم!
اکنون چند روز از نخستین اعتصاب سراسری رانندگان کامیون در حمل و نقل ایران و در
شرایط نوین میگذرد. با گذشت هر روز این اعتصاب، جنبه همگانی تری یافته و رانندگان
مناطق و شهرهای بیشتری در ایران به آن پیوسته اند. در برخی از نواحی نیز بخشهایی
از مردم به یاری آنان آمده و کامیون های اعتصاب شکنی را که با اسکورت میخواسته اند
کالا منتقل کنند، متوقف کرده و برگردانده اند.
خواستهای اساسی رانندگان کامیون صنفی است. این خواستها واکنشی است به گرانی شدید کالاها و از جمله وسایل
یدکی ماشین و عبارتند از افزایش 20 درصدی کرایه ی حمل و نقل، بیمه شدن رانندگان، پایین
آمدن سن بازنشستگی، بهبود کیفیت جاده ها و برخی دیگر از مسائل ویژه رانندگان
کامیون.
بخش اصلی و عمده رانندگان کامیون( تریلی، نفتکش، کمپرسی و غیره) جزء طبقه کارگر
ایران به شمار میآیند. اینها صاحب وسیله نقلیه خود نیستند و برای شرکت های حمل و
نقل کالا(و یا کامیونداری دیگر) کار میکنند و بوسیله صاحبان شرکت ها و
حکومت(بخشهایی از شرکت های حمل و نقل پیمانکاران دولت هستند)استثمار میشوند. این
کارگران، به واسطه اینکه گرفتن گواهینامه شماره یک در ایران تا حدودی زحمت و کار
میبرد و در عین حال شرایط کاری بسیار سختی دارند( اغلب این کارگران مجبورند شب تا
دیروقت و صبحها خیلی زود و یا کلا از شب تا صبح رانندگی کنند؛ روزها و گاه هفته ها دور از خانه
و خانواده خود، یا در جاده ها و یا در شهرهای دیگر بسربرند) دستمزدی بالاتر از
بقیه کارگران در تولید، تجارت و خدمات دارند و تا حدودی میتوان آنها را با کارگران
فنی و با تخصص بالا در تولید مقایسه کرد.
بخشهایی از رانندگان کامیون جزو لایه
های پایین خرده بورژوازی هستند، زیرا خود مالک وسیله خود هستند و در عین اینکه برای شرکت های حمل و نقل کار میکنند و به
هر حال به درجه ای استثمار میشوند، در عین حال از وسیله شخصی خود استفاده میکنند و
به نسبت (میدانیم که خود کالا و در اینجا تریلی و یا کامیون تنها ارزش مبادله ای خود
را به درآمد- سهم دستمزد نیروی کار و سهم استهلاک سرمایه ای به نام کامیون- انتقال
میدهد، اما با ویژگی ها و پیچ و خم های خاص روندهای استخدام و دستمزد در ایران، به
نظر میرسد که راننده ای که صاحب کامیون
نیست، بیشتر از راننده ای که صاحب کامیون است استثمار میشود و بخشی از استهلاک
ماشین به گونه ای غیر مستقیم به گردن وی
میافتد. به همین دلیل یکی از امیال هر کارگر راننده ای این است که خود روزی صاحب
کامیون شود؛ زیرا در صورتی که تمامی شرایط یکسان میبود، داشتن و نداشتن کامیون در
اصل دستمزد تفاوتی ایجاد نمیکرد).
و بالاخره دسته هایی نیز صاحبان شرکت های حمل و نقل هستند و کامیونهای کم و یا
زیادی دارند. اینها خود کار نمیکنند و صرفا به استخدام راننده بدون وسیله و یا با
وسیله دست میزنند. اینان به نسبت سرمایه
هایشان، به دسته های خرده بورژوازی میانه، مرفه و بورژوازی ملی تعلق دارند.
در زیر نکاتی را درمورد این اعتصاب بر میشماریم:
نخستین نکته مهم این است که در این اعتصاب، رانندگان کامیون و کامیون داران که
تورم و گرانی و برخی دیگر از کمبودها، سطح کنونی زندگیشان را به شدت تهدید کرده و
میکند، عموما در مقابل صاحبان شرکت های حمل و نقل که کمتر از این جوانب در تهدید هستند، قرار
ندارند، بلکه اینها همه درمقابل دولت و حکومت قرار دارند. علت این است که هر گونه
افزایش در مبلغ کرایه( که اتوماتیک وار از
سوی صاحبان شرکت ها درخواست خواهد شد) و یا اجرای بخشی از دیگر خواستها(همچون
بهبود کیفیت جاده ها) تنها به نفع کارگران راننده در حمل و نقل نبوده، بلکه در عین
حال به نفع کامیون داران و صاحبان شرکت های حمل و نقل نیز خواهد بود.
