شعار تازه ی خلق ما:
خامنه ای بی ریشه، خیزش تموم نمی شه!
اکنون و بیش از پیش
وظیفه مقابل پای ما ترسیم مشخصات اساسی حکومت جایگزین مردمی است!
نبردی دیگر
روز پنجشنبه 27 بهمن ماه 1401 و به مناسب چهلمین روز اعدام جنایتکارانه ی دو کارگر جوان مبارز محمد حسینی و محمد مهدی کرمی، توده های مردم به ویژه جوانان دختر و پسر در بسیاری از شهرها و روستاهای کشور به خیابان ها آمدند و به ستیزی قهرمانانه با حکومت جنایتکار خامنه ای دست زدند.
خامنه ای و سران پاسدارش خودشان را فریب می دهند و حرف هاشان مفت نمی ارزد!
آنها نشان دادند که همه ی حرف های خامنه ای و سران سپاه اش در مورد سرکوب کردن و پایان دادن به جنبش توده ها پوچ است و برای لای جرز خوب است.
آنها در عمل نشان دادند که جنبش و انقلاب علیرغم سرکوب خشن و جنایتکارانه ی خامنه ای و سران پاسدارش نه تنها زنده و سرپاست و آنها زنده و سرپا نگه اش خواهند داشت، بلکه در حال درس گیری از بیش از 5 ماه مبارزه ی اخیر خویش است و اکنون می تواند برای گسترش و پیشرفت خود تاکتیک های تازه ای وضع کند.
وضع تاکتیک های تازه
یکی از این تاکتیک ها دست زدن به گردهمایی و راهپیمایی گروه های کوچک تر بوده است و به این دلیل که هم مبارزان انقلاب بتوانند در اکثر نقاط هر شهر پراکنده شوند و هم امکان بازداشت های گسترده و محروم کردن جنبش از بخشی از جنگجوترین جوانان خویش را مانع شوند.
پیکان تیز حمله ی جنبش پنج ماه اخیر
یکی
از خصال مثبت جنبش پنج ماهه اخیر این است که درست نقاطی را هدف حمله ی تیز و تند
خود قرار داده است که بنیان جمهوری اسلامی بر آنها استوار است:
شخص خامنه ای که ولی فقیه و کله ی اختاپوس و نظام پوسیده است و سران سپاه و بسیج که پاهای اختاپوس و در حال حاضر مهم ترین نیروهای سرکوب هستند.
این هدف گیری درست، بغض و کینه ی بیشتر خامنه و سران سپاه اش را برانگیخته است.
خلق ما نیاز به ترسیم حکومت جایگزین دارد
این تیزی و تندی و این درست به هدف زدن باید با تیزی و تندی و به هدف زدنی دیگر کامل شود و آن تدوین شعارهای حکومت جایگزین است. یعنی این که خلق ما چه می خواهد.
توده های مبارز کارگر و کشاورز و معلم و زحمتکش، زنان، دانشجویان و دانش آموزان و دیگر طبقات و گروه های مردمی، باید نه تنها به نفی حکومت مرتجع حاکم و آنچه مقابل تمامی توده های خلق همچون مانع اساسی پیشرفت شان ایستاده ادامه دهند بلکه همچنین به ترسیم آنچه باید به جای آن بنشیند بپردازند.
ترسیم یک جمهوری دموکراتیک مردمی در مقابل جمهوری های دموکراتیک بورژوایی
در این مورد طبقه ی کارگر و تمامی توده های مردم باید خطوط اساسی حکومت جایگزین را با تفاوت ها و اختلاف هایش با حکومت های پیشنهادی دیگر از جانب جریان های اصلاح طلب داخلی که اکنون از اصلاح حکومت بریده اند، تدوین کنند.
این گونه اصلاح طلبان سابق که در راس آنها موسوی جای گرفته است در بهترین حالت یک جمهوری دموکراتیک بورژوایی( یا سرمایه داریانه ملی) می خواهند.
طبقه ی کارگر و توده های زحمتکش خلق باید در مقابل این چنین جمهوری ای که تغییری انقلابی و اساسی در اقتصاد سرمایه دارانه وابسته ی حاکم و سیاست و فرهنگ استثمار و ستم و نهایتا زندگی آنان به وجود نخواهد آورد، جمهوری دموکراتیک مردمی ایران که متکی بر ارگان ها و سازمان هایی است که از دل طبقات و تمامی مردم انقلابی و مترقی بیرون می آید قرار دهند.
تنها این جمهوری و به رهبری طبقه ی کارگر است که می تواند تغییرات انقلابی در اقتصاد، سیاست و فرهنگ حاکم به وجود آورد و به خواست های اکثریت به اتفاق طبقات خلق جامه ی عمل پوشاند.
مبارزه با جایگزینی حکومت استبداد سلطنتی
از سوی دیگر تمامی توده های مبارز و انقلابی به ویژه کارگران و دانشجویان و زنان باید علیه بازگشت به نظام استبدادی سلطنتی سابق که به قصد فریب توده ها شعارهایی دروغین سر می دهد و خود را در جامه های نو می پوشاند مبارزه کنند.
آن حکومتی که مرتجعین سرنگون شده در انقلاب 57 یعنی سرمایه داران وابسته به امپریالیست ها می خواهند برای مردم بیاورند همان حکومت دزد، فاسد، کثیف، جنایتکار و وابسته ی پهلوی است که به مدت پنجاه سال در ایران برقرار بود و برگشت شان یعنی تداوم نظام سرمایه دارای کمپرادوری و ضد آزادی و ضد استقلال ایران. یعنی یک استبداد سلطنتی و مزدور کشورهای غربی.
