اعتصابات سیاسی

 

 

اعتصابات سیاسی طبقه ی کارگر ایران

 

متن تازه 

 

وظیفه ی متشکل ترین بخش های طبقه ی کارگر، شورای کارگران پیمانی شرکت نفت و همچنین پتروشیمی، سندیکای شرکت واحد، فولاد اهواز، سندیکای شرکت هفت تپه و هپکو و آذر آب اراک آغاز اعتصاب سیاسی است.

کارگران پیمانی و رسمی شرکت نفت و به ویژه کارگران پالایشگاه ها و پتروشیمی ها، کارخانه های ذوب آهن و فولاد اصفهان، تراکتور سازی و ماشین سازی تبریز و دیگر کارخانه های بزرگ در استان های گوناگون و نیز کارخانه های بزرگ و کلیدی تهران به ویژه ماشین سازی ها و همچنین راه آهن و کارکنان حمل و نقل به ویژه رانندگان کامیون ... نیز باید اعتصاب سیاسی سازمان دهند. کارگران و کارمندان ادارات دولتی در سراسر کشور باید اعتصاب سیاسی کنند و به جنبشی که اکنون در خیابان ها جریان دارد و نیز دیگر اعتصاب کنندگان یعنی فرهنگیان، دانشجویان و کارگران پیشرو اعتصابی یاری رسانند.

دست زدن به اعتصاب سیاسی به معنای این نیست که اعتصاب اقتصادی صورت نگیرد یا نخواهد گرفت. برعکس در این دوره باید طبقه ی کارگر در هر کجا که می تواند و میدان برای پیشروی آماده است، کارخانه سود ده است و دستمزدها کفاف زندگی را نمی دهد، در کنار اعتصابات سیاسی دست به اعتصاب اقتصادی بزند و خواست های اقتصادی خود را به ویژه برای افزایش حقوق ها و ساعات کار و بهبود شرایط کار طرح کنند.

اعتصاب سیاسی را محدود به صنایع نفت و پتروشیمی  و حمل و نقل نکنیم!

از سوی دیگر تنها اهداف اعتصابات سیاسی فلج کردن اقتصاد کشور نیست که آن را صرفا محدود به صنعت نفت و حمل و نقل کنیم و بگوییم که تنها اعتصاب صنعت نفت و حمل و نقل کافی است.

 اعتصاب یکی از مهم ترین اشکال مبارزه ی طبقه ی کارگر است و نخستین شکل شرکت طبقه ی کارگر در مبارزه به عنوان یک طبقه است. در اعتصاب است که کارگران به توان و قدرت واقعی خود آگاه می شوند. در اعتصابات است که آگاهی کارگران از نظر سیاسی رشد می کند. و به نقش و وظیفه ی خویش در قبال انقلاب پی می برند. همچنین هر چه دامنه ی این اعتصابات بیشتر باشد و تمامی بخش های کارگران را در تمامی کشور و یا بیشتر نقاط آن را در بر بگیرند، به این علت که کارگران بیشترین رابطه را با روستاها دارند، بیشتر موجب حرکت روستاها و کشاورزان می شود و این همه  هم زور و نیروی انقلاب را بیشتر می کند و سرنگونی حکومت را پیش می اندازد.

 از سوی دیگر اگر اعتصابات محدود به صنعت نفت و حمل و نقل و تنها فلج کردن امور اقتصادی شود، طبقه ی کارگر به زائده ی طبقات دیگر تبدیل خواهد شد و به  طور همه جانبه و به عنوان یک طبقه ی قدرتمند در عرصه ی سیاسی حضور پیدا نخواهد کرد. این در حالی است که پیروزی انقلاب دموکراتیک نوین ایران و برقراری یک جمهوری دموکراتیک مردمی نیاز به شرکت گسترده ی  و رهبری طبقه ی کارگر دارد و بدون شرکت گسترده و رهبری این طبقه حتی اگر حکومت اسلامی سرنگون شود، اما چنین جمهوری ای برقرار نخواهد شد و هر آنچه برقرار شود، شکست خواهد خورد و ما به کشوری نیمه مستعمره و زیر سلطه ی امپریالیست ها تبدیل خواهیم شد.     

رهبری جنبش و شوراهای انقلابی طبقات

جنبش تازه در آغاز شکفتگی اش است و تشکیل شوراهای انقلابی کارگران و کشاورزان و دیگر طبقات انقلابی برای ایجاد یک دولت دموکراتیک و انقلابی در پیش رو است.

رهبران انقلاب از دل مبارزات خود توده ها، از دل مبارزات کارگران، کشاورزان، فرهنگیان، کارمندان، دانشجویان و استادان، رانندگان کامیون ها، پرستاران و پزشکان و کسبه و دیگر بازاران و به طورکلی تمامی مبارزان طبقات خلق و همچنین نیروهای مسلح خلق که دیر یا زود شکل خواهند گرفت بیرون می آیند. شوراهای نمایندگان کارگران، کشاورزان، فرهنگیان، دانشجویان و دیگر طبقات، نماینده گان توده ها خواهند بود. از میان رهبران این شوراها، رهبران کشور انتخاب خواهند شد.

نقش مهاجران خارج از کشور در انقلاب

شرکت اکثریت مهاجران خارج از کشور که جزو خلق به شمار می آیند در این فرایند و تنها در این فرایند شکل گیری رهبری در داخل و نه مستقل از آن می تواند صورت بگیرد. یعنی مهاجران تابع تکوین داخلی سازمان دهی حکومت نوین هستند و نه سازنده ی و تشکیل دهنده ی اصلی آن. آنها هرگز نمی توانند مستقل از این فرایند و به عنوان نماینده ی مثلا داخلی ها دست به ساختن شورا و دولت بزنند و خود را نماینده ی طبقات داخل کشور قلمداد کنند.

به این دلیل تمامی جریان هایی که می خواهند خود را در خدمت رشد اقتصادی و سیاسی و فرهنگی مستقل کشور قرار دهند باید با جریان های سلطنت طلب و جمهوری خواه وابسته به امپریالیست های غربی خط و مرز بکشند و تابع بازی ها و شوراسازی و یا دولت سازی آنها نشوند.  

