بازداشت و دربند کردن پیشروان مبارز بلوچ

 

 بازداشت و دربند کردن پیشروان مبارز بلوچ راه مقابله ی خامنه ای با جنبش بلوچ

 

به گفته ی محمد صابر ملک رئیسی زندانی سیاسی سابق، نیروهای اطلاعاتی حدود 70 شهروند بلوچ را طی 72 ساعت از روز یکشنبه تا چهارشنبه بازداشت کرده اند. همچنین به گفته ی این فرد در زاهدان« تجمع بیش  از دو نفر در هر مکان مساوی با بازداشت می شود.» (تازه ترین اخبار حاکی از این است که 113 نفر در طی 4 روزبازداشت شده اند.)

از سوی دیگر خبرها حاکی است که در روز 14 دی ماه شماری از کارگران بلوچ در فلکه کارگر زاهدان به وسیله ی خودروی نیروهای اطلاعات سپاه زیر گرفته شده و پس از آن هم این کارگران را که جراحت برداشته بودند بازداشت کرده اند.

به این ترتیب کینه و عناد خامنه ای و پاسداران و اطلاعاتی هایش به جنبش توده ها و جوانان ستمدیده ی بلوچ، راهی جز این نیافته که تا آنجا که می تواند مردم بلوچ را زیر فشار قرار دهد و اسیر و دربند کند و بکشد.

گویا همه ی این برنامه ی بازداشت ها برای این است که مبارزات خلق بلوچ که پس از نماز جمعه ی هر هفته برگزار می شود از نیروی پیشرو و استخوانبندی خود محروم شود و به این نتیجه بینجامد که یا گردهمایی های توده های بلوچ  و شعار دادن های آن ها علیه خامنه ای صورت نگیرد و یا اگر می گیرد از آن شور و حال پیشینی خود بیرون آید و بی رمق گردد.

روشن است که اگر بازهم چنین تظاهراتی صورت گیرد که چنانکه مبارزین بلوچ گفته اند صورت خواهد گرفت برنامه های بعدی آنها این خواهد بود که پس از شناسایی فعالان تظاهرات آنها را هم بازداشت کنند و خلاصه تا آنجا که می توانند پیشروان و فعالین و جوان ها را بگیرند و به زندان بیفکنند تا احتمالا دیگر کسی برای تظاهرات باقی نماند.

این همان برنامه ای است که برای دیگر شهرها و مناطق اجرا کرده اند. تا توانسته اند بازداشت کرده اند و به زندان ها افکنده اند. گویا برنامه شان این است که تا جایی که ممکن است جوانان را از 15 و 16 سال تا 25 سال بازداشت کنند و این سان کار را به آنجا رسانند که اگر توانستند فعالین و پیشروان یک نسل را در زندان کنند وبرایشان پرونده بسازند تا شاید بتوانند جنبش و انقلاب را خفه کنند.

در مورد این اعمال، نخست باید جنبش و انقلاب را نقد کرد که از نیروهای انقلابی خود دفاع لازم را به عمل نمی آورد. به نظر می رسد که گرفتن پیشرو ترین مبارزین انقلاب ما برای اطلاعاتی ها و پاسداران کاری سهل و سر و ساده است و برای آن سختی ای متحمل نمی شوند. در واقع آنها کمابیش و از همان روزهای نخست انقلاب به راحتی و بی آنکه تیرشان خیلی به سنگ بخورد در همه ی مناطق بخشی از فعالین جنبش را بازداشت کرده و می کنند و  تا کنون آن را ادامه داده اند.

و این در حالی است که وارد ماه چهارم از انقلاب شده ایم و این همه تجربه پشت سر گذاشته ایم و از سوی دیگر تجارب جنبش های گذشته به ویژه آبان 98 و دی 96 و تابستان 88 را نیز در اختیار داریم و می توانستیم درس های آنها را به ویژه در امور مخفی کاری و مبارزه با نیروهای اطلاعاتی و پاسدار به یک سلسله اصول ارتقاء داده و در اختیار تمامی مبارزین قرار دهیم.

از سوی دیگر باید به این ددمنشان و این دیوصفتان گفت که آنها هرگز نمی توانند با بازداشت و زندانی کردن و شکنجه و کشتن و اعدام مبارزان، انقلاب را خفه کنند. اگر چنین سیاست هایی نتیجه می داد باید با آن بازداشت ها و کشتارهایی که در سال 88 به ویژه در کهریزک به راه انداختند موفق می شدند که حداقل برای دو دهه کشور را آرام کنند. آنها هرگز چنین توفیقی به دست نیاوردند و اکنون بسیار بدتر از آن به دست نخواهند آورد.

انقلاب هر آن بیش از آن که آنها تصور کنند گسترش می یابد. شرایطی هولناک اقتصادی و سیاسی و فرهنگی که به انقلاب پا داده نه تنها تغییری نکرده بلکه هر آن بیشتر بر آن دمیده و شدیدتر می شود. دیر یا زود طبقات به ویژه طبقه ی کارگر با گستره و شدت بیشتری وارد انقلاب خواهد شد و وضع دچار تحولات جدی تری خواهد شد.

 تغییر فرماندهان سرکوب

خامنه ای انگار که از سرکوب کننده گان اش راضی نیست. در بلوچستان فرمانده ای را بر می دارد و یکی دیگر را که باید جلادتر باشد به جای وی می گذارد. در تهران حسین اشتری توبیخ می شود و گویا قرار است برکنار شده و موجود پلید دیگری( رادان) به جای بنشیند. با این جابه جایی ها چنانچه مورد بلوچستان نشان داده برنامه های یورش شدیدتر حکومت به جنبش و انقلاب در دستور کار قرار می گیرد و این ها به این معناست که این همه خشونت و کشتار و بگیر و ببند و سرکوب و اعدام جواب نداده است.

 این ها درست یادآورد دوران پایانی حکومت شاه سابق است که فکر می کرد اگر سرکوب ها آن جوابی را که می خواهند نمی دهد مشکل از سران سرکوب است و نه از فراگیری و قدرت و عمق یابی جنبش.

و اما انقلاب کنونی همان گونه عمل خواهد کرد که با شاه سابق عمل کرد. آن زمان لبه ی تیزحمله متوجه حکومت سلطنتی و شاهی در ایران بود که باید برچیده می شد و برچیده شد و روانه ی زباله دان تاریخ گشت. اینک نیز لبه ی تیز حمله متوجه حکومت دینی روحانیون خودپرست و شیفته ی قدرت و ثروت و مستبد است و این نیز باید روانه ی زباله دان تاریخ شود.

طبقه ی کارگر ایران و خلق ایران بی شک توان آن را خواهد داشت که پس از این پاکسازی حکومتی شایسته خویش یعنی یک حکومت دموکراتیک و ملی بر پا سازد و تلاش خود را وقف ساختن ایرانی آباد کند.

پر دوام باد مبارزات توده های ستمدیده ی بلوچ

مرگ بر خامنه ای

مرگ بر جمهوری اسلامی

 برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

 15 دی ماه 1401

 

 

وقت عزا نیست که هنگامه خشم است

 

وقت عزا نیست که هنگامه خشم است

 

فراخوان به تظاهرات، اعتراض و اعتصاب در یکشنبه ۱۸ دى

 
یکشنبه 18 دی سومین سالروز شلیک عمدی موشکی سپاه پاسداران جمهوری اسلامی به پرواز PS752  است؛ جنایتی که جان ۱۷۶ انسان را گرفت.
امسال در حالی به ۱۸دی نزدیک می‌شویم که شعار سه سال پیش مردم، در خیابان‌های شهرها و دانشگاه‌ها، مشخصا علیه موجودیت و کلیت جمهوری اسلامی بود. در دانشگاه‌های امیرکبیر و شریف حتی شعار«جمهوری اسلامی نابود باید گردد» سر داده شد. شعاری که هم‌ اکنون در دانشگاه‌ها، مدارس و خیابان‌های سراسر کشور در حال عملی شدن است.
بیش از سه ماه است که یک انقلاب عظیم برای رهایی زنان و همه مردم تحت سرکوب و استثمار از قید و بند حکومت جنایتکاران، آغاز شده است. انقلابی که محور آن «زن زندگی آزادی» و یکی از اصلی‌ترین اهداف آن نابودی جمهوری اسلامی است. در همین مدت سه ماهه ‌ای که از شروع انقلابمان میگذرد، جمهوری اسلامی جنایات‌های دیگری را هم علیه انقلابیون، نوجوانان و جوانان و مردم معترض مرتکب شده است.
حالا همه ما به این باور رسیده‌ایم که میتوانیم جمهوری اسلامی را سرنگون کنیم و مقامات ریز و درشتش را به پای میز محاکمه بکشانیم. پس به مناسبت گرامیداشت یاد انسان‌های به قتل رسیده در تمام طول عمر این حکومت، به‌خصوص در جریان شلیک عمدی به هواپیمای اوکراینی، قصد داریم خشم خود را از جنایت و آدمکشی جمهوری اسلامی به نیروی ادامه انقلاب تبدیل کنیم. چرا که ما دادخواهیم و مسیر دادخواهی ما قطعا از سرنگونی جمهوری اسلامی می‌گذرد.
بدین وسیله ما دانشجویان، دانش‌آموزان، کادر درمان، زنان برابری‌خواه و جوانان انقلابی فراخوان می‌دهیم: در این روزهای باقی مانده تا یکشنبه ۱۸ دی، با سازمان‌یابی، با آماده‌سازی و تقویت و ایجاد هر چه بیشتر گروه‌ها و جمع‌های انقلابی، خود را برای برگزاری یک روز اعتراضی سراسری در شهرها، دانشگاه‌ها و مدارس سراسر کشور آماده کنیم.
فراخوان برای یکشنبه ۱۸ دی:
–  اعتصاب کسبه، اعتصاب حمایتی، هدفمند و اعتراضی اصناف مختلف از صبح تا ظهر
–  پرفورمنس اعتراضی، شعارنویسی، تحصن، اعتصاب و اعتراض به فراخور وضعیت هر دانشگاه و مدرسه توسط دانشجویان و دانش‌آموزان
  –  ازساعت ۴ بعدازظهر هم راهپیمایی همه گروه‌های مردمی اعم از دانشجو، زن، رنگین‌کمانی، معلم، کارگر، کادر درمان و بخش‌های مختلف جامعه در محلات شهرهای مختلف به سمت میادین و مراکز اصلی شهر و برپایی تظاهرات اعتراضی سراسری
وعده ما یکشنبه ۱۸ دی
زن زندگی آزادی
لیست فراخوان دهندگان:
تشکل دانشجویان پیشرو
اتحاد پزشکان (فراخوان سابق) – کانال صنفی پزشکان و کادر درمان
دانشجویان آزادیخواه دانشگاه نوشیروانی بابل
کمیته سراسری دانشجویان کردستان
تشکل دانش‌آموزان انقلابی تهران
اتحاد دانشگاه صنعتی اصفهان
جمعیت دانشجویی دانشگاه هنر شیراز
اتحاد دانشجویان تهران
نهاد دانشجویان آزاد خوراسگان
اتحاد دانشجویان شهرکرد
دانشگاه اصفهان
دانشگاه الزهرا
دانشگاه بهشتی تهران
دانشگاه پیام ‌نور کردستان
دانشگاه تربیت مدرس
دانشگاه تهران
دانشگاه خوارزمی
دانشگاه شهرکرد
دانشگاه شیراز
دانشگاه صنعتی اصفهان
دانشگاه علوم پزشکی اصفهان
دانشگاه علوم پزشکی ایران
دانشگاه فنی دخترانه سنندج
دانشگاه کردستان
دانشگاه یزدان پناه کردستان
دانشگاه آزاد تهران شمال
دانشگاه آزاد تهران غرب
دانشگاه آزاد خوراسگان
دانشگاه آزاد شهرقدس
دانشگاه آزاد فلاورجان
دانشگاه آزاد نجف آباد
دانشگاه اشرفی اصفهانی
گروه مبارزاتی زنانِ آزادیخواه تهران
مجمع مادران پیشرو
جوانان انقلابی محلات کامیاران
جوانان انقلابی محلات سنندج
جوانان انقلابی محلات پیرانشهر
کمیته جوانان انقلابی سرخ مهاباد
جوانان انقلابی ژاورود
جوانان انقلابی دزلی
کمیته انقلابی قزوین

۱۱ دیماه ۱۴۰۱          

درباره ی پروژه ی تازه ی امپریالیست های غربی

 

 

درباره ی پروژه ی تازه ی امپریالیست های غربی

 

برخی افراد که بیشترشان جای پایی درون توده های مردم ایران ندارند جدا از یکدیگر متنی همانند را به طور مشترک توئیت کرده اند:

«سال 2022 سال شکوه همبستگی ایرانیان با هر باور و زبان و گرایش بود

با سازماندهی و همبستگی سال 2023 سال پیروزی ملت ایران خواهد بود؛ سال تحقق آزادی و عدالت در ایران»

 آنها می گویند که توئیت این متن گامی است کوچک در راستای پیوند میان اپوزیسیون و نه چیزی بیشتر و هنوز هیچ خبری نیست و ما حزب نیستیم که ائتلاف کنیم و ...

روشن است که اقدام و این «هیچی»، خیلی هم هیچی نیست بلکه گامی است در راه پیوستن عده ای به یکدیگر و در راستای تشکیل یک ائتلاف و چیزهایی از این قبیل و گام های بعدی احتمالا در 18 دی و پس از آن برداشته خواهد شد.

فردی که متن را داده رضا پهلوی دست پرورده ی امپریالیسم آمریکا و وجود در نمک خوابانده شده آن برای حکومت بعدی در ایران است. از نظر امپریالیست این فرد در عین حال مرکز ثقل اصلی این جمع است زیرا هیچ یک از بقیه موقعیتی شبیه به وی را ندارند. تنها اوست که می تواند نظام پادشاهی را در ایران بنا کند. از سوی دیگر این فرد صاحب هیچ گونه نفوذ توده ای قابل توجهی در خارج از کشور نیست چه برسد به داخل.

در میان این جمع دو نفر هستند که تا حدودی پایه دارند.

یکی حامد اسماعیلیون است از کسانی که همسر و فرزند خود را در هواپیمای مسافربری 752PS اوکراینی از دست داده است و مبارزاتی برای پیش بردن پرونده ی این هواپیما و کشاندن آن به دادگاه های بین المللی داشته است. این شخص عمدتا در میان مهاجران خارج کشور نفوذ دارد و تا کنون امری که نشان دهد جای پایی درون کشور دارد دیده نشده است. با انتخاب متحدی مانند رضا پهلوی و رفتن در ائتلاف ارتجاعی- امپریالیستی، حامد اسماعیلیون از سخنگوی خانواده های جانباخته گان هواپیمای اوکراینی بیرون آمده و نماینده ی یک خط امپریالیستی و ضد توده ی مردم ایران می شود. در مورد وی ما جدا امیدواریم که تا در خطی که در پیش گرفته غرق نشده خود را از این جمع بیرون کشد و اجازه ندهد خون همسر و فرزندش در چنین مسیری پایمال شود. او در این جمع جز زائده ای برای تکمیل یک ائتلاف ارتجاعی و امپریالیستی و نهایتا یک جایگزین ارتجاعی به جای جمهوری اسلامی نخواهد بود.

نفر دوم هم علی کریمی است. یک ورزشکار که در میان ورزش دوستان داخلی محبوبیت دارد و از آغاز جنبش تا کنون با آن همراهی کرده است. این فرد نیز با این انتخاب خود دیگر نه به عنوان ورزشکاری سخنگوی بخش هایی از مردم و جوانانی که از آنها صحبت می کند، بلکه به عنوان نماینده ی پهلوی های مرتجع و امپریالیست ها در می آید. امری که برازنده ی وی نیست.

بیشتر این افراد به جز رضا پهلوی و مسیح علی نژاد دارای گذشته ی سیاسی فردی نبوده و هیچ گونه حزبیتی نداشته اند و به طورمشخص خواست های هیچ طبقه ی معینی را نیز بیان نکرده به طور مستقیم نماینده ی طبقه ی معینی در جامعه ی ما نبوده اند. عنوان گنگ «ایرانیان» و یا« ملت ایران» در متن مزبور گواه این است که حضرات خود را نماینده ی تمامی طبقات از کارگر گرفته تا سرمایه دار و از کشاورز و معلم و کاسب و بازاری داخل ایران می دانند. و این در حالی است که با این موضعی که گرفته اند عملا سخنگوی و جاده صاف کن سرمایه دارانی می شوند که پس از سقوط سلطنت پهلوی در کشورهای غربی رحل اقامت افکندند.

پروژه ی جایگزینی امپریالیستی

این پروژه یک پروژه ی ملی و برخاسته از طبقات مردمی ایران نیست بلکه در پی یک سلسله گام های برداشته شده و کاملا با اشاره و خواست و میل امپریالیست های غربی شکل گرفته است. برخی از این گام ها این بوده که افرادی از این جمع دیدارهایی با برخی از سران کشورهای آمریکایی و اروپایی داشته باشند، مصاحبه هایی پی در پی با حضرات به ویژه با تلویزیون های فردا و بی بی سی و انترناشنال و من و تو برای اینها ترتیب داده شود و... اینک نیز همه متن مشترک را تویئت کنند. تمامی این ها گواه این است که یک جریان ارتجاعی- امپریالیستی پشت شان ایستاده و مبلغ اینان است.

وظیفه ی دانشجویان و دانش آموزان و معلمین و تمامی پیشروان آگاه است که این توطئه علیه خلق ایران را رسوا کنند.

تمامی طبقات مردمی ایران به ویژه طبقه ی کارگر و دیگر زحمتکشان باید مقابل این توطئه ی امپریالیستی هوشیار باشند و بایستند. خلق ما می خواهد از جمهوری اسلامی عبور کند و یک جمهوری دموکراتیک انقلابی و ملی بر پا کند و نه این که از جمهوری اسلامی به حکومت مرتجع و پوسیده ی پهلوی باز گردد.  

رهبری انقلابی نوین ایران از دل مردم ایران بر خواهد آمد. تمامی طبقات مردمی ایران با برپا کردن سازمان های توده ای، انجمن ها و شوراها نمایندگان خود را خود انتخاب خواهند کرد و دولت دموکراتیک و مردمی ایران را خود بنیان خواهند گذاشت. طبقات خلقی ما نیازی ندارند که امپریالیست ها و نوچه های آنها برای آنها نسخه بپیچند.

مرگ بر خامنه ای

مرگ بر جمهوری اسلامی

مرگ بر ستمگر چه شاه باشد و چه رهبر

زنده باد انقلاب توده ها

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 گروه مائوئیستی راه سرخ ایران

13 دی ماه 1401

دوران انقلاب

 

دوران انقلاب

و فعالیت های انقلابی

 
سوگ جانباخته گان مرکز ثقل کنونی مبارزات
مبارزات انقلابی در ایران در یکی دو هفته ی اخیر بیشتر در سوگ های جانباخته گان متمرکز شده است و این سوگ ها نیز اغلب به وسیله ی پاسداران و نیروهای انتظامی به خون کشیده می شوند و در کنار این خون ریزی ها جوانانی از میان مردم ربوده می شوند. در شهرهای جوانرود و مهاباد و در سمیرم و ایذه این مبارزات شدت بیشتری نسبت به دیگر مناطق داشته است. سمیرم و جوانرود در هنگامه ی این مبارزات به شهرهای جنگی مانند شده اند و مردم تا جایی که توانسته اند به نبرد خود با نیروهای مسلح کثیف سپاه ادامه داده اند.
جدا از شهرهای مورد اشاره، در بلوچستان نیز مبارزات کمابیش به شکل گذشته تداوم دارد و در کنار سوگ ها و مبارزات خیابانی، اعتصاب ها نیز جسته و گریخته تداوم یافته است.
دوران انقلاب
در کل اوضاع کنونی را باید دوران انقلاب نامید. دوران انقلاب به وضعیتی گفته می شود که سیر عادی امور دستخوش تغییرات گوناگون و مداومی می گردد. در چنین دورانی هیچ چیز بر سر جای خود نیست؛ همه چیز تغییر می کند و یا رو به سوی تغییر دارد. این مانند آن است که زلزله ای رخ داده و شکاف بزرگی حاصل شده باشد. زلزله ی انقلاب و شکاف دره مانندی که ایجاد کرده است. تا زمانی که این شکاف حل نشود وضع تغییر نخواهد کرد.
وقتی گفته می شود که همه چیز تغییر می کند منظور این است که هم توده های مردم در حال تغییر و دگرگونی اند و هم حکومت.
اعدام ها و مخالفت های داخلی - تجزیه و ریزش نیروها
در راس حکومت از یک سو سران جنایتکار دستگاه قضایی بنا به دستور خامنه ای جلاد طناب ها را آماده کرده اند تا جوانان مردم را یکی پس از دیگری به بالای چوبه ی دار بفرستند و از سوی دیگر مخالفت ها با اعدام ها در میان برخی روحانیون مخالف خامنه ای پا گرفته و سر و صدای شان در آمده است که این ها خلاف شرع است.
از یک سو جریان های متحجر و آدمکش رژیم که در سازمان اطلاعات و سپاه و در راس نیروهای نظامی گرد آمده اند کشتار به پا می کنند و از سوی دیگر در میان رده های بالای سپاه و نیروهای حکومتی، مخالفت ها با روند سرکوبی خشونت بار رژیم به گونه ای است که دیگر نمی توان آن را پنهان کرد و برخی از سران سپاه از همراهی نکردن و« کم آوردن» عده ای در همراهی با کشتارهای خامنه ای و دیگر سران جانی سپاه و ایستادن مقابل آنها سخن می رانند.
و منظور این ها از« کم آوردن» و « شجاعت نداشتن» این است که برخی از این افراد سپاهی و حکومتی حاضر نیستند به روی مردمی که بی سلاح اند، اسلحه بکشند و آنها را بکشند.  
بدین ترتیب حتی زمانی که مبارزات انقلابی در پایین تا حدودی افت پیدا می کند، موج های انقلاب از پایین به بالا انتقال یافته و جریان تجزیه ی نیروها و عوامل رژیم را پیش می برد و چرخش های گوناگون را در بین آنها سبب می گردد. 

در کل یا پایین در حال تغییر است و یا بالا. آنچه وجود ندارد توقف و ایستایی و رکود است.
زمان مبارزه
اکنون بیش از 30 سال از نخستین مخالفت و مبارزات جدی با جمهوری اسلامی می گذرد. مبارزاتی که فراز و نشیب های فراوان داشته است. بر این مبنا می توان گفت که جنبش انقلابی کنونی در ایران پس از یک دوره ی طولانی از پس و پیش رفتن های متمادی و پشت سر گذاشتن تجارب بسیار حاصل شده و استقرار یافته است.  
این جنبش و انقلاب محصول تشدید و فوران تضادهای اقتصادی و اجتماعی و سیاسی و فرهنگی و ... بوده و تازه در آغاز راه است. توده های مردم تازه بلند شده و قصد آن دارند که حکومت مرتجع را براندازند و حکومتی از آن خود برپا سازند. با وجود بستر پیچ در پیچ و پر تضادی که این جنبش را برانگیخته، شکست دادن این جنبش و مجبور کردن مردم به تمکین به حکومتی چنین مرتجع و متحجر کار بسیار دشواری است.
از سوی دیگر در دوره هایی این چنین و زمانی که توده های مردم با نیرویی مرتجع و کهنه روبرو هستند که افسار گسیخته است و مرگ نهایی خود را نزدیک می بیند و بنابراین تا آنجا که می تواند برای ماندن بر سر قدرت مقاومت می کند، هر چه که زمان مبارزه درازمدت تر در نظر گرفته شود، بهتر است و نیروها و انرژی ها بهتر تقسیم خواهند شد.
انقلاب غیرمسلح در مقابل ضدانقلاب مسلح
باید توجه کرد که در ایران در حال حاضر ما با انقلابی غیرمسلح روبرو هستیم که در حال مبارزه با ارتجاع و ضد انقلابی مسلح است. رسیدن به این درک از جانب انقلاب که باید مسلح شود خود یک فرایند است و زمان می برد.  
حلقه های مبارزه
اگر ما به سیر چند ماهه ی اخیر جنبش دقت کنیم از یک سو خلاء موجود در آن را می بینیم و از سوی دیگر حلقه های شکننده ی حکومت را.
در مورد خلا باید گفت این نبود اعتصابات همه جانبه و سراسری طبقات مردمی و به ویژه طبقه ی کارگر است که خلاء آن احساس می شود.
این حقیقتی است که در حالی که برخی اعتصابات شکل گرفته در یکی دو ماه اخیر خواه از جانب طبقه ی کارگر و خواه از جانب کسبه و بازاریان نشانه هایی از رشد جنبش به مراحل پیشرفته تر را داشتند اما این اعتصاب ها تا کنون چندان که باید و شاید تثبیت نشده اند و مهر خود را بر جنبش آن سان که باید و شاید نزده اند. و این در حالی است که مبارزات کارگری در یک دوره در سه شهر شوش و اهواز و اراک خود یک پارچه جنبشی بزرگ بودند و توفانی به پا کردند.
از سوی دیگر اعتصاب های سراسری را باید یکی از حلقه های اصلی که می تواند قدرت رژیم  و هارت و پورت آن را در هم شکند به شمار آورد.
با این همه جنبش و جوش همه جا احساس می شود. اعتصاب ها در حال شکل گیری و رشد و توسعه هستند. دیر نیست که موجی نو از اعتصاب ها برخیزد و وضع کنونی را دستخوش تغییرات جدی تری کند.
اشتباهات و اتفاقات
حکومت نشان داده است که از هر گونه عقل و منطق به دور است. تنها راهی که می شناسد خشونت و کشتن است. خشونت و به کاربرد سلاح در مقابل مردمی که مسلح نیستند. این امر موجب می شود که همواره مرتکب اشتباه شود و خود مسبب اصلی برآمدهایی تازه در جنبش و انقلاب گردد.
بنابراین برخلاف تصور برخی که تا چند روز سکوت در برخی شکل های مبارزه ی انقلابی می بینند بُل می گیرند که انقلاب شکست خورد و همه چیز آرام شد، نه انقلاب شکست خورده و نه همه چپز آرام شده و یا می تواند به این ساده گی آرام شود. از نخستین نقطه ی آغاز انقلاب 57 تا قیام بهمن  57 حدود 15 ماه طول کشید و در این دوران روزها و هفته هایی بود که مبارزات دچار افت می شد. در واقع تنها شش ماه آخر بود که انقلاب همه گیر شد و ابعادی هر روزه یافت.
دوران آغازین انقلاب کنونی سخت و دوران پایانی اش ساده تر از آن انقلاب است. به این علت که این مرتجعین پوسیده مغز، نخست به سختی و تا آنجا که می توانند مقاومت می کنند و سپس به این دلیل که اوج تحجر و پوسیده گی هستند، زودتر از هر ارتجاع دیگری متلاشی می شوند. سختی کار نیمه ی نخست آن است.

مرگ بر خامنه ای

مرگ بر جمهوری اسلامی

زنده باد انقلاب

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

گروه مائوئیستی  راه سرخ

ایران

12 دی ماه 1401

 

 

در آستانه ی سال نو میلادی

 

در آستانه ی سال نو میلادی

 

 سال 2022 رویدادهای بسیار داشته که از آن میان دو رویداد مهم ترین است. نخست جنگ ارتجاعی بین امپریالیسم روسیه و اوکراین که تا کنون ادامه یافته است و سپس در ماه های آخر تابستان و در آخرین فصل این سال یعنی پاییز، رخداد بزرگ انقلاب دموکراتیک ایران علیه استبداد دینی حاکم که آن هم تا کنون ادامه داشته است.

جنگ روسیه و اوکراین در چارچوب تضاد میان امپریالیست ها

جنگ اوکراین در چارچوب تضاد میان امپریالیست ها صورت گرفت و به نظر می رسد که بیش از امپریالیسم روسیه که نقش یک متجاوز به کشور دیگر را اجرا کرد، جناح هایی در کشورهای امپریالیست غربی یعنی آمریکا و کشورهای اروپای غربی مسبب این امر بودند. آنها با تشویق رهبر و دولت فاشیست اوکراین به پیوستن به پیمان نظامی امپریالیستی ناتو عامدانه جنگ را برانگیختند تا هم روسیه را که پس از سرکوب انقلاب در سوریه و استوار کردن دولت بشار اسد دوباره سربلند کرده بود کنترل کنند و اجازه ی توسعه ی دوباره به آن ندهند و هم اگر شد سرزمینی و کشوری تازه را مال خود کنند و هم بر فشارهای ناشی از ناتوانی خود در کنترل بحران کرونا که این کشورها را کاملا درگیر خود و فلج کرده بود چیره شوند . بحرانی که جدا از تلفات انسانی فاجعه بار، ضربات اقتصادی آن تمامی طبقه ی کارگر و زحمتکشان و لایه های طبقه ی متوسط این کشورها را در برگرفته بود و روز به روز بیشتر بر آنها تاثیر می گذاشت.

تلاش امپریالیست ها این بود که بتوانند با انتقال بحران به جنگ، رونقی به اقتصاد خود دهند و مانع از تشدید تضاد طبقه ی کارگر و توده ها و رویارویی آنها با خود در کشورهای امپریالیستی شوند.

جنگ مزبور با آنکه بین امپریالیسم روسیه و اوکراین به وجود آمد اما تبعات آن تمامی جهان را در بر گرفت. جدا از کشته شدن ده ها هزار تن از توده های کارگر و زحمتکش روسیه و اوکراین و مهاجرت حدود ده میلیون انسان جنگ زده به اروپا و آمریکای شمالی، تاثیر آن بر بحران اقتصادی ناشی از همه گیری کرونا بر شدت این بحران افزود و تورم و گرانی شدید اجناس به ویژه سوخت و مواد غذایی را( تا حدود 40 و 50 درصد) سبب شد. امری که نتیجه ی مستقیم آن کاهش ارزش پول ملی به ویژه  یورو و دلار و فقیر شدن هر چه بیشتر توده های طبقه ی کارگر بود که دستمزدشان سال ها بود که تغییر نکرده بود.

به این ترتیب در حالی که خود جنگ برای امپریالیست ها همچون نعمت بود و موجب فروش سلاح های جنگی بی شمار آن ها نه تنها به اوکراین بلکه به دیگر کشورها و نیز افزایش بودجه ی نظامی بسیاری از کشورها گردید، اما بار جنگ به روی دوش طبقه ی کارگر و لایه های زحمتکش طبقه ی میانی کشورهای امپریالیستی افتاد و موجب هر چه بیشتر فقیر شدن طبقه ی کارگر و دیگر زحمتکشان در این جوامع گردید. امری که سبب شد در فرانسه، انگلستان، آمریکا و برخی از دیگر کشورها مبارزاتی علیه افزایش قیمت کالاهای غذایی و یا برای افزایش دستمزدهای طبقه ی کارگر و دیگر زحمتکشان صورت گیرد.

جنگ روسیه و اوکراین و قربانی کردن طبقه ی کارگر و توده های زحمتکش دو کشور یکی از تجلیات ماهیت نظام سرمایه داری است. نظامی که کثیف ترین و پلیدترین و پر چرک و خون ترین نوع نظام بشری است. نظامی که بر پایه ی استثمار انسان از انسان بنا نهاده شده است و تا زمانی که این نظام هست، جنگ و خونریزی، فقر و بیکاری و بی خانمانی و سرگردانی و فساد و تباهی خواهد بود. نظامی که تنها جایگزین آن می توان نظام سوسیالیستی و کمونیستی باشد. نظامی که باید بر بنیاد اندیشه های مارکس و انگلس و لنین و استالین و مائو استوار بوده و بر مبنای تجارب مثبت و منفی دو کشور بزرگ شوروی لنینی و استالینی و چین مائوئی برپا گردد.     

