۱۴۰۳ مهر ۳۰, دوشنبه

بیانیه ی احزاب و سازمان های مارکسیستی - لنینیستی و مائوئیستی در مورد جنگ دولت صهیونیستی علیه خلق فلسطین

 
اقدامات را تشدید کنید و جنبش ستیزه‌جویانه و توده‌ای را
 
بیش از ۹ ماه از آغاز تهاجم جنایتکارانه دولت تروریستی اسرائیل علیه مردم فلسطین می‌گذرد. از آن زمان  تا کنون، حداقل ۴۰,۰۰۰ فلسطینی، از جمله زنان و کودکان، به قتل رسیده‌اند و حدود ۹۰,۰۰۰ نفر مجروح شده‌اند.
صهیونیست‌ها در جریان بمباران‌ها، کشتارها و تهاجم خود بیش از یک میلیون فلسطینی را مجبور به  حرکت به سمت جنوب غزه کرده‌اند. بدون شک، نسل‌کشی‌های صهیونیست برای انجام عملیاتی برای اشغال جنوب نوار غزه است. صهیونیست‌ها می‌خواهند مردم فلسطین را نابود کنند، قلمرو و منابع آنها را تصاحب کنند، تلاش می‌کنند فلسطینی‌ها را به صحرای «سینا» در مصر سوق دهند، طرحی قدیمی برای  آوارگی اجباری که مسیر را برای اشغال کامل کل سرزمین فلسطین باز می‌گذارد.
 رفح، در جنوب غزه، به پناهگاهی برای فلسطینیان تبدیل شد و نزدیک به یک و نیم میلیون نفر را در یک منطقه کوچک متمرکز کرد، جایی که آنها در زیر بمباران زندگی می‌کنند در حالی که نیروهای اسرائیلی از رسیدن کمک های بشردوستانه جلوگیری می‌ نماید.
این امر بحران انسانی را تشدید می‌کند زیرا مردم فلسطین در رفح از بیماری‌های عفونی ناشی از کمبود آب آشامیدنی، کمبود امکانات بهداشتی، ناامنی غذایی، نبود بیمارستان‌ها و سرپناه‌های مناسب رنج می‌برند که نتیجه تهاجم مستمر صهیونیست‌ها است. بسیاری از کودکان هستند، که نه تنها در زیر بمب ها بلکه به دلیل کمبود مراقبت‌های بهداشتی و غذایی می میرند.  بر اساس گزارش های یک آژانس بهداشتی سازمان ملل، تقریباً ۸۰ درصد از کودکان فلسطینی زیر ۵ سال قادر به خوردن سه وعده غذای روزانه نیستند.
این امر با تلاش صهیونیست ها برای حمله اخلاقی به مردم فلسطین با اقدامات خشونت آمیز فراتر از قتل عام غیرنظامیان همراه است.  تخریب بیش از پیش برنامه ریزی شده معابد، خانه‌ها، مدارس، دانشگاه‌ها، بیمارستان ها، همراه با محرومیت از آب و انرژی، به شدت به زندگی فلسطینی‌ها ضربه می‌زند، امیدها را نابود می‌کند و آنها را در معرض مرگ تدریجی قرار می دهد.
محاصره بیمارستان‌ها و بیمارستان‌ها قوانین اساسی جنگ را نقض می‌کند و با تخریب زیرساخت‌های مراقبت از بیماران و مجروحان، کشتار کادر درمانی و محاصره مناطق مجاور، اثرات مخرب شدیدی را به همراه دارد. مردم فلسطین باید از سربازان رژیم صهیونیستی رنج ببرند که غم و اندوه آنها را مسخره می‌کنند و آنها را تحقیر می‌کنند، بر ویرانههای خانه‌های‌شان می رقصند و صحنه‌های نفرت انگیزی را برای تجلیل از اقدامات شان به نمایش می‌گذارند که پخش فیلم‌های وحشتناک و زشت تلویزیونی از آن جمله است. ویدئوهای آنها در شبکه‌های اجتماعی مملو از سخنرانی‌های ضد فلسطینی است که با اظهارات نژادپرستانه حاکمان اسرائیل و آموزش خشونت آمیز کودکان همراه شده است و به آنها آموزش می‌دهند که از آغاز طفولیت از فلسطینی‌ها متنفر باشند.
 نسل‌کشی علیه مردم فلسطین تنها کار صهیونیسم اسرائیل نیست؛ بلکه دولت‌های امپریالیستی که [ این جنایات را ] حمایت می‌کنند مسئول هستند، به‌ویژه ایالات متحده، بریتانیا، و سایر دولت‌های امپریالیستی اروپایی، آلمان، فرانسه، ایتالیا و غیره [ که ] به عنوان شریک جرم عمل می‌کنند.
امپریالیست‌های آمریکا بدون قید و شرط از دیده‌بان خود در خاورمیانه پشتیبانی می‌کنند.  آنها از حق «وتوی» خود در شورای امنیت سازمان ملل برای جلوگیری از هرگونه اقدامی برای ابتکار صلح استفاده می‌کنند، برای تقویت قدرت نظامی صهیونیست‌ها سلاح و پول می فرستند و اخیراً با اقدامی که بسیاری آن را تاریخی می دانند، کنگره آمریکا لایحه ای را  برای تحریم دادگاه کیفری بین المللی به خاطر دستور بازداشت رهبران سیاسی صهیونیست تصویب کرده است.
ملت فلسطین و سازمانهای مقاومت در برابر همه اینها در شرایط پیش آمده مقاومتی قهرمانانه [ از خود ] نشان می‌دهند و همچنان به ضربه زدن به تهاجم نسل‌کشی و لشکریان اشغالگرشان ادامه می‌دهند. ما حداکثر پشتیبانی خود را از این مقاومت اعلام می‌کنیم.
نسلکشی علیه مردم فلسطین، جرقه همبستگی بین المللی را از اکتبر بدین‌سو برانگیخت و هرگز متوقف نشده است. پرولتاریا و مردم جهان آرمان آزادی [ مردم ] فلسطین را به اهتزاز نگه داشته‌اند و تهاجم وحشیانه صهیونیست‌ها را محکوم کرده اند.
توده‌ها از مقاومت در برابر سرکوب دولت‌های مرتجع، تا پیشرفت فوق‌العادۀ جنبش دانشجویی در ماه‌های اخیر که دانشگاه‌ها و جاده‌ها را از آمریکا تا اروپا و سراسر جهان به آتش کشیده است جلسات و تظاهرات گسترده‌ای برگزار کردند و خواستار توقف تجاوز، تحریم شرکت‌های اسرائیلی و حامیان صهیونیستی و خواستار برهم زدن روابط و معاهدات با اسرائیل شده‌اند؛ و این سلسله، جنبش همبستگی با آرمان مردم ویتنام در دهه‌های ۶۰ و ۷۰، را به یاد می‌آورد که جاده‌ها را از آمریکا تا اروپا و در سراسر جهان به آتش کشیدند.
از اثر فشارهای توده‌یی، برخی دولت‌ها روابط خود را با اسرائیل قطع کردند و برخی نهادهای بین‌المللی مجبور به اقدامات قانونی شده‌اند. دیوان بین‌المللی کیفری درخواست ارائه شده به وسیله ی آفریقای جنوبی با حمایت سایر دولت‌ها را مبنی بر توقف فوری عملیات نظامی علیه نوار غزه پذیرفته است. دیوان بین‌المللی کیفری دستور بازداشت وزیر نتانیاهو و وزیر دفاع او، گالانت، را صادر کرده است. اما در عین حال، دستور بازداشت رهبران حماس را نیز داده است. این موضوع نشان‌دهنده ماهیت بورژوایی دیوان بین‌المللی کیفری است که خشونت‌ سلطه‌گران و ستیزه جوئی مظلومان را برابر می‌داند.
در مواجهه با این وضعیت، اکنون بیش از هر زمان دیگری تشدید اقدامات و وادار ساختن جنبش توده‌ای مبارز در حمایت از آرمان فلسطین به شکلی قدرتمندتر به پیش می‌رود.  فشار مردمی باید به اعتصابات همبستگی و اقدامات شدیدتر علیه دولتهایی که از اسرائیل و سفارتخانه‌های اسرائیل در هر گوشه از جهان پشتیبانی میکنند افزایش یابداحزاب و سازمان‌های کمونیستی مارکسیست-لنینیست-مائوئیست باید نقش خط مقدم فزاینده‌ای در این جنبش، حول خواست های توده‌ای مشترک ایفا کنند بخواهید که نیروهای اسرائیلی نوار غزه و کرانه باختری را ترک کنند؛ بخواهید که نیروهای امپریالیستی منطقه را ترک کنند و اقدامات نظامی خود در حمایت از دولت اسرائیل و علیه نیروهای همبستگی با مردم فلسطین را در دریای سرخ، لبنان و غیره متوقف کنند؛ بخواهید که روابط دیپلماتیک، تجاری و نظامی با اسرائیل قطع شود؛ بخواهید که حاکمان صهیونیست به دلیل جنایات جنگی و نسل‌کشی محاکمه شوند.
در عین حال، در تظاهرات همبستگی با مردم فلسطین و محکومیت نسلکشی صهیونیستها، ما میخواهیم که اقدامات انجام شده به وسیله دولت فاشیست هندوتوا مودی، حامی بزرگ دولت نتانیاهو، در هند نیز محکوم شود.  با حمایت امپریالیسم ایالات متحده، علیه مردم بومی و قبیله ای در آن کشور یک کارزار نسلکشی به نام «عملیات کاگار» که در بحبوحه ی آن قتل عام و تبعید اجباری صورت میگیرد، غیرنظامیان و رهبران قبایل، فعالان اجتماعی و رهبران انقلابی به قتل میرسندهمان گونه که روزنامهنگاران و مدافعان حقوق بشر که مخالفت می‌ورزند مورد آزار و اذیت قرار میگیرند.  عملیاتی که هدف آن خفه کردن مبارزات آزادی‌بخش توده‌های هند، جنگ خلق ضد امپریالیستی توده‌های مردمی است.
کارگران و مردمان جهان باید از جنگ آزادی‌بخش ملی و مقاومت مردمان فلسطین در چارچوب مبارزه برای رهایی قطعی ملت‌ها از استثمار و ستم کاپیتالیستی و ظلم و استثمار امپریالیستی، که تنها با پیروزی انقلاب‌ها در هر کشور و پیشرفت انقلاب جهانی پرولتری ممکن و میسر خواهد بود، پشتیبانی کنند تا بتوانند به ریشه‌کن ساختن هر شکل و شمایلی از ظلم و ستم و استثمار نقطه پایان بگذارند و آن را از روی زمین ریشه‌کن نمایند.
پرولتاریا و مردم جهان، بیایید علیه امپریالیسم متحد شویم!
زنده باد مبارزات آزادی‌بخش مردم فلسطین!
آزاد باد فلسطین!
هفتم اکتبر ۲۰۲۴ میلادی
امضاء کنندگان:
۱.  کمیته بین‌المللی حمایت از جنگ خلق در هند
۲.  حزب کمونیست (مائوئیست) افغانستان
۳.  حزب کمونیست استرالیا (مارکسیست-لنینیست)
۴.  حزب کمونیست ترکیه – مارکسیست لنینیست (TKP-ML)*
۵.  اتحادیه کارگران کمونیست (م‌ل‌م) کلمبیا
۶.  کمیته ساختمان حزب کمونیست مائوئیست گالیسیه
۷.  حزب کمونیست مائوئیست – ایتالیا
۸.  حزب پرولتری پوربو بنگلا (PBSP)/ بنگلادش*
۹.  گروه مائوئیستی راه سرخ ایران
۱۰گروه مطالعات انقلابی (آمریکا)
۱۱حزب کمونیست انقلابی اروگوئه
۱۲اتحاد پرولتری کمونیست چین*
۱۳حزب مارکسیست-لنینیست ایتالیا
۱۴حزب مائوئیست روسیه
۱۵گردهمایی پرولتری پرو
۱۶. کمیته کمونیستی – برزیل

۱۴۰۳ مهر ۲۷, جمعه

مرگ یحیی سنوار رهبر سیاسی - نظامی حماس

 

 
مرگ یحیی سنوار و کراهت شادمانی صهیونیست ها و امپریالیست ها
روز پنجشنبه26 مهر 1403( 17 اکتبر 2024) دولت صهیونیستی و جنایتکار اسرائیل اعلام کرد که در یک درگیری در غزه که روز پیش از آن در چهارشنبه 25 مهر( 16 اکتبر) رخ داده یحیی سنوار را کشته است. در پی آن جانیان دولت متجاوز و اشغالگر و به همراه آنان سران دولت های امپریالیستی آمریکا و انگلیس و آلمان و فرانسه همه با غرور و تبختر به اعلام خبر کشته شدن یحیی سنوار پرداختند و اعلام کردند که «بدون یحیی سنوار جهان ایمن تر خواهد بود»!؟
باری جهان ایمن خواهد شد اما نه با مرگ یحیی سنوار بلکه با نابودی امپریالیست ها و دولت صهیونیستی اسرائیل.
حماس محصول لایه های سنتی و عقب مانده توده ها و برنامه های ارتجاعی امپریالیست ها
در این که حماس دارای یک جهان بینی ارتجاعی و برآمده از لایه های سنتی و عقب مانده توده های فلسطین و اساسا متکی به لایه ها است شکی وجود ندارد. و نیز می دانیم که در راس این جریان افرادی قرار داشتند که نمی توان به سلامت فکری و مسئولیت پذیری و صداقت شان در قبال خلق فلسطین مطمئن بود. از این گذشته این تشکیلات به اشتباه و یا زیرکانه خود را تا حدودی متکی به پول های حکومت ارتجاعی ولایت فقیه در ایران کرد و در روابط نزدیک با سپاه قدس قرار گرفت؛ همچنین می توان اطمینان داشت که  در شیوه ی مبارزات اش و از جمله حمله ی 7 اکتبر بسیاری اشکالات و نادرستی ها وجود داشته است که قطعا بخشی از آنها از تاثیرات سپاه قدس و حکومت کثیف و جنایتکار ولایت فقیه بر می خواست. و بالاخره روشن است که حماس خود به وسیله ی دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست ها در مقابل سازمان های انقلابی کمونیستی و سکولار خلق فلسطین تقویت شد؛ همان گونه که خمینی را در ایران تقویت کردند و انقلاب ایران را به شکست کشانیدند. همان گونه که به ده ها جریان ارتجاعی و از جمله داعش پروبال دادند.
با این همه حماس از میان یک خلق زیرستم و مورد تجاوز قرار گرفته، از میان خلق بزرگ فلسطین برخاسته بود و محصول این تجاوز و جنایت هایی بود که دولت صهیونیستی اسرائیل و پشتیبانان امپریالیست اش آمریکا و کشورهایی مانند انگلستان و آلمان و فرانسه و دیگر امپریالیست ها در فلسطین اشغالی مرتکب شده بودند.
از این رو، آنکه در این مقابله برحق است و علیرغم همه ی جهان بینی و نظرات و بسیاری کردارهای ارتجاعی اش، حماس است و نه دولت متجاوز و تروریست اسرائیل؛ نه دولت های امپریالیستی آمریکا و رهبران امپریالیست های انگلستان و آلمان و فرانسه و دیگر امپریالیست های کثیف که دولت اسرائیل به یاری شان غزه را ویران کرد؛ که با تآیید و سکوت و بی تفاوتی شان و با خود را به ندیدن زدن و با یک دست پیش و با دست دیگر پس کشیدن ها و ده ها سیاست دیگر مکارانه شان، نسل کشی به راه انداخت و حدود چهل و سه هزار نفر را کشت که از آن میان حدود بیست هزارشان کودک و زن بودند! که میلیون ها نفر را آواره کرد...   
یحیی سنوار
یحیی سنوار رهبر سیاسی و نظامی این سازمان بود. فردی بود محصول این ستم که از نوجوانی به مبارزه با دولت صهیونیستی اسرائیل پرداخته و بارها دستگیر شده و به زندان افتاده بود و آخرین آن به بیست و دو سال در زندان بودن کشیده شده بود. او زمانی هم که از زندان آزاد شد( در 2011 و در مبادله ی اسرای فلسطینی با یک اسرائیلی اسیر) به مبارزات اش با دولت صهیونیستی اسرائیل ادامه داد. این که این فرد فلان و بهمان خصوصیت را داشت و اشتباهات زیادی مرتکب شد، تفاوتی در اصل موضوع نمی کند. سنوار از میان خلقی مورد تجاوز و ترور قرار گرفته برخاسته بود. او محصول این تجاوز و ترور و ستمگری و جنایات صهیونیسم اسرائیلی در سرزمین های اشغالی فلسطین و علیه توده های ستمدیده ی فلسطین بود.
ما در حالی که مخالف جهان بینی ارتجاعی و مشی و شیوه های عمل سازمان حماس و رهبران آن و از جمله یحیی سنوار هستیم، اما به هیچ وجه مرگ وی را به این شکل و به وسیله ی دشمنان خلق فلسطین یعنی دولت متجاوز اسرائیل و دولت های امپریالیستی آمریکا و اروپای غربی بر نمی تابیم. دولت های امپریالیستی ای که نه تنها دشمن خلق فلسطین هستند بلکه دشمن طبقه ی کارگر و تمامی زحمتکشان خلق های کشورهای زیرسلطه و نیز طبقه ی کارگر و خلق های کشور خودشان هستند.
از دیدگاه ما سازمان هایی مانند حماس و افرادی چون یحیی سنوار را باید در فرایند آگاهی بخشی به طبقه ی کارگر و توده های فلسطینی، از رهبری بخشی از توده های فلسطینی به زیر کشید و در انزوا قرارداد و رهبران انقلابی و سازمان های انقلابی را در راس به کار گماشت. این فرایندی است که در گذشته وجود داشته و در آینده نیز وجود خواهد داشت.
ترتسکیست- حکمتیست های کمونیسم کارگری( کمونیسم امپریالیستی)
همراه با دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست ها این حکمتیست - ترتسکیست های سلطنت طلب منفور کمونیسم کارگری و همپالگی هاشان سران دارودسته ها احزاب حکمتیست هستند که از مرگ سنوار«اعلام خوشحالی»می کنند و آن را جار می زنند و و هورا کنان اعلام می کنند که: جانم جان «ارتش اسرائیل» یک «تروریست وحشی» را کشت!
خلق فلسطین به نبرد خود با متجاوزین صهیونیست ها و امپریالیست های جنایتکار ادامه خواهد داد!
خلق فلسطین دهه ها است که برای حق خود جنگیده و باز هم خواهد جنگید. دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست ها بسیار  حقیرتر و کوچک تر از آنند که با ضربه زدن به سازمان ها و رهبران بتوانند مانع مبارزات خلق فلسطین برای احقاق حقوق خود شوند.  
یحیی سنوار را در حالی کشتند که او با لباس نظامی و مسلح و در روی زمین با دشمن خلق فلسطین در نبرد بود. به نظر می رسد که در دولت اسرائیل کشاکشی صورت گرفته که چرا دولت اسرائیل اعلام کرده که یحیی سنوار را بدون برنامه ریزی پیشی و صرفا بر مبنای پیشامد و در یک درگیری کشته است( البته اگر دولت اسرائیل راست بگوید و واقعا محل یحیی سنوار لو نرفته باشد!؟). می گویند بهتر بود می گفتند این یک اقدام از پیش برنامه ریزی شده بوده و در عین حال یحیی را با لباس نظامی و با اسلحه نشان نمی دادند. اکنون نیز بحث بر سر این است که جسدش را نابود کنند. این ها همه می رساند که چقدر صهیونیست های دولت اسرائیل و امپریالیست های آمریکایی و اروپایی حقیر و ترسو و بزدل اند و تن شان از وحشت مبارزات آتی خلق فلسطین می لرزد.
آری، این لرزیدن تن درست است! خلق فلسطین در آینده به مبارزه ی خود ادامه خواهد داد و این مبارزه شدیدتر خواهد شد. از دل خلق ستمدیده و مبارز فلسطین صدها و هزاران مبارز جوان بر خواهند خاست و سازمان ها و رهبران دیگری در راس مبارزات این خلق قرار خواهند گرفت. این که این سازمان ها و رهبران ادامه ی سازمان حماس و یحیی سنوار باشند و یا نه ادامه ی سازمان های انقلابی فلسطین در پیش از برآمد حماس و دیگر سازمان های با جهان بینی ارتجاعی، اساسا به رشد جنبش طبقه ی کارگر در فلسطین و منطقه و جهان و رو آمدن احزاب کمونیست انقلابی مجهز به جهان بینی انقلابی مارکسیستی - لنینستی - مائوئیستی بستگی دارد.
گروه مائوئیستی راه سرخ
ایران
28 مهر 1403
         

            

جنایت کثیف جمهوری اسلامی در کلگان سراوان و کشتن و مجروح کردن حدود 250

 
 
حال وش
کشته و زخمی شدن ده ها تبعه افغان در مرز کلگان سراوان در پی کمین و تیراندازی نیروهای نظامی جمهوری اسلامی

به گزارش حال وش/ شامگاه یکشنبه ۲۲ مهرماه ۱۴۰۳، نیروهای نظامی جمهوری اسلامی در منطقه مرزی کلگان سراوان به یک گروه مهاجر تبعه افغانستان که قصد ورود به داخل کشور را داشتند کمین زده و اقدام به تیراندازی کردند که منجر به کشته و زخمی شدن ده ها تن از آنان شده است.
به گفته منابع حال وش:« شامگاه یکشنبه ده ها تن از اتباع افغانستان در مرز کلگان سراوان که قصد ورود به داخل کشور را داشتند توسط نیروهای نظامی جمهوری اسلامی که از پیش کمین کرده بودند مورد هدف تیراندازی مستقیم و آر پی جی قرار گرفته که در نتیجه آن ده ها تن از این مهاجرین کشته و ده ها تن دیگر زخمی شده اند.»
بر پایه تصاویر رسیده به حال وش نیز افرادی که از این تیراندازی نیروهای نظامی جمهوری اسلامی جان سالم به در بردند می گویند:« تعداد مهاجرین افغان حدود ۳۰۰ نفر بوده اند که از این تعداد فقط حدود ۶۰ الی ۷۰ نفر زنده مانده اند و بقیه افراد کشته یا بشدت مجروح شده اند.»
از تعداد دقیق کشته و مجروحین این تیراندازی تا لحظه تنظیم خبر اطلاعی در دست نیست.
رسانه های جمهوری اسلامی و هم تاکنون نسبت به این کشتار اتباع افغانستان اظهار نظری نکرده اند.

به گزارش حال وش/ دو تن از مهاجرین افغان و که شاهد عینی کشتار ده‌ها هموطن افغان خود در شامگاه یکشنبه ۲۲ مهر ماه ۱۴۰۳، توسط نیروهای نظامی جمهوری اسلامی در مرز کلگان سراوان بودند میگویند: «۲۶۰ تن از آنها (مهاجر تبعه افغان) در تیراندازی نیروهای نظامی در مرز کلگان کشته شدند.»

جزئیات تازه از کشته و زخمی شدن مهاجران افغانستان در مرز سراوان
به گزارش حال وش/ بدنبال کشته و زخمی شدن شمار زیادی از مهاجرین افغانستان در منطقه مرزی کلگان سراوان توسط نیروهای نظامی جمهوری اسلامی نهادهای عالی حقوق بشر خواستار تحقیقات شفاف و جامع در این خصوص شدند.
مای ساتو، گزارشگر ویژه سازمان ملل در امور ایران، گفته است که «نیاز فوری به تحقیقات وجود دارد تا درباره گزارش‌های مربوط به زخمی و کشته شدن بسیاری از مهاجران افغان شفافیت حاصل شود
همچنین ریچارد بنت، گزارشگر ویژه سازمان ملل در مورد وضعیت حقوق بشر در افغانستان، نگرانی خود را ابراز کرده و از مقامات خواسته است که تحقیق شفاف انجام دهند و خواستار «رعایت کرامت و امنیت بیشتر برای افغان‌ها» در سراسر جهان شده است.
در همین حال دفتر نمایندگی سیاسی سازمان ملل در افغانستان (یوناما) نگرانی عمیق خود را نسبت به این حادثه ابراز کرده است و خواستار تحقیقات «جامع و شفاف» در این مورد شده و بر حفاظت از حقوق مهاجران براساس قوانین بین‌المللی تاکید کرده است.
با وجود همه این روایات و تصاویر رسیده از منابع مختلف اما مجموعه حال وش به تعداد دقیق کشته و مجروحین این حادثه تاکنون دست نیافته است.
از سوی دیگر به دلیل دور افتاده بودن منطقه محل حادثه و همچنین ترس قاچاق‌بران انسان از تعقیب قضائی و روی دادن حادثه در یک نقطه امنیتی و خالی از سکنه به مشکلات تهیه یک گزارش جامع که ابعاد و جزئیات دقیق این رویداد را روشن نماید افزوده است.

جزئیات دیگری از سرنوشت گروهی از قربانیان حادثه کلگان
حال وش موفق شده است تصاویر اختصاصی سه تن از مهاجرین افغانستان که در پی تیراندازی نیروهای نظامی جمهوری اسلامی در منطقه مرزی کلگان سراوان مجروح شده اند و هم اکنون در بیمارستان رازی سراوان بستری هستند را بدست بیاورد.