طرح برخی از نخستین اقدامات انقلابی دولت دموکراتیک خلق در عرصه ی اقتصاد( باید کم و زیاد و همچنین پرداخته شوند)

درصورت پیشروی مبارزات، فعال شدن توده های پس رانده شده از سیاست و دخالت آنها در مبارزات و بالاخره ورود به مرحله ای که خیزش انقلابی کنونی به یک انقلاب توده ای واقعی که اکنون برخی از طلایه ها آن به چشم می خورد:

سلب مدیریت از مدیران برگزیده حکومتی  و دولتی و سپاهی -  تصرف و مصادره ی موسسات تولیدی و خدماتی، کارخانه ها و شرکت ها و... متعلق به حکومت و مقامات جمهوری اسلامی و سپاه پاسداران، بنیاد مستضعفان و آستان قدس رضوی و دیگر موسسه های اقتصادی حکومتی و همچنین تمامی اموال سازمان اوقاف و دیگر سازمان های مذهبی و همچنین  وابسته گان به حکومت  و دولت و سپاه پاسداران و...

 طبقه ی کارگر باید موسسات و کارخانه های و کارگاه های متعلق به دولت کنونی و سپاه پاسداران و همچنین تمامی کارخانه های خصوصی متعلق به وابستگان جمهوری اسلامی را مصادره کرده و به وسیله ی شوراهای کارگران و کارمندان آنها را اداره کند.

تمامی زمین های قابل کشت متعلق به اوقاف و دیگر سازمان های مذهبی باید در اختیار کشاورزان بی زمین و کم زمین قرار گیرد.

تبدیل اکثریت فیضه ها و مدارس مذهبی متعلق به مقامات ارشد جمهوری اسلامی به بیمارستان، کتابخانه، اداره و محل گردهمایی شوراهای خلق و یا محل اقامت خانواده هایی که خانه و کاشانه ندارند.

 

 گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

18 مهر 1401

سنندج مبارز راه آزادی

 

 

مقاومت و مبارزه برای آزادی در سنندج

 خامنه ای جنایتکار و سران پلید سپاه پاسداران به جان توده های ستمدیده ی کرد افتاده اند و در سنندج و بوکان و سقز خون به راه انداخته اند.

همین چند روز پیش هم اینان برای ترساندن مردمی که در شهرهای دیگر با بوق زدن همراهی خود را با مبارزات خیابانی اعلام می کنند، داریوش علیزاده دلاورجوان سنندجی را که در همراهی با مبارزان در سنندج بوق زده بود با شلیک به سرش کشتند. ننگ بر شما باد که چنین پست و پلیدید!

و این جانیان باید دق کرده باشند زمانی که مادر آگاه و مبارز داریوش از مردمی که به وی تسلیت می گفتند خواست:«به من تسلیت نگویید، قیام را ادامه دهید!»

این دیوصفتان که می گفتند که می خواهند ایران متحد باشد کثیف ترین و فجیع ترین جنایات را در مورد خلق های کرد، بلوچ و عرب و دیگر خلق ها مرتکب شده اند.

این سالوسانی که می گفتد می خواهند جهان اسلام را متحد کنند همواره دشمن خونین توده های سنی مذهب و دیگر اقلیت های مذهبی بوده اند.

آنها به کشتار توده های ستمدیده ی کرد دست می زنند تا هم قدرت نداشته شان را به خلق کرد نشان دهند و هم بقیه ی مردم ایران را منکوب کنند تا اینکه مردم شورشگر دست از جنبش خود بردارند و تن به حکومت این موجودات رذل و متعفن بدهند. آنان تلاش می کنند که بیشتر سرکوب های شدید خود را به این مناطق انتقال دهند تا راحت تر بکشند.

و توده های شجاع کرد که مبارزات 40 و اندی ساله ی افسانه ای شان، همچون خاری در چشمان این دیوسیرتان است، همچون پاره ای از تن خلق ایران، باز هم  در مقابل این مرتجعین و در سنندج و بوکان و سقز به مبارزه ای جانانه دست زده اند و خواب راحت از اینان ربوده و خوراک بر آنها زهر کرده اند.

خلق های ایران یک تن هستند. هر کدام از مردمان کرد و بلوچ و عرب و آذری و عرب همچون پاره ای از این تن است. و هر جنایتی در مورد هر کدام از خلق ها انجام دادن، جنایتی در مورد دیگر خلق ها انجام دادن است.

 آنچه که در مقابل جنبش خلق ما است، جدا از پشتیبانی همه جانبه از خلق های ستمدیده ی کرد و بلوچ، اندیشیدن راه و کارهایی است برای این که این پاسداران جانی نتوانند هر کاری که دل شان خواست با  آنها بکنند.  و یکی و تنها یکی از راه و کارها، گسترش سریع تر اعتصابات سیاسی است.

هر چه زودتر اعتصابات و به همه طبقات مردمی گسترش یابد و هر چه زودتر توده ها قدرت یک پارچه شان را نشان دهند، این امکان که توانایی های این سرکوب گران کاهش یابد بیشتر است.

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

19 مهر 1401 

آغازکننده گان اعتصابات سیاسی طبقه ی کارگر!

 

درود به کارگران عسلویه و آبادان و بوشهر این آغاز کننده گان اعتصابات سیاسی طبقه ی کارگر!

اعتصاب کارگران پتروشیمی عسلویه و پالایشگاه آبادان و پتروشیمی بوشهر و آغاز ورود طبقه ی کارگر به انقلاب بزرگ خلق ایران

کارگران:

ما به دلیل پشتیبانی از هموطنان خود به انقلاب پیوستیم

 شعارهای سیاسی کارگران

مرگ بر دیکتاتور

 امسال سال خونه، سید علی سرنگونه

 

با ورود طبقه ی کارگر، طبقه ای که هم یکی از نیروهای محرکه اساسی انقلاب کنونی است و هم باید انقلاب را رهبری کند، این انقلاب می رود که به یک انقلاب واقعی تبدیل شود!

 

بیشتر کارگران عسلویه و پتروشیمی بوشهر کارگرانی هستند که از استان های گوناگون به این مکان ها آمده اند. آنها خود از انقلاب تاثیر گرفتند و انقلاب را به یک انقلاب واقعی در تمامی شئون زندگی اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی خود تبدیل خواهند کرد. 

درود به کارگران مبارز

درود به طبقه ای که آماده ی نبردهای بزرگ می شود

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرارباد جمهوری دموکراتیک خلق ایران به رهبری طبقه ی کارگر

 

 گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

18 مهر 1401

وضع کلی طبقه ی کارگر

 

 

وضع کلی طبقه ی کارگر در مرحله ی کنونی انقلاب ایران

 
طبقه ی کارگر و امکانات تبدیل خیزش انقلابی جاری به یک انقلاب واقعی
 از زمان آغاز خیزش انقلابی جاری که به گونه ای می توان آن را مرحله ای نوین در تکامل انقلاب دموکراتیک نوین ایران و چنانچه مفهوم خاص انقلاب را در نظر داشته باشیم مرحله ی نخستین انقلاب 1401 ایران دانست، طبقه ی کارگر ایران به گونه ای مستقل و با هویت طبقاتی خویش نقشی در آن نداشته است و انقلاب محدود به جوانان به ویژه زنان، دانشجویان، دانش آموزان و فرهنگیان و تا حدود کمی کسبه و بازاریان( در روز شنبه 16 مهر شرکت بازاریان به ویژه بازاریان تهران که نقشی بسیار مهم و کلیدی در کشور دارند بیشتر شده است) بوده است.(1)
وضع اعتصابات اقتصادی
مبارزات طبقه ی کارگر ایران در دو دهه ی اخیر عمدتا گرد خواست های اقتصادی صورت گرفته است. نقطه های اوج تکامل این جنبش های کارگری، مبارزات کارگران شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، کارخانه ی نیشکر هفت تپه، فولاد اهواز( اعتصابات این دو کارخانه ی اخیر به جنبش هایی در سطح شهرهای شوش و اهواز کشیده شدند) کارخانه های هپکو و آذرآب اراک و بالاخره مبارزات اقتصادی کارگران شجاع پیمانی وزارت نفت بوده است. در دیگر موسسات و کارخانه ها و کارگاه ها در حالی که مبارزات اقتصادی روی داده است اما این مبارزات هرگز به سطح کارخانه های مزبور و کارگران پیمانی شرکت نفت نرسیده و عموما پیرامون عقب افتادن حقوق ها و دیگر شرایط کار بوده است.    
وضع بخش های پیشرو طبقه ی کارگر
در شرایط کنونی کماکان کارگران همین کارخانه ها، هسته ی پیشروتر طبقه ی کارگر را تشکیل می دهند. کارگران شرکت واحد و نیشکر هفت تپه دارای سندیکا هستند و سازمانده مبارزات کارگران پیمانی وزارت نفت شورای کارگران است که تشکلی است خودروییده از مبارزات کارگران و طبعا غیر قانونی.
استبداد و نبود تشکل های سیاسی
نخستین دلیل عقب افتادن طبقه ی کارگر از خیزش جاری وجود استبداد مذهبی حاکم بوده است. به دلیل وجود استبداد بر تمامی شئون زندگی اجتماعی و سیاسی، این طبقه هرگز نتوانسته حزب سیاسی خود را داشته باشد. یورش به سازمان های انقلابی چپ ایران و کشتن بسیاری از رهبران و کادرها و اعضای آنها در سه ساله ی نخستین انقلاب 57 و همچنین اعدام های سال 67 شدیدترین ضربات را بر پیشروان سیاسی طبقه ی کارگر زد و یک نسل از انقلابیون را از بین برد. این امر بر سازماندهی سیاسی طبقه ی کارگر بدترین تاثیر را گذاشته است.
استبداد و نبود تشکل صنفی
استبداد مذهبی حاکم نه تنها پیشروترین عناصر مبارز چپ را قلع و قمع کرد و به این وسیله هر گروه و سازمان سیاسی کمونیستی را از بین برد، بلکه همچنین مانع شکل گیری تشکل های صنفی کارگری به ویژه سندیکاهای مستقل کارگری گردید. دو سندیکای شرکت واحد و نیشکر هفت تپه با پشتکار و مبارزات طولانی کارگران توانست تشکیل شود و به یاری همین مبارزات هم تا کنون تداوم یافته است. امر نداشتن تشکل صنفی مانع از سازماندهی کارگران در کارخانه ها و رشته ها و همچنین در سطح کشور برای حقوق صنفی و اقتصادی خویش شده و این طبقه را در وضعیت بسیار عقب مانده ای نگه داشته است.
برقراری فضای خفقان و پلیسی بر رشته ها و کارخانجات کلیدی
جز این ها استبداد مذهبی حاکم  از همان آغاز یک فضای پلیسی و نظامی بر تمامی موسسات و کارخانه های کلیدی حاکم کرد و آن را ادامه داد. این فضای پلیسی مانع مهمی در راه هر گونه شکل گیری هسته ها و کمیته های مبارز کارگری در کارخانه ها شده و تا حدود زیادی کارگران را به انفراد و تنها دنبال کردن منافع شخصی خویش کشاند. 
نقش گزینش در تبدیل موسسات و کارخانه ها به دنبالچه ی حکومت
جمهوری اسلامی با تحلیل دلایل بروز انقلاب 57 و به ویژه چگونگی شکل گیری و تکامل مبارزات کارگران خواه در دوران انقلاب( پس از کشتار میدان ژاله) و خواه در دوره ی 60- 58 به تسویه ی موسسات و کارخانه های استراتژیک کشور دست زد تا با این کار خود یکی از مهم ترین کانون های اساسی انقلاب را مسدود کند و از کار بیندازد.(2) بر طبق همین برنامه در این دوره ی 40 ساله، کارگران این گونه کارخانه باید از یک دالان گزینشی رد می شدند تا بتوانند به استخدام موسسه یا کارخانه در آیند(این امر در بسیاری از کانون ها و از جمله دانشگاه ها صورت گرفت). از سوی دیگر این امر به گزینش گران اجازه می داد تا افرادی را که یا تعهد به حکومت جمهوری اسلامی دارند( وابستگاه سپاه، بسیج و نیروهای اطلاعاتی و یا افراد وابسته به حکومت) و یا حداقل مخالف آن نیستند( خانواده های شهدای جنگ) را استخدام کند. این امر به شکل گیری یک سری باندهای حکومتی درون موسسات و کارخانه ها کلیدی به ویژه صنعت نفت که کلیدی ترین بخش اقتصاد ایران بود، انجامید.
پیمانی کردن کارها
یکی دیگر از شگردهای استبداد مذهبی حاکم تجزیه طبقه ی کارگر به واحدهای بسیار کوچک در موسسات و کارخانه های بزرگ و کلیدی بود. جدا از منافع اقتصادی این امر برای سرمایه داران بوروکرات – کمپرادور جمهوری اسلامی و محروم کردن کارگران از حقوق رسمی، این امر منجر به این شد که طبقه ی کارگر تجزیه شده و منافع هر بخش جدا از بخش دیگر شود. به این ترتیب کارگران رسمی، کارگران پیمانی، کارگرانی با قراردادهای سه ماه کار و ... به وجود آمد و اختلافات میان این بخش ها تا حدودی حاکم بر اتحاد میان کارگران شد. در اعتصاب اخیر کارگران پیمانی صنعت نفت ما به روشنی نتایج این اختلافات و تاثیرات آن را در اعتصابات مشاهده می کنیم.
بحران اقتصادی کشور و فلاکت طبقه ی کارگر
به آن چه در بالا گفته شد باید بحران اقتصادی کشور را افزود. این بحران، طبقه ی کارگر و به ویژه لایه های نیمه ماهر و ساده ی آن را که به هر حال دستمزدشان کمتر از بخش ماهر است به فقر و فلاکتی هولناک کشانده است و در مجموع این طبقه را چنان اسیر وضع معاش و زندگی خویش کرده که کمتر فرصتی برای فکر در مورد امور دیگر دارد. آنجا هم که به مبارزه دست می زند عموما باید برای عقب افتادن حقوق ماهانه ی خویش مبارزه کند. این امر گونه ای سر در گریبانی  رنج آور برای بیشتر لایه های این طبقه به ویژه بخش های میانی و پایین طبقه به وجود آورده است و هر کارگر را به گونه ای دچار این فکر که چگونه گلیم خود را از آب بکشد.  
آنچه به گونه ای مختصر بر شمردیم و نکات ریز و درشت دیگر مانع شکل گیری اعتصابات سیاسی و یا حتی اعتصابات اقتصادی با خواست های پیشروتر شده است.