انقلاب ایران در چارچوب تضاد میان طبقه ی کارگر و توده های ستمدیده با ارتجاع و امپریالیسم

انقلاب ایران در چارچوب تضاد میان طبقه ی کارگر و توده های زحمتکش و ستمدیده و لایه های گوناگون طبقه ی خرده بورژوازی در کشورهای زیر سلطه ی امپریالیست ها با ارتجاع حاکم بر این کشورها که به وسیله ی امپریالیست ها پشتیبانی می شوند صورت گرفت.

این انقلاب علیه حکومتی استبدادی و دینی است و طبقه ی کارگر و دیگر زحمتکشان به همراه طبقه ی خرده بورژوازی ایران و زنان و جوانان وابسته به این طبقات از محرکین اساسی آن بوده اند.

انقلاب ایران بر طبقه ی کارگر و توده های زحمتکش و ستمدیده ی جهان به ویژه زنان و جوانان تاثیر فراوان گذاشته و پس از دوران وحشتناک کرونا و نیز جنگ روسیه و اوکراین و کلا دوران تیره و تار کنونی، شور و شوق و امیدهای فراوانی را در دل ها بر انگیخته است.

انقلاب ایران را از بعد جهانی آن می توان نتیجه ی تشدید بحران اقتصادی و سیاسی بین المللی امپریالیستی دانست. بحرانی که نتیجه ی یک دهه پیش آن موج خیره کننده ی انقلاب های کشورهای عربی از خاورمیانه تا شمال افریقا بود.

جمهوری اسلامی زائده ی این نظام بین المللی است و امپریالیست های غربی در 40 سال اخیر تا کنون به هر شکل پشتیبان آن بوده اند و اگر هم تضادهایی با آن داشته اند این تضادها در چارچوب همان نظام بین المللی امپریالیستی قابل توضیح  بوده است. به این معنا که از نظر امپریالیست ها حکومت استبداد دینی خامنه ای و شرکا باید دست از خود بزرگ بینی و ماجراجویی ها خود در منطقه بردارد و در نظام و سیستم امپریالیستی به طور نهایی حل شده آنچه را که به وی دیکته می شود بپذیرد.  

چرا امپریالیست ها سپاه پاسداران را تحریم نمی کنند؟

توجه کنیم که این امپریالیست ها که چپ و راست به مردم می گویند که پشتیبان انقلاب آنها هستند به جز تشکیل «کمیته حقیقت یاب سازمان ملل» و نیز بیرون کردن جمهوری اسلامی از «کمیسیون مقام زن سازمان ملل» اقدامات در خوری انجام نداده اند.

یکی از مهم ترین اقداماتی که می توانستند انجام دهند، تحریم کامل سپاه پاسداران بوده است. اما این امری است که به هیچ وجه به نفع آنها نبوده است. و دلیل آن هم این است که سپاه پاسداران به طور دوگانه هم مشتری کالاهای نظامی آن هاست و هم مشتری کالاهای اقتصادی شان.

 سپاه پاسداران نه تنها یک ارگان نظامی گل و گشاد است که دارای دو شعبه ی داخلی و خارجی است بلکه در عین حال یک سازمان بوروکرات - کمپرادور انحصار طلب است که تقریبا نصف اقتصاد ایران را به تملک خود در آورده است. و روشن است که با این وصف هم مشتری ابزار و آلات و کالاهای نظامی دول امپریالیستی است و هم مشتری مواد اولیه و کالاهای نیمه ساخته ی و یا ساخته ی آنها.

مشت نمونه ی خروار

برای نمونه، بررسی پهپادهای ایران که به روسیه داده شده و در اوکراین به دست نیروهای این کشور افتاد نشان می دهد که در ساخت آن، ابزار و آلات آمریکایی و آلمانی و ژاپنی به کار رفته است. و روشن است که این کالاها خواه مستقیم و خواه از طریق واسطه ها، به وسیله ی سپاه خریداری شده است. امپریالیست ها هم از رابطه ی اقتصادی با سپاه سودهای فراوان می برند و هم این نیرو را در تقابل با ملت ایران چاق و چله می کنند و هم با این کار مانع پیوستن جمهوری اسلامی به روسیه و چین می شوند.

برای پی بردن به رابطه ی امپریالیست های غربی با جمهوری اسلامی و تکیه گاه محکم بودن برای آن می توانیم به خیل مهاجرت (خواه برای تحصیل و خواه برای اقامت) فرزندان اکثریت به اتفاق کسانی که در راس امور کشورند به کشورهای غربی اشاره کنیم. اینها کسانی اند که پول های هنگفتی با خود به این کشورها می برند و در موسسات و امور خدماتی و یا تولیدی( به ویژه مسکن و برج سازی) در این کشورها سرمایه گذاری می کنند. و این دلیل آن است که امپریالیست ها حاضر به اخراج آنها نیستند.

در ضمن آنها که برای تحصیل می روند در دانشگاه های این کشورها آموزش دیده و هنگامی که به کشور برگشته و در راس امور قرار می گیرند نقش افراد و جریان های مزدور و یا متمایل به امپریالیست های غربی را بازی می کنند.

از این دیدگاه، در حالی که در دوران کنونی تکامل انقلاب ایران، وجه ضد استبداد دینی آن عمده و وجه ضد امپریالیستی آن غیرعمده می باشد اما در نهایت این وجه آن نیز رو آمده و آشکار خواهد شد.

 فقدان و یا ضعف نیروی انقلابی

 مهم ترین فقری که جنبش ها و انقلاب ها را در بر گرفته است فقر رهبری انقلابی مارکسیستی - لنینیستی- مائوئیستی طبقه ی کارگر است. نگاهی به انقلاب های پیروزمند نشان می دهد که هر کجا که چنین رهبری ای وجود داشته است مبارزات به پیروزی رسیده است و هر کجا که وجود نداشته است شکست خورده است.

 باید پذیرفت در دوره ی کنونی جنبش بین المللی کمونیستی ضعیف است و در حال بازسازی خود. این بازسازی به ناچار باید با مبارزه با انواع و اقسام اپورتونیسم و رویزیونیسم و ترتسکیسم توام باشد. بدون مبارزه با رویزیونیسم و ترتسکیسم نمی تواند سخنی از مبارزه با ارتجاع و امپریالیسم در میان باشد.

در ایران ما که گویی آیینه ای است از وضع بین المللی چپ و آن را به بهترین شکل بازتاب می دهد ده ها جریان وجود دارند که خود را هوادار مارکس و«مارکسیست» و «مارکسی» می خوانند( خوشبختانه بسیاری از آنها دیگر نام لنین را نمی آورند!). اما اینها را ته و توی شان را که در آوری به دو جریان تقسیم می شوند:

از یک سو جریان های توده ای- اکثریتی رویزیونیستی و راه کارگری خروشچفیستی ایضا رویزیونیستی و از سوی دیگر جریان های ترتسکیستی. دسته ی اخیر نیز جریان های «کمونیسم کارگری» و «حکمتیستی» را شامل می شود. جریان های مارکسی، چپ نو، مارکسیسم غربی و یا اروکمونیسم نیز یا جزو دسته ی نخست و یا جزو دسته ی دوم اند و یا نظرات بین دو جریان را بلغور می کنند.

بلا استثناء تمامی این جریان ها از «سوسیالیسم» سخن می گویند و می خواهند در ایران «سوسیالیسم» به پا کنند، حال آنکه هیچ یک از اصول و مبانی اساسی سوسیالیسم علمی را که مارکس و انگلس( ما در اینجا تنها نام این دو رهبر را می آوریم) بنیان گزار آن بودند، قبول ندارند و دهه هاست که آنها را دور ریخته اند. با پُز و قمزه ترین و در عین حال فقیرترین و حقیرترین اینان از نظر تئوریک - سیاسی کسانی اند که به جای مارکس و انگلس، مشتی پروفسور لیبرال و یا ترتسکیست بی خاصیت دانشگاهی غربی را مقتدای خود کرده اند و به عنوان تازه ترین تئوری های سوسیالیستی، چپ و راست در گوش جوانان ما کرده و می کنند.

به این ترتیب در ایران کماکان مبارزه با ارتجاع جمهوری اسلامی و امپریالیست های جورواجور بدون مبارزه ی دائمی و خستگی ناپذیر با اپورتونیسم و رویزیونیسم( و از جمله خروشچفیسم) و تمامی انواع ترتسکیسم ممکن نیست.

راه طبقه ی کارگر ایران برای پیش بردن انقلاب دموکراتیک خلق از میان این دو سنگلاخ می گذرد: مبارزه با ارتجاع حاکم جمهوری اسلامی و مبارزه با جریان های اپورتونیست و رویزیونیست و خروشچفیست و ترتسکیست.

 

سرنگون باد نظام سرمایه داری و امپریالیستی در جهان

 زنده باد مبارزات طبقه ی کارگر برای کمونیسم

مرگ بر جمهوری اسلامی

 برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 

 گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

 10 دی ماه 1401

31 دسامبر 2022

توده ها به انقلاب خود ادامه می دهند!

 

توده ها به انقلاب خود ادامه می دهند!

 
پس از این که انقلاب در شهریور ماه آغاز شد مبارزاتی که طی آن صورت گرفت در شکل های بسیار متفاوتی جریان یافت. بسیاری از این اشکال تا کنون ادامه یافته است و پس از این نیز ادامه خواهند یافت.
هدف اساسی حکومت کوبیدن مبارزات در دو عرصه ی خیابانی و اعتصاب ها بوده است. با کم شدن نسبی مبارزات خیابانی، حکومت علم و کتل در دست گرفته که گویا انقلاب به پایان رسیده است و مردم به خانه هایشان رفته اند.
مبارزات خیابانی
 دیدگاه خامنه ای و سران پاسدارش این است که به دلیل اعدام ها مبارزات خیابانی کم شده اند. به همین دلیل فکر می کنند که اعدام جوانان مبارز خلق برگ برنده ای در دستان آنها می باشد و با شل و سفت کردن آنها می توانند مردم را کنترل کرده و به تمکین وادارند.
در مورد مبارزات خیابانی باید گفت که آنها تقریبا پیش از برگزاری مراسم چهلم سارینا در کرج در حال افت بودند و خود جریان راهپیمایی کرج و کلا آن روز یکی از واپسین نقطه های اوج آن شکل مبارزات بود.
البته در مراسم یاد بود جانباخته گان آبان 98 در سه روز اواخر آبان و نیز سه روز منتهی به روز 16 آذر روز دانشجو و فراخوان های پس از آن، این مبارزات با شدت متفاوت دوباره اوج گرفت، و قطعا در آینده نیز همراه فراخوان ها و به نسبت های متفاوت که بسته به شرایط انقلاب اند، دوباره بروز خواهند کرد اما در کل و در مجموع اوضاع کنونی، از آن حال گسترده در سراسر شهرهای ایران و تداوم هر روزه ای که پس از جان باختن مهسا و دو ماهه ی پس از آن داشت تقریبا بیرون آمده است.
عوامل موثر در افت این شکل مبارزه در درجه ی نخست برقراری حکومت نظامی، سرکوب ممتد و خشن حکومت و بازداشت جوانان مبارز بسیار و بالاخره چشم دوختن توده ها به شکل های دیگر مبارزه به ویژه اعتصاب ها بود که با ورود کسبه و بازاریان جان تازه ای به خود گرفته بود.
بنابراین چنانچه فکر شود این اعدام ها بوده اند که موجب اصلی تضعیف این شکل مبارزه شده اند درست نیست. اعدام ها تاثیرشان موقتی است و چنانچه خامنه ای به این شکل سرکوب ادامه دهد همچنان که بسیاری اشکال سرکوب و کشتن را برای مردم عادی ساخت این شکل را نیز عادی خواهد ساخت و نیز مردم را به سوی شکل های عالی تر و شدیدتر مبارزه خواهد راند.
از سوی دیگر مبارزات پس از آن و به ویژه روزهای اخیر نشان می دهد که چنانچه شکلی از اشکال مبارزه دچار افت شود شکل های دیگری از مبارزه فعال تر خواهند شد. این فعال شدن دیگر شکل های مبارزه موجب این می گردد که انقلاب بپوید و در راه خود پیش رود.
در حال حاضر شکل برگزاری مراسم سوگ برای جانباختن مبارزان یکی از اشکال گردآمدن مردم برای تداوم مبارزات شان شده است. گردآمدن مردم در بهشت زهرای تهران، در ایذه، در سمیرم و ایلام و کردستان در روزهای اخیر خود نشاندهنده ی تداوم مبارزه است.
فضای انقلاب
چنانچه ما به مبارزات پس از آبان 98 نگاه کنیم می بینیم که این مبارزات نه تنها هیچ گاه توقف نکرده است بلکه پیوسته از یک نقطه به نقطه ی دیگر انتقال یافته است. ما در تحلیل آن مبارزات پیوسته به پراکنده بودن آن در جای جای ایران( خوزستان، اصفهان، چهارمحال، آبادان، تهران بلوچستان، کردستان و ...) اشاره کردیم. این ها همچون جویبارهایی بود که باید در یک نقطه به هم می پیوستند و جان باختن مهسا آن نقطه ای بود که موجب پیوستن آنها به یکدیگر و راه افتادن سیل شد.
آنچه می توان در مورد وضع کلی گفت این است که فضا، فضای انقلاب و وضعیت و شرایط، وضعیت و شرایط انقلابی است و هر سیاست سرکوبی مانند اعدام ها و یا اتفاق مهمی مانند بالا رفتن قیمت دلار، به غلظت این فضا و شرایط آن می افزاید نه این که از آن کم کند. 
خامنه ای و سران پاسدارش هم بیهوده تلاش می کنند اوضاع را عادی جلوه دهد و یا با ایجاد برنامه های روزمره در عرصه های سیاسی و فرهنگی تلاش هایی را در سمت و سوی عادی شدن به عمل آورند. هر گونه تلاش حکومت در این عرصه ها، با این به هم ریختگی های که هر روز بیش از روز پیش می شود و هیچ نیرویی هم توان جلوگیری از آنها را ندارد، یکی پس از دیگری با شکست روبرو خواهد شد. به مرور و یکی پس از دیگری ارکان حکومت چندان که انگار موریانه ای به جان شان افتاده تضعیف شده، سقوط خواهند کرد.   
در فضای انقلاب و شرایط انقلابی، همه چیز رنگ و بوی دیگری دارد. توده های مردم هر روز بیشتر و بیشتر با یکدیگر عهد و پیمان می بندند که تا سرنگونی این نظام کثیف مبارزه را ادامه دهند و از سوی دیگر سرکوب های خونین حکومت وضع را به گونه ای می سازد که هر روز توده های بیشتری به مبارزات بپیوندند.

مرگ بر خامنه ای

مرگ بر سران پاسدار

زنده باد مبارزات توده ها

زنده باد انقلاب

برقرار باد جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر

 

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

8 دی ماه 1401

اطلاعیه حزب کمونیست افغانستان به مناسبت درگذشت رفیق « اندریاس وویاتزوگلو » دبیرکل کمیته مرکزی حزب کمونیست یونان (مارکسیست – لنینیست)

 

درود سرخ به

رفیق « اندریاس وویاتزوگلو »

دبیرکل کمیته مرکزی حزب کمونیست یونان (مارکسیست – لنینیست)

 

 

به حزب کمونیست یونان ( مارکسیست – لنینیست) !

رفقای عزیز:

با کمال تاسف اطلاع یافتیم که رفیق « اندریاس وویاتزوگلو » دبیرکل کمیته مرکزی حزب کمونیست یونان (مارکسیست – لنینیست ) پس از یک سال و نیم مبارزه با سرطان به تاریخ 18 اکتبر 2022 میلادی در 67 سالگی درگذشت.

در یک قسمت از اطلاعیه حزب کمونیست یونان ( مارکسیست – لنینیست) آمده است:

« رفیق ما آندریاس در تمام زندگی خود ستیزه جو، مبارز و پیشتاز بوده است. او هرگز با محدودیت های تکامل حزب و مبارزات توده‌ای جنبش سازش نکرد. او همیشه به دنبال شرایطی بود که این محدودیت ها را جابجا کند، تا پتانسیل مبارزاتی و انقلابی توده ها را گسترش دهد. صادق و پرشور، پیگیر و قاطع، توده ای و خستگی ناپذیر، دشمن روزمرگی و سرچشمه نشاط و نیرو بود، نیرویی انرژی بخش، منبع الهام برای همه بود. برای اعضا و رهبران حزب ما، برای اعضا و رهبران سازمان‌ها و حتی احزاب غیر پارلمانی چپ، که در برابر آن‌ها به عنوان رفیق عمل می‌کرد، اما در عین حال خواستار همکاری آن‌ها برای ایجاد نتایج مشخص برای جنبش و مبارزات توده‌ها بود. این گونه بود که او قدردانی و احترام را در میان مبارزان به دست آورد. او با شرکت پررنگ خود در مبارزات محلی خود و آتیکا، محبت و قدردانی مردم را به دست آورد. او با همین انرژی و شور بود که روابط ما را با رفقای حزب کمونیست ترکیه ( مارکسیست – لنینیست) و با نیروهای مبارز-انقلابی جهان تامین نمود، رهبری، مراقبت و حمایت کرد و همواره هم‌بستگی انترناسیونالیستی، دوستی و مبارزات مشترک بین المللی را سرلوحه افکار خود قرار داد.»

ستیزه جوئی، متانت، شجاعت و درک رفیق « اندریاس وویاتزوگلو » در مسائل عام مارکسیسم – لنینیسم – مائوئیسم و همبستگی انترناسیونالیسم پرولتری قابل ستایش و قدر است و همچنان روشنگر راه انقلاب و الهام بخش کادرهای جنبش بین المللی کمونیستی (مارکسیستی – لنینیستی – مائوئیستی) در سراسر جهان خواهد بود.  

بیایید غم و اندوه ناشی از دست دادن رفیق « اندریاس وویاتزوگلو » ، رفیق مبارز و انقلابی و دبیرکل حزب کمونیست یونان ( مارکسیست – لنینیست ) را به نیروی مبارزاتی بدل نموده و دست در دست احزاب و سازمان های مبارز و انقلابی ( مارکسیست – لنینیست – مائوئیست) گذاشته و برای احیاء جنبش بین المللی کمونیستی ( مارکسیستی – لنینیستی – مائوئیستی ) عطف توجه داشته و به پای تشکیل چنین هسته‌ای همگام به پیش رویم.

زنده باد انترناسیونالیزم پرولتری !

زنده باد همبستگی جنبش جهانی پرولتاریا در سراسر جهان !

زنده باد مارکسیسم – لنینیسم – مائوئیسم ! 

حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان

19 نوامبر 2022 میلادی 

گروه مائوئیستی راه سرخ نیز درگذشت رفیق مبارز  اندریاس وویاتزوگلو را به حزب کمونیست یونان و طبقه ی کارگر این کشور و دیگر کشورهای جهان تسلیت می گوید.