دومین نکته در مورد این اعتصاب این
است که این در بخش حمل و نقل رخ میدهد. یعنی یکی از کلیدی ترین بخشها در اقتصاد.
این بخش، در عین اینکه میتواند خود یک بخش از تولید باشد در عین حال رابط و پل
میان شاخه هایی از تولید با شاخه هایی دیگر از تولید(یا تجارت و خدمات) و نیز بین
تولید و مصرف است. این بخش از حمل و نقل با بخش هایی دیگر همچون شرکت اتوبوس رانی
و حمل و نقل شهری و یا بین شهری، کارگران راه آهن، رانندگان تاکسی، کارکنان شرکت
های هواپیمایی و ... میتواند در قیاس قرار گیرد. اینها بخشهایی بسیار مهم هستند که
گرچه از نظر تعداد یا کمیت کارگر زیاد
نیستند، اما از نظر کیفیت، نقش بالایی در کارکرد اقتصاد دارند.
سومین نکته در مورد اعتصاب اخیر رانندگان کامیون این است که این یک اعتصاب
سراسری است. تفاوت آن با اعتصاب های یک کارخانه با اهمیت متوسط این است که مثلا
تحمل نقش مختل کننده و یا تخریبی اعتصاب کارگران یک کارخانه در تولید گاه بسیار
ساده تر و آسانتر است، تا تحمل نقش مختل کننده اعتصاباتی سراسری در حمل و نقل که میتواند تولید و نیز دیگر بخشهای اقتصاد یک
کشور را بکلی مختل و بسیاری از کارها را راکد کند. سوای ترس دولت از سرایت اعتصاب
به دیگر بخش ها، مهمترین دلیل پذیرش نسبتا فوری افزایش 20 درصدی کرایه رانندگان
کامیون و همچنین بیمه کردن آنها بوسیله دولت همین نکته است.
چهارمین نکته این است که حکومت ظاهرا
از هرگونه درگیر شدن جدی با رانندگان
کامیون خودداری کرده است. این مسئله جدای از اینکه تا حدودی نشانگر قدرت فردی و
جمعی و اعتماد به نفس اعتصاب کنندگان است و ترس آن است که هر گونه درگیر شدن با
آنان، اعتصاب را به دیگر بخشهای تولید و تجارت سرایت دهد، از تغییر سیاست حکومت
بدنبال سرکوب خونین مردم کازرون حکایت میکند. زیرا تجربه کازرون( و پیش از آن جنبش
بزرگ دی ماه 96) به حکومت و بویژه جناح
خامنه ای و پاسدارنش نشان داد که هر گونه درگیر شدن با مردم و سرکوب خونین آنها،
نه تنها به سکوت و عقب نشینی مردم نمیانجامد، بلکه به وضعیتی بدتر سوق یافته و
مردم خشمگین تر و مهاجم تر خواهند شد. عقب نشینی ای که دولت در مقابل خواست مردم
مبارز کازرون کرد، اینک به نوعی دیگرو
درحال حاضر به گونه ای نسبی در مقابل رانندگان کامیون انجام داده است.
پنجمین نکته این است که این اعتصاب در یک شاخه کلیدی و سراسری میتواند حامل
درسهایی برای طبقه کارگر ایران در بخش تولید و بویژه رشته های اساسی تولید همچون
نفت و پتروشیمی و آهن و فولاد باشد که دارای خصلت کلیدی و سراسری و تاثیر گذار
هستند. زمانی که گرانی هراس انگیز و کشنده کنونی، سطح زندگی این رانندگان را تهدید
کرده و آنها از این نظر به پایین تر از استاندارهای معمول خود رانده میشوند، آنگاه روشن است که این
امر تنها به آنان ختم نمیگردد، بلکه گریبان تمامی کارگران شاغل کنونی را در بر
خواهد گرفت( راستی که مبلغ حداقل دستمزد کارگران ساده را چه میتوان گفت؟).
و بالاخره شمشمین و آخرین نکته این است که چنانچه تغییری اساسی دراوضاع صورت نگیرد و این اوضاع
در شکل کنونی خود تکامل یابد، دیر نیست که جنبش سراسری اوج نوینی را تجربه کند و
آنگاه ما باید به انقلاب خوشامد بگوییم!
درود به رانندگان زحمتکش که برای خواستشان متحدانه دست به اعتصاب زدند
برقرار باد جمهوری دمکراتیک مردمی
گروهی از
مائوئیستهای ایران
پانزده خرداد
97
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر