متن نامه زندانیان سیاسی زن - حکومت باید پاسخگوی مرگ سارا باشد

 
 

پیکر بی‌جان سارا تبریزی دختر بیست ساله روز پنجم فروردین در شرایطی در منزل پدری‌ او در تهران پیدا شد که او تنها یک روز پیش از آن در چهارم فروردین به وزارت اطلاعات احضار شده بود.

سه شنبه چهاردهم فروردین

متن نامه زندانیان سیاسی زن هم بند سارا تبریزی که به وسیله جانیان حکومتی به قتل رسید
 

حکومت باید پاسخگوی مرگ سارا باشد

 
یک هفته در کنارمان بود. با ترس‌هایش که برای مان بیگانه نبود. از شب‌های تنها ماندنش در سلول انفرادی برای‌مان گفت و وحشتش از عملی شدنِ تهدیدهای بازجو.
می‌گفت بعد از سه شب انفرادی در بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات از شدت ضربان قلب و حمله‌های عصبی به بهداری منتقل و بعد از تجویز پزشک به سلول چند نفره برده شد. از فردای آن روز در اتاق بازجویی تحت فشار قرار می‌گرفت که در صورت عدم همکاری به شرایطِ قبل برگردانده می‌شود. نمی‌دانست منظور از همکاری چیست. فقط می‌دانست نمی‌خواهد اسیر اوهامی که دچارش بود بشود.
سارا تبریزی دختری بیست ساله و بدون تجربه‌ی مواجهه با چنین فضایی، چند روز پیش از آنکه سر و کارش با نیروی امنیتی بیافتد، قصد داشت ایران را به مقصد آرزوهایش ترک کند. اگر سارا در جامعه‌ای آزاد، بدون سرکوب و بدون تبعیض، ستم و استثمار زندگی می‌کرد، نه تصمیم به ترک کشور می‌گرفت و نه دچار چنین پایان تلخی می‌شد.
سارا پس از آنکه از زندان به قید وثیقه آزاد شد؛ مفهوم همکاری را فهمید. تماس‌های مکرر و پیشنهاد بازجو به آنچه سارا حاضر به تن دادن به آن نبود. و در ادامه تهدید به بازداشتِ دوباره و افشای اطلاعات خصوصی‌اش. چهارم فروردین، سارا احضاریه‌ای از اداره اطلاعات تهران دریافت و یک روز پس از آن به کام مرگ کشیده می‌شود.
این مرگ به هر شکل و تحت هر شرایطی که رقم خورده باشد، مسئولیت آن با حکومت است. همچون مرگ هزاران نفری که تحت سیطره‌ی حکومت‌ها، طی دهه‌ها دیکتاتوریِ فاشیستی سر به دار، سر به نیست و مفقود شده‌اند. همچون بسیارانی که چشم‌های‌شان را از دست داده‌اند یا به طریقی دچار نقص عضو شدند. همچون بسیاری از فرزندان‌مان که برای امنیت بیشتر یا رسیدن به رویاهای‌شان وادار به ترک وطن شدند. و بسیارانی که سالها در اسارت مانده‌اند و چراغ خانه‌های‌شان خاموش شد. اگرچه حکومت پاسخگو نخواهد بود و در صورتِ ضرورت با دسیسه‌ای دیگر سعی در فرافکنی خواهد نمود، اما مسئولیت این جنایت نیز مانند آنچه پیشتر مرتکب شد، به عهده‌اش خواهد بود و روزی در پیشگاه مردم وادار به پاسخگویی خواهد شد.

نرگس محمدی، ناهید تقوی، آنیشا اسداللهی، سپیده قلیان، ریحانه انصاری‌نژاد، محبوبه رضایی، مریم حاج‌حسینی و گلرخ ایرایی

بیانیه اعتراضی ۲۱ زندانی سیاسی، مدنی و عقیدتی پیرامون دکتر سعید مدنی خطاب به حکومت

 
چهارشنبه 15 فروردین

بیانیه اعتراضی ۲۱ زندانی سیاسی، مدنی و عقیدتی پیرامون دکتر سعید مدنی خطاب به حکومت

 

 

اقتدارتان پوشالی است!

 
حکومت اسلامی در تداوم سرکوب سیستماتیک منتقدان سیاسی خود، دکتر سعید مدنی را به زندان دماوند تبعید کرد، تا کماکان حاکمان مدعی اقتدار اثبات کنند حتی از وجود مبارزی خشونت‌پرهیز همچون سعید مدنی‌، آنهم در بند و زندان چقدر پریشان میشوند که چنین مذبوحانه‌ تلاش می‌کنند تا اقتداری پوشالی برای خود بسازند.
گرچه در پس این فشارها و با وجود رنج مضاعف خانواده، اراده و توان سعید مدنی است که هرگز این آزارها، از محکومیت سنگین ۸ سال اخیر، بازداشت‌ها و انفرادی‌های طولانی و مکرر، بیش از ۷ سال زندان‌‌های سخت، سال‌ها تبعید، اخراج از دانشگاه و ممنوع‌القلمی نیز وی را از تحقیق و اندیشیدن و نوشتن باز نداشت تا کنش‌گری خیرخواهانه‌اش برای ایران را متوقف کند.
ما جمعی از هم‌بندیان و همسایه‌گان دکتر سعید مدنی در زندان اوین، ضمن محکوم کردن تبعید بی‌وجاهت وی و چنین تصمیم‌ها و اراده‌های نابخردانه‌ی سرکوبگران؛ یقین داریم در پس این روزهای تاریک و سیاه، پیروزی و آزادی ملت ایران فرا میرسد و آفتاب اندیشه‌ی نخبگان و دلسوزان این سرزمین و امثال مدنی‌ها بر این زادبوم خواهد تابید.
 
گلرخ ایرائی، علیرضا ارادتی، رسول بداقی، مصطفی تاجزاده، مهوش ثابت، امیرسالار داودی، ویدا ربانی، کیوان رحیمیان، حسین رزاق، مهران رئوف، مازیار سیدنژاد، رضا شهابی، سپهر ضیایی، سپیده قلیان، فریبا کمال‌آبادی، نرگس محمدی، عبدالله مومنی، روح‌اله نخعی، فائزه هاشمی، صدیقه وسمقی، مریم یحیوی.

نامه گروهی از هنرمندان - دادگاه رسیدگی به قتل داریوش مهرجویی و همسرش مشروعیت ندارد

 
اسفند 1402
 
 نامه گروهی از هنرمندان

 

دادگاه رسیدگی به قتل داریوش مهرجویی و همسرش مشروعیت ندارد

ما، جمعی از دست اندرکاران هنر و فرهنگ ایران، بر این باوریم که بر آنچه نهادهای حکومتی با پرونده ی قتل فجیع زنده یادان داریوش مهرجویی و وحیده ی محمدی فر کرده اند نه می توان نام «پی گیری» نهاد و نه «دادرسی». کار ایشان نه به کشف حقیقت انجامیده، نه روزنی به اجرای عدالت گشوده، نه پاسخگوی پرسش ها و تردیدهای به حق جامعه بوده و نه التیامی بر زخم عمیقی نشانده که این جنایت هولناک بر وجدان عمومی و دل داغدار بستگان و دوستداران آن دو گران قدر نشانده.

برپایی دادگاه های نمایشی بر اساس اقرارهای متزلزل و زیر فشار، لاپوشانی نظام مند، پیاده کردن سناریوهای ساختگی، بار کردن مجرمیت بردوش ناتوان عده ای از یک سو، و انباشتن فضای عمومی با  انبوهی از شایعه ها و روایت های ساختگی از سوی دیگر، و نیز دامن زدن به ترس و بی تفاوتی در تاریخ معاصر ما روالی دیرین و سیاقی پلید است که در آن به زیان شهروندان دادخواه، حقیقت و عدالت را به سود قدرت قربانی می کنند.

ما برای دادگاه رسیدگی به قتل داریوش مهرجویی و وحیده محمدی‌فر که با تکیه بر تحقیقاتی ناقص و کیفرخواستی پر‌ایراد، با شتابی چشمگیر به کار خود پایان داده است، هیچ مشروعیتی قائل نیستیم.

پایان تلخ و پردرد زندگی داریوش مهرجویی و وحیده ی محمدی فر خود مظهر شرایط فاجعه باری ست که دگر اندیشان در سرزمین ما سالیان سال است که اسیر آن شده اند. تنها کافی‌ست که کمی به عقب نگاه‌ کنیم؛ از به دار آویختن زنده‌یاد کیومرث پوراحمد و پرسش‌های بی‌شماری که بی‌پاسخ ماند، تا سرانجامِ دگراندیشانی که قربانی قتل‌های سیاسی یا ‘مرگ‌های مشکوک’ شدند و دادخواهی‌شان با سرکوبی و فشار‘مختومه’ اعلام ‌شد. این همه الگویی را آشکار می کند از حذف های سازمان یافته، موذیانه و به غایت دردناک که در آن حقیقت این جنایت ها با لاپوشانی دستگاه قضایی یک سره مخدوش می شود.