اما جدا از این ها که از نقش پلید حکومت و سیاست های ارتجاعی و مستبدانه ی آن در میان کارگران و برخی ویژگی های درونی خود طبقه ی کارگر ایران ناشی می شود، باید به نقش گروه های سیاسی ای نیز توجه کرد که ادعای چپ داشتند.
تبدیل جریان های چپ انقلابی به رویزیونیست و ترتسکیست
طی سرکوب خونین جریان های سیاسی چپ در سال های  67- 57 که در تمام ایران و به ویژه در کردستان صورت گرفت، تقریبا بیشتر عناصر پیشرو و انقلابی سازمان های سیاسی مبارز کشته شدند و بخش های باقی مانده به خارج گریختند. بخش هایی نیز پس از دوران زندان یا به زندگی معمولی در ایران تن دادند و یا راه خارج در پیش گرفتند. آنچه نکته ی کلیدی است این که بخش عمده ی نیروهای سیاسی باقی مانده پس از سال 67 که عمدتا در خارج اسکان گزیدند به انفعال فکری و عملی در غلتیدند.
در این جا دو مساله بیش از دیگر مسائل موجب به انفعال کشیده شدن فکری و عملی نیروهای انقلابی چپ( و ما تنها در مورد این نیروها صحبت می کنیم و نه درباره ی رویزیونیست های توده ای- اکثریتی و یا جریان های سه جهانی و یا ترتسکیست های حکمتی) شد. یکی غالب شدن روحیه ی شکست و انفعال پس از شکست طبقه ی کارگر ایران و کلا شکست انقلاب بزرگ 57 که همه با هزاران آرزو در خدمت آن قرار گرفته بودند، و دیگری شکست طبقه ی کارگر چین در 1976 و از بین رفتن آخرین دولت واقعا سوسیالیستی در جهان. امر سومی که به این انفعال کمک کرد سکنی گزیدن طولانی در کشورهای امپریالیستی غرب و به دست آوردن موقعیت های اجتماعی و مالی خوب بود. این ها موجب شد که انگیزهای انقلابی دوران نخستین سال های انقلاب از بین برود و بسیاری از افراد این جریان ها یا صرفا مشتی حراف شوند که در حرف چیزی و در عمل زندگی چیز دیگری هستند و یا به با دلیل تراشی و توجیهات تئوریک- سیاسی به جریان های مرتجع حکمتی- ترتسکیستی و رویزیونیستی توده ای - اکثریتی بپیوندند.  
چنان که می دانیم در کنار سازمان ها و جریان های انقلابی که از بیشترشان اثری باقی نماند، دو جریان ضد مارکسیستی- لنینستی نیز وجود داشتند. یکی جریان های رویزیونیستی حزب توده- اکثریت و راه کارگری، و دیگری جریان های ترتسکیستی که در ایران با نام حکمتی ها مشخص می شوند. البته جریان های دیگری نیز طی سال های 70 به بعد سبز شدند از جمله چپ نویی ها، مارکسی ها و مارکسیسم غربی و ... که همه به یکی از این دو جبهه ی اصلی تعلق داشتند و وجه همگی شان بلا استثناء نفی تئوری های اساسی و انقلابی مارکسیسم بود.
 این ها تقریبا بیشترین نیروهایی را که زیر نام «چپ» فعالیت می کردند در بر می گرفتند. جریان های مزبور از یک سو دارای نیرویی آنچنانی درون ایران و درون طبقه کارگر ایران نبودند و از سوی دیگر آنجا که بودند( تقریبا بیشتر جاهایی که کارگران دست به مبارزات طولانی زدند) سیاست شان تماما اکونومیستی بوده و مبارزات کارگران را اسیر شورا سازی و کمیته سازی و یا صرفا سندیکا سازی کردند.
 به این ترتیب این ها که بخش عمده ی افرادی را تشکیل می دادند که می توانستند میان کارگران کار کنند نه مارکسیسم- لنینیسم مورد ادعا شان را میان کارگران تبلیغ  می کردند و سطح آگاهی سیاسی - انقلابی این طبقه را بالا می بردند، نه فعالیتی در جهت ایجاد سازمان انقلابی درون طبقه ی کارگر انجام می دادند( خودشان را همان سازمان و حزب می دانستند) و نه تلاشی برای این که طبقه ی کارگر نقش رهبری خویش و سازنده ی کمونیسم را دریابد. علنی گرایی مفرط، اکونومیسم و سیاست های ضد مارکسیستی - لنینیستی ماحصل کار این جریان ها درون طبقه ی کارگر ایران بود.
به این ترتیب طبقه ی کارگر ایران و به ویژه بخش پیشرو آن نه تنها از جانب حکومت مستبد ضربات پی در پی خورد بلکه این جریان ها نیز که مدعی بودند سازمان و حزب طبقه ی کارگرند نیزبا سم پاشی های خود علیه مارکسیسم – لنینسم و تبلیغ رویزیونیسم و ترتسکیسم ضربات متوالی ای به آن وارد کردند. و به اصطلاح به جای این که این طبقه را پیش ببرند به عقب بازگرداندند و در اسارت افکار بورژوایی قرار دادند.
تفاوت بزرگ شرایط طبقه ی کارگر ایران در سال های 57 با شرایط طبقه ی کارگر کنونی در دو امر مهم است.
در آن سال ها سازمان های و محافل انقلابی در مراکز صنعتی کشور زیاد بودند و بسیاری از آنها هم پیش از سال 56 یا بافت کارگری داشتند و یا اعضای کارگرشان کم نبود و هم توانستند طی یک سال انقلاب کار سیاسی خود را میان طبقه کارگر گسترش دهند. افزون بر این سازمان ها و محافل، درون خود کارگران نیز محافل مخفی پیشرو و کمونیستی وجود داشت و همین مجموعه بود که توانست طبقه ی کارگر را به سوی اعتصابات سیاسی 57 رهبری کند.
اما اکنون چنین سازمان هایی مطلقا وجود ندارند و مشکل که محافل پیشرو و کمونیستی زیادی هم در میان این طبقه وجود داشته باشند.(3)
اشاره ای به تفاوت وضع طبقه ی کارگر ایران با روسیه
تفاوت طبقه ی کارگر ایران با روسیه تا کنون این بوده است که در هر دو انقلاب 1905 و فوریه 1917 این کارگران  بودند که انقلاب را با مبارزه ی اعتصابی خود آغاز کردند( انقلاب اکتبر که از جانب حزب لنینی بلشویک سازماندهی شده بود جای خود را دارد) اما در انقلاب 57 کارگران آغاز کننده نبودند و دیر به انقلاب پیوستند. در این انقلاب کنونی نیز طبقه ی کارگر شاید دیرتر از بقیه به انقلاب بپیوندند. با این همه خواهد پیوست.
در این تفاوت زود و دیر پیوستن یکی از مهم ترین اختلافات بین شرایط طبقه ی کارگر روسیه با ایران نهفته است.
 آنها سازمان های انقلابی کمونیستی ای داشتند ( تقریبا از  دهه  1890 و به ویژه نیمه ی دوم آن)که در مراحل نخستین فعالیت خود تمامی نیروی خویش را در این طبقه گذاشته بودند( و این جدا از اتحادیه های کارگری ای بود که پیش از این وجود داشت) و تنها پس از 6 الی سال کار متوالی در این طبقه، نیروهای خود را به میان طبقات دیگر فرستادند.
اما طبقه ی کارگر ایران خواه به دلیل استبداد همه جانبه و خواه به دلیل درک های نادرست در میان مبارزان انقلابی چپ، همواره از چنین نیرویی محروم بوده است. این طبقه تنها در زمان شل شدن استبداد توانسته تا حدودی خود را سازمان دهد.
وضع در آینده
اکنون با هر پیشرفت در انقلاب این استبداد شل می شود. باید از این فرصت به نحو احسن استفاده کرد و محافل، هسته ها و گروه های انقلابی موجود در میان کارگران به آگاهی بخشیدن و سازماندهی طبقه ی کارگر بپردازند و این طبقه را برای رهبری آماده کنند.
شکی نیست که طبقه ی کارگر ایران به خروش خواهد آمد. این که چنین امری در آینده نزدیک و یا دور صورت گیرد تماما به همین محافل و هسته ها و پیشروان موجود در خود طبقه ی کارگر وابسته است. آنها باید تلاش زیادی بکنند تا بخش های میانی و ساده تر طبقه ی کارگر را به این  آگاهی برسانند که مبارزه ی سیاسی با این غارتگران سالوس و جنایتکار و دفن کردن اینها در اعماق تاریخ به نفع طبقه ی کارگراست. در عین حال این طبقه را برای نبردهای بزرگ تاریخی پیش رو که قطعا محدود به سرنگونی جمهوری اسلامی نخواهد بود، آماده کرد.

هرمز دامان

نیمه ی دوم مهر 1401

یادداشت ها  
1-    از دیدگاه ما و آن گونه که روندهای تاریخی نشان می دهد در انقلاب های مشروطیت و 57 و نیز در جنبش های اجتماعی - سیاسی بزرگ همچون مبارزات در گیلان و آذربایجان، انقلاب در ایران از سه مرحله گذر کرده داست.  مرحله نخست: نامه نویسی، تحصن، گردهمایی و راهپیمایی خیابانی؛ مرحله ی دوم: اعتصاب ها؛ مرحله ی سوم : شورش ها و قیام ها و جنگ ها.
2-    برای تداوم حکومت استبداد مذهبی و تسلط استراتژیک آخوندهابرای دهه ها، این کانون ها باید شناسایی و نابود و یا مسدود می شدند؛ برای نمونه سازمان ها و رهبران تمامی سازمان های سیاسی و روزنامه نگاران و هنرمندان و فعالین فرهنگی و...
3-    البته این امر را نمی توان با اطمینان کامل گفت. مبارزات آینده ی این طبقه که در هر حال صورت خواهد گرفت این را نشان خواهد داد.

 

نماد نوینی برای اتحاد بزرگ خلق

 

روزی که نماد نوینی برای اتحاد بزرگ خلق شد

روزی که سازنده ی شورش ها و قیام های آینده است!

 

امروز شنبه 16 مهر 1401 روز اتحاد و یگانگی خلق در تهران و شهرهای بزرگ است. روز به تسخیر درآوردن خیابان های شهر و برقراری حکومت توده ها در خیابان، روز تجدید عهد توده ها با جانباخته گان راه آزادی، روز تیز کردن سلاح جنگ و روزی که شورش های بزرگ از آن زاده خواهد شد، است.

در این روز بزرگ و تاریخی، خلق به میدان نبرد آمد تا نشان دهد که در حال آماده شدن برای شورش و قیام خویش است؛ تا نشان دهد که دارد زمینه های آن را آماده می سازد؛ تا نشان دهد که این روز، روز آماده گی برای کسب قدرت سیاسی به وسیله ی توده های ستمدیده ی ایران است.

این روز، روز جهش انقلاب به پیش و روزی مهم در انقلاب کنونی ایران است. خلق ایران ساماندهنده ی این روز بزرگ بود.

