جلوه هایی کوچک از اتحادی بزرگ

جلوه هایی کوچک از اتحادی بزرگ

به مناسبت پشتیبانی آموزگاران، دانشجویان، وکلای مبارز دادگستری و کسبه و بازاریان از مبارزه کارگران نیشکر هفت تپه

نظام فاسد و ستمگر جمهوری اسلامی نمیتواند هیچگونه مبارزه برحق، ساده، صنفی و مسالمت آمیزی را تحمل کند. در حکومت آخوندها و مکلاهای مذهبی که ارث آباء و اجدادیشان بوده! نباید اعتراضی از جانب هیچ گروه و دسته و طبقه ای، نسبت به وضع زندگی و معیشت خود وجود داشته باشد. همه یا باید بتمرگند و یا با بازداشت و زندان و اعدام روبرو خواهند شد.

اعتراض و اعتصاب کارگران نیشکر هفت تپه برای خواستهایی بسیار ساده همچون عقب افتادن حقوق ها، گرفتن کارخانه  از بخش خصوصی- که ناتوانی خود را  در اداره آن نشان داده، سقف تولید را بسیار پایین آورده و برخی از مدیران آن خود جزو اختلاس گران و دزدان شده اند - ونهایتا روشن کردن تکلیف آن بوده است.

مبارزه کارگران به شکل اعتراض، اعتصاب، راهپیمایی های مسالمت آمیز در شهر شوش و چیزهایی از این گونه بوده و در شرایط بی توجهی مسئولان، به جمع شدن در مقابل فرمانداری و سازمان های مسئول کشیده شده است و کارگران به تنگ آمده از فشارهای کمر شکن معیشتی،  شعارهایی علیه برخی عملکردهای دولت و حکام کنونی داده اند. 

 اما حکام  اختلاس گر، دزد و جانی جمهوری اسلامی را، با خواستهای بحق و اشکال مبارزه ساده و مسالمت آمیز کنار آمدن، توجه کردن، پاسخ دادن و حل و فصل کردن، میانه ای نیست. آنها تنها زبان تحکم و زور میشناسند و بس:

 «همین است که هست! نمیتوانید زندگی کنید، بروید بمیرید. و اگر اعتراض کردید جایتان زندان و شکنجه و اعدام است».

اینهاست پاسخ حکام ددمنش و پاسداران تا دندان مسلحشان.

 در برخورد به مبارزه برحق کارگران هفت تپه و رهبران شجاع  سندیکای آنها، همین رویه در پیش گرفته شد. آنها نیروهای ضد شورش آورده و تفنگ های خود را به سوی کارگران  نشانه گرفتند تا کارگران را بترسانند و آنان را مجبور کنند به عقب نشینی تن دهند. و هنگامی که جسارت و شجاعت کارگران و پافشاری آنها را در مبارزه برای رسیدن به خواستهای خود دیدند، تمامی رهبران مبارز و از جمله اسماعیل بخشی را که محبوب کارگران و سخنگوی برجسته آنها است، دستگیر کرده و به بند افکندند.

اکنون کارگران جدای از دنبال کردن خواستهای خود- زیرا چاره ای ندارند، سفره ها خالی، فرزندان گرسنه و زندگی پا درهواست - درپی آزادی نمایندگان خود نیز هستند. راهپیمایی میکنند، میگویند که هر کدام آنها یک اسماعیل بخشی خواهند بود، جلوی ارگان های مسئول جمع میشوند و شعارهایی در رسای نمایندگان مبارز خود سر میدهند و آزادی آنها را خواستار میشوند. آنان نمیتوانند جز آنچه میکنند، کار دیگری انجام دهند.

پشتیبانی عمومی از مبارزه کارگران هفت تپه و فولاد اهواز

 اما آنچه در این میان دارد به این اعتراض و اعتصاب و مبارزه ساده صنفی، جلوه ای پر شکوه می بخشد، نخست پشتیبانی کارگران فولاد اهواز از اعتراض و اعتصاب کارگران نیشکرهفت تپه و شعار دادن به نفع دوستان و همرزمان کارگر خود است، و نیز پس از دستگیری رهبران مبارز کارگران، پشتیبانی بخشهایی از دانشجویان مبارز، آموزگاران، وکلای دادگستری، کسبه و بازاریان و دیگر اقشار از مبارزه کارگران و درخواست آزادی رهبران آنهاست.

این رویه باید عمومی شود. نباید گذاشت  اختلاس گران، دزدان و جانیانی که در پس پرده مذهب خود را پنهان کرده اند و اکنون کوس رسوایی شان بر سر هر برزن و محله ای در ایران زده شده است، هر کار که میخواهند بکنند.

هر گونه سکوت در مقابل هر گونه فشار و ستمی به کارگران، کشاورزان، رانندگان زحمتکش کامیون و کامیون داران، زنان، دانشجویان، آموزگاران، کسبه و بازاریان، خلقها و ملیتهای دربند، گروههای مذهبی ای همچون بهائیان و دراویش و خلاصه هر گروه و دسته زیر استثمار و ستمی، مساوی است با فشاری مشابه به خود این اقشارو گروهها و طبقات: «اگر از مبارزه دیگران پشتیبانی نکنم، خود را در مبارزه تنها کرده ام!»

و چنین مباد!

این هاست آنچه که اکنون بیش از هر چیز دیگری نیاز داریم

ورود آموزگاران، دانشجویان و نیز گروهای بزرگی از وکلای شجاع دادگستری، که به تازگی بیش از گذشته فعال شده اند و به گونه گروهی اعلامیه هایی در پشتیبانی از اعتراضات برحق میدهند وهمچنین کسبه و بازاریان را در پشتیبانی از کارگران باید تهنیت گفت، به آن ارج نهاد و ستایش کرد. اینها آن چیزهایست که اکنون بیش از همیشه به آن نیاز است.

 اینها جلوه هایست کوچک از اتحادی بزرگ در میان ملت بزرگ و مبارز ایران. اتحاد و پشتیبانی تمامی طبقات مردمی و گروهها و دسته ها و خلقهای زیر استثمار و ستم از یکدیگر و امان ندادن به حکومت تا مغز استخوان فاسد.

 پیوندهای کوچک را به پیوندها و اتحادهای بزرگ تبدیل کنیم!                                    گروهی از مائوئیستهای ایران

29آبان 97