جنبش پیشروی« زن، زندگی، آزادی» و همراهی پرشور هنرمندان با این قیام دوران ساز نقطه عطفی درخشان در حیات اجتماعی سیاسی ما رقم زد که خشم و کینه ی نهادهای سرکوبگر حکومتی را در برابر این گروه اجتماعی برانگیخته و به موج فراگیر احضار و تهدید و مجازات انجامیده است. در چنین شرایطی سکوت، بی تفاوتی و لاپوشانی تنها به سرخوردگی و انزوا می انجامد و به استمرار سرکوب و ستم دامن می زند.

به باور ما در چنین تنگنایی، اعتراض، افشاگری و پافشاری مدام بر دادخواهی، به دور از حکم قصاص و خارج از چرخه‌ خشونت، مسئولیتی‌‌ است اخلاقی، فردی و اجتماعی که کشیدن بار آن، به شانه‌‌ یکایک ما نیاز دارد.
 
برخی از امضا کننده گان:
 بهرام بیضایی، جعفرپناهی، کتایون ریاحی، علی باباچاهی، پرستو فروهر، بهمن فرمان آرا، آذرنفیسی، رضا خندان مهابادی، منیرو روانی پور، علی رفیعی، ترانه علیدوستی، صالح نجفی و پگاه آهنگرانی

درباره ی تحلیل جمعی از کارگران عسلویه و جنوب کشور در مورد انقلاب 57(4 - بخش پایانی)

 

درباره ی تحلیل جمعی از کارگران عسلویه و جنوب کشور در مورد انقلاب 57(4 - بخش پایانی)

 

حزب انقلابی طبقه ی کارگر رهبر طبقه ی کارگر و تمامی طبقات انقلابی

در پایان تحلیل نکاتی در مورد چگونگی تشکیل حزب انقلابی آمده است:

« ضرورت ایجاد صف مستقل طبقهٔ کارگر حول نظام سیاسی شورایی امروز دوچندان است. ما از کارگران دعوت می‌کنیم که برای رهایی از بردگی مزدی و رفع همهٔ تبعیض‌ها، حزب انقلابی خود را در محیط کار و زندگی ایجاد کنند و برای کسب قدرت سیاسی خود را آماده سازند. ما در جنگ با سرمایه‌داری و مدافعین و حکومتش با حزب طبقهٔ کارگری خود باید پرچم رهایی کل جامعه را در دست گیریم و برای کسب و حفظ قدرت سیاسی بکوشیم. ما کارگران باید پرچم‌دار دفاع از آزادی‌خواهی در تمام ابعاد حقوقی، سیاسی و اجتماعی باشیم و برای رفع هر نوع تبعیض مبارزه کنیم.»

در اینجا تحلیل ضمن خواست تشکیل «صف مستقل طبقه ی کارگر حول نظام سیاسی شورایی» از کارگران دعوت می کند که «حزب انقلابی خود را در محیط کار و زندگی ایجاد کنند. و برای کسب قدرت سیاسی خود را آماده سازند».

یک جنبه ی این دیدگاه می تواند این باشد که تحلیل جمعی از کارگران عسلویه و جنوب هیچ یک از احزاب و سازمان های موجود را حزب انقلابی طبقه ی کارگر نمی داند. چنین موضعی به گونه ای ضمنی موضعی علیه این گروه ها و سازمان های رویزیونیستی و ترتسکیستی است. 

جنبه ی دیگر آن این است که به خودی خود می تواند عناصر اکونومیستی در بر داشته باشد. شکی نیست که حزب انقلابی طبقه ی کارگر باید در محیط های کارگری رهبر و کادر وعضو داشته باشد و این جنبش را رهبری کند اما این به این معنا نیست که این حزب تنها می تواند در محیط کارگران و به وسیله ی کارگران ایجاد شود. کارگران پیشرو و مبارز در بافت طبقاتی حزب انقلابی طبقه ی کارگر از صدر تا ذیل باید نقش اساسی را داشته باشند اما این بافت را نمی توان صرفا به کارگران و محیط های کارگری محدود کرد. حزب انقلابی طبقه ی کارگر می تواند و باید عناصر تحصیل کرده و آگاه کمونیست را که به طبقات میانی و یا حتی بورژوازی تعلق دارند نیز در برگیرد. در حقیقت حزب امتزاج جهان بینی انقلابی کمونیستی با جنبش طبقه ی کارگر است و این جهان بینی انقلابی محصول محیط کار و زندگی کارگران نیست، بلکه محصول علوم طبیعی و انسانی است. این اصل مارکسیستی- لنینیستی است و بهتر بود که تحلیل در بیان نظرات خود در مورد حزب آن را در نظر می گرفت.

نکته ی دیگری که تحلیل خواست آن را پیش می کشد این است که ما« با طبقه کارگر خود باید پرچم رهایی کل جامعه را در دست گیریم و برای کسب و حفظ قدرت سیاسی بکوشیم.» و «ما کارگران باید پرچم دار دفاع از آزادی خواهی در تمام ابعاد حقوقی، سیاسی و اجتماعی باشیم و برای رفع هر نوع تبعیض مبارزه کنیم.»

 مساله ما در این جا این«کل جامعه» است که نشان از آن دارد در این جامعه تنها طبقه ی کارگر وجود ندارد و تنها طبقه ی کارگر زیر ستم نیست بلکه طبقات و بخش های دیگری( البته به جز حاشیه نشینان) وجود دارند که در«تمام ابعاد حقوقی، سیاسی و اجتماعی» زیر ستم و تبعیض به سر می برند و طبقه ی کارگر باید پرچم آزادیخواهی ای را بلند کند که این طبقات بتوانند زیر آن و زیر رهبری این طبقه گرد آیند و حکومت را سرنگون کرده و حکومت خود را بر پا کنند. این وظیفه ی بزرگ حزب طبقه ی کارگر و طبقه ی کارگر است.

اما مشکل این است که بخش هایی از این «کل جامعه» را در حال حاضر نمی توان زیر پرچم «مبارزه ی ضد سرمایه داری طبقه ی کارگر»( تازه منظور از این شعاربه هیچ وجه ترویج انقلاب سوسیالیستی نیست بلکه رواج اکونومیسم است)گرد آورد. پرچمی که حزب طبقه ی کارگر باید برافرازد تا تمامی طبقات انقلابی و مترقی رهبری وی را بپذیرند پرچم مبارزه ی ضد استبداد و ضد وابسته گی و برای آزادی و استقلال ایران از نظر اقتصادی و سیاسی و فرهنگی است. یعنی پرچمی علیه طبقه ی سرمایه داران بوروکرات- کمپرادور و امپریالیسم؛ یعنی پرچم انقلاب دموکراتیک نوین به رهبری طبقه کارگر.

شکی نیست که این پرچم و این راه به دلیل نقش اساسی طبقه ی کارگر و حزب اش و نیز طبقه ی کشاورز و دیگر لایه های زحمتکش و از جمله حاشیه نشین عناصر قدرتمندی از انقلاب سوسیالیستی را در بر دارد و آن را گسترش می دهد اما عجالتا می تواند تنها به طور نسبی و بخشی علیه سرمایه داری باشد؛ یعنی علیه سرمایه داری بوروکرات - کمپرادور و سرمایه داران بزرگ و نه مثلا علیه هر سرمایه داری. این ضدیت با سرمایه ی بزرگ و با سرمایه داری و مصادره ی تمامی سرمایه های بزرگ به نفع دولت دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر و حزب انقلابی اش، حلقه ی عمده ی گذار به انقلاب سوسیالیستی است که در آن طبقه ی کارگر و زحمتکشان شهر و روستا نیروهای محرکه این گذار را تشکیل می دهند.

نکات پایانی

منظور خروشچفیست ها و حکمتیست های ترتسکیست ها از«چپ سنتی» چیست؟

عموما این نظر از جانب دارودسته های ترتسکیست - حکمتی در مورد تمامی چپ پیش از خودشان به کار می رود. از مارکسیست - لنینیست ها و مائوئیست ها تا جریان های رویزیونیستی حزب توده و اکثریت و یا راه کارگری ها. اما منظورشان بیشتر چپ مارکسیست - لنینیست و مائوئیست است. زیرا این گروه های ترتسکیستی که خودشان را «مدرن» می دانند و  بر این باورند که تمامی کمونیسم پیش از آنها«کارگری» نبوده اما حضرات«کارگری» هستند، با بینان های نظری کائوتسکیستی حزب توده و یا خروشچفیسم راه کارگری ها( این دو مفهوم تفاوت اساسی با یکدیگر ندارند و خروشچفیسم تکامل کائوتسکیسم در شرایط نوین جهانی و سرنگونی دولت طبقه ی کارگر در شوروی در دوره ی پس از درگذشت استالین بود) مشکل اساسی ندارند و این گروه ها همواره  لی لی به لالای هم می گذارند.

اما چرا مارکسیست- لنینیست ها و مائوئیست ها؟ زیرا تنها این جریان ها هستند که به مبانی انقلابی مارکسیسم - لنینیسم و مائوئیسم وفادارند. و این درست آن مبانی اساسی است که آنها آن را «کهنه» و «سنتی» می دانند. مسائل دیگری چون انقلاب دموکراتیک هم بیشتر بهانه است زیرا خودشان مطلقا به انقلاب سوسیالیستی باور ندارند بلکه در دوران کنونی عموما به دخالت امپریالیستی باور دارند.

در هر صورت اختلافات این ها با جریان های حزب توده و اکثریت  و نیز راه کارگری ها بر سر مبانی مارکسیسم - لنینیسم و یا مائوئیسم نیست بلکه بر سر برخی مسائل جانبی است از جمله مساله ی «مجمع عمومی» که این حضرات با هوچی بازی و برای جلوگیری از شکل گرفتن تشکل های کارگری مستقل و پایدار، در شیپور کرده اند و آن را مقابل سندیکا که آن را «سنتی» می نامند قرار می دهند و به این ترتیب نقش انحلال گر و تخریب گر را در ایجاد تشکل های مستقل کارگری بازی می کنند تا به جمهوری اسلامی و دارودسته های ارتجاعی سلطنت طلب خدمت کنند.

از سوی دیگر خروشچفیست های فسیل راه کارگری نیز از نظر خودشان علیه«چپ سنتی» هستند اما منظور راه کارگری ها از کاربرد این مفهوم، حزب توده و اکثریت و یا ترتسکیست های حکمتیست نیست، زیرا در پیروی از رویزیونیسم و خروشچفیسم، خودشان یک پا حزب توده و جریان های حکمتیست هستند. پس چرا از این مفهوم استفاده می کنند؟ در واقع منظور خروشچفیست های راه کارگری از «چپ سنتی» نه تمامی چپ بلکه اساسا چپ انقلابی مارکسیست- لنینیست- مائوئیست است.

به عبارت دیگر ترتسکیست ها تمامی جریان های سیاسی جز خودشان را«چپ سنتی» می نامند و  جز آنچه در بالا برشمردیم دلایلی دیگر همچون«ضد امپریالیسم» بودن و در مقابل علم کردن پرچم دروغینی که آنها آن را«ضد سرمایه داری»می نامند و یا «پیرو سندیکا» بودن و به جای آن علم کردن«مجمع عمومی» را بر می شمارند. راه کارگری ها نیز درست به دلیل پیروی این گروه ها از مارکسیسم - لنینیسم- مائوئیسم  آنها را «چپ سنتی» می نامند و علیه مبانی انقلابی مارکسیسم زیر نام«استالینیسم» اعلام جنگ می کنند.

به این ترتیب این ها نیز هر جریان انقلابی را که به مبانی و اساس آموزش های مارکس و انگلس و لنین و استالین و مائو وفادار باقی مانده باشد«چپ سنتی» می نامند. از نظر آنها مارکس و انگلس قرن نوزدهمی و لنین قرن بیستمی و خودشان«قرن بیست و یکمی» هستند. جالب این که نظرات مضحکی از این گونه ارائه می دهند که ما «مدرن»هستیم زیرا « به مبارزه برای محیط زیست اهمیت می دهیم» و یا«ما علیه اعدام هستیم». از نظر آنها نظرات انقلابی مارکس و انگلس و لنین کهنه شده است و هر که به آنها وفادار باشد«سنتی» است.

در مقابل «سوسیالیسم» خود را «سوسیالیسم مارکسی»می نامند یعنی سوسیالیسمی که اندیشه های اساسی انقلابی مارکس (در بخش سوم این نوشته به شمه ای از آنها اشاره کردیم)را دور می اندازد و تنها آنچه را که بورژوازی از مارکسیسم می پذیرد نگاه می دارند. در واقع«سوسیالیسم مارکسی» یعنی سوسیالیسم ضدمارکسی خرده بورژوایی و بورژوایی یعنی سوسیالیسم سوسیال دموکرات ها. یعنی شکل به روز شده ی کائوتسکیسم و خروشچفیسم و رنگ و لعاب تازه به آن زدن. یعنی ابداعات ضدمارکسیستی - لنینیستی پروفسورهای رفرمیست و سوسیال دموکرات و ترتسکیست غربی و دنباله روان ایرانی آنها را در سایت های «نقد» و «نقداقتصادسیاسی» ... را به جای مارکسیسم جا زدن.  

البته در این بین هر دو گروه و اساسا بیشتر افراد و گروه هایی که از«چپ سنتی» نام می برند آن را شامل حال حزب توده می کنند. اما منظورشان به هیچ وجه رویزیونیسم حزب توده نیست. در واقع تمامی این ها در سنت رویزیونیسم کائوتسکیستی ای که حزب توده در همان دوره ی 32- 20 بینان نهاد و سپس با لجن و کثافت خروشچفیسم مشت مالی بیشتری کرد با حزب توده در یک رده هستند.       

منظور حکمتیست های ترتسکیست از «چپ ناسیونالیست» چیست؟

ترتسکیست های حکمتی و دارودسته های کمونیسم کارگری ایضا ترتسکیست،  گروه های کمونیست و انقلابی وفاداربه مارکسیسم- لنینیسم - مائوئیسم را« چپ ناسیونالیست» می نامند. منظور از عنوان کردن«چپ ناسیونالیست» و به اصطلاح نقد آن این نیست که  این گونه چپ با موضع گرفتن علیه سرمایه داران بوروکرات - کمپرادور و امپریالیسم عملا علیه انترناسیونالیست بودن طبقه ی کارگر موضع می گیرد و خواهان آن است که طبقه ی کارگر تنها به منافع ملی کشور خود بیندیشد و بنابراین طبقه ی کارگر را در چارچوب منافع ملی بورژوایی کشورش محصور می کند؛

روشن است که چنین نیست و نه چپ مورد نظر این حضرات چنین انحرافی داشته است و «ناسیونالیست» به مفهوم ضد انترناسیونالیست و یا بی توجه به وظایف انترناسیونالیستی بوده و نه آنان که این چپ را به «ناسیونالیست» متهم می کردند منظورشان از این نقد این بوده که خلاء و یا ضعف انترناسیونالیسم پرولتری را در این چپ گوشزد کرده با آن به مبارزه برخیزند. آنها عموما مزدوران امپریالیست های غربی بوده و بویی از انترناسیونالیسم پرولتری نبرده اند. جهان وطنی آنها«جهان وطنی امپریالیستی» است.

در حقیقت منظور از دادن لقب«ناسیونالیست» به چپ مارکسیست- لنینیست این بوده و هست که این چپ تضاد با سرمایه داران بوروکرات - کمپرادور حاکم و امپریالیست و نه تضاد با همه ی سرمایه داران را عمده می دانست و مرحله ی انقلاب را دموکراتیک نوین به رهبری طبقه ی کارگر ارزیابی می کرد. از نظر این حضرات چنین تضادی اصلا و ابدا عمده نیست و نباید لبه ی تیز حمله ی انقلاب علیه سرمایه داران بوروکرات - کمپرادور وابسته به امپریالیسم قرار داده شود. چنان که نگارنده در جای دیگری شرح داده است تمامی این واژه «ناسیونالیست» برای این به کار برده می شود که نقش سرمایه داران بوروکرات - کمپرادور و امپریالیست ها به حاشیه رود و جای آن را تضاد با مفهوم کلی«سرمایه دار» گیرد. به بیان دیگر به کاربردن مفهوم«ناسیونالیست» برای تقابل با آن از موضع «انترناسیونالیست» نیست بلکه برای خارج کردن سرمایه داران بوروکرات - کمپرادور از زیر تیغ و پشتیبانی حکمتیست ها از آنها و پشتیبانان آنها یعنی امپریالیست هاست. دفاع آشکارا از سلطنت طلبان و همکاری های جریان کمونیسم کارگری با این جریان از دهه ی هفتاد به این سو نشانگر همین دفاع از سرمایه داران بوروکرات - کمپرادور پیشین است.

 توجه کنیم که شکل همکاری حزب کمونیست کارگری و جریان های وابسته و یا در خط آن مانند«اتحادیه آزاد کارگران ایران» با سرمایه داران بوروکرات - کمپرادور جدا از همکاری های آشکار به اشکال دیگری نیز صورت می گیرد. یکی از مهم ترین اشکال این است که آنها مضحکه ی«مجمع عمومی بهتر است» را راه انداخته اند و مروج تجزیه و انشعاب و مانع از شکل گیری تشکل های کارگری به ویژه سندیکا و شورا هستند که در بالا به آن اشاره کردیم.

منظور حکمتیست های ترتسکیست از «ناسیونالیسم کرد و ترک» چیست؟

در کنار «چپ ناسیونالیست»، آنها از« ناسیونالیسم کرد و ترک» نیز نام می برند. در اینجا نیز منظورشان این نیست که طبقه ی کارگر کرد (و یا ترک) با مثلا «ناسیونالیست» بودن ادعایی حضرات، منافع استراتژیک طبقه ی کارگر ایران و جهان و وظیفه ی انترناسیونالیستی خود را از یاد می برند و صرفا به منافع ملی کردها می اندیشند. خیر! اینها هرگز چنین اهدافی نداشته و نخواهند داشت.

این جا نیز هدف اساسی این است که با هر گونه مبارزه برای تعیین حق ملل در سرنوشت خویش و احقاق حقوق ملی در چارچوب پیوند داوطلبانه طبقه ی کارگر ملل گوناگون مبارزه کنند. چنین مبارزه ای ماهیت دموکراتیک – انقلابی دارد و تمامی طبقات خلقی کرد و ترک می توانند در آن شرکت کنند و ضمن پیوند داوطلبانه با مبارزات دموکراتیک خلق های دیگر ایران از جمله فارس ها در عین حال از حقوق حقه ی خود دفاع کنند. همچنان که به چپ مبارز و انقلابی مارکسیست- لنینیست- مائوئیست انگ «چپ ناسیونالیست» می زنند، به مبارزان کرد و یا ترکی که در عین مبارزه برای منافع تمامی خلق ایران برای حقوق حقه ی خلق انقلابی کرد و یا ترک مبارزه می کنند انگ «ناسیونالیسم کرد و ترک» می زنند.

روشن است که اگر قرار باشد مبارزه ای بر علیه جریان های درون خلق کرد و یا ترک که صرفا به منافع ملی فکر می کنند و منافع مشترک طبقه ی کارگر کرد و یا ترک را با دیگر خلق های ایران کنار می گذارند، صورت گیرد این مبارزه می تواند در عین احترام عمیق به مبارزه برای حق ملل در تعیین سرنوشت خویش صورت گیرد. دارودسته های حکمتیست و کمونیسم کارگری که در همه جا نقش تخریب گر را بازی می کنند چنین نمی کنند و چنین نخواهند کرد.           

مبارزه ی چپ 57 علیه نظرات سازشکارانه ی جبهه ملی

پیش از هر چیز این را در نظر گیریم که به جز سازمان چریک های فدایی خلق، اکثریت چپ های خط سه در داخل تشکیلات مشخصی نداشتند. با این همه  در دوره ی انقلاب 57- 56 چپ در حدی که توان داشت به ویژه علیه دو نظریه ی سازشکارانه ی جبهه ی ملی مبارزه می کرد.

نخست علیه این نظر که«شاه باشد اما سلطنت کند و نه حکومت». در مقابل چپ خواهان سرنگونی نظام استبداد سلطنتی شاه سگ زنجیری و نوکر امپریالیست های غربی به ویژه امپریالیسم آمریکا به همراه دربار و کل طبقه ی حاکم که به طور عمده سرمایه داران بزرگ بوروکرات - کمپرادور را شامل می شدند، بود.

و دوم علیه نظریه ی«راه مسالمت آمیز» برای تغییر حکومت و سر دادن شعار قیام مسلحانه ی توده ای.   

هم اینک جریان های توده ای- اکثریتی و راه کارگری خروشچفیست و سوسیالیسم ضدمارکسی جز به تبلیغ «راه مسالمت آمیز» نمی پردازند و از این نظر این جریان ها تفاوتی با جبهه ی ملی و یا جناح های اصلاح طلب حکومتی و غیرحکومتی ندارند. در مورد دارودسته های ترتسکیستی- حکمتی باید گفت که بخشی از آنها آشکارا مزدوری شان را برای سلطنت طلبان و امپریالیست ها نشان  دادند و برخی دیگر به ویژه دارودسته ی احزاب حکمتیست که افراد شناخته شده ای هستند، شارلاتانیسم سیاسی پیشه کرده و مشتی شعارهای دهن پرکن می دهند و دروغ سرهم می کنند تا برای ترتسکیسم کمونیسم کارگری و نظرات حکمت مزدور و بی آبروشان، آبرویی سرهم کنند.

هرمز دامان

نیمه ی نخست فروردین 1403

درباره ی انفجار کروکوس مسکو، مساله ی داعش و امپریالیست ها

 

درباره ی انفجار کروکوس مسکو، مساله ی داعش و امپریالیست ها

حمله ی جنایتکارانه

در غروب روز جمعه سوم فروردین 1402(22 مارس 2024) چند فرد مسلح به تالار«کروکوس سیتی» که یک مرکز خرید و محل برگزاری کنسرت در نزدیکی مسکو است، حمله کردند. این حمله در حالی صورت گرفت که حدود شش هزار نفر در این محل حضور داشتند. مهاجمین در این حمله از سلاح و نارنجک و بمب آتش زا استفاده کرده و محل را به آتش کشیده و موجب آتش سوزی بزرگ و فروریختن سقف بر سر مردم شدند. بر طبق آخرین گزارش ها در نتیجه این حمله تعداد 143 نفر کشته و تعداد 200 نفر مجروح شدند که حال بسیاری از آن ها وخیم است.

مواضع پس از آن

ساعاتی چند پس از این اقدام جنایتکارانه، گروه داعش خراسان مسئولیت آن را به عهده گرفته و بدون بیان دلایلی که موجب چنین حمله ای شده است صرفا گفته است که به«محل تجمع مسیحیان» در مسکو حمله کرده است.

از سوی دیگر دولت پوتین در مورد این که این گروه مسئولیت آن را به عهده گرفته سکوت کرده و حمله ی خود را متوجه دولت اوکراین و سازمان های اطلاعاتی این کشور که پیش از این نیز حملاتی درون شهرهای روسیه و از جمله مسکو داشته اند و همچنین دولت های غربی کرده است. دولت پوتین اشاره کرده که افراد بازداشت شده قصد داشتند خود را به مرز اوکراین برسانند و این را یکی از دلایل برای دست داشتن اوکراین در این حمله جنایتکارانه دانسته است.

در کنار این خبر، دولت آمریکا نیز زمانی که هنوز نه به دار و نه به بار بوده به جای دولت اوکراین که پس از انفجار انگشت اتهام خود را به سوی خود مسکو و پوتین گرفته بود، سخن گفته و اظهار کرده که این حمله از سوی دولت اوکراین صورت نگرفته است.

 جدا از این ها می توان به این اشاره کرد که دولت آمریکا از مدتی پیش خبری مبنی بر این که قرار است حملاتی از سوی داعش به مکان هایی همچون فروشگاه های بزرگ و کنسرت ها صورت گیرد پخش کرده و به شهروندان خود در مسکو هشدار داده که در چنین مکان هایی حضور نیابند. همچنین هشدارهایی به دولت روسیه و پوتین داده است که ظاهر دولت روسیه آنها را ترفندهای تبلیغاتی غرب خوانده است. پس از دولت آمریکا، از جانب دولت انگلیس نیز هشداری به شهروندان این کشور در مسکو صورت گرفته است.

داعش خراسان

بر طبق شواهد عامل این اقدام داعش خراسان و انگشت اتهام متوجه این گروه است. اگر داعش را جریانی مستقل بدون هیچ گونه رابطه ای با امپریالیست ها و یا  دولت های ارتجاعی منطقه تصور کنیم آنگاه باید آن را عملی انتقام جویانه و در چارچوب تضادهای ارتجاعی این نیرو با دولت های غربی و روسیه به این دلیل که در سوریه به حکومت این گروه پایان دادند دانست. این آن تحلیلی است که در نگاه نخست غالب است. 

اما شک و شبهه ای که این میان پیش می آید این است که آیا این تشکیلات استقلال تام دارد و بر مبانی و پایه های فکری خود استوار بوده و در ادامه ی داعش پیشین قرار دارد؛ داعشی که بر مبنای گزارش های خود امپریالیست ها در درگیری های درازمدتی که پیش از این در سوریه و عراق جریان داشته ضربات سنگینی خورده و اکنون جز تتمه ای از آن باقی نمانده است؟ تتمه ای که از دید امپریالیست ها مشکل می توانست نای بلند شدن داشته باشد؟ آن هم در حد چنین اقدامی و آن هم علیه روسیه که شاید خیلی برای آن دارای انگیزه های قوی ای نبود؟

چنین شکی می تواند این نظر را تقویت کند که این گونه جریان ها و سازمان ها می توانند یا دست ساخته امپریالیست ها و قدرت های منطقه ای و یا حتی در صورت استقلال نسبی و رشد تضادهای شان با این کشورها محل نفوذ و در حکم ابزار آنها گردند و برای پیشبرد اهداف شان مورد بهره برداری قرار گیرند. این گونه جریان های می توانند اقداماتی را صورت دهند که خود این دولت ها یا نمی توانند آشکارا انجام دهند و یا به این دلیل که در صورت انجام، نتایج و عواقب پیش بینی نشده ای دارند بهتر می بینند که انجام ندهند.

 برای نمونه دولت ایران و سازمان روحانیت و سازمان های اطلاعاتی و نظامی اش علیرغم هارت و پورت جمهوری اسلامی و سپاه و علیرغم تضادهایش با دولت های غربی، محل نفوذ نیروهای کشورهای امپریالیستی غرب و شرق و نیز اسرائیل هستند و بسیاری از اعمال آنها بر مبنای سیاست ها و خواست های این کشورها برنامه ریزی می شود. این جاسوسانی که به گفته ی مقامات هر از چندگاهی دستگیر می شوند تنها نوک کوه یخ نفوذ امپریالیست و دولت های ارتجاعی منطقه در سازمان های اطلاعاتی و نظامی جمهوری اسلامی هستند. بسیاری باندهای اقتصادی و سیاسی درون جمهوری اساسا مزدوران و باندهای وابسته به امپریالیست های غربی هستند.

 نمونه ی دیگر دولت طالبان در افغانستان است که به هیچ عنوان یک دولت مستقل نیست بلکه زیر نفوذ دولت های امپریالیسم آمریکا و دیگر دولت های غربی و دولت امپریالیسم روسیه و نیز چین است.

همچنین است گروه های متعصب وهابی در عربستان و یا اخوان المسلمین در مصر. این که این سازمان ها و جریان ها خود را پیرو فرقه ای درون دین اسلام اعلام می کنند و برخی زمان ها اقداماتی از آن سر می زند که نشان استقلال آنها را دارد نمی تواند موجب گردد که این تشکل ها واقعا مستقل و تمامی اقدامات شان بر مبنای هویت دینی و مذهبی واستقلال شان باشد.

می توانیم به یک قیاس تاریخی دست زنیم و وضع آنها را با سازمان های چریکی چپ در دهه ی هفتاد مقایسه کنیم. ضرباتی که سازمان های اطلاعاتی امپریالیست های غربی به جریان های چریکی چپ در دهه ی هفتاد زدند( گروه بادرماینهوف آلمان، ارتش سرخ ژاپن، بریگاد سرخ ایتالیا) یعنی سازمان هایی که چنان پروژه های عملیاتی بزرگی را علیه دولت های امپریالیستی غرب، ایتالیا و اسرائیل عملی ساخته بودند که اقدامات امثال داعش در مقابل شان تقریبا هیچ بوده است(داعش و نیروهای نافذ در آن زورشان بیشتر به توده های بیگناه می رسد تا به دولت ها و عموما به این دولت ها ضربه ای وارد نمی کند) موجب شد که این جریان ها نتوانند دیگر بار برخیزند و به خود سازمان دهند و این جدا از علل درونی فروپاشی ایدئولوژیک این سازمان ها بوده است که بارها شدیدتر از آن می تواند برای امثال داعش و گروه های اسلامی به وجود آید. اما اکنون حدود 40 سال است که این گروه ها از ایران و افغانستان و عربستان و پاکستان و مصر و تاجیکستان و غیره بر می خیزند و سازمان ها ی امنیتی غرب نتوانسته اند( یا نخواسته اند!) آنها را تا مرز نابودی پیش ببرند. و تازه اکنون یک هزارم  ابزار های پیشرفته ی اطلاعاتی که دولت های غربی دارند در آن زمان نداشتند.

از این رو می توان بیشتر با این نظر همراهی کرد که نمی توان جریان هایی مانند داعش را مستقل( نه به معنای نداشتن هیچ گونه تضادی با امپریالیست ها) دانست و اعمال آنها را بر مبنای هویتی که خود برای خویش قائل اند تفسیر کرد.

مروری به وضعیت تضادها و جنگ بین دولت امپریالیستی روسیه و امپریالیست های غربی نشان می دهد که امپریالیست های غربی می توانستند منافعی در این اقدام داشته باشند.

دولت های امپریالیستی غرب

نگاهی به وضع دولت های امپریالیستی غربی نشاندهنده ی این است که گرداب جنگ های سه دهه ی اخیر رُس شان را کشیده و امان شان را بریده است و وادراشان کرده که بار سنگین فشاراین جنگ ها را به روی توده های کارگر و زحمتکش خویش بیندازند. این ها به مرور و با ادامه ی این جنگ ها وضع را برای خود خطرناک می بینند.

در این کشورها در پانزده سال و به ویژه پنج سال و دوسال اخیر بیشتر کالاهای اساسی بیش از صد درصد گران شده اند و در کنار آن در برخی از کشورهای امپریالیستی از خدمات رفاهی( به ویژه در حوزه ی سلامتی) به شدت کاسته شده است. بیکاری خواه آشکار و مطلق و خواه پنهان و نسبی(گسترش کار پاره وقت) بیداد می کند و توده های کارگر و زحمتکش زیر فشار طاقت فرسای معیشتی قرار دارند.

برخی عواملی که موجب شده است در بخشی از این کشورها خروش این طبقه بلند نشود یکی تبلیغات دولت امپریالیستی در عرصه ایدئولوژیک - فرهنگی است که بسیاری از انسان ها را چوخ بختیاری، از درون تهی، به شدت فردگرا و صرفا دنبال کننده ی منافع خویش و به ربات های آدم نما تبدیل می کند؛ و دوم نقش تشکل های صنفی همچون سندیکاها و اتحادیه هاهست که سران و رده ی بالای آن مرید دولت امپریالیستی خویش هستند و نه تابع منافع کارگران و زحمتکشان؛ سوم ایجاد نفرت بین نژادها و قومیت ها و مذاهب و به ویژه بین سفیدها و مهاجران؛ و چهارم نبود احزاب کمونیستی انقلابی واقعی و یا ضعیف بودن آنها است.              

با این همه وضع هر روز بدتر از پیش می شود و با توجه به اینکه توان و صبر و تحمل توده ها اندازه ای دارد، هر آن ممکن است که همچون فرانسه در یکی از این کشورها جنبشی شکل بگیرد.

به این علت و علل دیگری از جمله نسبت به وضعیت کنونی به وضعیت بدتر دچارشدن دولت اوکراین و دولت های غربی در جنگ در مقابل امپریالیسم روسیه، دولت های امپریالیستی می توانند خواهان آن باشند که جنگ اوکراین هر چه زودتر پایان یابد تا هم در شرایط بهتری برای دولت اوکراین و کشورهای غربی صلح صورت گیرد وهم  بحران داخلی این کشورها که با جنگ اسرائیل علیه خلق فلسطین نیز شدیدتر شده است پایان یابد و کار به جاهای باریک تر نکشد. 

در واقع امر دولت امپریالیستی امریکا و انگلیس و دیگر امپریالیست های اروپایی از هیچ اقدام جنایتکارانه ای فروگذار نیستند. می توان به یاد آورد که همین دولت آمریکا برای این که به جنگ عراق و ایران پایان دهد در 12 تیرماه 1367دو موشک به یک هواپیمای مسافربری ایران شلیک کرد و موجب سقوط و کشته شدن تمامی مسافران و خدمه(291نفر) شد. در اینجا دست زدن به چنین اعمالی، مستقیم یا غیرمستقیم و از طریق خودی و یا غیر و با ابزارها و اشکال متفاوت، مساله ای ثانوی است. چنین انفجارهایی در کشوری مانند روسیه آن هم در شرایطی که توده های روس از دولت پوتین دل خوشی ندارند( نگاه کنیم به قضیه ی ناوالنی رقیب پوتین و کشتن او به وسیله ی دولت وی و نظر افکار عمومی) و از سوی دیگر از جنگ کنونی با اوکراین جز قربانی دادن چیزی نصیب شان نمی شود می توانند از چنین انفجارهایی و یا تهدید به انفجارهای بعدی بیشتر برانگیخته شوند و بر علیه جنگ برخیزند.

به این ترتیب امپریالیست های غربی می توانند در پس پرده ی این گونه اقدامات داعش باشند و انگیزه ها و منافعی در چنین اقدامات جنایتکارانه ای داشته باشند، محرک آن باشند و یا چراغ سبزی نشان دهند و غیره...

دولت امپریالیستی روسیه«بهره بر»؟

نگاهی به نتایجی که این واقعه می تواند داشته باشد نشان می دهد که پوتین که در انتخاباتی بی داشتن رقیب توانست بازهم رئیس جمهوری روسیه شود (اگر پوتین این قدر مجبوب توده های روس بود چرا باید ناوالنی را بکشد؟) می تواند از این کار بهره ببرد و احساسات ملی گرایانه ی توده های روسیه را بیشتر علیه اوکراین برانگیزد و برای شدت بخشیدن به حملات به اوکراین مورد استفاده قرار داده و نیروهای بیشتری را همراه خویش سازد و در این بزنگاه که به نظر می رسد دولت مرتجع اوکراین و امپریالیست های غربی در شرایط بدی قرار گرفته اند ضربات بیشتر و کاراتری وارد کرده جنگ را هر چه سریع تر به نفع خویش به پایان رساند.

داعش

در چارچوب چنین شک هایی، برای داعش می ماند توجیه افراد خود. بیشتراین افراد ساده اند و گمان می کنند بر طبق جهان بینی و آرمان خود عمل می کنند اما مشکل که بین این افراد و رهبری این جریان ها که می توانند محل نفوذ امپریالیست ها و قدرت ها بین المللی و یا منطقه ای قرار گیرند تفاوتی نباشد. همچنان که در داخل ایران یکی از بالا و پایین زدن های حکومت کنونی وجود همین لایه هایی است که پشتیبان آن هستند و گمان می کنند برای خاطر خدا و پیامبران و امامان و دین و بهشت و غیره است که به جنگ علیه مردم برمی خیزند و دست به جنایت می زنند.

***

گروه مائوئیستی راه سرخ ضمن محکوم کردن هر گونه حمله ی جنایتکارانه به توده ها در هر جای دنیا، همدردی عمیق خود را با خانواده ها و بازمانده گان قربانیان این حمله و طبقه ی کارگر و خلق روسیه ابراز می دارد.

راه پایان دادن به این اقدامات جنایتکارانه پاک کردن جامعه ی بشری از لوث وجود امپریالیست های غربی و شرقی و دولت ها و نیروهای ارتجاعی و برقراری جامعه ی کمونیستی است. جامعه ای که در آن انسان نه دشمن انسان، بل یار انسان باشد.

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

27 مارس 1403

شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران- احکام ضد بشری علیه فعالان صنفی و فعالان زنان گیلان

 

بیانیه در محکومیت احکام ضد بشری علیه فعالان صنفی و فعالان زنان گیلان

شصت سال زندان برای فعالان در حوزه نان

بیست سال زندان برای فعالان در کانون صنفی معلمان

ناعقلانیت قدرت، ناانسانیت نهادهای وابسته بدان را بازتولید می‌کند، ابتذال در این احکام، "داد" را شرمگین تاریخ ساخته است. نادانی حاکم بر زعامت سیاسی جامعه مانع از آن شده است تا فهم شود، فرایند تبدیلِ ترس به خشم، در بین مردم چنان فزونی یافته، که "هر آنچه سخت است و استوار دود می کند و به هوا می‌برد".

حکومت تنها حق راستین خود را "مجازات" کردن، با هر ابزاری و با هر سنتی که صلاح می‌داند، قلمداد می‌کند. این نگرش از آنجا نشات گرفته که، شهروند گرگ حکومت است، این منطق فرمانروایی مُردنی است. انسان امروز، قربانی خواست غیراخلاقی ِسیاست‌ورزی‌های شما مبتنی بر بقا با مجاز شمردن هر ابزاری نخواهد شد.

حق زندگی‌خواهی، حق اعتراض، حق نافرمانی در برابر استبداد مطلق، حق فریاد، حق استقامت، حق بهره گیری از شور زیستن، حق خودبسندگی فردی و اجتماعی، ما و فعالیت‌های صنفی و مردم‌گرایانه‌ی ما را باز تولید می‌کند.

راهی که تاکنون برای رهایی و برابری طی کرده‌ایم، راهی است برگشت‌ناپذیر، "ما" دیگر "آنی" نمی‌شویم که خواستِ نا عقلانی فرمانروایی "زورمحور" شماست.

احکام اخیر صادره از سوی دستگاه قضا، علیه فعالان حوزه زنان، و پیش‌تر علیه فرهنگیان در #گیلان، لمپنیسم قلدرماب حاکمیت در بهره‌گیری از خشونت محض علیه تمامی نارضایتی‌هایی است که مردم ایران در عرصه‌های مختلف سیاسی، فرهنگی، اقتصادی و اجتماعی از خود نشان داده‌اند. مردم آموخته‌اند، "از ترسیدن، بترسند. این یعنی:‌ قدرت برساختن مردم.

شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران، احکام ناعادلانه علیه فعالان حوزه زنان، زهره دادرس، فروغ سمیع‌نیا، سارا جهانی، یاسمین حشدری، شیوا شاه سیا، نگین رضایی، متین یزدانی، آزاده چاووشیان، زهرا دادرس، جلوه جواهری، هومن طاهری و اعضای کانون صنفی معلمان گیلان، محمود صدیقی پور، عزیز قاسم زاده، علی نهالی، تیمور باقری کودکانی، جواد سعیدی، طهماسب سهرابی، انوش عادلی، جهانبخش لاجوردی، غلامرضا اکبر زاده، یداله بهارستانی قویا محکوم می‌کند.

و اعلام می‌دارد این رویه، در اراده مردم تحت‌ستم ایران، جهت به ثمر رساندن جنبش رهایی بخش و برابری‌طلب خویش، ذره‌ای خلل وارد نخواهد ساخت.

شورای هماهنگی تشکلهای صنفی فرهنگیان ایران

دهم فروردین ماه ۱۴۰۳

درباره ی تحلیل جمعی از کارگران عسلویه و جنوب کشور در مورد انقلاب 57(3)

 

درباره ی تحلیل جمعی از کارگران عسلویه و جنوب کشور در مورد انقلاب 57(3)

 

 تحلیل علیه سلطنت طلبان و«دخالت نظامی دولت های غربی»

«روایات دروغین بسیاری از انقلاب ۵۷ توسط گذشته‌پرستان و رسانه‌های حامی آنان و امثال پرویز ثابتی و مدافعین «مرد، میهن، آبادی»ساخته شده و انقلاب ۵۷ همانند حکومت به‌عنوان «انقلاب اسلامی» یا «فاجعه و بلوای ۵۷» نام‌گذاری شده است. هدف این‌گونه فعالیت‌ها دور کردن جامعه از انقلابی‌گری و درعوض تبلیغ براندازی از بالا به کمک تحریم و دخالت نظامی دولت‌های غربی و«گذار مسالمت‌آمیز» همراه با نیروهای ریزش‌کردهٔ‌ حکومت است. از طرف دیگر انقلاب‌ ۵۷ را انقلابی از روی شکم‌سیری و ناسپاسی جلوه می‌دهند تا فقر، شکنجه، سانسور و استبداد سلطنت را لاپوشانی کنند. حقیقتاً که شعار اصلی‌ و تاریخی این جریانات «خدا، شاه، میهن» است!»( تحلیل جمعی از کارگران عسلویه ...)

چنان که دیده می شود در اینجا علیه استبداد سلطنتی و پرویز ثابتی و ساواکی ها و گذشته پرستان و دولت های غربی یعنی کلا علیه مزدوران سلطنت طلب و مرتجعین مشروطه خواه و یا جمهوریخواه و امپریالیست های غربی موضع گرفته می شود. گروه ها و دسته هایی که همچون حکومت کنونی که انقلاب 57 را« انقلاب اسلامی» نام گذاری کرده است آن را« فاجعه  و بلوای 57» می نامند.

این ها دشمنان طبقه ی کارگر و کشاورزان و دیگر طبقات مردمی ایران می باشند که اکنون در قدرت نیستند و اگراکنون که در قدرت نیستند باید با آنها به عنوان دشمنی غیرعمده مبارزه شود(1)آن گاه و هنگامی که در قدرت بودند باید با آنها به عنوان دشمن اصلی وصدها بار بیشتر مبارزه می شد. اما در چارچوب نظراتی که تحلیل دارد می توان این گونه مبارزه را عمده کردن مبارزه با«دولت های غربی» یا آنچه در متن تحلیل« امپریالیست ها» گفته شده است و کلا ارتجاع سلطنتی و یا جمهوریخواه  وابسته به امپریالیسم نامید. چنین نظراتی در مورد این گونه نیروها همانند نظرات آن چپی است که تحلیل آن را«چپ ناسیونالیست» و یا «چپ سنتی» می نامد با این تفاوت که آن زمان ارتجاع سلطنتی و امپریالیست های پشتیبان آن حاکم بر ایران بودند اما اکنون اینها حاکم نیستند و برای بازگشتن به قدرت تلاش می کنند. این چنین نظراتی از جانب تحلیل از زمره ی همان نوسان بین خطوط سیاسی 180 درجه متضاد است.

البته همان گونه که در بخش نخست اشاره کردیم برخی از احزاب حکمتیست که مشتی هوچی ترتسکیست در آن ها گرد آمده اند در حرف شعار علیه امپریالیسم می دهند و دست به عبارت پردازی انقلابی می زنند، اما این ها بی خاصیت و پوچ و دروغین بوده و برای به در بردن ترتسکیسم و حکمت شان از زیر نقد انقلابی مائوئیستی از یک سو و تقابل با امثال تقوایی و دیگر حزب منفور یعنی حزب کمونیست کارگری از سوی دیگر و نیز در انزوا قرار نگرفتن بیشتر خودشان است. امیدواریم این گونه عبارات در متن، نظری از جانب فرد و یا جمعی کارگر باشد و نه از زمره ی تراوشات فکری این گونه جریان ها و پنهان شدن پشت نام کارگران.