جنگجویان زن و مرد جوان، دانشجویان و دانش آموزان

امروز خلق به میدان آمد و هماورد طلبید در بسیاری شهرها. مبارزه کرد، درگیر شد، قربانی داد و اراده ی خویش را در پیشبرد امر انقلاب قوی تر کرد و استحکام بخشید.

و این مومیایی ها و تفاله های قرون و اعصار، این قدرت و مال پرستان، این جانیان و آدمکشان، این موجوداتی که پستی و حقارت از سرو رویشان می بارد، این حکومت کشتار به خون ریزی خود ادامه دادند. در کردستان و تهران به توده هایی که اینک دستشان خالی است شلیک کردند و باز از دلاوران جوان ما کشتند.

 این کشتارها اما بی پاسخ نخواهد ماند. سران حکومت و نیروهای دشمن باید بدانند که خلق از یک قطره ی خون فرزندان خود نخواهد گذشت. 

در این روز جنگجویان جوان در خیابان ها، شجاعان دانشجو در دانشگاه ها و زنان و مردان دلیر و بی باک خلق در کنارشان، مبارزه ی خود را گسترش داده و آن را به مدارجی بالاتر تکامل دادند.

خلق قانون گذار و تخقق بخش قانون

آنها قانون های خود را وضع می کنند و اقدامات خود را در جهت قوانینی که وضع کرده اند انجام می دهند.

توده ی قانون گذار و تحقق بخش، قانون آزادی حجاب می گذارد و زنان حجاب از سر بر می گیرند.  دانشجویان، پیشگام شده و خود قانون کنار هم بودن دختر و پسر را در غذاخوری های دانشگاه ها وضع می کنند و خود نیز آن تحقق می بخنشند.

و این بی توجهی به قوانین جاری و رسمی و وضع قوانین از جانب توده ها، یکی از خصال انقلاب های توده ای است. در دوره های انقلاب، خلق خود قانون گذار است و خود اقدامات انقلابی لازم را در تحقق آنها انجام می دهد.

استثنا، قاعده خواهد شد و این خصلت بی تردید در آینده به امور بسیاری گسترش خواهد یافت.

پیوستن کسبه و بازاریان شجاع به انقلاب

یکی از مهم ترین حلقه های جهش انقلاب در این روز، همراهی و یا پیوستن بخش های مهمی از کسبه و بازاریان شجاع تهران و شیراز و برخی از دیگر شهرها به انقلاب بود.( کسبه ی کردستان پیش از این بارها اعتصاب کرده بودند.)

و چه خوب خلق جذب کرد آنها را به خویش و انقلاب اش!

انقلاب ایران یکی از بزرگ ترین انقلاب های قرون و اعصار است و نقش بسیار مهم و تاریخی ای در منطقه و جهان خواهد داشت. زیرا که در مقابل یکی از خونریزترین حکومت های تاریخ قرار گرفته است. زیرا که این حکومت خود را «ام القرا» می نامد! زیرا که رواج دهنده ی پسگرد و ارتجاع در جنبش های توده های ستمدیده در منطقه است. زیرا که خود قصاب خلق مبارز سوریه بوده است. و زیرا که این جا در خاورمیانه است. محلی که تمامی استعمارگران از انقلاب و رشد انقلاب در آن وحشت دارند و می ترسند.

پس این انقلاب برای پیشرفت و پیروزی در مقابل این جانیانی که حکومت را در دست دارند و در مقابل دشمنانی که دیر یا زود چهره ی پلید خود را به توده ها نشان خواهند داد، به یاری و اتحاد تمامی طبقات خلقی نیاز دارد و کسبه و بازاریان آزادیخواه و میهن دوست به خلق تعلق دارند و باید که در خلق و با خلق باشند و یاری دهنده ی مبارزات اش.   

کسبه و بازاریان تهران نقشی کلیدی در کشور دارند و تردیدی نیست که همرا هی و یا پیوستن شان راهگشای مبارزات کسبه و بازاریان در دیگر شهرها در کشور خواهند شد.

انقلاب ورق می خورد!

اما پیوستن کسبه و بازاریان به انقلاب موجب این گردید که انقلاب ورق بخورد و صفحه ی تازه ای از آن پیش روی آید.

اکنون انقلاب می پرسد: اینک نوبت کدامین گروه و بخش و طبقه است که با مبارزه و اعتصاب خود اعلام کند که به وی پیوسته است؟

رئیسی قاتل و جلاد گنده تر از دهانش حرف زد!

این موجودی که از همان جوانی اش جز فرمان خون ریختن جوانان وطن چیزی در چنته نداشته و ندارد و اکنون به قاتل شهره است، این موجود بی سواد که بی سوادی اش مضحکه ی خلق است، این موجودی که دانشجویان با شعار«رئیسی برو گمشو» و« آخوند باید گم شه» و برخی دیگر از شعارهایی که قاتل وجه تکرار شونده ی آنها بود آن چنان که شایسته وی بود از او استقبال کرده بودند، این موجود بزدل و حقیر که تمامی اعضای بدن اش به لرزه و رعشه افتاده بود هنگامی که به خلق توهین می کرد، دیر یا زود جزای سخت توهین به خلق و قتل های خود را خواهد دید.

حکومت پوشالی

این حکومت پوشالی است. مترسکی است که ظاهری ترسناک به خود گرفته است. از درون فرو ریخته است. اگر برای سرنگونی رژیم شاه تقریبا نزدیک به یک سال لازم بود تا که نیروهای انتظامی و ارتش اش فرو پاشد و بخش های زیادی به مردم بپیوندند، در صورتی که توده های بیشتری به  خیزش و انقلاب بپیوندند و اعتصابات به طبقه ی کارگر گسترش یابد، برای اینان چنین زمانی لازم نیست.

چرا که بسیاری از نیروهای رده های پایین و میانی نظامی به ویژه ارتش تا مغز استخوان شان از آن متنفرند.

زنده باد انقلاب توده ها

مرگ بر خامنه ای

مرگ بر جمهوری اسلامی

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
 16 مهر 1401

انقلابی دیگر

 
 

 

انقلابی دیگر

 
خیزش انقلابی بزرگ کنونی را چنان که خواست برخی دانشجویان در مشهد است می توان انقلاب، آغاز انقلاب یا نخستین مرحله از انقلاب 1401 ایران دانست و آغاز انقلاب یعنی آغاز اوج گیری و غلیان مبارزه ی طبقاتی و ملی( که خود نیز مبارزه ای طبقاتی است) در ایران.
و چرا آغاز یک انقلاب و نه حتی خیزشی همچون  دی ماه 96 و آبان 98؟
 زیرا این آغاز نشانه های گسترش و تداوم و تعمیق تمامی جنبش ها و خیزش های گذشته از مبارزات مسالمت آمیز دهه ی هفتاد گرفته تا مبارزات 88 و دی ماه 96 و آبان 98 را در خود دارد و تمامی آنها را به سطح آگاهی ای بالاتر و همچنین عملی متحدتر و تکامل یافته تر و با دوام تر کشانده است. این انقلاب اکنون پایه های خود را در زمین فرو کرده و در حال تثبیت و استحکام آنهاست و دیگر چنین نمی نماید که حکومت بتواند به ساده گی آن را« جمع کند»!
 زنان و دانشجویان و جوانان شهرها هر روزه و در سطح بالایی بر علیه استبداد مذهبی حاکم فعالیت انقلابی می کنند و بخش های کمی از لایه های مرفه و به نسبت بخش های بیشتری از لایه های پایین و میانی طبقه ی خرده بورژوازی به ویژه فرهنگیان و کسبه( بیشتر در کردستان و تا حدودی در برخی از شهرهای ایران) به انقلاب پیوسته اند و با آن همراهی می کنند؛ این ها نشانه های نخستین مرحله ی انقلاب در ایران است.
از دیدگاه ما چنانکه دانشجویان گفته اند می توان آن را انقلاب دانست اما این هنوز آغاز انقلاب است.
مراحل پیشرفته تر انقلاب و یا هنگامی که انقلاب به یک انقلاب واقعی تبدیل می شود زمانی است که طبقات خلقی به ویژه استثمار شده گان و ستمدیده گانی که جمعیت اصلی کشور را تشکیل می دهند یعنی در درجه ی نخست طبقه ی کارگر و کشاورز و سپس لایه های پایین طبقه خرده بورژوازی( تمامی رده ی کارمندان ادارات و پرستاران و کسبه و تولید کننده ی جزء) به عنوان طبقاتی که در بخش های تولید و خدمات هستند به انقلاب بپیوندند و در حال حاضر یعنی در مرحله کنونی پیوستن این طبقات اصلی به انقلاب تنها در شکل اعتصابات اقتصادی و سیاسی (به ویژه سیاسی) است که می تواند صورت گیرد. 
بخشی از این طبقات به ویژه طبقه ی کارگر و کشاورز و نیز لایه های پایین فرهنگیان در جنبش های پیشین به عنوان بخش و نیرویی وابسته به طبقه ی خود در مبارزات بودند.
تمامی اعتصابات و مبارزات کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه، نیشکر هفت تپه و فولاد اهواز، هپکو و آذر آب اراک و کارگران پیمانی صنعت نفت و به طور کلی تمامی مبارزات اقتصادی طبقه ی کارگر در سراسر کشور برای عقب افتادن حقوق ها و دیگر خواست های صنفی در این راستا قرار می گیرد.
تمامی مبارزات کشاورزان در اصفهان و خوزستان و دیگر نقاط کشور و همچنین مبارزات صنفی معلمان و فرهنگیان و مبارزات بازنشسته ها در این راستا قرار می گیرند.    
اما در این نخستین مرحله از انقلاب کنونی هنوز نه تنها مبارزات اقتصادی به سطح مبارزات سیاسی تکامل نیافته و نه تنها حتی همین موسسات و کارخانه ها نیز تا کنون نتوانسته اند دست به مبارزات سیاسی بزنند بلکه حتی مبارزات اقتصادی نیز تا حدودی نسبت به زمانی که چنین جوش و خروشی وجود نداشت افت کرده است.
اینها به این به معنا نیست که طبقه کارگر و کشاورز و خرده بورژوازی در مبارزات کنونی شرکت ندارند؛ زیرا آنها و به ویژه فرزندان آنها خواه دانشجویان و خواه دانش آموزان و خواه جوانانی که در میان شان کارگر و کشاورز هم کم نیست در این انقلاب شرکت دارند. اما این شرکت هنوز این مبارزان و جنگنده ها را به عنوان نمایندگان طبقه ی خود مشخص نمی کند بلکه به صورتی درهم و گنگ و در بهترین حالت به عنوان لایه هایی از طبقه ی خرده بورژوازی، عموما لایه های فرهنگی این طبقه مشخص می کند.
انقلاب واقعی یعنی غلیان و اوج گیری مبارزه ی طبقاتی؛ و این یعنی این که بخش عمده ی این طبقات خلقی به ویژه طبقه ی کارگر( و نه تنها در یکی دو رشته بلکه حداقل در رشته ها و بخش های اصلی و همچنین بخش عمده ی کارخانه های صنعتی کلیدی کشور) و کشاورزان( و نه تنها در اصفهان و خوزستان بلکه در بخش مهمی از کشور) و نیز کسبه جزء و میانی به همراه بخش عمده ی کارمندان ادارات و موسسات و کارخانه ها در تمامی کشور و با بخش عمده ی آن به انقلاب بپیوندد.(1)
چنانکه پیش از این و در مقاله ای دیگر شرح داده ایم انقلاب ایران از آغاز مشروطیت تا کنون یک انقلاب دموکراتیک، و خواست های اساسی این انقلاب استقلال و آزادی بوده است. انقلاب 57 نیز ادامه ی همان انقلاب دموکراتیک بود که به وسیله ی طبقه ی سرمایه داری تجاری و سران مرتجع روحانیت و به کمک امپریالیست ها به راهی رفت که خلاف دو شعار اساسی آن یعنی استقلال و آزادی بود. جمهوری اسلامی هم استبداد مذهبی است و هم وابسته به امپریالیست های غرب و شرق.
 انقلاب کنونی نیز ادامه ی همان انقلاب و انقلاب هاست. شعارهای اصلی این انقلاب در مرحله کنونی کماکان استقلال و آزادی است که در شرایط کنونی وجه آزادی آن در صدر قرار گرفته است.
نیروهای محرکه ی اساسی انقلاب دموکراتیک کماکان طبقه ی کارگر، کشاورز و خرده بورژوازی( به ویژه لایه های پایین و میانی) آن هستند.
بدون فعالیت این نیروهای محرک اساسی انقلاب دموکراتیک ایران و در صدرشان طبقه ی کارگر، نه به طور گنگ و درهم و نامشخص و نامعین، بلکه به عنوان یک طبقه ی مشخص تولیدی و خدماتی، بدون شرکت این طبقات در مبارزات کنونی، این انقلاب در حد نیروهایی که تا کنون آن را پیش برده اند باقی خواهد ماند و به یک انقلاب واقعی تبدیل نخواهد شد یا به بیانی دیگر نخستین مرحله ی آن به مراحل تکامل یافته تر تبدیل نخواهد گردید.
و اما پیروزی نهایی انقلاب نیازمند این است که طبقه ی کارگر نه تنها به عنوان یک طبقه ی اقتصادی بلکه به عنوان یک طبقه ی سیاسی، و نه حتی یک طبقه ی سیاسی زائده ی طبقات خرده بورژوا و یا سرمایه داران ملی بلکه یک طبقه با آگاهی سیاسی و با آگاهی عمیق از منافع اقتصادی و سیاسی استراتژیک خویش در انقلاب شرکت کند و رهبری آن را به دست گیرد. امری که در نهایت تنها با تشکیل حزب سیاسی این طبقه، حزب کمونیست طبقه ی کارگر، حزب کمونیستی که بر پایه مارکسیسم- لنینیسم- مائوئیسم استوار باشد ممکن است.
این امور همه در فرایند ژرفا یافتن انقلاب و گذار آن به مراحل بعدی شکل خواهند گرفت. چنانکه تداوم انقلاب 57 موجب آن شد که طبقه ی کارگر در ابعادی بسیار گسترده و البته به عنوان یک طبقه ی اقتصادی به انقلاب بپیوندند.
 اما یکی از دلایل اصلی شکست آن انقلاب این بود که طبقه ی کارگر به عنوان یک طبقه ی سیاسی که آگاه به منافع طبقاتی خویش باشد در انقلاب شرکت نکرد و در عرصه ی سیاسی زائده ی طبقات سرمایه داران تجاری و خمینی و ارتجاع مذهبی حاکم شد. امری که نباید اجازه داد دوباره تکرار شود. 

