مزدوران سلطنت طلب و االتماس به درگاه امپریالیست ها

 

مشتی مزدور و وطن فروش سلطنت طلب می خواهند خلق ایران مستقل نباشد

 و زیرستم امپریالیست ها باقی بماند!

در این بیانیه می خواهیم در مورد گروه های اندک شمار سلطنت طلبان و بیگانه پرستانی صحبت کنیم که در گردهمایی های سال نو به شکلی هماهنگ حاضر شدند و شعار منحط و تهوع آور«رضا شاه روحت شاد» و از آن مزخرف تر و بی ریشه و بی پایه تر« رضا رضا پهلوی این است شعار ملی» را سردادند.
ماهیت سخن اینان با طبقات انقلابی و مترقی خلق ایران چنین است:
شما نمی توانید از پس حکومت جمهوری اسلامی بر آیید. شما ضعیف و ناتوان هستید. حکومت قوی و تواناست. از این رو باید از تلاش و مبارزه ی خود برای سرنگونی حکومت متحجر و جنایتکار دست بردارید و دست التماس و دعا به سوی ترامپ و طبقه ی حاکم آمریکا و دولت صهیونیستی اسرائیل و امپریالیست های اروپایی  دراز کنید و بخواهید که آنها بیایند و حکومت کنونی را سرنگون کرده و حکومت استبداد سلطنتی رضا پهلوی نوکرشان را برقرار کنند. بهترین کار شما این است که جان خود را به خطر نیندازید و بهایی و هزینه ای بابت تغییر حکومت نپردازید و در گوشه ای بنشینید و تماشاچی باقی بمانید. ترامپ می آید و خدمت این حکومت می رسد. آن گاه همه چیز درست و رو به راه می شود و شما آزاد خواهید شد!
و اما نام این ها را«شعار ملی» گذاشتن تنها از ژرفای نکبت و کثافتی که اینان در آن لول می خورند حکایت می کند و نه از چیز دیگری! این نه شعار«ملی» بلکه شعار« تسلیم طلبی»، شعار «انفعال و خفت» و شعار «بدبختی و فلاکت» و «خودباختگی» ملی است.  
به راستی چه چیز این شعار«ملی» است که خواهان آن است که خلقی آزاده و با تاریخی طولانی از سازمان دادن مبارزه و جنبش و انقلاب و به رهبری مبارزان بزرگ اش علیه ستم پادشاهان و خلفا و حکام مرتجع و مالکین استثمارگر و ستمگر و خان ها و متجاوزین مقدونی - یونانی و مسلمین عرب و مغول و روسی و انگلیسی و آمریکایی، تاریخی که سپری کردن هر آن اش نیازمند تحمل رنج ها و سختی ها بوده و در عین حال سرشار از مبارزه و امید به پایان شب تاریک و برآمدن روزگار روشن و سفید، بنشیند تا قدرتی( و قدرت هایی) امپریالیستی و استعماری که تاریخ اش تاریخ استثمار زحمتکشان و خلق های زیرسلطه است و در کشور ما وجودش با توطئه و تزویر آغاز شده و گره خورده بیاید و برایش حکومت سرنگون کند و پس از سرنگونی آن حکومت به خلق آن کشور بگوید:
«جان نثارم! بفرمایید این هم حکومت تازه! خوش باشید!»
این چه معنایی دارد جز این که خلق ما از ستمی رها یابد و گیر ستمی دیگر بیفتد. از چاهی در آید و به چاهی دیگر بیفتد؟
آیا اگر ترامپ و طبقه ی حاکم امپریالیست آمریکا برنامه ی تغییر حکومت را در نظر گیرند( و به گفته ی خودشان روی میز بگذارند) و این کار را انجام دهند این را مفت و مجانی انجام می دهند و یا اینکه حکومتی که مزدور خودشان باشد را روی کار می آورند؟ آیا افغانستان و عراق را ندیدیم که با خلق های آن ها چه کردند؟ آیا لیبی را ندیدیم که با مردم اش چه کردند؟
ترامپ و طبقه ی حاکم بر آمریکا هرگز کاری و خدمتی به خاطر یک ملت دربند انجام نمی دهند و اگر برنامه شان بر سرنگونی حکومتی قرار گیرد که تازه به گفته ی خودشان چنین برنامه ای هم در حال حاضر ندارند، این را برای حفظ و تداوم منافع شان است که انجام می دهند و در ازای آن برده گی خلق آن کشور را می خواهند.
به عکس ها و تصاویر و تحلیل ها و مصاحبه های این هایی که پروفسور و استاد دانشگاه و مفسر رسانه های مزدور هستند و این گونه حرف ها را می زنند ننگرید! به قیافه گرفتن هاشان نگاه نکنید که اینان آنچه نشان می دهند، نیستند. در پس اینان موجوداتی حقیر و خوار و مفلوک نشسته است. اینان نوکرصفتان و بنده گی طلبان از درگاه استعمار و امپریالیسم اند. 

باری تکلیف ما با این دارودسته های خودفروخته و مزدور سلطنت طلب که این بازی ها را سازمان داده اند روشن است.  
 روی سخن ما در اینجا با آنهاست که ناآگاهانه دنباله رو این دارودسته های وطن فروش و مزدور می شوند و فرهنگ خودباخته گی و خفت ملی و تسلیم طلبی یک خلق بزرگ و دارای تاریخی از مبارزات سترگ را ترویج می کنند.
آیا این درست است که خلقی را که تاریخی بس پربار از مبارزه با ستم دارد چنین ناتوان و حقیر بشمریم که از پس یک حکومت متحجر که اکنون تمامی سلاح هایش را در مجبور کردن خلق به پذیرش ستم و تمکین (و به ویژه نفوذ جهان بینی متحجر مذهبی اش)از دست داده و تنها چیزی که در دست اش باقی مانده است تفنگ هایی است که دارد، بر نیاید و چشم امید به دولت استثمارگر و ستمکاری ببندد تا آن دولت بیاید و برایش این حکومت را سرنگون کند؟
آیا این پذیرش ناتوانی و حقارت ملی خلق خود نیست؟ آیا این به این معنا نیست که ما موجوداتی ترسو و بزدل هستیم و حاضر به مایه گذاشتن از خویش نیستیم و می خواهیم گوشه ای تماشاچی باقی بمانیم تا دیگران بیایند و برای ما تصمیم بگیرند و مشکلات ما را حل کنند؟
آیا چنین دولتی اگر چنین کند آن را مفت و مجانی و برای خدمت به مردم ایران خواهد کرد؟ و آیا جز این است که نوکری را بر سرکار خواهد آورد تا برایش مردم ایران را بدوشد و در کام گندیده و متعفن اش بریزد؟
آیا  اگر کسانی بگویند:
«این دارودسته ی متحجر سرنگون شوند هر کس و هر دولتی می خواهد بیاید!» نشان از ژرفای آگاهی و آینده نگری این کسان دارد یا ژرفای ناچیز شمردن آگاهی و نقش خویش و انفعال شان؟
آیا این به معنای ناچیز و حقیر و در واقع هیچ دانستن سهم خود در مبارزه نیست؟

 طبقه ی کارگر و زحمتکشان چنین فکر نمی کنند!
و اما اکثریت خلق ایران و در راس شان کارگران و کشاورزان و زحمتکشان از این دیدگاه ها به دورند. طبقه ی کارگر طبقه ای است مبارز و فداکار. و تنها این طبقه می تواند در وضع کنونی جنبش تغییری اساسی ایجاد کند و این گونه افکار منحط را بروبد. طبقه ی کارگر طبقه ای است که تمامی طبقات خلق ایران می توانند در راه رهایی به آن تکیه کنند.
مشکل اما و اکنون این است که ما که خود را هوادار و پیشرو طبقه ی کارگر می دانیم تا کنون نتوانسته ایم نیرویی انقلابی و برانداز را در خور و شان طبقه ی کارگرمان شکل دهیم. نیرویی  که بتواند در میان خلق امید به تغییر به وسیله ی نیروی طبقه ی کارگر و نشان دادن توانایی این کار را به وجود آورد.

خلاء یک نیروی انقلابی واقعی، یک حزب انقلابی، یک حزب کمونیست انقلابی احساس می شود و نبود آن و طبقه ی رهبری کننده ی مبارزه است که به این از خودباخته گی ها و ناتوان و حقیر شمردن خویش امکان وجود و جولان می دهد. 

گروه مائوئیستی راه سرخ

ایران

سوم فروردین 1404