 در عبارات بالا تحلیل دو نکته طرح می کند: نخست هدف این گونه تبلیغات و فعالیت ها را« دور کردن جامعه از انقلابی گری» و به جای آن« تبلیغ براندازی از بالا به کمک تحریم» و نیز« دخالت نظامی دولت های غربی» یعنی همان امپریالیست ها می داند. گرچه در این عبارات منظور تحلیل از« انقلابی گری» شفاف نیست اما در مجموع درست است و در مخالفت با وابسته گی و دخالت امپریالیستی در ایران قرار دارد.

تحلیل علیه «مبارزه ی مسالمت آمیز»

نکته ی دوم این است که تحلیل در مقابل تحرکاتی موضع می گیرد که به تبلیغ« گذار مسالمت آمیز» می پردازند. اینجا از همراهی«ریزش کرده های حکومت» یعنی اصلاح طلبانی که اکنون امید به کشورهای امپریالیستی بسته اند و در گروه هایی همچون شورای مدیریت گذار و... گرد آمده اند صحبت می شود. روشن است که زمانی که در مقابل«گذار مسالمت آمیز» موضع گرفته می شود می توان به گونه ای مثبت برداشت کرد که تحلیل هوادار و مروج راه قهرآمیز یعنی به دست آوردن قدرت سیاسی از طریق به کار گیری سلاح و انقلاب قهری است.

اما در مورد«گذار مسالمت آمیز» باید گفت که تنها جریان های ریزش کرده ی حکومت نیستند که «گذارمسالمت آمیز» را تبلیغ می کنند. این امر شامل اکثریت به اتفاق جریان های سیاسی مخالف حکومت کنونی از حزب توده و فداییان اکثریت رویزیونیست گرفته تا جریان های خروشچفی - رویزیونیستی راه کارگری و از دارودسته های ترتسکیست گرفته تا جریان های«سوسیالیسم مارکسی» و «چپ نویی» و غیره است. تحلیل در مورد این جریان های«شبه چپ» موضعی ندارد و ظاهرا سفت و سخت به همان حکایت«چپ ناسیونالیست» و «چپ سنتی» چسبیده است که از قضا آنها که آن را در مورد چپ انقلابی مارکسیستی - لنینیستی 57 به کار می برند تماما به شبه چپ طرفدار«گذار مسالمت آمیز» و یا «دخالت دولت های غربی»(امپریالیستی) تعلق دارند.    

در هر حال تحلیل در مورد« تغییر از بالا به کمک تحریم» و«دخالت نظامی» امپریالیستی موضع می گیرد و این نشان می دهد که خواهان سرنگونی حکومت به وسیله ی«انقلابی گری» خود مردم ایران است. از سوی دیگر تبلیغ علیه« گذار مسالمت آمیز» موضع می گیرد و این می تواند برساند که تحلیل به راه قهرانقلابی برای سرنگونی حکومت باور دارد. نکته ی اخیر را شاید بتوان از اشاره ای که به قیام مسلحانه می کند دریافت:

«با اینکه ارتش شاهنشاهی و دیگر نیروهای سرکوب‌گر سعی کردند با کشتار و حکومت نظامی حاکمیت خود را حفظ کنند (مثلاً کشتار صدها تن از انقلابیون در تهران طی جمعهٔ سیاه (۱۷ شهریور)، اما با اعتصابات عظیم و قدرتمند کارگران که از مرداد ۵۷ شروع شده بود، به‌مرور کل جامعه و همچنین دستگاه سرکوب حکومت فلج شد و بعد از پیروزی قیام مسلحانه سلطنت پهلوی سرنگون گشت.»

اشاره به «قیام مسلحانه» مثبت است، اما هیچ ترتسکیستی خواه کمونیسم کارگری های حکمتی و خواه گروه ها و احزاب مزدور حکمتیست به این گونه دیدگاه ها باوری ندارند و حتی اگر برخی از هوچی های ترتسکیست که در احزاب حکمتیست گرد آمده اند گاه و بیگاه از این گونه شعارها می دهند کاملا از روی شیادی و شارلاتانی و حقه بازی شان است. در مورد نظریه ترتسکیستی و این گونه جریان های فاسد تنها باید برخی از افراد را که ناآگاهانه گرایش به ترتسکیسم دارند و ماهیت کثیف این نظریه و این جریان ها را نمی شناسند، استثناء کرد.    

درس های تحلیل از انقلاب 57 -  نیاز طبقه ی کارگر به برنامه و حزب و مساله ی دشمنان بیرونی و درونی طبقه ی کارگر

«جمهوری اسلامی با کمک همه‌جانبهٔ دولت‌های غربی و رسانه‌های آن‌ها، که از ماندگاری حکومت پهلوی ناامید شده بودند، به قدرت رسید. جمهوری اسلامی نتیجهٔ‌ به شکست کشاندن انقلاب ۵۷ بود و درس مهمی که باید از تاریخ گرفت این است که اگر طبقهٔ کارگر پراکنده باشد و از پیش برای سرنگونیِ انقلابی و سپس قدرت‌ گرفتن شوراها برنامه و حزب کارآمد نداشته باشد، در تحولات سیاسی یا به پیاده‌نظام طبقهٔ حاکم و یا به پلکان به قدرت رسیدن سایر جناح‌های اپوزیسیون‌های راست سرمایه‌داری تبدیل خواهد شد و در برابر تهاجم دولت‌های سرمایه‌داری بی‌دفاع و بی‌سلاح خواهد ماند.»

مهم ترین نکته در این بخش توصیه ی تحلیل به طبقه ی کارگر برای داشتن برنامه و حزب برای سرنگونی انقلابی نظام است. تحلیل بر این است که اگر چنین نباشد و«طبقه ی کارگر پراکنده باشد... در تحولات سیاسی یا به پیاده نظام طبقه ی حاکم و یا به پلکان به قدرت رسیدن سایر جناح های اپوزیسیون های راست سرمایه داری تبدیل خواهد شد.»

این ها درست است اما ناقص است و حسابی هم ناقص است. زیرا«طبقه ی حاکم» و یا «جناح های اپوزیسیون های راست سرمایه داری» تنها آشکارا و در قالب نیروهای وابسته به خویش عمل نمی کنند تا طبقه ی کارگر را زیر تاثیر خود قرار دهند بلکه نیروهای وابسته به خود را در قالب نیروهای«شبه چپ» همچون ترتسکیست ها و رویزیونیست ها در طبقه ی کارگر نفوذ می دهند تا این طبقه را به ابزار هدف های خود تبدیل کنند. برای نمونه اگر منظور از«جناح های اپوزیسیون های راست سرمایه داری» را جریان های بورژوا - کمپرادور سلطنت طلب و یا بورژوازی ملی به شمار آوریم آنگاه نظرات و دیدگاه های این نیروها می توانند به اشکال مستقیم یا غیرمستقیم در جریان های «شبه چپ» رویزیونیست و ترتسکیست نافذ باشند. مثلا جریان های حکمتیست - ترتسکیست، از حزب کمونیست کارگری تقوایی تا احزاب حکمتیست در ایران خود را«چپ» می دانند اما دنباله رو«جناح های اپوزیسیون های راست سرمایه داری» سلطنت طلب و یا جمهوریخواه هستند و در جنبش طبقه ی کارگر جز انحلال طلبی و تخریب برنامه ای و تشکیلاتی هدف دیگری را دنبال نمی کنند. و یا حزب توده و اکثریت و برخی دیگر از گروه ها با علم کردن«محور مقاومت» جز به طبقه ی حاکم کنونی خدمت نمی کنند.

در واقع این بیشتر لایه های خرده بورژوازی هستند که اشکال گوناگون اپورتونیسم راست و رویزیونیسم( کائوتسکیسم، خروشچفیسم، ترتسکیسم، مارکسیسم غربی، کمونیسم اروپایی، چپ نو، سوسیالیسم مارکسی و...) و اپورتونیسم چپ و آنارشیسم( که در حال حاضر خطر آن کمتر از اپورتونیسم راست است) را در جنبش کارگری رواج می دهند. به ویژه نماینده گان لایه های مرفه و میانی این طبقه تمامی تلاش خود را می کنند تا در جنبش طبقه ی کارگر نفوذ کنند و آن را زیر تسلط و رهبری خود در آورند. این ها تلاش می کنند نظرات ضد اصول اساسی جهان بینی مارکسیستی- لنینیستی- مائوئیستی، ضد حزبیت انقلابی لنینی و در کنار آن رواج این نظریه اکونومیستی که طبقه ی کارگر به آگاهی دهنده گان انقلابی بیرون از خویش نیاز ندارد، نظرات محافظه کارانه بورژوایی«گذار مسالمت آمیز» و بنابراین ضد راه قهرآمیز و ضد مبارزه ی مسلحانه توده ای و نظرات ضد دیکتاتوری پرولتاریا را در این طبقه نافذ و مسلط کنند. این ها به این علت که خرده بورژوازی طبقه ای مستقل نیست و از خود نظام تولیدی ندارد عملا در بدترین حالت نماینده گان بورژوازی کمپرادور(سلطنت طلب و یا جمهوریخواه و گروه های بینابینی وابسته) و در بهترین حالت نماینده گان لایه های گوناگون بورژوازی ملی در جنبش کارگری هستند.