پیگیریها و تحقیقات حال وش پیرامون تیراندازی مرزی کلگان بسوی مهاجرین افغان نشان می دهد که گروهی از قربانیان این حادثه به بیمارستان رازی سراوان منتقل شده اند بر اساس این گزارشات رسیده به حال وش:
« سه تن از مجروحین در قسمت آی سی یو بیمارستان رازی سراوان بستری شده اند که دو تن به داخل بخش منتقل شده و یک نفر دیگر همچنان در آی سی یو بستری هست، سه نفر از مجروحین که تحت عمل جراحی قرار گرفته اند کماکان در بخش عمومی بستری هستند، هفت نفر از مجروحین طی روزهای اخیر از بیمارستان ترخیص شده اند. همچنین دستکم اجساد ۱۳ تن از جان باختگان به سردخانه این بیمارستان انتقال شده و بدلیل کمبود جای در این سردخانه از محل نگهداری اجساد سایر قربانیان تاکنون اطلاعی در دست نیست.»

بر اساس اطلاعات رسیده به حال وش:«نیروهای نظامی و امنیتی مهاجرین مجروح شده در حادثه کلگان که در بیمارستان رازی بستری هستند همچنین پرسنل بیمارستان را تهدید کرده اند که پیرامون محل مجروح شدن مهاجرین افغان در مرز کلگان سخنی نگویند». درخواست ماموران نظامی آن بوده است که «هیچکس نباید متوجه شود این مهاجرین جزء مجروحین تیراندازی منطقه مرزی کلگان سراوان هستند.»


۱۴۰۳ مهر ۲۱, شنبه

درباره تضاد بین دولت صهیونیستی اسرائیل با حزب الله و حکومت ولایت فقیه خامنه ای

 
تضاد بین دولت صهیونیستی اسرائیل با حزب الله و حکومت ولایت فقیه خامنه ای
 و مواضع احزاب و گروه های ترتسکیستی و رویزیونیستی
 
 پس از عملیات 8 اکتبر سال گذشته برخی تضادهای موجود در خاورمیانه سرعت و شدت بیشتری گرفته وارد مراحل نوینی شده اند. از یک سو حملات دولت صهیونیستی و متجاوز و جنایتکار اسرائیل به غزه و لبنان و کشتار توده های این دو کشور با این عنوان که با حماس و حزب الله می جنگد همچنان ادامه دارد و از سوی دیگر این دولت برنامه هایی را به پیش می کشد که می تواند به افزایش درگیری ها و زد و خوردهای کنونی با دولت مرتجع ولایت فقیه منجر شده و آن را به یک جنگ گسترده بین دو حکومت ارتجاعی تبدیل کند.
درگیری های کنونی بین دولت ها و احزاب و سازمان های سیاسی در منطقه بر مبنای تضادهای گوناگونی صورت می گیرد که هر کدام دارای ویژگی های معینی  است. در گذشته به برخی از این تضادها( تضاد دولت جنایتکار اسرائیل با خلق فلسطین و همچنین سازمان حماس) پرداخته ایم. در این نوشته نخست به برخی دیگر از این تضادها و ویژگی های آنها می پردازیم و سپس اشاره ای به موضع احزاب و سازمان های سیاسی در ایران می کنیم.
یکم - تضاد امپریالیست های غربی و دولت صهیونیستی اسرائیل با حزب الله (و گروه های«محور مقاومت») 
دو سوی این تضاد یعنی از یک سو دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست های پشتیبان آن و از سوی دیگر حزب الله ماهیت ارتجاعی دارند. حزب الله یک سازمان برآمده از خلق لبنان نبوده بلکه اساسا دست ساز جمهوری اسلامی و به وسیله ی خروارها پول، تحمیل شده به جامعه ی لبنان است( قدرت سازمان امل در گذشته با حزب الله قابل مقایسه نیست). با این حال در چارچوب تضاد اسرائیل و امپریالیست ها با حزب الله، این حزب الله نیست که دشمن شماره یک طبقه ی کارگر و خلق لبنان و خلق های منطقه به شمار می آید، بلکه این دولت متجاوز و اشغالگر اسرائیل و امپریالیست هاهستند که دشمن شماره یک طبقه ی کارگر و خلق ها در لبنان و منطقه هستند.
در مورد این تقابل، به هیچ وجه نمی توان علامت تساوی میان این دو ارتجاع گذاشت و به یکسان هر دو را زیر ضرب گرفت. برای روشن شدن بیشتر می توان گفت که کندن شر حزب الله (و گروه های محور مقاومت) کندن شر امپریالیست ها و اسرائیل نیست، اما کندن شر دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست های مرتجع قطعا - اگر چه نه به طور مکانیکی و علت و معلولی زیرا حزب الله و محور مقاومتی ها جایگاه و نقش خود را دارند- کندن شر حزب الله نیز هست.
این تضاد را نمی توان با تضادهایی مانند تضاد بین امپریالیست ها بر سر تقسیم جهان در دو جنگ جهانی اول و دوم مقایسه کرد. امپریالیست برای تجدید تقسیم  جهان جنگ را آغاز کردند. میان امپریالیست ها در جنگ ارتجاعی شان بر سر جهان علیرغم اهمیت و نقش و قدرت های کم یا زیادشان، می توان علامت تساوی گذاشت و آنها را در یک ردیف قرار داد. از نظر کلی درست است که تمامی امپریالیست ها را به گونه ای یکسان محکوم و از طریق مبارزه با امپریالیسم خودی در هر کشور با همه امپریالیست ها و نظام سرمایه داری امپریالیستی مبارزه کرد.
با این همه  گر چه در کل طبقه ی کارگر بین المللی و تمامی احزاب کمونیست انقلابی در مقابل این امپریالیست ها به عنوان یک کل قرار می گیرند اما اولا شدت مبارزه و حمله ی طبقه ی کارگر و نیروهای کمونیست به امپریالیست های گوناگون که دارای جایگاه و موقعیت و نقش و توانایی و قدرت های متفاوتی در نظام بین المللی امپریالیستی هستند یکسان نیست و مثلا در جنگ جهانی اول نمی توان امپریالیسم انگلستان و پادشاهی رومانی که هر دو در یک جبهه ی امپریالیستی بودند و یا امپریالیسم آلمان و بلغارستان در جبهه ی مقابل را دارای نقش تعیین کننده گی برابر در نظام بین المللی دانست،
و دوما در هر کشور طبقه ی کارگر و کمونیست های آن کشور با امپریالیست کشور خود روبرو هستند، مثلا در جنگ جهانی اول دولت تزاری روسیه، دشمن شماره یک طبقه ی کارگر و خلق روسیه بود و نه مثلا امپریالیسم فرانسه و یا انگلیس و یا آلمان، و بنابراین افشای این دشمن و مبارزه با آن می باید برای کمونیست های روسیه عمده می بود.
به این ترتیب در حالی که در کل تمامی کمونیست ها باید علیه جنگ افروزی امپریالیست ها و نظام امپریالیستی می بودند، اولا باید میان این امپریالیست ها از نقطه نظر موقعیت و جایگاه و قدرت و نقش شان در تعیین روندهای جهانی و سلطه گی بر کشورهای مستعمره تفاوت قائل می شدند و دوما، در هر کشوری لبه ی تیز حمله ی طبقه ی کارگر و حزب کمونیست هر کشور می باید علیه امپریالیسم خودی می بود.
 این تضاد نه در کل و نه در جزء قابل تعمیم به تضاد اسرائیل و حزب الله نیست.
 جنگ اسرائیل و حزب الله( و نیروهای محور مقاومتی) گرچه جنگ دو نیروی ارتجاعی است اما جنگ میان امپریالیست ها و یا دولت های ارتجاعی(برای نمونه جنگ جمهوری اسلامی با عراق پس از فتح خرمشهر) نیست. نمی توان گفت که در جنگ اسرائیل و حزب الله طبقه ی کارگر و خلق لبنان باید حمله ی خود را به گونه ای مساوی متوجه دو ارتجاع کند و یا از آن بدتر تنها روی حزب الله متمرکز کند. این جنگ، جنگ یک قدرت منطقه ای که پشتیبانی امپریالیست ها را دارد با نیرویی ارتجاعی از میان یک خلق زیرسلطه است.
در لبنان مضحک است که بگوییم تضاد میان اسرائیل و حزب الله را به جنگ داخلی تبدیل کنید. مضحک است که بگوییم در این جنگ، طبقه ی کارگر و خلق لبنان باید لبه ی تیز حمله ی خود را متوجه حزب الله لبنان کند، آن هم در شرایطی که دولت صهیونیستی اسرائیل است که متجاوز است و جنایات بی شمار در لبنان مرتکب شده و می شود. افزون بر این ها حزب الله تمامی دولت و حکومت لبنان نیست بلکه بخشی از آن است. 
بر این مبنا، لبه ی تیز حمله ی طبقه ی کارگر و کمونیست ها در منطقه باید متوجه اسرائیل و امپریالیست ها باشد که نقش مهمی خواه در عرصه ی جهانی و خواه در عرصه ی منطقه ای دارند و دشمن شماره یک خلق لبنان و تمامی خلق های منطقه هستند و افشای سازمان ارتجاعی حزب الله در درجه ی دوم اهمیت قرار می گیرد.
در درجه ی دوم اهمیت قرار گرفتن حزب الله در مرحله ی کنونی و کمتر بودن شدت مبارزه علیه آن، به معنای مثلا اتحاد تاکتیکی با حزب الله علیه اسرائیل نیست(گرچه در جنگ حزب الله با دولت اسرائیل نمی توان گفت ما باید با حزب الله و اسرائیل در آن واحد بجنگیم) بلکه به دلیل نقش و جایگاه و اهمیت آن خواه در مجموع تضادها و خواه در این تضاد معین است. از این دیدگاه حزب الله نیز باید زیر ضرب افشاگری قرار گیرد و با آن مبارزه شود، اما نه به میزان دولت صهیونیستی اسرائیل. این صرفا به معنای این است که در تقابل با دو دشمن، کدام دشمن عمده است و کدام دشمن غیرعمده. با کدام باید بیشتر مبارزه کرد با کدام کمتر. کدام را باید زیر ضرب افشاگری گرفت و با آن مبارزه عملی کرد و کدام یک را باید در تقابل اش با طبقه ی کارگر و کمونیست ها، منفعل و منفرد و منزوی کرد و مانع شدت گیری تضادش با جبهه ی خلق و ضرباتش به طبقه ی کارگر و جبهه ی خلق گردید.
در چنین وضعی روشن است که دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست ها، ارتجاعی عمده تر هستند و نه حزب الله. چنان که در بیانیه های خود گفته ایم حزب الله و گروه های نیابتی به همراه جمهوری اسلامی در مقابل اسرائیل و امپریالیست ها عددی نیستند و قدرت و جایگاه و موقعیت و نقش تعیین کننده گی شان در منطقه و در جهان، به هیچ وجه یک سان با نقش امپریالیست ها و دولت صهیونیستی اسرائیل نیست.  
عجالتا اشاره کنیم که هر گونه در یک ردیف قرار دادن دو سوی این تضاد و علامت تساوی گذاشتن میان دولت صهیونیستی اسرائیل و حزب الله که بیشتر از سوی برخی جریان های ترتسکیستی - حکمتیست و خروشچفیست راه کارگری طرح می گردد، در بهترین حالت و در صورتی که به وسیله ی نیروهای درگیر( و نه مشتی حراف و هیچ کاره) به عنوان موضع عملی اتخاذ شود، یا به انفعال سیاسی و عملی و یا به ماجراجویی( که این کمتر ممکن است) در قبال این تضاد منجر می شود و یا در بدترین حالت به پشتیبانی نظری و عملی از امپریالیست های غربی و اسرائیل کشیده می شود که در صورت تکامل تضادها، امکان این یک بسیار بیشتر است.
دوم: تضاد های طبقه ی کارگر و زحمتکشان و طبقات میانی لبنان با حزب الله در لبنان
در مورد تضادهای داخلی لبنان طبعا ما نمی توانیم نظر جامعی بیان کنیم اما روشن است که قضیه کیفیتا فرق می کند. آنچه مشهود است این هاست:
در لبنان حزب الله یکی از سازمان های طبقه ی حاکم بوروکرات- کمپرادور لبنان به شمار می آید و نه تمامی سازمان طبقه ی حاکم یا حکومت این کشور. از این رو سازمان حزب الله تنها می تواند به عنوان گروهی ارتجاعی که طبقه ی کارگر و توده های لبنان را فدای اهداف و مطامع ارتجاعی خود و جمهوری اسلامی می کند و همچون بخشی از سازمان طبقه ی سرمایه دار مزدور حاکم زیر ضرب قرار گیرد. کندن شر حزب الله به عنوان یکی از سازمان های مهم نگهبان نظام سرمایه داری بوروکرات - کمپرادور حاکم بر لبنان و همچنین دخالت های جمهوری اسلامی در جامعه ی لبنان به وسیله ی حزب الله، وظیفه طبقه ی کارگر لبنان و احزاب و سازمان های انقلابی در این کشور است( آنچه در مورد وضع و موقعیت حزب الله در لبنان و وظیفه ی طبقه ی کارگر و احزاب کمونیست انقلابی این کشور گفته شد می تواند با تفاوت هایی در مورد گروه های متحجر نیابتی در کشورهایی مانند عراق تعمیم داده شود).
البته این تضادها یعنی تضاد اسرائیل با حزب الله و تضاد خلق لبنان با اسرائیل و تضاد خلق لبنان با حزب الله با هم تداخل می کنند و در این تداخل ها و به ویژه به نسبت چرخش تضادها، گاه لبه ی تیز حمله از یکی به دیگری چرخش می کند. اما این تداخل ها نباید مانع تشخیص درست تضادها و برخورد به هر تضاد معین و نوع موضع گیری اساسی طبقه ی کارگر در مورد مجموع آنها را ایجاد کند.
سوم: تضاد خلق ایران با حزب الله و جمهوری اسلامی 
اینجا مبارزه اساسا متوجه جمهوری اسلامی است که سازماندهی حزب الله و گروه های نیابتی به دستان او بوده است و از آن در خدمت سرکوب مبارزات انقلابی و مترقی خلق های لبنان و سوریه و ایران بهره برداری کرده و می کند. حزب الله و به همراه آن نیروهای نیابتی بدون جمهوری اسلامی نیروی قابل توجهی نیستند.
چهارم - تضاد طبقه ی کارگر و کشاورزان و طبقات میانی با جمهوری اسلامی
اینجا مبارزه با حکومت ولایت فقیه و خامنه ای و دفتر رهبری و سران مرتجع سپاه عمده است و اساس مبارزه بر جنبش توده ای انقلابی توده ها و در راس آنها طبقه ی کارگر و کشاورز و زحمتکشان و بر قراری دیکتاتوری انقلابی - دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر گذاشته می شود. تلاش برای گسترش و عمق یافتن و شدت گرفتن حملات جنبش انقلابی- دموکراتیک علیه خامنه ای و سران پاسدار و کلا طبقه ی حاکم خواه اصول گرا و خواه اصلاح طلبان حکومتی شریک در دولت کنونی، اساس است.
پنجم: تضاد بین جمهوری اسلامی و امپریالیست ها
در گذشته ما به گونه ای مفصل در مورد این تضاد نوشته ایم. وضع کنونی دو سوی این تضاد و شیوه های برخورد آنها با یکدیگر تا حدودی با گذشته فرق کرده است اما اکنون وضع به گونه ای نیست که این تضاد به شکل حادی طرح شده باشد و مثلا امپریالیست ها تجاوز و تغییر حکومت ولایت فقیه را در دستور کار خود قرار داده باشند.
در صورت شدت گرفتن این تضاد در کنار تضاد جمهوری اسلامی با دولت صهیونیستی اسرائیل یعنی دو تضادی که اساسا یک تضاد هستند، چرا که تضاد دولت صهونیستی اسرائیل با جمهوری اسلامی خیلی بیرون از تضاد امپریالیست های غربی با جمهوری اسلامی نیست، به آن خواهیم پرداخت.
موضع «شبه چپ» ترتسکیست و رویزیونیست در مورد این تضادها
در مورد تضاد میان دولت جنایتکار اسرائیل و به همراه آن امپریالیست های غربی از یک سو و  حزب الله و جمهوری اسلامی از سوی دیگر( و در کنار آن تضاد دولت اسرائیل و امپریالیست ها با جمهوری اسلامی به گونه ای جداگانه، که به علت تکامل نیافتن آن به مراحل بالاتر کمتر متوجه آن خواهیم بود)، سه موضع مهم در میان احزاب و سازمان ها موجود چپ و«شبه چپ» بروز کرده است.
یکم: ترتسکیست های حزب کمونیست کارگری و دیگر گروه های همسو
این ها یا کاملا همراه با دولت مرتجع اسرائیل و امپریالیست های غربی و سلطنت طلبان و غیره و صرفا علیه حزب الله و حکومت ارتجاعی ولایت فقیه( «سرمار در تهران است») هستند و یا  لبه ی تیز حمله ی خود را به روی حکومت ولایت فقیه می گذارند و دولت اسرائیل را آنچنان زیر ضرب نمی گیرند و اگر هم به این دولت( مثلا صهیونیستی بودن و یا...) و اشاره ای بکنند بیشتر برای رد گم کردن و فریب دادن است و نه مخالفت واقعی با متجاوزین و جانیان صهیونیست.
 در راس این جریان های حکمتی - ترتسکیسیت حزب کمونیست کارگری( حزب مزدوران«شبه چپ» سلطنت طلبان و امپریالیست ها) قرار دارد که بیخ دل مرتجعین سلطنت طلب و امپریالیست های غربی و دولت صهیونیست اسرائیل خوابیده اند.
سران مرتجع این حزب با پرچم کردن جنایت های حزب الله و جمهوری اسلامی، از دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست ها و سلطنت طلبان پشتیبانی می کنند و به این وسیله مراتب چاکری خود را نسبت به شاه پرستان و امپریالیست ها و دولت جنایتکار اسرائیل ابراز می دارند! این دارودسته ی مزدور از کشته شدن حسن نصرالله به وسیله ی دولت اسرائیل سراز پا نشناخته( بیانیه حزب کمونیست کارگری در مورد هلاکت حسن نصرالله – یکشنبه 8 مهر 1403) و گمان کرده بودند که اگر خود را همراه با شادی مردم از مرگ حسن نصرالله نشان دهند می توانند به گونه ای بین شادی مردم از مرگ این مرتجع و دولت صهیونیستی اسرائیل که وی را ترور کرده و خود این حزب و بنابراین سلطنت طلبان و امپریالیست های غربی که همه سوروسات راه انداخته بودند رابطه ای ترسیم کنند و به این ترتیب خود را همراه توده ها و توده ها را همراه خود و اسرائیل و سلطنت طلبان و امپریالیست ها نشان دهند. این حزب حکمتی-  ترتسکیستی منحط خود را به نفهمی در مورد این می زند که شادی مردم از مرگ نصرالله به معنای همراهی شان با دولت اسرائیل و سلطنت طلبان و امپریالیست ها نبوده بلکه صرفا محصور به این است که اولا حسن نصرالله رهبری سازمانی بود که در کشتار توده ها در سال های 88 و 96 و 98 و احتمالا 1401 به جمهوری اسلامی خدمت کرد، و دوما مرگ وی به گونه ای ضربه ای به تمامی کبکه و دبدبه ی جمهوری اسلامی است که برای این ها سرمایه گذاری کلان کرد، سرمایه گذاری هایی که ضمن هدر دادن ثروت کشور توده های مردم را به فلاکت کشانید. برای طبقه ی کارگر و توده ها مهم نیست که چه دولتی و برای چه حسن نصرالله را کشته، برای آنها این مهم است که حسن نصرالله کشته شده و اکنون آنها می توانند از مرگ یکی از دشمنان شان شادی کنند و این شادی را چون وجهی از مبارزه روانی و فرهنگی با جمهوری اسلامی و در راس اش خامنه ای و سران سپاه بینگارند. وجهی از مبارزه که به مبارزه ی سیاسی با این حکومت و سرنگونی آن خدمت می کند.
 شکی نیست که مبارزه با امپریالیست های غربی و دولت صهیونیست، متجاوز و اشغالگر اسرائیل و سلطنت طلبان یکی از وجوه مبارزه طبقه ی کارگر و توده ها با طبقات حاکم بوروکرات - کمپرادور حاکم است. بخشی از این مبارزه قطعا مبارزه با جریان های ترتسکیست است که مستقیم و غیرمستفیم مزدور امپریالیست ها و سلطنت طلبان در درون کشور هستند و عامل تخریب جنبش طبقه ی کارگر و خلق ایران.
دوم - رویزیونیست های توده ای- اکثریتی
موضع دیگر از آن رویزیونیست های توده ای و اکثریتی است که دفاع از« محور مقاومت» را در بوق و شیپور می کنند. این ها نیز بیخ دل حکومت ولایت فقیه و گروه های مرتجع «محور مقاومت» و در راس شان حزب الله و( در سطح جهانی روسیه و چین و کره شمالی و کوبا و ...) پناه گرفته و سفت و سخت جا خوش کرده اند.
این دریوزه گان و کاسه لیسان حکومت و به همراه آنها و در خط آنها فلان یا بهمان استاد دانشگاه مدعی سوسیالیست که مزد بگیر دانشگاه های داخلی و خدمتگزار حکومت ولایت فقیه و اصول گرایان هست با پنهان شدن پشت آرمان فلسطین، از حزب الله و در واقع از جمهوری اسلامی پشتیبانی کرده و به این وسیله مراتب بنده گی خود را به خامنه ای و سران سپاه و حکومت ولایت فقیه اعلام می کنند. این دارودسته ها امید دارند که مثلا خامنه ای به عنوان رهبر مبارزه ی ضد آمریکایی شان به همراه نوچه هایش یعنی«محور مقاومتی» ها پوزه ی آمریکا را به خاک بمالد و حضرات این میان برایش کف بزنند و هورا بکشند( کار دیگری که نمی توانند انجام دهند!)
 در مورد این دارودسته باید اشاره کنیم که برخی از رویزیونیست های هوادار«چپ نو» و «مارکسیسم غربی» و حضراتی که خود را «مارکسی»می نامند آب شان عموما با این گروه در یک جوی می رود، اما این دسته ها بیشتر رویزیونیست های غرب گرا هستند و نه مانند رویزیونیست های توده ای - اکثریتی روسیه گرا و یا چین گرا. به این ترتیب علیرغم همراهی اینان با رویزیونیست های روسیه پرست، بیشترشان و یا همه شان سربزنگاه جبهه ی روسیه پرستان و چین پرستان را رها کرده و به دارودسته ی ترتسکیست ها می پیوندند.
 سوم: احزاب حکمتیستی- ترتسکیستی 
اینها یکی و دو تا نیستند اما مواضع همه شان مانند هم است. این دارودسته ی شیاد برخلاف «حزب کمونیست کارگری» تلاش می کنند که یک خط تساوی بین امپریالیست ها ی غربی و دولت مرتجع اسرائیل از یک سو و حزب الله و جمهوری اسلامی از سوی دیگر بگذارند و بر خلاف حزب کمونیست کارگری هر دو طرف را در ظاهر بکوبند. اما پای عمل که می رسد حضرات همچون همکیشان ترتسکیست خود در حزب کمونیست کارگری در سوی امپریالیسم و دولت صهیونیستی اسرائیل و سلطنت طلبان می ایستند. امثال رحمان حسین زاده ترتسکیست پرمدعا و البته تهی و پوچ از زمره ی این دارودسته است.    
هرمز دامان
نیمه دوم مهر 1403

درباره شناخت(15)

 
درباره شناخت(15)
بخش دوم
ماتریالیسم و دیالکتیک شناخت
دیالکتیک و اکلکتیسم( پاره ی نخست)
 
«اکلکتیسم جایگزین دیالکتیک می شود؛ در مطبوعات رسمى سوسیال دمکراتیک زمان ما، این از عادى‌ترین و شایع ترین پدیده‌هایى است که در مورد مارکسیسم مشاهده می شود. یک چنین جایگزین نمودنى البته تازگى ندارد و حتى در تاریخ فلسفه کلاسیک یونان هم دیده شده است. وقتى بخواهند اپورتونیسم را بنام مارکسیسم جا بزنند بهترین راه براى فریب توده‌ها این است که اکلکتیسم به عنوان دیالکتیک وانمود شود، زیرا به این طریق رضایت خاطر کاذبى فراهم می شود و گویى همه اطراف و جوانب پروسه همه تمایلات تکامل، همه تأثیرات متضاد و غیره ملحوظ گشته است و حال آنکه این شیوه هیچ گونه نظریه انقلابى و جامعى براى پروسه تکامل اجتماعى به دست نمی دهد.»( لنین - دولت و انقلاب، مجموع آثاریک جلدی، ص524، تاکید از ماست)
 
اکلکتیسم یا التقاط گرایی چیست؟
اکلکتیسم  یعنی درهم آمیختن(یا چسب و وصل کردن) تکه هایی از جهان بینی ها و دیدگاه ها و نظرات گوناگون بدون پرنسیپ یا بدون تکیه به اندیشه ای استوار به ذات و اصول خویش. به معنای ساده تر وصل کردن و یا چسباندن پاره هایی از جهان بینی ها، دیدگاه ها و نظرات گوناگون بدون اینکه از خود دارای جهان بینی ای مستقل باشیم و ساختن جهان بینی و دیدگاه و نظری به اصطلاح تازه از طریق این وصل و چسب ها.
التقاط گرایی را می توان در دو حالت بررسی کرد: حالت ایستا و حالت پویا.
در حالت ایستا التقاط گرایی عبارت است از تجزیه ی جهان بینی ها و دیدگاه ها و نظرات به درست و نادرست و درهم کردن بی مبنای وجوهی که درست اند و یا درست پنداشته می شوند با یکدیگر و ساختن یک جهان بینی و دیدگاه و نظریه. این تجزیه کردن و پیوند زدن البته بسته گی به فردی دارد که تجزیه و انتخاب می کند و پیوند می زند.
بنیان اندیشه ای این نوع التقاط گرایی این است که باید همه ی جهان بینی ها را بررسی کرد و بخش های درست آنها را انتخاب کرد و بخش های نادرست آنها را دور انداخت.
در نقد این دیدگاه می توان گفت که این جهان بینی ها هر کدام بر پایه های معین فلسفی، اجتماعی و سیاسی و طبقاتی استوار است و نمی توان تکه ای از این و تکه ای از آن را به هم وصل کرد و یک جهان بینی و یا دیدگاه درست کرد.
برای نمونه عده ای که خود را مارکسیست و یا مارکسیست - لنینیست می دانند مارکس را با کانت و یا ماکس وبر و یا فروید و یا نیچه و امثال اینها مخلوط می کنند و اسم اش را می گذارند نوآوری در جهان بینی. این دیگر همه چیز هست جز مارکسیسم و یا مارکسیسم – لنینیسم! 
در حالت پویا، التقاط گرایی عبارت است از وصل کردن انتخابی بخش هایی از نظرات گوناگون و متضاد- نظراتی که ظاهرا بر مبنای یک جهان بینی به وجود می آیند- به یکدیگر بدون توجه به شرایط عینی واقعی.
در اینجا آنچه یک دیدگاه را رو می آورد پاسخی است که آن دیدگاه به شرایط عینی و واقعی می دهد. در شرایط عینی هر پدیده ی معین مثلا در حوزه ی اقتصاد یا سیاست و یا مبارزه ی طبقاتی تضادهای زیادی وجود دارند که در هر مرحله یکی از آنها عمده است و همین عمده، تعیین کننده ی سلسله مراتب تضادهای دیگر و پس و پیشی و بالا و پایینی آنها در آن مرحله است. آن تضادی(یا جنبه ای از واقعیت) که در واقعیت عمده است( و در هر واقعیتی جنبه ها بسیار زیادند)، تعیین کننده ی آن نوع برخورد و عملی است که باید عمده باشد. روشن است که هر نوع تشخیص این جنبه ی عمده و شیوه ی برخورد بر مبنای آن، نتایج معینی در عمل به بار می آورد که با دیگری متفاوت و یا متضاد است و به منافع طبقاتی معینی خدمت می کند.
اما یک درهم گرا به این واقعیت توجه ندارد و این که در آن شرایط معین چه مساله و جنبه و تضادی عمده است و باید به آن پاسخ داد و در جهت آن عمل کرد. یک التقاط گرا، نه تضاد عمده را می فهمد و نه نقشی که تضاد عمده در ایجاد سلسله مراتب تضادهای دیگر و پسی و پیشی اهمیت و نقش آنها در آن مرحله دارد. در مجادلات درون احزاب کمونیست کسانی که می خواهند در مبارزه ی دو خط و گرایش انقلابی و رفرمیستی( پرولتری و بورژوایی) بین دو صندلی بنشینند عموما از این گروه هستند. کمی از این جنبه و کمی از آن جنبه را برجسته می کنند و کمی از این سو و کمی هم از آن سو وام می گیرند و به هم وصل می کنند و یک نظریه ی میانه می سازند.
در شرایط کنونی ایران ما با احزاب و گروه هایی روبروییم که دیدگاه های گوناگون متضاد را به گونه ای ناشیانه به هم وصل می کنند و آن را به عنوان «سنتز» پیشرفته ی نظریه های متضاد وانمود می سازند. جریان هایی که نام خود را «گذارطلب» گذاشته اند و از «گذار» و «اصقلاب»( سنتز اصلاح و انقلاب!) و «ساختارشکنی» حرف می زنند از این زمره اند. روشن است که این ها ماهیتا رفرمیست هستند و ربطی به انقلاب و انقلابیون ندارند.   
اشاره ای به تاریخ التقاط گرایی( گزیده از دانشنامه ها و تاریخ های فلسفه)
اصطلاح اکلکتیسم از یونانی  (eklektikos)به معنای واقعی کلمه «انتخاب بهترین»، و از (eklektos)،«انتخاب، انتخاب» آمده است.
در تاریخ فلسفه التقاط برای اولین بار زمانی ثبت شد که به وسیله ی گروهی از فیلسوفان یونان و روم باستان انجام شد. فیلسوفانی که خود را به هیچ سیستم واقعی متصل نمی کردند، اما از بین باورهای فلسفی موجود، آموزه هایی را انتخاب می کردند که برای آنها معقول ترین به نظر می رسید. آنها از این مطالب جمع آوری شده سیستم جدید فلسفه خود را می ساختند.
پوتامو(یا پوتامون) اسکندریه - فیلسوف التقاطی بود که در دوران روم می زیست. به گفته لائرتیوس، او آموزه‌های برگرفته از مکاتب مختلف فلسفی (افلاطونی، مشاء، رواقی‌گری و غیره) را با دیدگاه‌های اصلی خود ترکیب کرد.
التقاطی های معروف در فلسفه یونان رواقیون پاناتیوس و پوزیدونیوس و آکادمیسین جدید کارنیادس و فیلو از لاریسا بودند. در میان رومیان، سیسرو کاملاً التقاطی بود، زیرا او آموزه های مشاء، رواقی و جدید آکادمیک را متحد کرد. جانشین فیلون و معلم سیسرون، آنتیوخوس از اسکالون، با تأثیرگذاری بر آکادمی شناخته می شود، به طوری که سرانجام از شک گرایی به التقاط گرایی منتقل شد. التقاطی دیگر شامل وارو و سنکا جوان بود.
یکی دیگر از التقاط گرایان کوئینتوس سکستیوس بزرگ(  (Quinti Sextii Patrisحدود پنجاه ق. م بود . سنکا مکرراً او را ستایش می کرد.
سکستیوس حداکثر در سال 70 قبل از میلاد به دنیا آمد. او یک مکتب فلسفی را پایه گذاری کرد که برخی از ویژگی های فیثاغورثی ها را با برخی دیگر از رواقیون ترکیب می کرد. و در نتیجه گاهی با یکی و گاهی با دیگری از آن فرقه ها طبقه بندی می شد.
به گفته Rošker و Suhadolnik، با وجود اینکه التقاط منشأ یونانی داشت، این اصطلاح به ندرت مورد استفاده قرار می گرفت و حتی توسط مورخان اندیشه یونانی بار منفی به آن داده می شد و آن را با توصیف تفکر ناپاک و غیراصیل مرتبط می دانستند.
محققانی مانند کلمنت اسکندریه معتقد بودند که التقاط در فلسفه یونان  سابقه طولانی دارد و اساس آن باور متافیزیکی و الهیاتی عمیق تر در مورد مطلق/خدا به عنوان منبع همه افکار شریف( از جمله نظام های مختلف فلسفی) است و همه بخش های حقیقت را می توان در میان آنها یافت.( تاکیدها از ماست)
دو دیدگاه در مورد التقاط گرایی
چنان که دیده می شود در تاریخ فلسفه دو دیدگاه در مورد التقاط گرایی وجود داشته است. نخستین بر آن است که اگر ما نظرات را به بخش های درست و نادرست تقسیم کنیم و بخش های درست آنها را انتخاب و بخش های نادرست آنها را به دور بیندازیم، دیدگاه درستی است. پس اکلکتیسم درست است.
روشن است که ما باید جهان بینی ها و نظرات گوناگون را بررسی و تجزیه و تحلیل کنیم و عناصر درست آنها را مورد استفاده قرار دهیم. اما صحبت اولا بر سر این است که چه درست و چه نادرست است و دوما این «استفاده» بر چه پایه ای و چگونه باید صورت گیرد.
دومین دیدگاه بر این است که اکلکتیسم برش بخش های جهان بینی یا دیدگاه های گوناگون و وصله آنها است( چسباندن چهل تکه به یکدیگر) و بنابراین نمی تواند یک دیدگاه اصیل و برخود ایستایی را ارائه دهد.
از دیدگاه مارکسیسم اکلکتیسم ضد دیالکتیک است. جانمایه ی دیالکتیک تحلیل مشخص از شرایط مشخص است و شرایط مشخص یعنی واقعیت در تمامی جنبه ها و همچنین به عنوان یک کل. التقاط گرایی دیدگاهی نادرست و ناتوان از پاسخ گویی به مسائل واقعی و عملی است.
پس آیا برخورد ما به طور کلی به جهان بینی ها گوناگون و یا نظرات گوناگون در هر مرحله ی معین چگونه باید باشد؟ 
مارکسیسم
مارکسیسم خود نمونه ای برجسته از چگونگی ترکیب( سنتز) نظرات گوناگون بر مبنای یک دیدگاه برخود ایستا و خودپو است.
هیچ کس فیلسوف، جامعه شناس، اقتصاددان و سیاستمدار و دانشمند و هنرمند از مادر زاده نمی شود. در دوران آموزش آنچه که برای یاد گرفتن موجود است یا از پیش آفرینش یافته و یا در حال آفرینش است. هر فرد در حال یادگیری در این فرایند«گذشته- حال» وارد می شود. مرحله ی نخست این فرایند تاثیرگرفتن و پذیرش و تقلید است. تاثیر و پذیرش و تقلید بخشی از فرایند آموزش است. در این فرایند، خلاقیت و آفرینش نو روندی نامحسوس و اساسا غیرعمده است.
از سوی دیگر در هر دوره ی معین با توجه به پیشرفت ها در تولید و مناسبات تولیدی و ساخت اقتصادی و سیاسی - فرهنگی جامعه و مبارزه ی طبقاتی نیروهای با منافع متضاد موجود و بروز نیروهای نوین تاریخی شرایط تغییر در«تاثیر و پذیرش و تقلید» پدید می آید و پذیرش و تقلید به نفع خلاقیت و آفرینش نوین تغییر می کنند.
این امر از یکسو امری تاریخی - جهانی و از سوی دیگر«واقعی(حقیقی)- ملی» است و خاص جامعه ای است که در آن نظریه ی نوین متولد می شود و از سوی سوم به شرایط ویژه ی زندگی، آموزش، توانایی و استعدادهای فرد یا گروهی از افرادی که اندیشه ی نوین( یا مجموعه ای از اندیشه های نوین) را می آفرینند بستگی دارد.
بر این پایه، پدیدآمدن جهانبینی مارکسیسم از یک سو تابع پیشرفت های تولیدی و سیاسی و فرهنگی جهانی - تاریخی است از سوی دیگر تابع شرایط واقعی خاص آلمان در نیمه ی دوم قرن نوزدهم و در ابعادی گسترده تر اروپا و از سوی سوم به مارکس و انگلس( به ویژه مارکس) و شرایط ویژه ی تربیتی و فرهنگی و زندگی شخصی و توانایی ها و استعدادهای آنها بر می گردد.
مارکس در دوره ی نخستین پرورش فکری خود زیر تاثیر بخش هایی از اندیشه ی هگل قرار داشت که بر فلسفه ی آلمان حاکم بود. او یک هگلی چپ بود. در اینجا مارکس هنوز آفرینشگر نشده بود. در مرحله ی بعدی مارکس( و انگلس)، فوئرباخی می شود، بی آنکه از آنچه از هگل پذیرفته به گونه ای کامل جدا گردد.
سپس مارکس فویرباخ (و هگل) را از دیدگاهی نوین مطالعه می کند( تزهایی درباره ی فویرباخ) در این جا دیگر نه آنچنان زیر تاثیر هگل است و نه آنچنان زیر تاثیر فوئرباخ. از اینجا به گفته ی انگلس «نطفه های نبوغ آسای جهان بینی نوین»( انگلس- فویرباخ و پایان فلسفه ی کلاسیک آلمان - پیشگفتار) شکل می گیرد. این «شکل گیری نطفه های جهان بینی نوین» همان نکته ای است که ما بالاتر از آن صحبت کردیم؛ یعنی برون خیزی یک فلسفه یا جهان بینی نوین و استوار شدن بر پایه های خود؛ رشد یک نظریه و جهان بینی نه بر پایه تاثیر صرف و یا تقلید و رونویسی از فلاسفه ی پیش از خود، بلکه بر مبنای انتقادی همه جانبه و عمیق از آن فلاسفه و عالی ترین مراحل تکامل فلسفی. تزهای فویرباخ مارکس تنها علیه ایرادات واشتباهات و کمبودهای فلسفی فویرباخ نیست بلکه از همان تز نخست ( و همچنین بیش از بقیه، تزهای دوم و سوم و چهارم و هشتم و یازدهم)علیه دیالکتیک هگل( نه تنها وجه ایده آلیستی آن بلکه در عین حال علیه وجه نظری آن که چنانکه مارکس در تزها می گوید «تمامی رموزی که تئوری را به سمت عرفان گمراه می سازد...» از آن بر می خیزد) و تمامی فلسفه ی پیش از خود نیز هست. در اینجا نه تنها مارکس یک دیالکتیسین ماتریالیست بلکه در عین حال یک «فعال انقلابی» و هوادار فعالیت «عملی - انتقادی» است. او پایه های تبدیل فلسفه ی نظری به فلسفه ای که نه مشغول غور در نظر حتی در مورد واقعیت اما جدا از عمل، بلکه وابسته به عمل یعنی عمل انقلابی است را بنیان می گذارد.
از اینجا دیگر جهان بینی جدید نه بر پایه ی تاثیرات مارکس از هگل و فوئرباخ، بلکه بر پایه ی خود یعنی اندیشه و جهان بینی مارکسیستی که نطفه اش شکل گرفته، رشد می کند. مارکس سوسیالیسم فرانسه را بر پایه ی اندیشه ی ماتریالیستی - دیالکتیکی و ماتریالیسم تاریخی که کل آن کشف شده به وسیله ی مارکس( و انگلس) است، مطالعه می کند و سوسیالیسم نوین را پایه گذاری می کند. وی سپس اقتصاد سیاسی بورژوایی انگلستان را بر مبنای اندیشه ی ماتریالیستی- دیالکتیکی و ماتریالیسم تاریخی و نیز سوسیالیسم خود مطالعه می کند و اقتصاد سیاسی مارکسیستی را پدید می آورد.
این جهان بینی آفرینش یافته به وسیله ی مارکس و انگلس است و نه وصل کردن هگل و فوئرباخ به یکدیگر و وصل کردن این ها به سوسیالیسم فرانسه و سپس اقتصاد سیاسی بورژوایی انگلستان. روشن است که اگر عناصر دیالکتیکی فلسفه ی هگل و ماتریالیستی  فلسفه ی فوئرباخ به طور بی مسلکانه ای به یکدیگر وصل گردند جهان بینی مارکسیستی تولید نمی کنند، بلکه  همان جهان بینی بورژوایی را تولید می کنند. به گفته ی انگلس در فوئرباخ و پایان فلسفه ی کلاسیک آلمان«... به هنگام تلاشی مکتب هگلی، خط مشی دیگری هم پدید آمد و این تنها خط مشی ای است که واقعا ثمراتی به بار آورده است. این خط مشی اساسا با نام مارکس  همراه است.»( بخش 4)  
به طور کلی تفاوت اساسی میان نظریه ی التقاط و آفرینش نو در این است که در التقاط همه چیز به همان تاثیر و پذیرش و تقلید، نخست بدون از خود دارای اندیشه بودن و یا استفاده برای بنیان گذاری اندیشه ای نوین و دوم انتخاب جنبه های متضاد واقعیت پیش رو و همچنین نظرات متضاد و ترکیب آنها با یکدیگر بدون توجه به زمان و مکان محدود می شود، در حالی که در تاثیر و آفرینش وضع به جمع آوری اطلاعات و باورها و یا بررسی نظرات و انتخاب از میان آنها پایان نمی یابد بلکه تحقیق و تفحص عمیق و تاریخی و مشخص صورت می گیرد و تمامی اندیشه ها در بوته ی آزمایش های نظری و عملی قرار می گیرند و اندیشه ی نوین بر پایه ی آزمون علمی و آزمون عملی ساخته می شود.   
نظریه ی دیالکتیکی بر این است که آنچه مارکسیسم نقادانه از فلسفه ی آلمان، سوسیالیسم فرانسه و اقتصاد سیاسی انگلستان می گیرد به وسیله ی مارکس( وانگلس)به شکل یک جهان بینی و اندیشه ی نوین آفرینش می یابد. در این راستا، ایدئولوژی آلمانی نخستین بیان منظم و سیستماتیک این جهان بینی و اندیشه ی نوین است.
مساله اساسی این است: اندیشه ی نوین و منطبق با تکامل اجتماعی( یعنی ایجاد شرایط نوین در ساخت های اقتصادی- سیاسی و بروز نیروهای نوین تاریخی) همه ی دیدگاه های گذشته را تجزیه و تحلیل می کند و با بازگشایی شان در خود به دفع و جذب آنها می پردازد. این جذب و دفع باید بر بنیان هایی بر خود استوار یا بر مبنای شکل گیری نطفه ی نو و رشد آن یعنی آفرینش اندیشه ای نوین و گسترش آن به دیگر زمینه ها صورت گیرد و نه تکرار طوطی وار جنبه های خوب جهان بینی ها و دیدگاه های گذشته. این عبارت است از تجزیه نظرات به درست و نادرست و سنتز دیالکتیکی وجوه درست در یک نظریه ی نوین بر مبنای تکامل واقعیت و عمل اجتماعی.
م - دامون
مهر 1403