متن کامل نامه فائزه هاشمی

متن کامل نامه فائزه هاشمی از داخل زندان اوین به این شرح است:

 روزی یکی از مدیران زندان پرسید از مواضعت کوتاه آمده‌ای؟ گفتم نه، حکومت همان است و حتی در این ۲ سال بدتر نیز شده است، بنابراین دلیلی برای کوتاه آمدن وجود ندارد، ولی مشاهداتم در زندان حالم را از هر مبارزه‌ای به هم می‌زند، مانده‌ام بر سر دوراهی، و اما چرا؟

قبل از شروع به بیان موضوع اصلی، لازم است گفته شود که این سطور را با اشک و آه می‌نویسم و یکی از سخت‌ترین تصمیمات در طول زندگی ۶۰ ساله‌ام می‌باشد، بعد از ۲۲ ماه همراهی و گوشزد و گفتن و هشدار و ندیدن نتیجه، برای بیان حقیقت و آگاهی عمومی که از ویژگی‌های شاید خوب و شاید بدم باشد راهی جز نوشتن و انتشار برایم نمانده. حق مردم است که واقعیت را بدانند.

آزادی بیان، آزادی عقیده، رفع تبعیض‌های جنسیتی و عقیدتی، مقابله با ظلم و دیکتاتوری، عدالت، شفافیت، پاسخگویی، صداقت و حق‌گویی، انتخابات آزاد و دموکراسی آرمان‌هایی بود که دهه‌ها (از ۱۳۷۰) مرا زیر ضربات گروه‌های فشار (انصار و حزب‌اله، بسیج، لباس شخصی‌ها، سعید تاجیک‌ها) قرار داد. به بازپرسی‌ها و دادگاه‌ها (۱۲ پرونده) کشاند و در نهایت یک بار در ۱۳۹۱ و بار دوم مهر ۱۴۰۳ راهی زندان کرد.(با ۵ نوبت محکومیت جمعاً حدود ۱۲ سال)

زندان اوین، بند زنان سیاسی، همجواری با مبارزین نام آشنا، خاطرات خوب و بد، تلخ و شیرین، باورهای مشترک و گاهاً در عمل متفاوت. در کلام عالی و در عمل خالی، نظریه‌پردازانی از درون تهی. دیکتاتورهای کوچکی که آنچه را که سال‌ها با آن مبارزه کرده‌اند بر سر هم‌بندی‌های خود می‌آورند. هم‌بندیانی که کمتر یارای نقد کردن و یا ایستادن در مقابل آنها را دارند که در این صورت تنگ‌نظری‌ها، تهمت‌ها، پرونده‌سازی‌ها، هتاکی‌ها، حذف و طردها، تخریب شخصیت‌ها و گاهاً ضرباتی را نوش جان می‌کنند. به عبارت دیگر هم‌بندی (بخوانید گروه فشار داخل بند) هم‌بندی را می‌پاید، برای او تعیین تکلیف و خط قرمز مشخص می‌کند، آزادی او را سلب می‌کند، به او انگ و تهمت می‌زند، او را تهدید می‌کند، آرای او را دور می‌ریزد، ضرب و شتم نثارش می‌کند، فضای وحشت و خفقان می‌آفریند. چرا؟ چون با او همراه نشده، یا نقدی بر او وارد کرده و پا روی سلطه و اقتدار او نهاده. و عجیب‌تر سکوت یا همراهی و ادامه‌ی دوستی برخی دیگر از مشاهیر در بند با این اندک سلطه‌گران است.

و  بارها پرسیده‌ام چگونه است که می‌شود با این افراد همراه شد ولی با مستبدین در کشور نه؟ یعنی هم چوب را بخوریم و هم پیاز را، هم در زندان باشیم و هم با دیکتاتور سازش کنیم؟ چرا کور و کر شدیم؟

وضعیت به گونه‌ای است که جز زندانیان ریشه‌دار و یا قدیمی، جدیدالورودها (بالای ۹۰%) در کمتر از حداکثر یک هفته، البته اگر ماندگار شوند، شوکه و مبهوت و پشیمان که این‌ها بودند چهره‌هایی که آرزوی دیدارشان را داشتیم؟ چه فکر می‌کردیم و چه دیدیم؟ چگونه از چاله به چاه افتادیم؟ و در آرزوی خلاصی و پی‌گرفتن زندگی و پشت سر را نگاه نکردن. می‌گویند در زندان که قدرتی ندارند این‌گونه‌اند، وای اگر قدرتی بگیرند. متأسفانه و شوربختانه راضی می‌شوند به شرایط موجود حاکمان و در انتظار و در تلاش برای آزادی، با وثیقه و یا بی وثیقه آزاد می‌شوند و غیر از مواردی انگشت شمار دیگر خبری در صحنه مبارزات سیاسی و جتماعی از آنها نمی‌‌شنویم.

برای من که در سال ۱۳۹۱ نیز در زندان بودم، در مقایسه با این دوره چنین شرایطی به ابتذال کشیدن مبارزه است. در آن سال چپ‌ها و پادشاهی‌خواهان را نداشتیم. می‌گویند برخی از چپ‌ها هرجا و هر زمان که تعدادشان زیاد می‌شود، باند تشکیل می‌دهند، دسته‌جمعی به دیگران تهاجم می‌کنند، از خطاهای هم حمایت می‌کنند و دیگران را به خاک سیاه می‌نشانند.(به یاد بیاوریم وضعیت حکومت کمونیست‌ها را در کشورهای اروپای شرقی و شوروی سابق و کشورهایی در قاره آمریکا که فروپاشیدند از فساد و دیکتاتوری و فقر و همچنین کره شمالی و ونزوئلای امروزی را). مردان زندانی نیز تجربه‌های مشابهی دارند. متأسفانه برخی مدافعین حقوق بشر زندانی نیز به این‌ها پیوسته‌اند. انگاری تقسیم کار کرده‌اند در سلطه بر دیگران ولی با نقش‌های متفاوت. وضعیتی که در اپوزیسیون در داخل و خارج کشور و در فضای مجازی نیز مشاهده می‌شود. برای برخی از این مبارزین زندان مکانی است که با آن شخصیت و اعتبار و شهرت کسب کرده و می‌کنند. فقط بودن در زندان برایشان ارزش است و عملا در تعارض با آرمان‌های سابق خود روزگار سپری می‌کنند.

و اما بعضی نمونه‌ها از این رفتارهای فاشیستی که ذکر همه آن مثنوی هفتاد من کاغذ می‌شود:

۱. در جلسه عمومیِ بند موضوعی رأی می‌آورد بر خلاف نظر این افراد که در اقلیت بوده‌اند. جلسه تمام نشده با داد و ایجاد فضای همراه با وحشت و ارعاب به این رأی‌گیری اعتراض و آن را باطل می‌کنند.

می‌گویند چون ما سال‌ها در زندان بوده و هزینه زیادی داده‌ایم، نمی‌‌شود افراد جدید تصمیمات قدیمی‌ها را کنار بگذارند، چنین حقی ندارند.(مقایسه کنید با سماجت و مقاومت و برخورد حکومت در پاسخ ندادن به مطالبات نسل‌های جدید و اکثریت جامعه از جمله در مورد حجاب اجباری و تغییرناپذیری تبعیض‌های جنسیتی و عقیدتی و گاهاً نژادی)

۲. نسبت به افراد غیرهمراه با خود و یا منتقد خود با انگ‌های نادرستی چون مزدور، دارای مأموریت، آدم‌فروش، جاسوس، حکومتی، کارمند دولت در اینجا و ... وارد شده و مشابه گروه‌های فشار با ایجاد فضای وحشت و خفقان سعی در ساکت کردن آنها کرده و بعضاً موفق هم می‌شوند. (مقایسه کنید با عملکرد حکومت در استفاده از عناوین اتهامی چون تبلیغ علیه نظام، اجتماع و تبانی، اقدام علیه امنیت ملی، توهین به مقدسات، توهین به رهبری و به تبع آن احضارها و دادگاه‌ها و زندان‌ها و اخراج‌ها و تعلیق‌ها و مصادره‌ها و ... برای ساکت کردن مخالفین و منتقدین و درس عبرت برای سایرین.)

۳. با ایجاد هیاهو و فحاشی و شعار مانع رأی دادن برخی از زندانیان در انتخابات ریاست جمهوری اخیر شدند. از ۸ صبح تا ۱۲ شب روز جمعه در راهروی منتهی به درب خروجی بند نشستند، هم‌بندی‌های‌شان را چون مأموران امنیتی پاییدند و اجازه عبور ندادند. فضا به قدری خوفناک بود که زندانبانان نیز جرأت باز کردن درب برای عبور رأی دهندگان را نداشتند و این ۸ نفر نتوانستند رأی بدهند. (مقایسه کنید با مهندسی انتخابات‌ها در کشور توسط حکومتی‌ها.)

۴. برخی از زندانیان به دلیل نگرانی از طرد و تنها و تهدید شدن در محیط بسته زندان و بدون تمایل قلبی با برنامه‌های اعتراضی زندانیان همراهی می‌کنند. (مقایسه کنید با شرکت بعضی شهروندان در انتخابات‌ها و راهپیمایی‌های ۲۲ بهمن و روز قدس و شرکت در نماز جمعه و ... از ترس از دست دادن موقعیت کاری و قطع شدن یارانه‌ها و عدم پذیرش در آزمون‌های استخدامی و ...)

۵. خبرسازی از طریق انتشار اخبار مبالغه‌آمیز و نادرست درباره افراد و وقایع داخل زندان. در فرهنگ لغات آنها ممنوع‌الملاقاتی یعنی تبدیل یک جلسه ملاقات حضوری به ملاقات کابینی. عدم دسترسی به پزشک یعنی ویزیت شدن زندانی دو هفته یکبار توسط پزشک زنان، دو نوبت یا بیشتر سونوگرافی در دوران حاملگی، چک شدن فشار و قند و ... چندبار در هفته و حضور پرستار در موارد ضروری. تغذیه نامناسب یعنی در اختیار داشتن مواد غذایی خام ماهانه از جمله لبنیات و حبوبات و برنج و ... و دریافت ناهار و شام آماده بصورت روزانه با هزینه زندان و امکان خرید روزانه از فروشگاه کوچک زندان و خریدهای هفتگی از بیرون با خرج از جیب خود. دفاع از خود یعنی حمله. بدنی کبود یعنی یک نقطه سرخ شده به اندازه حداکثر ۲ در ۲ سانتی‌متر.

در صورت اعتراض به این نحوه نادرست خبررسانی، متهم می‌شوی به انجام مأموریت حکومتی برای عادی‌سازی ظلم و شرایط زندان و یا شنیدن این عبارات: آنچه ما می‌گوییم درست است و هر کسی غیر از این، این عبارات را معنا کند گُه خورده است و متعاقباً دریافت بارانی از حملات و تخریب‌ها و تهدیدها. (مقایسه کنید با مطالب خلاف رسانه‌ها و مقامات حکومتی در هر رویداد و اتفاقی و جرم‌انگاری و برخوردهای قضایی برای کسانی که غیر از آن را بگویند.)

۶. پیشنهاد مناظره و گفتگوی آزاد در جمع هم‌بندیان را با هدف آسیب‌شناسی این شرایط و بازگشت به اخلاقیات، به جای پچ پچ‌های بی‌اثر در تخت‌ها و فضای خصوصی به دو نفر از این جمع ارایه کردم. هدفم عمومی شدن نقدها، آزادی بیان و امید به اصلاح بود. جواب شنیدم فعلاً اولویت، پرداختن به مقابله با احکام اعدام‌ها است، مناظره رد شد و نفر دوم نیز بی‌جواب گذاشت. (مقایسه کنید با جمله “لحظه حساس کنونی” که همیشه سلاحی در دست حکومت برای امنیتی کردن بیشتر فضا و سرکوب بیشتر منتقدین و مخالفین و باز نکردن فضای سیاسی است.)

با در نظر داشتن دو نکته:

الف- فضای کوچک زندان با ۶۵ زندانی در قیاس با کشور وسیع ایران با ۹۰ میلیون جمعیت.

ب- ابزارِ نداشته در زندان در قیاس با حکومتی که تمام و کمال همه ابزارهای قلدری و ستمگری را در اختیار دارد.

قضاوت را به شما می‌سپارم آیا تفاوتی بین مستبدین حکومتی و فاشیست‌های بند در تحمیل عقاید خود بر دیگران، محدود کردن آزادی‌ها، وجود باندها و نگاه خودی و غیرخودی، خودمحوری و ایجاد سلطه و حفظ آن با هر وسیله‌ای و ترفندی وجود دارد؟

و در خاتمه

 - در این زندان آموختم که ما مبارزین طبلی توخالی و دیکتاتورهای حقیری بیش نیستیم. سرود آزادی و عدالت می‌خوانیم و در چرخه زندگی، ستم را بازتولید می‌کنیم. از دموکراسی و فرهیختگی می‌گوییم ولی با زبانی سرکوبگر و طردکننده دیگری باز تولید سلطه و استبداد را رقم می‌زنیم.

- در این زندان آموختم سال ها و حتی دهه‌ها تا نهادینه شدن دموکراسی در خود بعنوان پیش‌نیاز اصلاح جامعه و حکومت فاصله داریم.

- در این زندان آموختم که در کنار حقیقت بودن، حتی در زندان و در بین مبارزین راه آزادی هزینه گزافی دارد.

- در این زندان بیشتر آموختم تنها راه رسیدن به آزادی و عدالت و برقراری یک حکمرانی خوب، اصلاحات و به ویژه اصلاحات ساختاری است.

با سخنی از بزرگان نوشته خود را به پایان می‌برم با امید به اصلاح و عبرت و درس گرفتن: “بزرگترین استعداد یک دیکتاتور، قدرتش در فاسد کردن است و بزرگترین شانس یک دیکتاتور این است که مشتاقان فاسد شدن کم نیستند حتی در زندان سیاسی و در بین مبارزین راه آزادی” و بالاخره “زبان سرخ سر سبز می‌دهد بر باد”.

دختر عمویم که به تعبیر خواب‌هایش باور جدی دارد، چندی پیش در خواب دیده که در زندان توسط هم‌بندی‌ها کشته می‌شوم. از ما گفتن بود، خود دانید.

فائزه‌هاشمی

شهریور ۱۴۰۳

زندان اوین

به مناسبت سالگرد خیزش دموکراتیک«زن، زندگی، آزادی»(5 بخش پایانی )

 
 
وضع جناح های مسلط بر حکومت
نگاهی به تفاوت وضع کنونی حکومت خامنه ای با سال گذشته دو تغییر مهم را نشان می دهد. نخستین تغییرجایگزینی دولت پزشکیان که مخدوم خامنه ای و دم و دستگاه های اطلاعاتی و نظامی و ... می باشد به جای دولت رئیسی ایضا مخدوم خامنه ای است که به مدت سه سال سرکار بود. این تفاوت نشانگر اتحاد نسبی و موقتی جناح های حاکم اصول گرا و اصلاح طلبان حکومتی است گرچه این اتحاد نسبی نافی تضادهای موجود میان آنها و شدت یافتن دوباره ی آنها در آینده ی دور و نزدیک نیست.

در مورد اصلاح طلبان حکومتی باید گفت که این ها دارودسته هایی بوده و هستند که از جنبش دی ماه 96 به این سو، علیه جنبش خلق مبارزه کرده و با تمامی وجود خواهان حفظ نظام کنونی( اکنون دیگر باید گفت حفظ ولایت فقیه) بوده اند. از کارگزاران سازندگی و جریان عدالت و توسعه و محمد خاتمی و بهزاد و نبوی و عارف ... گرفته تا مشتی مزدور به اصطلاح تئوریسین مانندعباس عبدی و احمد زیدآبادی و نوچه ی رفسنجانی صادق زیبا کلام .
پیش از این البته بین این اصلاح طلبان حکومتی با هسته ی سخت قدرت و رئیس آن خامنه ای علیه جنبش توده ها اتحاد وجود داشت، اما به دلیل رانده شدن اصلاح طلبان حکومتی از تمامی دستگاه دولتی و به بازی گرفته نشدن آنان پس از دولت دوم روحانی، این اتحاد  نمی توانست خود را در وجوه عملی نشان دهد. با این حال اصلاح طلبان حکومتی در مقابل خیزش های انقلابی و به ویژه «زن، زندگی، آزادی» ایستاده و در مقابله با آن به تبلیغ و ترویج دست زدند و به احتمال قوی بخش هایی از آنها مزدورانی همچون عباس عبدی و زید آبادی و ...در تمامی فرایند این جنبش ها و خیزش های اخیر مشاوره هایی به سازمان های اطلاعاتی و سپاه پاسداران در مورد شیوه های سرکوب جنبش داده اند.
اما پس از پایان دولت روحانی و و در سه سال دولت رئیسی اینان در قدرت سیاسی سهیم نبوده و به همین دلیل جدا از همراهی با خامنه ای در تمامی سرکوب ها، همواره خواهان جایگاه در طبقه ی حاکم و نقش عملی در قدرت بوده و برای آن تلاش می کردند. این امری است که پس از خیزش «زن، زندگی، آزادی» و کشته شدن رئیسی و تغییر تاکتیک خامنه ای  از دولت یکدست و جوان حزب اللهی  به دولت «وفاق ملی» دست داد.
اکنون می توان گفت اصلاح طلبان حکومتی همراه با باند خامنه ای و جریان های اصول گرایی مانند قالیباف و جلیلی در یک جبهه و علیه جنبش خلق ردیف شده اند. وجود این اتحاد نسبی بین طبقه ی حاکمی که دچار تضادهای زیادی شده بود و هست نخستین تفاوت وضعیت کنونی با چند سال گذشته است.
تغییر دوم بر می گردد به وظایفی که خامنه ای آن را بین جناح های حاکم تقسیم کرده است. خامنه ای تمامی ارکان های قدرت سیاسی و اطلاعاتی و نظامی و فرهنگی و حقوقی و روابط خارجی و غیره را در دست باند خود نگه داشته و بخش اقتصاد را که وی اعلام کرد مهم ترین مساله ی حکومت است به مابقی دولت پزشکیان سپرده است و وی را مسئول «جراحی اقتصادی» کرده است.
به این ترتیب بخش اصلی قدرت حاکمه تمامی قوای سرکوب را در دست خود نگه داشته و بخش اقتصاد را حداقل در ظاهر به اصلاح طلبان حکومتی سپرده است. در دولت رئیسی تقسیم کار به این شکل نبود و همه ی امور در دست خود خامنه ای و دفترش بود.
با توجه به این وضع حتی اگر اصلاح طلبان حکومتی برنامه های مستقلی برای بیرون آوردن حکومت از بن بست یعنی امری که خود را در آن حرفه ای و کارآمد می بینند(دولت را به دست ما بدهید تا ببینید چگونه معجزه کرده و جنبش توده ها را به عقب رانده و شرایط را به نفع حکومت تغییر خواهیم داد!) و تغییر وضعیت اقتصادی به نفع قدرت گیری بیشتر جناح خود داشته باشند اما چگونگی تقسیم قدرت و روابط درونی جناح ها و باندهای حاکم این امکان را به آنها نمی دهد در جهت چنین برنامه هایی گام هایی جدی و اساسی بردارند.
برای نمونه باز سازی روابط با غرب و برداشتن تحریم ها و امکان فروش نفت و ورود سرمایه های خارجی به ایران و...در دست آنها نیست. اموری که می تواند از یک سو به بهتر شدن موقعیت لایه های اصلاح طلبان حکومتی کمک کند و از سوی دیگر مسکنی به بحران اقتصادی کنونی تزریق کرده و احتمالا برای مدتی اوج گیری بیشتر آن و در نتیجه برآمد جنبش توده ها را به عقب اندازد.
و یا مثلا آنها نخواهند توانست فسادی ساختاری که تمامی دم و دستگاه های نظامی و قضایی و قانونگذاری و اجرایی و غیره را دربر گرفته است از میان بردارند. این فساد را نمی توان با دولت« وفاق ملی» که طبعا بوی «وفاق با فساد ملی» هم از آن به مشام می رسد از بین برد. توجه کنیم که سلامی فرمانده سپاه به پزشکیان می گوید که شما پروژ ه های اقتصادی را به ما یعنی سپاه و قرارگاه خاتم الانبیاء بسپارید و پزشکیان می گوید ما و شما نداریم همه یکی هستیم. و اما سپردن پروژه های اقتصادی به سپاه یعنی تداوم وضع کنونی و تداوم فساد. چرا که سپاه یکی از مراکز اصلی فساد است.
به این ترتیب با توجه به وضعیت کنونی سیاسی کشور و علیرغم اتحاد نسبی بخش هایی از جناح های اصول گرا با اصلاح طلبان حکومتی و تشکیل دولت «وفاق ملی» امور به سمتی نمی رود که بتواند مسائل و مشکلات طبقاتی را که همه علیه این وضعیت اقتصادی و سیاسی و فرهنگی در حال مبارزه هستند حل کند.
نتیجه ای که به دست می آید بدتر شدن وضعیت اقتصادی و سیاسی کشور و تداوم تمامی جنبش هایی و به ویژه جنبش های کارگران و کشاورزان و دیگر زحمتکشانی است که در بخش های گذشته بر شمردیم. به عبارت دیگر مبارزه ی طبقاتی جاری در ایران می تواند پیش رود و شکفته تر و تکامل یافته تر از سال های گذشته شود.

خامنه ای و پاسداران اش و پزشکیان و دارودسته اش نمی توانند مراکز مبارزه و انقلاب را خاموش کنند!
نگاهی به جنبش های بیست و اندی ساله ی اخیر نشان می دهد که کانون ها و مراکز مبارزه از همان آغاز و به همین شکل کنونی خود وجود نداشته اند بلکه به مرور و طی مبارزات جسته و گریخته ایجاد شده و از تک و توک بودن و البته زیر سرکوب های شدید به وضع فعلی خود رسیده اند. یعنی نه رو به کم شدن و نه رو به شکل های پایین تر مبارزه و نه به سوی رویه های ملایم تر بلکه برعکس رو به شمار بیشتری یافتن و رو به شکل های عالی تر مبارزه و رو به رویه ها و خواست های رادیکال تر یافتن سیر کرده اند. به بیانی دیگر تمامی طبقات خلق و لایه های درون آنها کم یا بیش فعال شده و تقریبا اکثریت به اتفاق آنها در این که جمهوری اسلامی باید برود و باید آن را سرنگون کرد به نظر واحدی رسیده اند و نیز اشکال مبارزه را ارتقاء داده اند.
 البته اکثریت مردم در سراسر ایران طی سال های1376 تا 1380 بارها به حکومت نه گفتند و نیز همین وضع در سال 1388 با یک نه بزرگ پدید آمد اما وضع به گونه ای نبود که به این گستره مراکز استوار اعتراض و مبارزه پدید آید. در عین حال در جنبش های سراسری دی ماه 96 و آبان 98 جنبش با این که سراسری بود مدت زمان زیادی به درازا نکشید و به ایجاد چنین مراکزی منجر نشد. مراکزی که در عین حال چنین تداوم یابند و چنین به رادیکالیسم بگرایند و چنین خواست شان سرنگونی جمهوری اسلامی باشد.
روشن است که در کنار این جنبش ها و به مرور برخی تشکل های  کارگری همچون سندیکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه و سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه و همچنین شورای هماهنگی  تشکل های صنفی فرهنگیان شکل گرفتند و مبارزات صنفی خویش را پیش بردند. اما اینها نه همه ی این کانون های کنونی بودند و نه خواست های آنها در آن برهه ها خواست های کنونی شان بود.
 به واقع پس از آبان 98 است که کانون های تازه یکی پس از دیگری شکل می گیرند و این ها همه در خیزش انقلابی نوین رو می آیند و نیز شمارشان بیشتر و بیشتر و خود شکوفاتر و پربرگ تر می گردند. طبقات و لایه های بیشتری از طبقات در مبارزات شرکت می کنند و مراکز و کانون های بسیاری از مبارزه شکل می گیرند.
بر مبنای آنچه گذشته است و نیز وضع کنونی و تلاش های عموما بی نتیجه و یا کم نتیجه ی سرکوب های حقیرانه خامنه ای و سران پاسدارش می توان این گونه پیش بینی کرد که در مبارزات آینده، نه تنها این کانون ها خاموش نمی شوند بلکه مرتب گسترش یافته و شکوفاتر شده و جوانب تازه ای نیز پیدا می کنند و نیز رادیکالیسم بسیار ژرف تر و اشکال شدیدتری از مبارزه در پیش می گیرند.
گسترش اعتصابات کارگران صنعتی

و اما با توجه به جوش و خروش کارگران صنعتی و اعتصاب های پی در پی در رشته ها و کارخانه های صنعتی می توان گفت که در چشم انداز پیش رو برجسته شده مبارزات طبقه ی کارگر بیش از گذشته به چشم می آید. در صورتی که این امر رخ دهد و طبقه ی کارگر به مرکز ثقل جنبش های جاری تبدیل شود، شرایط تغییر کرده و بدون تردید گام هایی بزرگ در اتحاد صفوف خلق و پیشروی جنبش و انقلاب برای سرنگونی حکومت ولایت فقیه برداشته خواهد شد.