بنابراین طبقه ی کارگر، کشاورزان، فرهنگیان مبارز و توده های زحمتکش خلق، زنان، دانشجویان، دانش آموزان و دیگر طبقات و گروه های مردمی، خلق های زیر ستم کرد و بلوچ و آذری و عرب و ترکمن و تمامی اقلیت های ستمدیده مذهبی برای پیش برد امر ترسیم مشخصات حکومت انقلابی خود باید در عین حال با این دو نوع حکومت خط و مرز دقیق بکشند تا نه تنها بتوانند مانع نفوذ این جایگزین ها میان مردم و تخریب و یا به سرقت بردن انقلاب شوند بلکه بتوانند حکومتی را که خود می خواهند جایگزین کنند تبدیل به حکومت جایگزینی کنند که اکثریت به اتفاق خلق برای آن مبارزه می کند و می جنگد.
شخص خامنه ای که ولی فقیه و کله ی اختاپوس و نظام پوسیده است و سران سپاه و بسیج که پاهای اختاپوس و در حال حاضر مهم ترین نیروهای سرکوب هستند.
این هدف گیری درست، بغض و کینه ی بیشتر خامنه و سران سپاه اش را برانگیخته است.
خلق ما نیاز به ترسیم حکومت جایگزین دارد
این تیزی و تندی و این درست به هدف زدن باید با تیزی و تندی و به هدف زدنی دیگر کامل شود و آن تدوین شعارهای حکومت جایگزین است. یعنی این که خلق ما چه می خواهد.
توده های مبارز کارگر و کشاورز و معلم و زحمتکش، زنان، دانشجویان و دانش آموزان و دیگر طبقات و گروه های مردمی، باید نه تنها به نفی حکومت مرتجع حاکم و آنچه مقابل تمامی توده های خلق همچون مانع اساسی پیشرفت شان ایستاده ادامه دهند بلکه همچنین به ترسیم آنچه باید به جای آن بنشیند بپردازند.
ترسیم یک جمهوری دموکراتیک مردمی در مقابل جمهوری های دموکراتیک بورژوایی
در این مورد طبقه ی کارگر و تمامی توده های مردم باید خطوط اساسی حکومت جایگزین را با تفاوت ها و اختلاف هایش با حکومت های پیشنهادی دیگر از جانب جریان های اصلاح طلب داخلی که اکنون از اصلاح حکومت بریده اند، تدوین کنند.
این گونه اصلاح طلبان سابق که در راس آنها موسوی جای گرفته است در بهترین حالت یک جمهوری دموکراتیک بورژوایی( یا سرمایه داریانه ملی) می خواهند.
طبقه ی کارگر و توده های زحمتکش خلق باید در مقابل این چنین جمهوری ای که تغییری انقلابی و اساسی در اقتصاد سرمایه دارانه وابسته ی حاکم و سیاست و فرهنگ استثمار و ستم و نهایتا زندگی آنان به وجود نخواهد آورد، جمهوری دموکراتیک مردمی ایران که متکی بر ارگان ها و سازمان هایی است که از دل طبقات و تمامی مردم انقلابی و مترقی بیرون می آید قرار دهند.
تنها این جمهوری و به رهبری طبقه ی کارگر است که می تواند تغییرات انقلابی در اقتصاد، سیاست و فرهنگ حاکم به وجود آورد و به خواست های اکثریت به اتفاق طبقات خلق جامه ی عمل پوشاند.
مبارزه با جایگزینی حکومت استبداد سلطنتی
از سوی دیگر تمامی توده های مبارز و انقلابی به ویژه کارگران و دانشجویان و زنان باید علیه بازگشت به نظام استبدادی سلطنتی سابق که به قصد فریب توده ها شعارهایی دروغین سر می دهد و خود را در جامه های نو می پوشاند مبارزه کنند.
آن حکومتی که مرتجعین سرنگون شده در انقلاب 57 یعنی سرمایه داران وابسته به امپریالیست ها می خواهند برای مردم بیاورند همان حکومت دزد، فاسد، کثیف، جنایتکار و وابسته ی پهلوی است که به مدت پنجاه سال در ایران برقرار بود و برگشت شان یعنی تداوم نظام سرمایه دارای کمپرادوری و ضد آزادی و ضد استقلال ایران. یعنی یک استبداد سلطنتی و مزدور کشورهای غربی.
بنابراین طبقه ی کارگر، کشاورزان، فرهنگیان مبارز و توده های زحمتکش خلق، زنان، دانشجویان، دانش آموزان و دیگر طبقات و گروه های مردمی، خلق های زیر ستم کرد و بلوچ و آذری و عرب و ترکمن و تمامی اقلیت های ستمدیده مذهبی برای پیش برد امر ترسیم مشخصات حکومت انقلابی خود باید در عین حال با این دو نوع حکومت خط و مرز دقیق بکشند تا نه تنها بتوانند مانع نفوذ این جایگزین ها میان مردم و تخریب و یا به سرقت بردن انقلاب شوند بلکه بتوانند حکومتی را که خود می خواهند جایگزین کنند تبدیل به حکومت جایگزینی کنند که اکثریت به اتفاق خلق برای آن مبارزه می کند و می جنگد.
زنده باد و پردوام باد مبارزات توده ها
مرگ بر خامنه ای و سران پاسدارش
مرگ بر جمهوری اسلامی
نه فقیه، نه سلطان، مرگ بر هر دوشان
برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
28
بهمن 1401