چنان که می دانیم طبقه ی کارگر با هزار رشته به این طبقه متصل است و آمد و رفت و بده و بستان اقتصادی و سیاسی و فرهنگی بین طبقه ی کارگر و این لایه های خرده بورژوا( سنتی و مدرن) جاری است. در همین رابطه هاست که نظرات نماینده گان سیاسی این طبقه در طبقه ی کارگر نافذ می شود و به این طریق مانع استقلال نظری طبقه ی کارگرشده و این طبقه را مرید برنامه ها و احکام بورژوازی( کمپرادور و یا ملی)  می سازد.(2)

از جمله و در شکل عملی آن این نظرات می تواند به شکل نظرات محافظه کارانه در چگونگی پیشبرد مبارزات اقتصادی جاری کارگری نیز خود را نشان دهند. نگاهی ساده به مبارزات اقتصادی کارگران( برای نمونه فولاد اهواز) نشان می دهد که جریان های محافظه کاری درون طبقه ی کارگر وجود دارند که نظرات و تمایلات شان جز بیان نفوذ ایدئولوژیک و نظری خرده بورژوازی در طبقه ی کارگر چیز دیگری نیستند( چسبیدن به منافع صرفا اقتصادی و حتی در چنین مبارزاتی نیز محافظه کار بودن و دنبال برخی تیله های سرمایه داران افتادن، نفی مبارزه ی سیاسی طبقه ی کارگر و موضع در مقابل آن( ما کاری به سیاست نداریم!) و( اعتصاب ما سیاسی نیست!) و محدود کردن مبارزه به خواست های تنها یک کارخانه و حتی گاه اکراه از پشتیبانی از اعتصابات کارگران در کارخانه های دیگر، بی تفاوتی نسبت به ضربات حکومت به پیشروان طبقه ی کارگر در آن کارخانه و کارگاه و رشته و در کارخانه های دیگر و پشتییانی نکردن از برگرداندن کارگران زندانی و یا کارگران اخراج شده به وسیله ی سرمایه داران با مبارزه و اعتصاب، پشتیبانی نکردن از مبارزات دیگر بخش های جامعه به ویژه زنان و جوانان و ملیت ها با مبارزه و اعتصاب و ... در کل جنبش طبقه ی کارگر را به خواست های کارخانه و کارگاه و صنف و رشته ی خود محدود کردن.

اگر این ها را در نظر نیاوریم و دشمن را تنها در شکل بیرونی آن ببینیم آن گاه دشمن درونی یعنی اپورتونیسم و رویزیونیسم و ترتسکیسمی که می تواند از طریق«شبه چپ» و«اکونومیسم» درون طبقه جاری شود را از نظر انداخته و طبقه ی کارگر را در مقابل این دشمن خلع سلاح کرده ایم.      

 تحلیل ادامه می دهد:

«امروز جدال‌های پیش رو با نیروهای مرتجع به‌مراتب تعیین‌کننده‌تر از گذشته‌ است. با اینکه بسیاری از این نیروها همچون مجاهدین خلق، سلطنت‌طلبان، انواع جریانات ناسیونالیست کرد و ترک و غیره و یا حقوق‌بشری‌ها همگی سرنگونی‌طلب هستند، بااین‌حال این چیزی از ماهیت بورژوایی آن‌ها کم نمی‌کند؛ نفس سرنگونی‌طلب بودن آن‌ها دلیلی بر انقلابی بودن یا ضد سرما یه ‌داری بودنشان نیست. در دورهٔ انقلاب ۵۷، جریان اسلامی و در رأس آن خمینی هم کمتر از دیگران سرنگونی‌طلب نبود!»

چنان که دیده می شود نام بسیاری نیروها و گرایش های انحرافی برده شده اما اشاره ای به جریان های رویزیونیستی از توده ای ها تا اکثریتی ها و راه کارگری ها و همچنین ترتسکیستی از حزب کمونیسم کارگری تا دارو دسته های حکمتیست نشده است.(3)

این ها یا نشان دهنده ی ناروشن بودن این جمع در مورد رویزیونیسم و ترتسکیسم است و یا اگر بخواهیم  خوشبینانه داوری کنیم و این جمع را یک جمع و کارگری بدانیم، در این بهترین حالت نشانه ی امتزاج جریان های کارگری و جریان های ترتسکیستی در یک جمع و تاثیر این دسته ی اخیر در نگارش این تحلیل است.

ادامه دارد.

هرمز دامان

نیمه ی نخست فروردین 1403

یادداشت ها

1-    در حال حاضر دشمن عمده ی طبقه ی کارگر و خلق ایران جمهوری اسلامی و حکومت ولایت فقیه است و مبارزه با امپریالیست ها تا حدودی زیادی درون همین مبارزه نهفته است و در حدودی هم  در مبارزه با علم کردن جایگزین های امپریالیستی همچون سلطنت طلبان.

2-    لنین در مورد علل نفوذ رویزیونیسم( و ترتسکیسم) در جنبش کارگری می نویسد:«چه عاملی رویزیونیسم را در جامعه ی سرمایه داری ناگزیر می کند؟ چرا رویزیونیسم عمیق تر از فرق بین خصوصیات ملی و مدارج تکامل سرمایه داری است؟ زیرا در هر کشور سرمایه داری در ردیف پرولتاریا همواره قشرهای وسیع بورژوازی و صاحبکاران کوچک قرار دارند. سرمایه داری از تولید کوچک به وجود آمده است و دائماً به وجود می آید. یک سلسله «قشرهای متوسط» ناگزیر مجدداً به وسیله سرمایه داری به وجود می آیند(ضمایم فابریک ها، کار در خانه و تعمیرگاه های کوچک که به علت تقاضای صنایع بزرگ، مثلا دوچرخه سازی و اتومبیل سازی، در سراسر کشور پراکنده است و غیره و غیره).

این تولیدکنندگان جدید کوچک هم ناگزیر مجدداً به صفوف پرولتاریا پرتاب می گردند. کاملا طبیعی است که جهان بینی خرده بورژوازی باز و باز در صفوف احزاب وسیع کارگری رخنه کند. کاملا طبیعی است که این موضوع باید این طور باشد و تا لحظه ی جهشی انقلاب پرولتاریائی همواره این طور خواهد بود. زیرا اشتباه عمیقی می بود اگر تصور می شد که برای عملی شدن چنین انقلابی پرولتارشدن «تام و تمام» اکثریت اهالی ضرور می باشد. آنچه را که اکنون غالباً تنها از لحاظ ایدئولوژیک تحمل می کنیم، یعنی مشاجره با اصلاحات نظری در آموزش مارکس، آنچه که تاکنون فقط در اطراف پاره ای از مسائل خصوصی جنبش کارگری مانند اختلافات تاکتیکی با رویزیونیست ها و انشعاب ناشی از این اختلافات که در کار عملی بروز می کند، همه اینها را طبقه کارگر بازهم باید به مقیاس بی نهایت بزرگتری تحمل کند و این هنگامی خواهد بود که انقلاب پرولتاریائی کلیه ی مسائل مورد مشاجره را حدت دهد و کلیه اختلافات را در نکاتی تمرکز دهد که برای تعیین روش توده ها بلاواسطه ترین اهمیت را دارا است و در بحبوحه ی مبارزه ایجاب کند که دشمن را از دوست جدا کرده و به منظور وارد ساختن ضربات قطعی به دشمن متفقین بد رها گردند.

مبارزه ایدئولوژیک مارکسیسم انقلابی با رویزیونیسم در پایان قرن نوزدهم فقط پیش درآمد مبارزات عظیم انقلابی پرولتاریا است که علیرغم تمام تزلزلات و ضعف عناصر خرده بورژوا در راه پیروزی کامل هدف خود به پیش می رود.»( مارکسیسم و رویزیونیسم، مجموعه آثار تک جلدی، برگردان محمد پورهرمزان، ص 34-33)

3-  اشاره به«جریانات ناسیونالیست کرد و ترک» بدون اشاره ای به مساله ی حق ملل در تعیین سرنوشت خویش و دفاع از خواست های خلق های کرد و ترک و دیگر خلق های دربند ایران می تواند از زمره ی تبلیغات ترتسکیست های کمونیسم کارگری و احزاب حکمتیست به شمار آید. اعلامیه هاو مواضع بعدی با این نام، روشنگر بسیاری از نکات خواهد بود.