هرمز دامان

نیمه ی نخست مهر 1401

یادداشت ها
1-    در انقلاب 57- 56 دهقانان به عنوان یک طبقه شرکت نداشتند و تنها پس از پیروزی مقطعی انقلاب یعنی سرنگونی سلطنت بود که خواست های خود را طرح کردند و جنبش دهقانی اوج گرفت. اکنون نیز نمی توان تعیین کرد که سرنگونی جمهوری اسلامی( و تنها سرنگونی) با شرکت چند طبقه و یا چه میزان از شرکت افراد و بخش های هر طبقه صورت خواهد گرفت. مثلا در مورد طبقه ی کارگر به شرکت بخش عمده ی طبقه و یا مثلا چند بخش کلیدی اقتصادی کشور و یا کارگران چند شهر مهم و اصلی که ممکن است حتی مجموع کارگران شاغل در آنها بخش عمده  ی طبقه ی کارگر نشود. 

چه خوب نقب می زنی!

تداوم خیزش و انقلاب در ایران

متن تازه با حذف یک بخش

چه خوب نقب می زنی  
ای حفار کهنه کار
نقب بزن!
در زمین فرو رو!
فرو ریز و
ویران کن
این پایه های ستم را!
بر مبنای عباراتی از نمایشنامه ی هاملت شکسپیر( «ای موش کور پیر، خوب نقب می زنی!»)  که مارکس در هجدهم برومرلویی بناپارت خود(برگردان پورهرمزان، ص148) درباره ی کارخود انقلاب در انقلاب 1851- 1848 فرانسه به کار برد.

  

خلق از خون فرزندان قهرمان خود نخواهد گذشت

 
به یاد نیکا شاکرمی مبارز جوان 16 ساله   
نیکا یکی از شیر دختران ایران زمین، یکی از جوان ترین قهرمانان خلق ایران است.
نیکا در مبارزات بود. در آنها شرکت داشت و جزیی از آنها بود. او خود مبارزی بود به این سن و سال.
و آن گاه که در مبارزه و با دیوصفتان در نبرد است،  
به مادرش که دل نگران اوست پاسخ می دهد:« دارم از دست نیروهای دشمن می گریزم!»
و پس از آن نیروهای اهریمنی او را، نیکای ما را کشتند.
دیو صفتان اطلاعات سپاه بیش از هشت روز خانواده اش را بی اطلاع گذاشتند و آن گاه جسد را نخست تحویل دادند و سپس رذیلانه و بزدلانه از غسالخانه خرم آباد دزدیدند و در روستایی دور به خاک سپردند. باشد که خلق لر و خلق ایران نتواند به قهرمان جوان و شجاع اش ادای احترام کند و یادش را گرامی بدارد و سلاح اش را تیز کند برای روز دیگر نبرد!
نیکا شاکرمی یکی از دخترانی است که در راه آزادی دختران و زنان ایران و خواسته های خلق ایران برای آزادی جان باخت. این نوجوان مبارز که همچون میلیون ها توده ی مردم خشم اش از جان باختن مهسای ایران را به مبارزه علیه استبداد و ستم تبدیل کرد همچون او در یادها زنده خواهد ماند و خشم و کینه ی خلق را بیش از پیش افزون خواهد کرد.
قهرمانان خلق لر اینک دختران، نیکا و نیکاها هستند که به آنها همچون قهرمانان پسرش می تواند ببالد.
خلق لر، خلق ایران از خون فرزندان خود نخواهد گذشت!   
 

 مردم ستمدیده ی ما از خون جانباخته گان بلوچ، از این پاره های تن ایران نخواهند گذشت!

پزشک متخصص و جمعه خونین خلق بلوچ
دکتر اشکان پویان پزشک متخصص اعصاب و ستون فقرات در زاهدان:
«از پشت زدنشون، بیشتر تیرها از پشت خورده، تیر مستقیم  از پشت، کسی که حمله می کنه به جایی به جلو بدنش تیر می خوره، به بچه سیزده ساله  از پشت گلوله زدین؟!
شرم نکردین؟!...
شما سفاک های تاریخین!»
جمعه سیاه زاهدان
 
مرگ برشما باد! مرگ بر شما سپاهی ها و بسیجی ها و لباس شخصی ها که خون توده های یکی از ستمدیده ترین خلق های ایران را به زمین ریختید!
مرگ بر تو ای خامنه ای و پسرت و سران پاسدارات که روی سفاک ترین های تاریخ را سیاه کرده اید!

 

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

14 مهر 1401