به مناسبت مسدود کردن وبلاگ
پس از یک سال فعالیت، وبلاگ ما همچون
بسیاری وبلاگ ها و سایت های دیگر به وسیله
قوه قضاییه بسته شد. این امری است که چندان دور از انتظار نبوده و پیش بینی آن در
جمهوری اسلامی امر آسانی است.
متن مسدود شدن وبلاگ
به نام خدا
با سلام و احترام
ضمن اظهار تاسف از
اینکه وبلاگ شما (http://jmiran.persianblog.ir) توسط سرویس دهنده پرشین بلاگ و به
دستور مقامات قضایی یا تخلف از توافقنامه پرشین بلاگ مسدود می شود، از شما دعوت می
شود در صورتیکه مایل به راه اندازی وبلاگ هستید، قانون جرایم رایانه ای و توافقنامه
پرشین بلاگ را مطالعه و اگر معتقدید که وبلاگ شما به اشتباه فیلتر شده است از این
لینک برای ثبت اعتراض خود استفاده فرمایید. بدیهی است سرویس دهنده خود را ملزم به
پیگیری اعتراض شما در حد مقدورات خود می داند.
همچنین لینک دریافت نسخه پشتیبان وبلاگ شما برای دو هفته در
این آدرس قابل استفاده خواهد بود.
با آرزوی موفقیت برای شما
مهدی بوترابی- مدیریت گروه سایت های پرشین بلاگ
فعالیت به وسیله ی اینترنت علیرغم گستردگی
ظاهری آن، از نظر کمونیست ها به هیچ وجه فعالیت مطلوب و کاملی حتی از نظر ترویجی و
تبلیغی صرف نیست؛ زیرا اگر غرض اصلی ایجاد
وبلاگ و سایت رسیدن مطالب نگارش یافته به دست کارگران(و توده های مردم) باشد بیشتر کارگرانی که توان مطالعه این مطالب
را داشته باشند یا وقت آن را ندارند و یا به ندرت از اینترنت استفاده می کنند. از این رو تعداد کسانی که از اینترنت استفاده می کنند به حداقل مخاطبان یعنی عموما
روشنفکران کاهش می یابد.
با این وجود طبقه ارتجاعی حاکم بر
ایران توان تحمل حتی این وبلاگ های عموما کم مخاطب را نیز ندارد. دلیل عمده آن
احساس خطر کردن از سوی هر نیرویی حتی بسیار کوچک است.
اما احساس خطر از نیرویی بسیار کوچک
که نیرویش گاه به زحمت از یک وبلاگ و سایت و تعداد معدودی مخاطب فراتر می رود، نشان
از عدم اعتماد به نفس این طبقه، نیروی واقعی آن و ترس شدیدش از ایجاد هر گونه فضا
برای نظریات مخالف آن می دهد. طبقه حاکم ایران تنها به یاری اعمال تکنیکی مثل سرعت بسیار کم اینترنت در
ایران و اعمال فشار، سانسور، دستگیر و
زندانی کردن وبلاگ نویسان و گاه سر به
نیست کردن یا حکم اعدام دادن برای آنها، تا حدودی فضای اینترنیتی را کنترل کرده
است و تلاش خواهد نمود که کنترل کند.
اما نیروی نوین و دگرگونی خواه نیرویی نیست که با این نوع رفتارها بتوان آن را سرکوب یا کنترل نمود. آن را که از
در بیرون کنی، از پنجره وارد خواهد شد و چنانچه پنجره را ببندی، از سقف خواهد آمد
و چنانچه سوراخ و منافذ سقف را بگیری، به زیرزمین رفته و به حفاری و نقب زدن در
آنجا مشغول خواهد شد و به یکباره بنای کهنه و سست را فرو خواهد ریخت. امری نو که باید
بیاید خواهد آمد و هیچ نیرویی را یارای پیشگیری آن نیست. سی سال محدودیت، سی سال سانسور، سی سال دستگیری نویسندگان، روزنامه نگاران و این
اواخر وبلاگ نویسان و سرانجام بازهم تلاش برای محدودیت و فشار! اما آیا این امر
نتیجه ای داشته است؟ مگر چند صباحی بیشتر
حکومت کردن، مشکل بتوان گفت که نتیجه ی دلخواه به دست آمده باشد.
با این وجود قوه قضاییه و دیگر ارگان های
سرکوبگر رژیم می بندند، می گیرند و به زندان می افکنند و روزنامه نگاران راه های
جدیدی برای بیان ایده های خود می یابند و وبلاگ نویسان وبلاگ های نویی باز می کنند.
تا کی رسد زمان تغییر، حکایت همچنان
باقی است!
جمعی از مائوئیست های ایران
فروردین 91
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر