دد منشی، کراهت و پستی حکومت خامنه ای، قوه قضائیه و نیروهای سرکوبش را قطعا پایانی خواهد بود!

دد منشی، کراهت و پستی حکومت خامنه ای، قوه قضائیه و نیروهای سرکوبش را قطعا پایانی خواهد بود!

جناح حاکم جمهوری اسلامی، یعنی جناحی که بخش اصلی قدرت، سرمایه، زمین و تمامی منابع ملی  را در دستان خود متمرکز کرده، و علیرغم پاره کردن حنجره اش علیه امپریالیسم، خود نزدیک ترین پیوندهای اقتصادی با امپریالیستها را دارد، با تمامی ارگانهای سرکوب  خود در مقابل طبقه کارگر و تمامی  زحمتکشان شهر و روستای ایران صف آرایی کرده و به هر گونه تلاش آنان برای گرفتن ابتدایی ترین حقوق انسانی  حمله ور میشود؛ و آخوندهای قوه قضائیه اش در پیوند با سرمایه داران، که بیشترشان از خود همین جناح حاکم و آقازاده هایشان هستند، آنها را به عقب مانده ترین و وحشیانه ترین شکلهای ممکن  مجازات محکوم میکنند.

 این حکومتگران زبون و حقیر که  شکست های خود در انتخابات ها را به سادگی بر نمیتابند، بدنبال هر شکست یا نیمچه شکستی از جناح مقابل،  در پی انتقام گیری از مردم و تحقیر آنها هستند. اگر پس از خرداد سال 76 کشتار روشنفکران رادیکال، ملی و مترقی را با شدت ادامه دادند، اینک رو به سوی شلاق زدن کارگران ستمدیده و رنج کشیده و دیگر طبقات بویژه جوانان روی آورده اند. و باز این گونه کارها را از ترس واکنش توده ها، نه در مراکز اصلی کشور و شهرهای بزرگ، بلکه بزدلانه و با حقارت هر چه تمامتر در نقاط  دور افتاده و در استانها ی محروم و میان خلقها (اینک میان خلق ترک) انجام میدهند.

احکام کارگران آق دره یعنی جریمه، زندان و  در راس آنها شلاق زدن احکام و اعمالی است که برای زهر چشم گرفتن از کارگران و باصطلاح عبرت سایرین صورت میگیرد؛ تا هم دل حضرات از تحقیر زحمتکشان خنک شود و هم  کارگران و خلق را باشد که پیشتر نروند و سر جای خود بنشینند. صدور چنین احکام و انجام چنین مجازات هایی را  تنها از  خونخواران و وحشیانی از قرون و اعصار گذشته بر آمده، میتوان انتظار داشت. این مال پرستان و قدرت پرستان که دزدان بزرگی همچون احمدی نژاد و دیگر نوچه های اختلاس گر و رانت خوار میلیاردی اش براحتی و بی هیچ مجازاتی میانشان میگردند، چنان بر توده های زحمتکش و بی حقوق یورش میآورند که گویی اینها برده های زرخرید آنها هستند و هیچ فردایی نیز در پس امروز نخواهد بود و طبقه کارگر و توده های خلق براحتی این اعمال را تحمل خواهند کرد و به آنها و جایگاه  مذهبی دروغینشان تمکین خواهند نمود. آنان گمان میکنند که این گونه مجازات ها و این گونه رفتارها میتواند کوچکترین سستی در اراده طبقه کارگر و زحمتکشان و تمامی خلقهای ایران ایجاد کند. آنان متوجه نیستند که هر کجا چنین بی شعورانه  و احمقانه بتازند، بناچار باید در جایی دیگر پس نشینند.

طبقه کارگر و تمامی زحمتکشان ایران در شهرها و روستاها باید با دقت هر چه تمامتر به این اعمال بنگرند. آنان باید بدانند که چوب محروم بودن از هرگونه ابزاری برای مبارزه را میخورند. آنان باید پی برند که تنها با ایجاد تشکلات صنفی و سیاسی، سندیکاها و اتحادیه های کارگری سراسری خود و بالاخره با ایجاد حزب انقلابی خود، حزب کمونیست، میتوانند چنین حملاتی علیه خود را به ضد خود تبدیل کنند و به نبردی واقعی و همه جانبه برای کسب قدرت سیاسی دست زنند.

جمعی از مائوئیستهای ایران

  خرداد95