هرمز دامان

25 شهریور 1403

     
      
 
 

 

 

به مناسبت سالگرد خیزش دموکراتیک«زن، زندگی، آزادی»(4)

 

 

وضعیت طبقات خلق و گروه های اجتماعی و پیشروی ها در مبارزه ی ضداستبدادی و آزادیخواهانه

 

 

سه -  زنان، دانشجویان، هنرمندان، زندانیان سیاسی، خلق های زیرستم و...

 زنان
در خیزش« زن، زندگی، آزادی»و مبارزاتی که ادامه ی آن به شمار می آید، این دختران و زنان بوده و هستند که نقش پیشگام را داشته اند و کماکان از کانون های فعال جنبش به شمار آمده و می آیند. جدا از برنامه هایی که حکومت برای  سرکوب مبارزات زنان و تحمیل حجاب اجباری پیش می برد که در هر گام آن با مقاومت و مبارزه ی دختران و زنان دلیر ایران روبروست، بازداشت، شکنجه، زندانی کردن، تبعید و کشتن دختران و زنان مبارز جزو سیاست های سرکوب هر روزه حکومت برای خاموش کردن این کانون پیشرو و پرتحرک است.
اکنون و در دوسالگی جنبش مهسا می توان گفت که زنان تا حدودی و به ویژه در تهران مساله ی آزادی پوشش را تحقق داده اند. سخنان خامنه ای در مورد «واجب شرعی و سیاسی» بودن حجاب تبدیل به مشتی حرافی بی خاصیت شده که نهایتا برای سرگرم کردن عده ای مسخ شده حزب اللهی می تواند به کار آید. البته خامنه ای و دارودسته اش با گشت های خود کماکان فشار را بر روی زنان گذاشته اند و تلاش می کنند با خشونت خود را فعال مایشا و همه کاره نشان دهند اما روشن است که محدوده و بُرد این گشت ها محدود است. این بال و پر زدن موجودی در زمینه ای است که در آن نزدیک به مرگ است.
ضعف اساسی جنبش زنان نخست نبود سازمان واحد سراسری متشکل از تمامی تشکل های بزرگ و کوچک موجود است. فقدان این سازمان مانع از برنامه ریزی برای حرکت گام به گام و متحد است. در وضعیت فعلی ضمن مبارزه با حجاب اجباری و تحکیم سنگر آزادی پوشش باید روشن باشد که خواست بعدی زنان چیست و از چه شرایط و یا رخدادهایی باید استفاده کرد تا بتوان خواست را عمومی و  توده ای کرد. در اینجا به ویژه خواست هایی می تواند در دستور روز قرار گیرد و به مبارزه برای آزادی پوشش افزون گردد که امکان تحقق شان در همین شرایط موجود است( استادیوم ها، پارک ها، دوچرخه سواری... و نیز برخی خواست های حقوقی به ویژه هنگامی که سلب می شوند و سوژه ای برای طرح عینی شان پدید می آید) و می توان پیرامون آن مبارزه ای همه جانبه و عملی راه انداخت و جنبش را به پیش برد و تکامل داد. این امر باید در کنار طرح خواست های استراتژیک جنبش دموکراتیک زنان و ترویج و تبلیغ آنها صورت گیرد. خواست هایی که تنها با سرنگونی حکومت مرتجع کنونی و برقراری یک حکومت دموکراتیک خلق ممکن است.
دومین ضعف جنبش زنان بافت کنونی آن است. بافت طبقاتی محرک و هادی این جنبش را عمدتا لایه های میانی و مرفه جامعه تشکیل می دهند و این در حالی است که اگر از مناطقی مانند کردستان بگذریم که سیاسی ترین بخش ایران بوده است و دختران و زنان متعلق به همه ی طبقات خلق  از همان سال آغازین انقلاب 57 و بیش از چهل سال است که درگیر سیاست هستند، زنان کارگر و کشاورز و زحمتکش نقشی اساسی و ملموس در جنبش زنان نداشته و ندارند.
سومین ضعف جنبش زنان نبود یک استراتژی انقلابی روشن است. جنبش زنان برای چه مبارزه می کند؟ جمهوری دموکراتیک خلق به رهبری طبقه ی کارگر و یا جمهوری دموکراتیک بورژوایی( که اساسا در ایران شدنی هم نیست)؟ برای جامعه ی سرمایه داری و دموکراسی لیبرالی سرمایه دارانه و یا برای جامعه ی سوسیالیستی و دموکراسی انقلابی کارگری ؟ این پرسشی کلیدی است و چگونگی پاسخ به آن در این است که رهبری جنبش زنان و بافت اجتماعی زنان از کدام طبقات تشکیل شده است.
دانشجویان و دانش آموزان
دانشجویان از کانون های اصلی مبارزه و انقلاب بوده و هستند. از جانب حکومت سرکوب دانشگاه و دانشجو در بیست و پنج سال اخیر مداوما تداوم داشته است. حکومت همواره تلاش کرده تا سکوت کاملی بر دانشگاه حاکم کند که جز زمانی کوتاه موفق به آن نشده است.
اکنون نیز جدا از بازداشت و شکنجه و زندان کردن و ربودن و کشتن دانشجویان به انواع محدودیت ها و محرومیت ها برای دانشجویان دختر و پسر دست می زند تا شاید موفق شود همان سکوت را بر دانشگاه حاکم کند.
در مورد دانش آموزان این بیشتر در یکی دو سال اخیر است که جنبشی با هویت مستقل آنان برآمد کرده و سرکوب شدیدی نیز بر آنها اعمال شده است که آخرین آن حملات شیمیایی به مدارس بوده است.
هنرمندان
یکی دیگر از کانون های مهم مبارزه هنرمندان(و به همراه آنان ورزشکاران)بوده اند. اکثریت هنرمندان و به نسبت های گوناگون در مبارزات شرکت کرده و هم خود نقش پیشرویی داشته و هم با حرکت های توده ای همراهی کرده اند. در خیزش ژینا هنر و هنرمند صدای توده ها و تجلی آمال و آرزوها و آرمان های آنها شد.
همچنان که با خیزش«زن، زندگی، آزادی» جهشی در مبارزات دختران و زنان و جوانان به وجود آمد با این خیزش جهشی نیز در جهت گیری و گرایش های هنرمندان به وجود آمد. به واقع با این خیزش بخشی از هنرمندان به ویژه هنرمندان زن گامی بزرگ در گسست از اصلاح طلبان فریبکار و بی خاصیت حکومتی برداشتند و گامی بزرگ و به پیش در پیوند با توده های مردم گذاشتند و در متن خیزش انقلابی- دموکراتیک قرار گرفتند. در جنبش مهسا دیگر هنرمند صرفا مقامی و موقعیتی فرهنگی نبود که بر فراز توده ها بوده و توده ها صرفا دنباله روی این مقام ها و موقعیت ها باشند. هنرمند جزیی از توده ها و معترضی میان آنها و در عین حال  پیشرویی مبارز میان آنها بود که احساس می کرد او هم در برداشتن بار حکومت ارتجاعی ولایت فقیه نقشی و وزنی دارد. امری که به این شکل حتی در انقلاب 57 دیده نشده بود. از این نظر شاید و در چارچوب های معینی بتوان جنبش هنرمندان پیشرو ایران را با کنش انقلابی هنرمندان فرانسه در جنبش  مه 1968 قیاس کرد( درآن جنبش گرایش چپ حاکم بود در جنبش هنرمندان ایران عموما گرایش دموکراتیک و انقلابی - دموکراتیک حاکم بوده است). در آن جنبش نیز هنرمندان به توده ها پیوستند و جزیی از ساز و کار مبارزه ی آنها شدند.

به این ترتیب بخش پیشروی هنرمندان این اندیشه های خشک و دگم را کنار گذاشتند که هنرمند باید صرفا هنرمند باشد و در حوزه ی خودش کار ویژه ی خودش را انجام دهد. یعنی صرفا هنرمند باشد و نه عصیانگری و مبارزی و انقلابی ای میان توده ها. این اندیشه بعضا از جانب برخی هنرمندان ادا شد. از جمله مژگان شجریان که می گفت از هنرمندان نخواهیم به میان توده ها آمده و در گردهمایی ها و راهپیمایی های آنها شرکت کنند. وظیفه ی هنرمند صرفا کار در حوزه ی هنری است و هنرمند با کار هنری اش در جنبش شرکت می کند و همراهی وی با توده ها صرفا از طریق هنرش می باشد. این درک عقب مانده و لیبرالی از نقش هنر و هنرمند پرده ای بر روی حقایق تاریخی می کشد. بسیاری هنرمندان از این رو تجربه اندوخته و هنرمند شدند که بیشترین روابط را با توده ها داشته و در مبارزات آنها خواه پیش از ارتقاء به مقام یک هنرمند و خواه پس از آن شرکت کردند.     
سرکوب و خفه کردن این کانون یکی از مهم ترین وجوه سرکوب کنونی را تشکیل می دهد چرا که هنرمندان به ویژه هنرمندان فعال در سینما مشهوراند و به دلیل شهرت خویش نقش تاثیر گذاری به روی دوستداران شان دارند. حکومت بکتاش آبتین هنرمند متعهد و سپس هنرمندان دیگری مانند کیومرٍ پوراحمد و داریوش مهرجویی وهمسرش و نیز دو سینماگر در حوزه ی فیلم کوتاه را به قتل رساند و بسیاری را بازداشت و شکنجه و زندانی کرد و بسیار محدودیت ها به وجود آورد تا این جنبش را خفه کند. اما وضع برعکس آنچه شد که می پنداشتند و هنرمندان بیشتری به رادیکالیسم و پیوند با توده های مردم گراییدند. آخرین شکل سرکوب برای تسلیم کردن هنرمندان، بیرون کشیدن نمایش خانگی از دست هنرمندان مستقل و سپردن آن به صدا و سیما مبلغ سیاست های سرکوب و رواج دهنده ی خرافات و سازمان فاسد و دزد است. این سرکوب ها در کل جز اینکه ناراضیان را بیشتر و جریان رادیکال را میان هنرمندان تقویت کند نتیجه ای نخواهد داشت.
زندانیان سیاسی
همین نقش را زندانیان سیاسی از زن و مرد کارگر و معلم و حقوقدان و هنرمند ایفا کرده اند. آنها مشوق مردم به مقاومت و تداوم مبارزه بوده و شور و شوق زیادی ایجاد کرده و هر باره موجب گردیده اند که فشار و سرکوب  حکومت بر آنها چند برابر گردد و بهای سنگین تری بپردازند. 

در یکی دو سال اخیر نقش زندانیان سیاسی به ویژه زنان زندانی بسیار بیش از پیش شده است و زندان صدای جامعه و زندانیان سیاسی زن و مرد( به ویژه زنان) هدایت گر و هادی مبارزات تمامی توده های درگیر در مبارزه توده ها و ایستاده گی آنها گشته اند. مبارزات این پیشروان خاموش نشدنی و همچون خاری در گلوی دستگاه های امنیتی و قضایی است. این است که به صدور احکام اعدام دست می زنند. این است که برای زندانیان مداوما پرونده سازی می کنند و پرونده های تازه ای به راه می اندازند و به مدت زندان آنها می افزایند. این است که شکنجه ها را بیشتر می کنند و... 

گذشته از این بیهوده نیست که مشتی«اصلاح طلب» حکومتی که خیال برشان داشته که مثلا  خیلی دانا و سیاست مدار و استراتژ و  برنامه ریز هستند و می دانند چگونه از پس جنبش توده ها بر آیند و کاری را که از عهده ی اصول گرایان برنیامده  آنها پیش برند، این نوچه های آماده به خدمت در رکاب خامنه ای و دستگاه های اطلاعاتی و سران پاسدار یعنی ضدانقلابیونی مانند عباس عبدی و احمد زیدآبادی برای نامه ی اخیر فائزه هاشمی با نام «زندان در زندان» که در سالگرد خیزش سترگ«زن، زندگی، آزادی» همین خیزش انقلابی و همین زندانیان عموما دموکرات و چپ را هدف گرفته است چنین بُل گرفته و دم تکان می دهند و هل هله ی«شجاعت، شجاعت» به راه می اندازند.( در مورد این نامه و مواضع سرشار از حب و بغض فائزه هاشمی نسبت به زندانیان مبارز زن، تخریب استراتژیک زندانیان سیاسی و ضدیت با نفس مبارزه ی مترقی و انقلابی و نقش و وظیفه ی احتمالی این نامه در آزادی وی- همچون نقش شرکت کروبی در انتخابات در برداشتن حصر- پس از سالگرد خیزش ژینا خواهیم نوشت).

خبرنگاران و تحصیل کرده های پیشرو
لایه های تحصیل کرده ی  دموکرات و  ترقی خواه و مبارز( جدا از هنرمندان و یا ورزشکاران آگاه) خواه به شکل انفرادی و در روزنامه ها و مجلات و یا فضای مجازی نقش همیشگی خود را در افشاگری و طرح مسائل جنبش و بحث در مورد آنها و بالا بردن سطح آگاهی و اتحاد و سازماندهی مردم بیش از پیش اجرا کرده و از کانون های مهم جنبش بوده اند. آنها به شدت زیر ضرب حکومت بوده و بسیاری از ایشان بازداشت و شکنجه و زندانی شده و یا همچون دانشجویان در گوشه و کنار ایران ربوده و به قتل رسیده اند.
وکلای مبارز و استادان دانشگاه 
از میان مهم ترین بخش ها در مبارزات طبقه ی متوسط باید از وکلای مبارز نام برد. آنها به واقع جنگ تمام عیار حقوقی را با دستگاه قضایی و اطلاعاتی پیش برده و هم از موکلین خود دفاع کرده و هم مداوما در مورد پرونده ها برای مردم افشاگری کرده اند و خود در کنار موکلین شان بازداشت و زندانی شده اند. احضار بیش از صد وکیل به دادگاه برای دادن تعهد به جمهوری اسلامی آخرین شکل سرکوب این لایه های مبارز بوده است.
همین مساله برای استادان مبارز دانشگاه ها که با سیاست های سرکوب دانشجویان مخالفت و از دانشجویان دفاع کرده اند کم یا زیاد رخ داده است.
خانواده های جانباخته گان - مادران و زنان و مردان
 دختران و زنان تنها در یک جنبش عمومی نقش ندارند و نیز مبارزات خود را تنها جمعی پیش نمی برند، بلکه هر کدام هنگامی دختر و مادر و خواهر و همسر جانباخته و یا آسیب دیده ی مبارزات می شوند تبدیل به یک کانون فردی مبارزه می گردند که جمع زیادی را پیرامون خود به حرکت در می آورند. شمار زیادی از این کانون ها اکنون به وجود آمده است. مادران جانباخته گان از سال ها 60 گرفته تا آبان 98 و اکنون مبارزات نه ماه اخیر که دست در دست یکدیگر داده جنبش را زنده نگه داشته و پیش می برند یک نمونه ی است. نمونه ی برجسته دیگر زنانی چون منیر مولایی مادر کیان و آتش شاکرمی و نیز الهام افکاری خواهر جانباخته نوید افکاری است. ماه منیر و آتش و الهام پرچم مبارزه را در دست گرفته و به این ترتیب شعله ی جنبش را در میان زنان و در میان توده های منطقه و خلق ایران فروزان نگه داشته اند.
همچنین است مردانی که چنین نقشی را داشته و دارند از جمله پدر مهسا امینی و پدر پویا بختیاری و یا برادران زندانی جانباخته ی مبارزات نوید افکاری که سال هاست نقش چنین کانونی را اجرا می کنند. سرکوب این خانواده های مبارز و این زنان شجاع و فداکار تاثیری ندارد جز اینکه خانواده ها و زنان و مردان دیگری را نیز به مبارزات کشانده و از آنها قهرمان بسازد.
خلق کرد و بلوچ
از آغاز دور نوین مبارزات توده ها، خلق های کرد و بلوچ دو کانون مهم مبارزات آزادیخواهانه ی جاری بوده اند. برای همین هم حکومت چماق سرکوب شدید را مداوما بر بالای این دو خلق نگه داشته است. بخش مهمی از این سرکوب، اعدام مبارزان سیاسی و حتی زندانیان عادی این دو خلق است که خواه در این دو منطقه و خواه در مناطق دیگر تداوم یافته است. چنانکه پیش از آن، در هفته ی گذشته نیز حکومتیان هیمن مصطفایی یک جوان مبارز کرد دیگر را که جمهوری اسلامی 12 سال در زندان نگه داشته بود اعدام کردند.  
خلق های کرد و بلوچ اما بیدهایی نیستند که از این بادها بلرزد. چهل سال در کردستان کشتند و نتیجه جنبش بزرگ خلق کرد، جنبش ژینای کرد و ایران شد. باز سرکوب کنند و بکشند جنبشی والاتر پدید خواهد آمد.
و اما جنبش مردم بلوچ:
بلوچ های ما برای نخستین بار در تاریخ مبارزات توانستند یک جنبش توده ای گسترده و ژرف را سامان دهند که حدود یک سال پر شکوه را پشت سر گذاشت و کماکان هم ادامه دارد. خلق بلوچ اینک بیش از پیش خود را بازیافته و نیز همبستگی تمامی خلق ایران را با خود عمیقا احساس می کند.  

هرمز دامان

23 شهریور 1403

 

 

به مناسبت سالگرد خیزش دموکراتیک«زن، زندگی، آزادی»(3)

 

 

وضعیت طبقات خلق و گروه های اجتماعی و پیشروی ها در مبارزه ی ضداستبدادی و آزادیخواهانه

 

 

یک - کارگران و کشاورزان و زحمتکشان شهری

کارگران

نخستین مرکز ثقل جنبش انقلابی- دموکراتیک جاری، مبارزات طبقه ی کارگر به ویژه کارگران صنعتی ایران است. بخش هایی از طبقه ی کارگر تشکل ها و سندیکاها و شوراهایی( گرچه نه کاملا ایده آل) دارند که از طریق آنها مبارزات خود را پیش می برند و این جدا از این است که کارگران به گونه ای انفرادی در مبارزات شرکت داشته و به زندان می افتند و کشته و یا اعدام می شوند.

طی سال گذشته اعتصابات اقتصادی طبقه ی کارگر گسترش یافته است. در این گسترش جدا از مبارزات کارگران ماشین سازی اراک و تبریز دو اعتصاب بیش از همه به چشم می خورد: یکی اعتصاب کارگران صنعت نفت و دیگری واگن سازی پارس. اعتصاب کارگران واگن سازی پارس به راهپیمایی در خیابان ها و شعارها علیه مسئولین کشیده شده است.

چنانچه مسائل اساسی اقتصادی طبقه ی کارگر حل نشود که سیاست های پزشکیان مزدور نشان می دهد نه تنها حل نخواهد شد بلکه بدتر هم خواهد شد، همچون چند سال اخیر که مبارزه بیش از گذشته به رشته ها و  کارخانه های کلیدی در شهرهای صنعتی( خوزستان، اراک، اصفهان، تبریز و ...)گسترش یافته، مبارزه ی اقتصادی جاری به کارگران دیگر کارخانه های کلیدی در شهرهای صنعتی ایران سرایت خواهد کرد و ما شاهد طبقه ی کارگری یکپارچه تر خواهیم بود.( آنچه در مورد مبارزه ی کارگران گفته می شود به شکلی مبارزات بازنشسته گان را در بر می گیرد).

مشکلات اساسی جنبش طبقه ی کارگر در شرایط کنونی عبارت است از:

یکم، مبارزه ی صرفا اقتصادی این طبقه و وجود مرز و حائلی فولادین در تبدیل آن به مبارزه ی سیاسی؛ حائلی که باید شکسته شود و مرزی که باید برداشته شود. روشن است که نقش سرکوب حکومت که مبارزه ی اقتصادی را بر نمی تابد چه برسد به مبارزه ی سیاسی در ایجاد این حائل بسیار زیاد است و چنانکه دیده می شود برای اعتصاب اقتصادی هزار انگ می زنند وای به اعتصاب سیاسی! اما این حائل پس از به وجود آمدن پس و پیش ها و مانورهایی در جنبش کارگری و  دیگر جنبش ها و تغییر موازنه و تعادل میان قوای خلق و ضدخلق شکسته خواهد شد.

دوم، نداشتن اتحاد لازم میان رشته ها، کارخانه ها و کارگاه ها در دست زدن هماهنگ به اعتصاب برای خواست های اقتصادی؛ برای نمونه و در قیاس با جنبش و مبارزه ی فرهنگیان و اکنون پرستاران که به سرعت سراسری شدند طبقه ی کارگر مشکلات زیادی برای اعتصابات سراسری دارد.

سوم، نداشتن تشکیلات صنفی؛  تمامی رشته ها و کارخانه های صنعتی نیاز به سازمان های صنفی دارند که از حقوق کارگران دفاع کنند: سندیکا و اتحادیه و شورا و انجمن و ... 

چهارم، نبود خطوط قرمز برای اعتصاب های صنفی و اقتصادی که در شرایط کنونی که مبارزه در حال گسترش و رشد است می توان و باید آن را جزو شرایط پایان اعتصاب و برگشت به کار جدا از تحقق و یا عدم تحقق خواست هاشان قرار داد. بازداشت و زندانی کردن کارگرانی که جرم شان اعتراض به مزد کار، روز کار و شرایط کار و کلا خواست های معیشتی است یکی از این خطوط قرمز است.    

 در مورد چگونگی برخورد حکومت با مبارزات طبقه ی کارگر شکی نیست که نمی تواند بُرایی دهه های پیش را داشته باشد. این امر جدا از این که نشان می دهد تضادها میان جناح ها و باندهای حاکم بیش از پیش شده است، نشان این نیز هست که ترس و وحشت از گسترش اعتصابات و به ویژه در چرخشی و جهشی، تبدیل آنها به اعتصابات سراسری سیاسی خامنه ای و طبقه ی حاکم را فرا گرفته است. 

طبق معمول شیوه های سرکوب حکومت عبارتند از حمله به گردهمایی ها و راهپییمایی ها و  بازداشت و محاکمه و زندانی کردن تعداد بیشتری از کارگران که همه نشان داده اند بی نتیجه بوده و مانع از گسترش و عمق یابی جنبش کارگران نشده است.

در کل باید گفت طبقه ی کارگر تنها زمانی «طبقه ی کارگر» می شود که به آگاهی انقلابی کمونیستی مجهز گشته و برای سوسیالیسم و کمونیسم مبارزه کند. در غیر این صورت طبقه ای زحمتکش که گردن به  استثمار و ستم گذاشته و آنها را طبیعی و ابدی تصور می کند باقی خواهد ماند.

نگاهی به سرانجام مبارزه ی کارگران لهستان علیه سرمایه داری دولتی در لهستان که یکی از اقدامات شان کلیسا رفتن شده بود یعنی در بهترین حالت مبارزه با رویزیونیسم مسلط و سرمایه داری دولتی از دیدگاه لیبرالی و دولت سرمایه داری « رقابت آزاد» نوع غربی به خوبی نشان می دهد که طبقه ی کارگر بدون آگاهی انقلابی - کمونیستی جز یک طبقه پذیرنده ی ستم و استثمار و برده گی نیست. از آن همه مبارزه برای آزادی طبقه ی کارگر لهستان از قید استثمار و ستم چه مانده است؟ تنها این که طبقه ی کارگر با چه دیدگاه هایی نباید با سرمایه داری مبارزه کند. یعنی تجربه ای که وجوه درس آموزی از جنبه های منفی اش بیش از جنبه های مثبت آن که عمدتا در مبارزه با سرمایه داری دولتی رویزیونیستی است، می باشد.

کشاورزان

مبارزات کشاورزان و پیگیری خواست هاشان نیز که تا کنون عموما پیرامون مساله ی آب بوده است کانونی برای ادامه خیزش به وجود آورده است. این مبارزات در اصفهان و خوزستان و چهارمحال بختیاری بیش از بقیه ی نقاط هویت مستقل و تحرک با نام کشاورزان و زارعین و ... داشته است و در همین نقاط به ویژه اصفهان و خوزستان نیز بیشترین سرکوب ها علیه کشاورزان و زارعین صورت گرفته است. جز این مناطق، جنبش در روستاهای بیشتر نقاط کشور در همراهی با شهرها عمل کرده و هویت مستقل طبقاتی دهقانی نداشته است.

در مورد مناطقی مانند کردستان و یا بلوچستان باید گفت که در دوره ی کنونی تمامی طبقات خلقی در این مناطق( کارگران، کشاورزان، لایه های گوناگون طبقات میانی) گونه ای اتحاد بر سر مساله ی ملی داشته و بنابراین مبارزات بین طبقات معینی با حکومت و نماینده گان آن در این مناطق برجسته نشده و تا حدودی جنبه ی غیرعمده پیدا کرده است.

 مشکل اساسی هم طبقه ی کارگر و هم کشاورز گسترش نیافتن مبارزه به تمامی و یا اکثریت این دو طبقه است. و این در حالی است که اگر اکثریت این دو طبقه نه به گونه ای انفرادی و در مبارزات شهرهای بزرگ و کوچک بلکه همچون طبقه در مبارزات می بودند از یک سو جنبش و خیزش کنونی می توانست به یک انقلاب واقعی و توده ای تبدیل شود و از سوی دیگر تصویر روشن تری از جنبش انقلابی و آینده آن به وجود آمده و امکانات پیروزی استراتژیک مبارزات در چشم انداز ظاهر گردد.

فرهنگیان

فرهنگیان ایران به دلیل شرایط هولناکی که جمهوری اسلامی بر تمامی جوانب زندگی شان حاکم کرده است، یکی از پرجنب و جوش ترین جنبش ها را ایجاد کرده و بر بستر آن یکی از پابرجاترین تشکل ها را سازمان داده اند. مبارزات آنها علیرغم سرکوب ها و زندان ها و اخراج ها طی سال گذشته ادامه داشته و با توجه به شرایط کنونی کشور ادامه خواهد یافت.

پرستاران

 در کنار فرهنگیان اکنون پرستاران زحمتکش هستند که رو در روی حکومت اعتصاب بزرگ و تاریخی خود را سازمان داده و به ابراز خواست های خود دست زده اند. آنها اعتصاب خود را به مدت یک ماه است ادامه داده اند. اعتصاب پرستاران با پشتیبانی گسترده ی کارگران و فرهنگیان و دیگر لایه ها و طبقات خلق روبرو شده است. یکی از مهم ترین دستاورده های پرستاران ایجاد شورای سازماندهی اعتراضات آنها می باشد.

یک ملاحظه در مورد اعتصابات کارگران

به نظر تمامی رشته های سراسری از این مزیت برخوردارند که اعتصابی متحد و سراسری را سازمان دهند. در میان کارگران برخی از رشته ها دارای همچون نفت دارای این ویژگی هستند. در موارد دیگر یا باید فشارهای اقتصادی کارگران را به مبارزه بکشاند و گونه ای همزمانی و در پی آن اتحاد در اعتصابات پدید آورد و یا بخش های پیشرو تر حرکت کرده و محرک دیگر بخش ها شده آنها را به دنبال خود بکشاند و یا فضای عمومی جامعه به سوی یک نقطه جوش حرکت کرده و موجب روان شدن اعتصاب های کارگری شود.

 

دو- کسبه و بازاریان

یکی از فرازهای جنبش «زن، زندگی، آزادی» اعتصاب سه روز سراسری کسبه و بازاریان بود. کسبه و بازاریان با این اعتصاب خود به همراهی با خلق پرداختند و در گردهمایی های خود خامنه ای و سران سپاه و بسیج را مورد حمله قرار دادند. فشار این وحشیان به سان دیگر طبقات خلق به روی کسبه و بازاریان نیز بسیار زیاد بوده است. جدا از تضادهای خاص کسبه و بازاریان با خامنه ای و سران سپاه و اینک مزدورانی مانند پزشکیان و اصلاح طلبان حکومتی، بحران ادامه دار اقتصادی و ایجاد یک توده ی شاغل کارگر و کشاورز و فرهنگی و پرستار و غیره اما ناتوان از مصرف، به روی کسب و کار بازاریان و کسبه جزء اثر گذاشته و کار و کسب آنان را به رکود باز هم بیشتر خواهد کشاند. با توجه به مخارج کسبه و بازاریان برای ادامه ی کار این رکود سطح زندگی آنان را پایین آورده و بخش هایی از آنها را درون طبقه ی کارگر خواهد انداخت. در حال حاضر بازاریان و کسبه به جز در مناطقی مانند کردستان و بلوچستان که دارای ابتکار و خلاقیت هستند بیشتر دنباله روی جنبش ها و خیزش های عمومی هستند.   

 هرمز دامان

22 شهریور 1403

به مناسبت سالگرد خیزش دموکراتیک«زن، زندگی، آزادی»(2)

 

بخش هایی که در پی خواهد آمد با استفاده از نوشته های گروه و مقالات گذشته و به ویژه مقاله ی

«طبقات و لایه ها و بخش ها و کانون های خیزش انقلابی

و جنگ ترکیبی بی حاصل خامنه ای علیه جنبش توده ها»(تیرماه 1402)

نگاشته شده و تا حدودی به روز شده ی آن مقاله ها است.

 

نیرو و زور خلق و تحمیل عقب نشینی به خامنه ای

سیاست خامنه ای و سران پاسدارش در قبال جنبش خلق عموما تهاجمی و ضرب و شتم و کشت و کشتار خیابانی و شکنجه و زندان طولانی و اعدام  بوده است. کاربرد این سیاست تهاجمی البته و به این سبب که قدرت و نیروی حکومت عمدتا در همین نیروهای سرکوب اش نهفته است، از موضع قدرت نیست بلکه از موضع ضعف و ناتوانی و بیچاره گی است. با این حال، آنها زمانی به موضع دفاعی و عقب نشینی درمی غلتند که نیرو و زور جنبش خلق بر آنها چربیده و مجبورشان کرده به عقب نشینی تن دهند. به عبارت دیگر عقب نشینی به آنها تحمیل شده است.

یکی از سیاست های محوری آنها این بوده که به محض این که توانستند بر آن جنبشی که آن را خطرناک ترین برای خود به شمار آورده اند برتری یابند به سرعت تمرکز خود را بر جنبش ها و یا نقاطی گذاشته اند که جنبش در آنها پیشروی کرده بود و به اصطلاح از دست شان در رفته بود و برای همین تلاش کرده اند تا در آن نقاط نیز سیاست تهاجمی در پیش گرفته و جنبش خلق را به عقب برانند.

 طی جنبش مهسا نیز آنان آشکارا از همین سیاست سخن راندند. آنها گفتند ما نیروی خود را پراکنده نمی کنیم و به همه ی جهات جنبش خلق یورش نمی بریم بلکه نخست به آن که عمده تر است ضربه می زنیم و سرکوب اش می کنیم سپس به سراغ آنهایی که غیرعمده ترند می رویم و آنها را نیز سرکوب می کنیم.

اما این سیاست در چارچوب یک مبارزه ی بزرگ از جانب خلق که در حال گسترش و رشد و تکامل است جواب نمی دهد و عملا به این شکل در می آید که آنها به مراکزی می چسبند که اگر آنها را از دست دهند شکست های سنگین تری خواهند خورد و قافیه های بیشتری را خواهند باخت.

روشن است که زمانی که  آنها نیروی خود را بر روی وجه عمده ی پیشروی جنبش می گذارند مثلا در خیزش بزرگ ژینا به روی اشکال خیابانی نبرد که در عین حال شکل عمده ی مبارزه و پیشروی جنبش زنان و جنبش خلق بود، جنبش در بخش های دیگر و در اشکال غیرعمده ی خود  به پیش می رود و این موجب می شود که این بخش ها نیروی بیشتری کسب کنند. به این ترتیب ممکن است که زمانی که سنبه ی حکومت پر زور باشد(مثلا سال های 60) این سیاست که ما اولا عمده را می کوبیم و بعد سراغ غیرعمده می رویم جواب دهد اما هنگامی که برعکس بوده و جنبش خلق پر زور باشد یا به سوی پرزورتر شدن پیش رود وضع به میل حکومتیان پیش نمی رود و اوضاع در هر چرخش تکاملی بیشتر از دست شان خارج خواهد شد.

چشم انداز کلی پیشروی ها و عقب نشینی ها

از سوی دیگر مبارزه ی توده ها و تقابل حکومت با آنها یک چشم انداز کلی دارد. این چشم انداز کلی و صحنه ی نبرد و چیده شدن نیروها و مقایسه ی آن با پیش از آن است که نشان می دهد که در مجموع کدام نیروی پیشروی و کدام نیرو عقب نشینی کرده است.

هنگامی که خیزش مهسا در مهم ترین شکل خود یعنی نبرد خیابانی شکست خورد و تن به عقب نشینی داد گرچه این عقب نشینی نسبت به خواست های خیزش در آن مرحله ی خیزش، عقب نشینی بود اما این عقب نشینی در مجموع مبارزه یعنی مبارزه ی تمامی طبقات خلقی به عنوان یک کل و نیز تمامی اشکال مبارزه ی این طبقات خلقی، معنای عقب نشینی نداشت. جنبش زنان در عین بیرون آمدن از شکل خیابانی مبارزه در مورد یکی از مهم ترین خواست های خود یعنی آزادی پوشش که در خیزش«زن، زندگی، آزادی» آن را طرح و اجرای عملی کرد، به تدریج به  پیش خزید و آزادی پوشش را در جامعه به وسیله ی زنانی که خواهان آن بودند به اجرا در آورد.  به این ترتیب جهش بزرگ «زن، زندگی، آزادی» که پیشروی های بزرگی کرده بود در عقب نشینی اش تمامی سنگرهای به دست آمده طی جنبش را از دست نداد بلکه بخشی از آنها را حفظ کرده و به تدریج تداوم بخشید و عمومی تر کرد.

حرکات جهشی و تدریجی در پیشروی جنبش خلق

بر مبنای مورد بحث، دو حرکت جهش و تدریج مکمل یکدیگر گردیدند. جهش بزرگی در خیزش«زن، زندگی، آزادی»  صورت گرفت و سپس در نتیجه تهاجم دشمن و نیز درجه ی نیرو و زور جنبش، این جهش در نقطه ی معینی متوقف گردید و  پس از اندکی پس و پیش شدن جای خود را به حرکت تدریجی و افزایش کمی پیشروی در میدان نبرد داد. امری که به همراه پیشروی ها در زمینه های دیگر موجب افزایش نیروی برانداز خلق در مواجه با دشمن گردیده است. اکنون و در دومین سالگرد جنبش می توان گفت که سنگر آزادی پوشش در مناطقی و تا حدی به وسیله ی جنبش فتح شده است.

همچنان که درنوشته های دیگر گفته ایم خامنه ای و سران پاسدار این را که مجبور به عقب نشینی شده اند را نمی پذیرند و بازگو نمی کنند. بنابراین عموما باید از تغییرات ایجاد شده در متن جنبش و آرایش نیروهای دو طرف مقابله و نیز از سیاست های حکومت به این عقب نشینی ها پی برد.

با این حال باید در نظر داشت که در چارچوب اشکال کنونی مبارزه ی طبقاتی- سیاسی و سیر مبارزات، تا زمانی که حکومت خامنه ای برجاست عموما فتح هیچ سنگر مهمی به طور کامل و مطلق صورت نخواهد گرفت، بلکه بیشتر پیشروی هایی صورت خواهد گرفت و سنگرهایی تا حدودی و به طور نسبی فتح خواهد شد. از این رو جنبش زنان نباید منتظر باشد که سنگر آزادی پوشش به طور کامل فتح گردد و مثلا زنان در این امر خود همه جا پیروز شوند و یا حکومت بیاید و اعلام کند که با آزادی پوشش مشکلی ندارد(اگر چنین شود که چه بهتر) و آنگاه به سراغ خواست بعدی خود برود. جنبش باید در تحکیم سنگر به دست آمده بکوشد و در عین حال پیش رود و خواست های دیگر خود را طرح کند. این امر صرفا بر مبنای اختیار نیست بلکه جبر تغییر و چرخش مبارزه، کانون ها و مراکز ثقل مبارزه را تغییر داده و بنابراین برخی از مسائل و تضادها نقش درجه دو و تبعی یافته و برخی دیگر از تضادهای کهنه و یا تازه بیشتر رو خواهد آمد و در هر چرخش و تغییر تضاد دیگری نقش عمده خواهد یافت. 

یک ضریه، ده ضربه جواب برای تحمیل

بخش هایی از توده ها از این نظر دولت صهیونیستی اسرائیل آگاه اند که می گوید سیاست اسرائیل این است که هر ضربه را با ده ضربه ی متقابل پاسخ دهد. سیاست خامنه ای و شرکا در قبال جنبش خلق( و نه در مورد نیروهای خارجی مثلا دولت اسرائیل) نیز کمابیش این گونه بوده است. یعنی تلاش کرده اند که اگر ضربه ای خوردند تا می توانند به جای آن ضربات متوالی بزنند تا جنبش توده ها را از تحرک بیندازند و آن را به عقب برانند. باید توجه  داشت که حکومت از همان دهه ی شصت تلاش کرد تمامی کانون هایی را که موثر در رشد و تکامل انقلاب 57 شدند تخریب کند و مانع از برآمد انقلاب دیگری گردد.

جنبش توده ها نیز باید بپذیرد که این سیاست جمهوری اسلامی است و بنابراین باید در زمانی و مکانی و به شکلی ضربه بزند که جمهوری اسلامی یا نتواند با ده ضربه ی متقابل به آن پاسخ دهد و از سوی دیگر اگر داد جنبش این امکان را داشته باشد که با بیست ضربه متقابل به ده ضربه اش پاسخ دهد. امر مزبور در عین حال می تواند نشان دهد که جنبش می تواند و باید ابعادی همه جانبه تر و بزرگ تر به خود گیرد. باید بگوییم که جنبش به طور خودبه خودی تا حدودی چنین کرده است.    

پیشروی و عقب نشینی در جنبش خلق

جنبش توده ها نیز علیرغم میل حکومت طی ده سال اخیر پیشروی های بزرگی کرده است. توده ها از میل به اصلاح بیرون آمده و نبرد آشکار را پیش گرفته اند. از دی ماه 96 به این سو جنبش توده ها علیرغم قربانیان فراوانی که داده است و علیرغم یاس ها و ناامیدی ها و افسرده گی هایی که به وجود آمده و موجی از مهاجرت از ایران را ایجاد کرد، اما به پیش رفته است.

این پیشروی ها یا آشکار و در سایه ی تسلط کلی حکومت و به تدریج صورت گرفته است و یا طی ضربات پتک واری که به حکومت وارد کرده است. مثلا در جنبش های 96 و 98 و یا خیزش «زن، زندگی، آزادی» و نیز تمامی جنبش های صنفی کارگری و یا منطقه ای و یا جنبش های خلق های کرد و بلوچ و عرب و ... به روشنی این ضربات پتک وار را می بینیم.

استثناء و قاعده

نگاهی به مبارزات و جنبش ها نشان از قاعده شدن استثناء ها در جنبش خلق است. جنبش دختران انقلاب با یک نفر آغاز شد و با افراد معدودی ادامه یافت و در مرحله ای معین پایان پذیرفت اما در جنبش مهسا آنچه استثناء بود به طرف قاعده شدن سیر کرد و پس از عقب نشینی نسبی این جنبش رو به قاعده شدن بیشتر پیدا کرد.

تعرض و سرکوب خیزش مهسا به وسیله ی پاسداران این جنبش را به عقب راند اما شرایط را در کشور برای جنبش های بزرگتری آماده کرد.

اکنون نیز وضع به گونه ای است که یورش خامنه ای و اوباش پاسدارش به زنان ادامه می یابد که در این صورت اگر در وضع نخست یعنی کشتن مهسا به آن خیزش بزرگ کشید اکنون نیز می تواند به خیزش بزرگتری کشیده شود و آزادی پوشش به طور گسترده تری در جامعه مورد پذیرش و اجرا قرار گیرد.

شکست های خامنه ای و حکومت اش

اما اگر خامنه ای لشکر اراذل اش را از خیابان به عقب کشد یعنی همان وضعی که پس از جنبش مهسا پیش آمد باز هم آزادی پوشش از این که اکنون هست گسترده تر خواهد شد و جنبش زنان پیشتر از آنی خواهد آمد که پیش از این یورش اخیر آمده بود.

به این ترتیب هر دو سوی قضیه برای خامنه ای و سران پاسدارش عقب نشینی خواهد بود. این عقب نشینی ها یا هسته ی سخت و احمق را وحشی تر کرده و  به سرکوب های تازه ای از جانب این جریان به رهبری خامنه ای منجر خواهد شد و یا اینکه چرخش در جناح های حاکم حکومت صورت گرفته و منجر به تغییرات مهمی در سیاست های حکومت حداقل در مورد ازادی  زنان خواهد شد.

به طور کلی سیاست های احمقانه ی هسته ی سخت به رهبری خامنه ای خود مهم ترین عاملی است که به جنبش خلق میدان می دهد. در واقع خامنه ای می خواهد جنبش خلق را به عقب براند اما برعکس موجب پیشروی های تازه ی آن می شود.

یکی از درس های جنبش ژینا

یکی از مهم ترین درس های جنبش ژینا این بود که نمی باید در جایی نبرد کرد که دشمن دارای نیروی بسیار و تمرکز بسیار است. برعکس باید عرصه ی نبرد را به میدانی کشید که دشمن دارای نیروی کم و تمرکز بسیار کم است.  بردن مبارزات خیابانی به محلات و نیز افتان و خیزان کردن و با جنگ و گریز پیش رفتن جنبش یک تاکتیک موثر بود. تاکتیکی که به دلیل نیروی کم دشمن و نیروی فراوان توده ها کماکان قابل پیگیری است. 

اکنون نیز در نبرد خیابانی خامنه ای با دختران و زنان بیشتر همین شکل نبرد اتخاذ شده است. گرچه دختران و زنان کشور ما هر کدام قهرمانی هستند و چنانچه جنبش مهسا نشان داد از جنگ رودرو با وحشی ترین عناصر دشمن هراس ندارند اما سیاست کنونی اتخاذ شده از جانب دختران و زنانی آزادیخواه سیاستی بهتر است. یعنی رها کردن مراکزی که دشمن نیروهای بسیار متمرکز کرده است و رفتن به مناطقی که دشمن یا نیرو ندارد و یا نیروی کمی را متمرکز کرده است. این پرهیز از رویارویی در جایی که دشمن نیروی بسیار متمرکز می کند و بردن جنبش آزادی پوشش به پیش در جایی که دشمن نیروهای کمی دارد و یا اصلا نیرو ندارد سیاستی پیشرو و پخته و به دور از ماجراجویی است. این موجب می شود که ضربات به پیشرو ترین دختران و زنان کاهش یابد و در عین حال بیشترین نیرو به مبارزان دختر و زن آزادی پوشش بپیوندند. به ویژه نیروهایی که در تردید و تزلزل هستند و هنوز آماده گی رویارویی های بزرگ تر را نیافته اند. 

نبرد در جایی که دشمن بیشترین نیرو را دارد و متمرکز تر از بقیه مناطق است به دشمن امکان پیروزی می دهد و در عین حال پیشروترین و فداکارترین نیروهای جنبش را در دام دشمن می اندازد. این سیاستی است که ما باید در تمامی زمینه هایی که می تواند درست باشد در پیش گیریم.

سیاست ما در مقابله با دشمن نباید همچون«میخ چهارگوشی باشد که بخواهد در سوراخ گرد فرو رود».( یک مثل چینی)

اشتباهات را تکرار نکنیم!

یکی از اشتباهات این چنینی در  سالروز قیام ژینا در سال 1402 روی داد. دشمن در تمامی مراکز حساس تهران و شهرستان ها نیرو ریخت و متمرکز شد و ما نیز به جای اینکه رهاشان کنیم و بگذاریم آن قدر بمانند تا علف زیر پایشان سبز شود و در عین حال مرکز مبارزه را به جاهای دیگری انتقال دهیم می خواستیم الا و بلا همان جا گردهمایی و راهپیمایی به راه بیندازیم و این درست نبود.

تشکل های در حال مبارزه باید با دقت هرچه تمامتر مناطقی را که دشمن یا نیرو ندارد و متمرکز نیست مشخص کرده و در چنین مکان هایی به گردهمایی و راهپیمایی های کوتاه و گردان دست زنند و با گذاشتن دیده بانی به محض رسیدن نیروهای دشمن آنجا را ترک کرده و به نقاط دیگر بروند.

 هرمز دامان

بیست و یک شهریور 1403

به مناسبت سالگرد خیزش دموکراتیک«زن، زندگی، آزادی»(1)

 
نگاهی به اوضاع کنونی

در چند هفته ی اخیر و در آستانه ی سالگرد خیزش ژینا طرح، برنامه ریزی و اجرای چند سیاست از جانب حکومت توجه را بر می انگیزد.
«جراحی»اقتصادی پزشکیان - توپ های آماده شلیک به سفره ی کوچک کارگران و مزدبگیران
نخست طرح نظرات پزشکیان رئیس جمهور خامنه ای مبنی بر اینکه دولتی که پول دارو و گندم و نهاده های دامی و حقوق بازنشسته را ندارد« نمی تواند بنزین را با دلار 50 تومان بخرد و 10 تومان بفروشد» و یا «هیچ منطقی وجود ندارد که ما بنزین را به قیمت دلار آزاد بخریم و به قیمت سوبسیددار بفروشیم»( 6 شهریور 1403). این صحبت ها همچون گذشته زمینه چنینی برای گران کردن بنزین به شمار آمده است. کالایی که گران شدن آن به روی تمامی کالاهای دیگر اثر گذاشته و آن ها را گران خواهد کرد.
در پی پزشکیان اعلام نظر همتی وزیر اقتصاد در این خصوص که« معنی ندارد چندین نرخ ارز داشته باشیم»و«سیاست دولت این است که نرخ ارز نیمایی به بازار آزاد نزدیک شود، یعنی نرخ نیمایی را افزایش و نرخ بازار آزاد را کاهش می دهیم».( 20 شهریور 1403) این تفسیر را دارد که نرخ دولتی( نیمایی) که با آن بخشی از کالاها تولید می شوند برچیده خواهد شد و بنابراین قیمت اجناس تولیدی و وارداتی (یا صادراتی که با پول آن برخی کالاها وارد می شود) که با ارز نیمایی صورت می گیرد( که به هر حال و علیرغم همه ی دزدی هایی که در این چارچوب صورت می گیرد موجب تولید ارزان تر و یا واردات ارزان تر می شود) باز هم افزایش خواهد یافت.
و سوم، اجرای گران کردن بین شصت تا صددرصدی نان در سراسر کشور است.
در مورد بنزین روشن است که با توجه به وضع اقتصادی کشور و سیاست خارجی و مسائل و مشکلاتی که ولایت فقیه خامنه ای درگیر آن است( تحریم ها، fatf و ...) و همچنین سیاست مداخلات سیاسی و نظامی در منطقه( پشتیبانی از گروه های دست نشانده و یا همسو با خامنه ای و پاسداران و همراهی با روسیه در جنگ اوکراین و اینک فروش موشک ها بالستیک به این کشور...) پایان و آغاز یک سیکل تکراری است و پس از افزایش تمامی قیمت ها وضع مانند روز نخست می شود و پزشکیان دوباره مجبور است بیاید و بگوید:«ما بنزین را گران می خریم( لابد دو سه سال دیگر لیتری 80 تا 100 تومان) و نباید ارزان بفروشیم». این روندی بوده که در تمامی سه دهه ی گذشته وجود داشته و تا وضع این چنین است، تکرار خواهد شد.
در عین حال تمامی نقاط این سیکل تکراری به نفع افزایش قیمت کالاها و نیز تا حدودی خدمات عمل کرده اما در هر سیکل قیمت اسمی نیروی کار(که هیچ گاه به اندازه ی  نرخ تورم بالا نرفته است) و نیز قیمت واقعی آن( یعنی توان خرید کالاهای بازتولید کننده ی نیروی کار منطبق با میانگین کار اجتماعا لازم برای تولید کالای نیروی کار) پایین آمده و در نتیجه به ایجاد شکاف بیشتر میان طبقه کارگر و دیگر طبقات زحمتکش حقوق بگیرخلق و طبقه ی رانت خوار و اختلاس گر و مفت خور سرمایه دار حاکم منجر خواهد شد.  
برداشتن ارز دولتی نیز ممکن است در کوتاه مدت اندکی روی قیمت ارز آزاد تاثیر گذارد و آن را پایین بیاورد، اما چنانچه نرخی از جانب دولت به عنوان نرخ ارز اعلام شود مدتی بعد دوباره بهای ارز دو قیمتی شده و یک قیمت از جانب دولت و یک قیمت از جانب بازار آزاد پدید خواهد آمد و رقابت میان این دو قیمت که هر کدام شرایط و محرک های ویژه ای دارند آغاز خواهد شد. همان آش و همان کاسه!
و اما نان: این جا دیگر حمله مستقیما به سفره ی کوچک کارگران و زحمتکشان صورت گرفته است. کارگران و زحمتکشان مزدبگیر می پرسند:
آیا شما مزد را (تازه برای برای تورم سال پیش) پنجاه درصد بالا برده اید که نان را ظاهرا شصت و عملا چنان که جاری است صد درصد گران می کنید؟
اگر برخی از گلوله ی توپ های اقتصادی دولت جدید خامنه ای همچون گران کردن بنزین و ارز برای شلیک به معیشت طبقه ی کارگر و کشاورز و دیگر توده ها در حال آماده شدن هستند با قیمت گذاری تازه ی نان، برخی دیگر از این توپ ها عملا شلیک شده اند!
کشتار در بازداشتگاه های نیروهای انتظامی و صدور احکام اعدام برای زنان مبارز
اقدام دیگر حکومت که از جانب باند خامنه ای و سران سپاه و کلا هسته ی اصلی حاکم صورت گرفته کشتارهای تازه در پاسگاه ها است. جوانانی را به هر علت بازداشت می کنند و در بازداشتگاه با شکنجه های هولناک می کشند. این اقدامات همواره در حال تکرار است. پیش از این محمد میرموسوی بود که در بازداشتگاه نیروی انتظامی در لاهیجان زیر شکنجه های بیمارگونه ی نیروهای انتظامی کشته شد. در کنار وی در دو ماه اخیر دو جوان دیگر یکی سرباز وظیفه ای با نام امیررضا حامدی عثمانوندانی در شهرستان شفت گیلان و دیگری مازیار مودب در رشت و در هنگام بازداشت در پاسگاه ها زیر شکنجه کشته شده اند. این اقدامات آن هم در آستانه سالگرد خیزش ژینا به هیچ وجه اشتباه و یا سرخود نبوده بلکه طبق برنامه هایی که به نیروهای انتظامی دیکته شده است صورت می گیرد.
در کنار اینها شلیک به ماشین زنانی که پوشش دلخواه خویش را داشته اند و نیز بریدن احکام اعدام برای زنان پیشرو و مبارز و گاه حتی برای فعالیت های ساده، جزو سیاست های خامنه ای و دارودسته اش شده است. در راستای این سیاست که از دو ماه پیش شدت گرفت احکام اعدام برای شریفه ی محمدی و پخشان عزیزی صادر شد و به احتمال چنین سیاستی در آینده باز هم ادامه خواهد یافت. این همه جز اجرای احکام اعدام زندانیان عادی است که در چند ماه اخیر شدت گرفته است.
تمامی این اقدامات جنایتکارانه و کثیف خامنه ای و دارودسته ی حاکم با مقابله ی خانواده ها، همرهان و توده ها مواجه شده است و در آینده بیشتر مواجه خواهد شد.
وظیفه ی دوگانه ی پزشکیان مزدور و ضدانقلابیون«اصلاح طلب» حکومتی
 اکنون بیش از پیش آشکار می گردد که انتخاب پزشکیان با همراهی کامل اصلاح طلبان حکومتی با خامنه ای صورت گرفته است. پزشکیان و دارودسته ی کثیف عارف و همتی و نیز پادوانی مانند بهزاد نبوی و عباس عبدی و احمدزید آبادی و دیگر مزدوران به ظاهر اصلاح طلب، اکنون مرید خامنه ای و باند اصول گرای حاکم بر کشور شده اند.
پزشکیان و اصلاح طلبان مزدور حکومتی وظیفه ای ی دوگانه ای داشته اند: از یک سو آب سردی بر خشم و کینه ی توده ها بپاشند و آنها را در مبارزه با حکومت خامنه ای دچار تردید و تزلزل کنند و به این ترتیب جنبش آنها را به پس برانند؛
از سوی دیگر با اجرای سیاست هایی که شاید به ساده گی از عهده ی باند حاکم از جمله رئیسی و دارودسته ی قالیباف و جلیلی، به دلیل نفرت بیشتر توده ها از آنها، بر نمی آمد، سیاست هایی که نام آن ها را پزشکیان «جراحی اقتصادی» گذاشته است، خامنه ای و حکومت اش را از زیر فشار مالی ای که در آن دست و پا می زند در آورند و بساط بودجه دستگاه ها و سازمان ها و نهادهای مال خور و اختلاس گر و دزد حاکم و نیز مخارج خامنه ای برای پشتیبانی از گروه های نیابتی اش را جفت و جور کنند.
 آنچه این ابلهان متوجه نیستند و یا همچون کبک ها که سر خود را زیر برف می کنند خود را در درک آن به نفهمی می زنند این است که آنها به هیچ وجه نماینده ی توده ها نبوده و مورد اعتماد اکثریت طبقات خلقی و توده ها نیستند و اگر رای ای هم از جانب بخشی از توده ها به آنها داده شد که البته با تقلب چند برابر گشت، بیشتر به دلیل همان نفرت این بخش از توده ها از باند جلیلی و قالیباف نیز ته امیدی به بدتر نشدن وضعیت شان بوده است. آنها باید بدانند که هم اکنون حتی همین بخش هایی که به آنها رای دادند با سوء ظن به برنامه ها و اعمال آنها می نگرند و بنابراین نمی توانند به راحتی سر توده هایی را کلاه بگذارند که از مبارزات بسیاری عبور کرده و اکنون شان به هیچ وجه قابل مقایسه با ده سال پیش شان نیست.  
شکی نیست که تمامی سیاست های اصلاح طلبان برای بیرون آوردن حکومت خامنه ای از باتلاق به محض اجرا با مقاومت توده ها روبرو خواهد شد و پزشکیان و دارودسته ی اصلاح طلبان مزدور حکومتی نیز برای دفاع از حکومت شان پشت تفنگ های خامنه ای و پاسداران اش برای شلیک به توده ها قرار خواهند گرفت.

 هرمز دامان

20 شهریور 1403

 
 

ولایت خامنه ای و بنده گی اصلاح طلبان حکومتی

 

ولایت خامنه ای

و بنده گی اصلاح طلبان حکومتی

 

1

در 31 مرداد 1403پزشکیان هنگام گرفتن رای اعتماد از مجلس برای وزرا با چهره ای حق به جانب و طلبکار و برای اینکه نشان دهد وزرای کابینه اش نباید کوچک ترین مشکلی برای گرفتن رای اعتماد داشته باشند آشکارا اعلام کرد که همه ی این وزرا با مشورت با خامنه ای و وزرات اطلاعات و اطلاعات سپاه انتخاب شده اند. او از این جهت به این اعلام آشکار پرداخت که مجلس را که نماینده گان اش خود انتخاب شده و دست نشانده ی خامنه ای و دم و دستگاه اش هستند مجبور کند که بیش از این رای اعتماد به وزرای وی را کش ندهد و سریعا آن چه را وظیفه شان است یعنی اطاعت از ولی فقیه، انجام داده و به وزرای وی رای اعتماد دهند.

پزشکیان همچنین اعلام کرد که اگر کوچک ترین تردیدی در مورد فردی برای انتخاب وجود داشته ( یعنی تصور می شده که ممکن است خامنه ای تاییدش نکند) گروه وی او را کنار گذاشته است. در کنار آن وی اعلام کرد که او برای «وحدت» با دیگر جناح ها و باندهای طبقه ی حاکم کوتاه آمده و بازهم کوتاه خواهد آمد.

این سخنرانی چند نکته داشت که نکته ی مهم و  کلیدی اش اعلام آشکار نقش خامنه ای و سپاه و سازمان های اطلاعاتی در چینش کابینه است. امری که همه می دانستند و تنها پزشکیان آن را بیشتر رو آورد. نکته ی دوم مربوط است به پذیرش چنین کابینه ای به وسیله ی نماینده گانی انتخاب شده به وسیله ی خامنه ای و مزدور وی که چاره ای نداشتند که به دولت پزشکیان رای اعتماد دهند. نکته ی مهم دیگر قضیه اذعان پزشکیان(و البته سرفرازانه به آن بالیدن و لذت بردن اش!؟) به این امر که خودش نیز جز بازیچه ای حقیر در دست خامنه ای و سران پاسدار نیست و برای این آمده که حمالی کارهایی را بکند که احتمالا از نظر خامنه ای و دفترش و نیز سران پاسدار افراد دیگر(مثلا از باند جلیلی و یاقالیباف) نمی توانستند آن ها را به خوبی پزشکیان انجام دهند.

این اعتراف آشکار بیش از پیش نشان داد که نظام حاکم بر ایران سر سوزنی هم جمهوری نیست بلکه همان نظام ولایت فقیه و استبداد دینی است که اکنون خامنه ای همه کاره ی آن است. جالب این که وزرایی که از زبان پزشکیان می شنیدند که خامنه ای آنها را انتخاب کرده ظاهرا قند تو دلشان آب می شد و به همراه آنها نماینده گان مجلس( و لابد در خفا سالوسانی مانند عباس عبدی و بهزاد نبوی و احمد زیدآبادی و دیگر حمالان خامنه ای) از این که می شنیدند خامنه ای مستبدی است که همه امور را در دست خود گرفته و آنها نیز مزدوران وی هستند با لذتی وافر قهقهه می زدند و حض می کردند! وصف العیش نصف العیش!؟

دیدن این نمایش به ظاهر مفرح و سرگرم کننده اما به واقع دردآور و حزن انگیزی که این موجودات حقیر بازی کردند و در کشورهای پیشرفته، دیگر به این شکل اش وجود ندارد( به نماینده گان مجالس کشورهای امپریالیستی غرب نگاه کنیم) هر فرد آزادیخواهی را دچار تهوع می کند:

چگونه کسانی از شرح برده گی خود در دست یک مستبد جاه طلب جنایتکار لذت می برند و حقارت و بنده گی خود را جشن می گیرند! و به راستی  از کسانی که حاضرند برای موقعیت و پول و ثروت هر گونه نوکری کنند چه انتظاری جز این!

باری پزشکیان اعتراف کرد که وزرای انتخابی اش همه یا به وسیله ی خامنه ای و وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه انتخاب شده اند و یا به وسیله ی آنها تایید شده و نمره ی قبولی گرفته اند و این را نه به این دلیل که خدای ناکرده بخواهد غیر مستقیم خامنه ای را که از زیر هر گونه مسئولیتی در می رود افشا کند بلکه به این دلیل که معطل ادا و اطفارهای مجلسی ها که هم چون خودش ذلیل و خوار هستند نشود و هر چه زودتر برود و با وزرایش کار خود را آغاز کند. 

2

خامنه ای در تاریخ 6 شهریور در دیدار با وزرای دولت پزشکیان و در واقع دولت خودش گفت که «برخی از وزرای کابینه را من تایید کردم و برخی را هم تاکید کردم و برخی را هم نمی شناختم.» به این ترتیب خامنه ای به عنوان مستبدی با نام ولی فقیه اذعان کرد که «تاکید»کرده که برخی از وزرا چه کسانی باشند( وزیر کشور، وزیر اطلاعات، وزیر دفاع، وزیرامورخارجه و وزیر علوم و فرهنگ و...) و جز اینها افراد دیگری انتخاب نشوند، برخی از وزرا را( که پس از مشورت با وی انتخاب شده اند) «تایید» کرده و برخی را هم نمی شناخته است که روشن است که این دسته ی اخیر نیز با مشورت با وزرات اطلاعات و اطلاعات سپاه انتخاب شده و یا به وسیله ی این دستگاه ها تایید شده اند.

به این ترتیب در واقع خامنه ای انتخاب کننده ی اصلی وزرای دولتی بوده است که نام دولت پزشکیان و اصلاح طلبان حکومتی را دارد و روشن است که این وزرا نه پیرو پزشکیان بلکه پیرو اوامر خامنه ای بوده و سیاست های وی را پیش می برند.

اعلام نظر خامنه ای پس از آن صورت می گرفت که از یک سو جدال هایی بین اصول گرایان در گرفته و جناح جلیلی با چند تایی از وزرا مخالفت کرده بود( از جمله با عراقچی و ظفرقندی) و بنابراین خرج کردن پزشکیان از کیسه ی«آقا» را درست نمی دانست و تاکید می کرد که «آقا» بر «استقلال مجلس» تاکید کرده، و از سوی دیگر بین اصول گرایان و پزشکیان که چرا پزشکیان در صحن مجلس آنچه را که باید پنهان بماند آشکار کرده و آنچه را که نباید بگوید گفته است. اعلام آشکار این امر از جانب خامنه ای جز این که خامنه ای با قلدری حق به جانب اوامر خود را به عنوان ولی فقیه به تمامی طرف های درگیر دیکته کند معنای دیگری نداشت.

3

سیاست پزشکیان در انتخاب کابینه نشان می دهد که اصلاح طلبان حکومتی با اصول گرایان محشور شده و دیگر جزیی از آنها شده اند و تضادهای آنها با جریان های اصول گرا از جنس اصلاح طلبی دهه ی هفتاد و هشتاد نیست. آنها نه تنها با دزدان و جانیانی مانند قالیباف«وفاق» کرده اند بلکه با جریان جلیلی و پایداری نیز علیرغم آن همه ترساندن مردم از روی کار آمدن جلیلی، «وفاق» کرده و بخش هایی از آنها را در کابینه ی مذکور جای داده اند. پس این تصور که اصلاح طلبان حکومتی مثلا بخواهند یا بتوانند اصلاحی کنند که هویتی اصلاح طلبانه داشته باشد یعنی بر مبنای آنچه آنها زمانی می خواستند و دنبال می کردند صورت گیرد، تصور پوچی است. این جریان ها نمی توانند کاری کنند که خامنه ای و اصول گرایان حاکم نخواهند. در چنان صورتی درگیری رخ خواهد داد و اصلاح طلبان حکومتی «وفاق طلب» که اکنون می خواهند خامنه ای را مجاب کنند که آنها برای مباشرت وی در پیش بردن امر فریب و معطل کردن توده ها و سرکوب مبارزات شان کمتر از باندهای قالیباف و جلیلی نیستند، چنین درگیری ای را نمی خواهند. در نتیجه حتی در بهترین حالت و احتمالا بر اثر فشار رای دهنده گان به پزشکیان و یا رانده شدن دارودسته ی پزشکیان از امر مباشر رهبری بودن و سری توی سرهای طبقه ی حاکم داشتن، اگر چنان مواردی پیش آید و کار برود به جاهای باریک برسد آنها عقب نشینی خواهند کرد. آنها آن زمان که آن میزان پایگاه داشتندعقب نشینی کردند چه برسد اکنون و زمانی که نه برنامه ها و سیاست های 30 سال پیش را دارند و نه پایه ی توده ای آن زمان را.

4

برمبنای نقشی که خامنه ای و سازمان اطلاعات و اطلاعات سپاه داشته اند( خواه در«تاکید» و«تایید»خامنه ای و خواه وزرای«مشورتی» یعنی انتخاب شده پس از مشورت با وزارت اطلاعات و اطلاعات سپاه) نقش عمده را در کابینه وزرایی خواهند داشت که جزیی از باند حاکم یعنی خامنه ای و سپاه هستند؛ و این یعنی به اصطلاح کابینه ی پزشکیان که چند تایی وزیرش را می توانیم جزو باندهای حاکم به شمار نیاوریم، جز در مواردی بسیار محدود و جزیی قدرت مانور ندارد و اگر هارت و پورتی هم بکند، همچون «بازگشت دانشجویان و استادان اخراجی به کار» بیشتر از جنس همان فریبکاری هاست و از حرف تا عمل فاصله ی بسیار است. همه به روشنی می بینند که پس از اینکه پزشکیان انتخاب شد شدت سرکوب ها بیش از پیش شده است. صدور احکام اعدام و اجرای احکام اعدام و همچنین خشونت های افسار گسیخته که آخرین آن ها خشونت دد منشانه ی نیروهای انتظامی در شلیک به ماشین آرزو بدری و کشتن جوان محمد میرموسوی در پاسگاه لاهیجان می باشد، بیش از پیش شده است. در کنار این ها چنان که دیده شد پزشکیان با توضیحاتی سالوسانه، مساله ی افزایش قیمت بنزین را نیز طرح کرد. 

از سوی دیگر تقریبا 95 درصد قدرت سیاسی در دست جناح اصول گرایان حاکم و حداقل هشتاد درصد آن در دست باند خامنه ای است. این هشتاد درصد اکنون جناح مسلط طبقه ی حاکم بر کشور هستند و نماینده گان سیاسی آن در درجه ی نخست خود باند خامنه ای و در درجات بعدی باندهای قالیباف و جلیلی می باشند. این طبقه از همان دهه ی شصت و به ویژه از اواخر آن، بخش مهم قدرت سیاسی و اقتصادی را از آن خود کرد و در دهه ی هفتاد و هشتاد باقی مانده اصلاح طلبان را از قدرت بیرون انداخت و تمامی قدرت را به تصرف خود در آورد.

روشن است که این طبقه به دنبال منافع خویش است. منافع بخش هایی از این طبقه جدا از بلبشوی حاکم و رانت خواری و دزدی و فساد، با حفظ وضعیت کنونی و همچنین رابطه با امپریالیسم روسیه و ارتجاع چین سرمایه داری گره خورده است. بخش های دیگر این طبقه  طرفدار رابطه با کشورهای امپریالیستی غرب هستند و کلید ثبات حکومت را در این رابطه می بینند. به طور کلی جناح ها و باندهای این طبقه نیز امکان اجرای هر گونه برنامه ای از جانب پزشکیان و اصلاح طلبان حکومتی را که به محدود کردن قدرت آنها بینجامد سلب می کنند.

گرچه وضع سیاسی ایران پیچیده و بغرنج است و سیاست ها و تاکتیک های خامنه ای در امور سیاست خارجی به دلیل تضادهای بسیاری که درهم شده اند تبدیل به کلافی سردرگم شده است اما ظواهر امر نشان می دهد که سیاست های خامنه ای در قبال کشورهای غربی علیرغم رابطه و مذاکره ی پنهان و آشکار با آنها تغییر اساسی نکرده است. روشن نیست که خامنه ای تا کی می خواهد این بازی موش و گربه و یکی به نعل و یکی به میخ را با این کشورها ادامه دهد. در هر حال اکنون پزشکیان و دارودسته ی اصلاح طلبان حکومتی عامل اجرای این سیاست موش و گربه بازی شده اند و تا زمانی که این سیاست ادامه یابد آنها نیز چه بخواهند و چه نخواهند باید آن را به پیش برند. اما چنانچه خامنه ای بر آن باشد که در راه رفع تحریم ها اقدامات عملی تری بکند و دست به سازشی دیگر با آمریکا و دولت های غربی بزند پزشکیان و دارودسته اش عامل اجرای این سیاست خواهند شد.

5

بر مبنای آنچه اشاره شد می توان بیشتر مطمئن بود که پزشکیان جدا از آن که به عنوان عامل اجرای سیاست های قدیم و جدید خامنه ای برای سرکوب جنبش خلق آمده است، برای این به سرکار آمده تا امکاناتی بیشتر برای پیش بردن سیاست های ضد توده ای( از جمله همین گران کردن بنزین)در اختیار خامنه ای و جناح حاکم بگذارد و نیز چنانچه تغییری در سیاست رابطه با غرب به وجود آید سیاست های جناح خامنه ای را در این ارتباط پیش برد.  

رفع تحریم ها و وابسته شدن بیشتر از گذشته به کشورهای امپریالیستی غرب شاید در بهترین حالت مسکنی برای اقتصاد شده و برخی مشکلات موجود را آن هم برای مدتی رفع کند و اما خواست های اساسی طبقه ی کارگر و کشاورز و طبقات میان  و زنان و جوانان و جنبش ملت رهای زیر ستم را پاسخ نخواهد داد و این طبقات و بخش ها و گروها به مبارزه ی خود در کارخانه و مدرسه و خیابان و... ادامه خواهند داد.  

 

هرمز دامان

نیمه ی نخست شهریور 1403